หลวงพ่อพิบูลย์ ปู่ฤาษีผมยาว วัดพระแท่น บ้านแดง

Sornpraram

ความขลังและพิสดารของ..
หลวงพ่อพิบูลย์  ปู่ฤาษีผมยาว  วัดพระแท่น บ้านแดง


ตอนที่ 1



เกี่ยวกับหลวงพ่อพิบูลย์นี้ผมไม่เคยรู้จักท่านมาก่อน เพิ่งมารู้จักท่านก็ตอนที่ได้ข่าวว่ามีการทดลองยิงเหรียญรูปเหมือนของท่าน ที่ จ.อุดรธานี

เขาเอาเหรียญนี้ไปผูกคอวัว แล้วยิงเข้าแสกหน้าวัวด้วยปืน .357แม็กนั่ม

วัวถึงกับทรุด

แต่กระสุนไม่เข้าหนังวัว

เหรียญรุ่นนี้ทราบว่าสร้างเพื่อแจกเป็นที่ระลึกในงานฌาปนกิจศพหลวงพ่อพิบูลย์ ที่วัดพระแท่นบ้านแดง กิ่งอำเภอพิบูลย์รักษ์ จังหวัดอุดรธานี เป็นเหรียญของรูปหลวงพ่อยืนถือไม้เท้าเต็มองค์ ทรงสี่เหลี่ยม (ดูภาพประกอบ)สร้างแจกเมื่อปี 2504 ไม่ทันหลวงพ่อพิบูลย์ แต่ก็แสกโดยคณาจารย์สายศิษย์หลวงพ่อพิบูลย์ทั้งหมด


(เหรียญเนื้อทองเหลือง ได้รับความนิยมมากกว่าเนื้อทองแดง)


องค์เสกหลักเขาว่าเป็นหลวงพ่อทอง สุวณฺณสโร วัดบ้านยาง ซึ่งคนในพื้นที่นั้นเชื่อถือว่าเหนียวชนิดสุดโต่งแห่งความเหนียวทั้งปวง

วัวตัวนั้นยืนยันได้

ทราบว่าหลวงพ่อทอง เป็นพระกรรมวาจาจารย์ของหลวงปู่หล้า วัดภูจ้อก้อ มุกดาหาร ซึ่งหลวงปู่หล้าถือท่านเป็นอาจารย์องค์แรกๆก่อนจะรู้จักหลวงปู่มั่นและวัด ที่หลวงปู่หล้าอุปสมบทก็คือวัดบ้านยาง ที่หลวงพ่อทองเป็นเจ้าอาวาสในขณะนั้นด้วย

หลวงพ่อทองเป็นศิษย์ตรงของหลวงพ่อพิบูลย์ มีปฏิปทาโลดแล่นอยู่ฟากอภินิหาร

เรียกว่าเป็นปรมาจารย์สายขลังอีกองค์หนึ่ง

ถ้าจะพูดถึงหลวงพ่อทอง วัดบ้านยาง คนทั้งหลายจะนึกถึงท่านแต่เรื่องขลัง ไม่นึกไปถึงเรื่องอื่น หรือแม้แต่เรื่องประพฤติปฏิบัติที่เคร่งครัด

เรื่องของหลวงพ่อทองเห็นจะเว้นไว้ไม่กล่าวถึง แต่จะไปพูดกันถึงอาจารย์ของท่านคือหลวงพ่อพิบูลย์ ที่ถือว่าเป็นต้นกำเนิดสายขลังสายนี้

แต่เรื่องของหลวงพ่อพิบูลย์นั้นออกจะพิสดารไม่น้อย มีปรากฏเป็นหนังสือที่หาอ่านได้ยากและเป็นประวัติแบบจดบันทึกตามคำบอกเล่า ของผู้ที่รู้จักและนับถือท่าน ซึ่งเมื่ออ่านแล้วจะพบทั้งเรื่องที่ดูจริงจังและดูออกจะเกินธรรมดาอยู่บ้าง

เมื่อจะนำถ่ายทอดสู่กันฟังขอให้ทำใจเป็นกลางๆ

จะได้ไม่ต้องมาต่อว่ากันทีหลังว่าผมกำลังเชียร์ให้ดูหนังอินเดีย

อีกอย่างก็เผื่อเอาไว้ว่าคนเขาจะได้รู้กัน เรื่องที่จะต้องลุกขึ้นมาตะโกนว่า “ผมไม่ได้โม้”นั้นผมก็เขียนเป็น

บางที่คุณอาทิตย์ ประยูรศิริ จะได้ชั่งใจไม่แซวผมอีก

คงจะมีใครพอจำได้ว่า ผมชอบคุณอาทิตย์เป็นอันมากและคุณอาทิตย์ก็เขียนจดหมายถึงผมเมื่อปีใหม่ที่ ผ่านมา แต่ผมยังไม่สะดวกจะตอบจดหมาย แต่อยากให้คุณอาทิตย์โทรฯไปคุยกับผมด้วย คุณอาทิตย์ก็ไม่มีโทรศัพท์ เข้าใจว่ายังอยู่ในยุคจูราสสิค ยังไงก็ขอให้พ้นจากยุคนั้นสัก 2 นาทีโดยโทรฯหาผม จะขอบคุณมาก

รับรองว่าผมจะไม่ก้าวล้ำเข้าไปทำลายไดโนเสาร์จนสูญพันธ์

อย่างไรก็ตามผมบอกได้ว่าเมื่ออ่านประวัติหลวงพ่อพิบูลย์แล้ว ผมอยากเกิดทันท่านจะได้สมัครเป็นศิษย์ คอยปรนนิบัติรับใช้แล้วถือเอาท่านเป็นอาจารย์ตลอดไป

บางทีจะได้มุดน้ำดำดินไปกับท่าน พอให้เป็นวาสนาแก่ตัว


หลวงพ่อพิบูลย์(ไม่ทราบฉายา) มีนามเดิมว่า พิบูลย์ แซ่ตัน เกิดที่บ้านพระเจ้า ตำบลมะอึ ซึ่งเดี๋ยวนี้มีชื่อใหม่ว่า ตำบลพระเจ้า อยู่ในอำเภอธวัชบุรี จังหวัดร้อยเอ็ด วันเกิดและเดือนเกิดไม่ทราบ ทราบแต่ว่าเกิดปี พ.ศ. 2354 มีบิดาชื่อสา กับมารดาชื่อโสภา มีอาชีพเป็นชาวนาและประกอบการค้าไปด้วย

พิจารณาจากนามสกุลของหลวงพ่อพิบูลย์แล้ว เข้าใจว่าท่านจะสืบเชื้อสายมาจากชาวญวน ผมมีเพื่อนชาวญวนที่มีนามสกุลเดียวกันนี้อยู่คนหนึ่ง แต่สืบสวนแล้วไม่รู้จักหรือมีอะไรพาดพิงไปถึงหลวงพ่อพิบูลย์แม้แต่น้อย คนสกุลแซ่ตันในเมืองอุบลฯก็มีอยู่มากมาย จึงทำให้คล้อยเชื่อว่าท่านควรจะเป็นชาวญวนด้วยเหมือนกัน

ถึงอย่างไรท่านก็ถือสัญชาติไทยอย่างแน่ชัด เนื่องจากว่าท่านได้เข้ารับราชการทหารอยู่หลายปี และก็มีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝาอยู่หลายปีเช่นกัน เสียแต่ไม่ทราบชื่อและฐานะของภรรยาของท่าน

หลวงพ่อพิบูลย์สมัยครองเรือน ไม่มีบุตรธิดา แต่ขอธิดาของนายจันทีเพื่อนบ้านมาเป็นลูกบุญธรรม และเลี้ยงดูจนเติบใหญ่เป็นสาวออกเรือนแต่งงานกับชายที่มีศักดิ์และฐานะใกล้ เคียงกัน



ทุกวันนี้ได้ยินว่ารัฐบาลลาวไปสร้างแดนสวรรค์ที่ภูเขาควาย คือแหล่งการพนันขนาดใหญ่คล้ายลาสเวกัส แต่สภาพป่าบนภูเขาควายก็ยังสมบูรณ์ดีอยู่ ส่วนจะยังลึกลับแค่ไหนนั้นยังบอกไม่ได้อีกเหมือนกัน

Sornpraram

อภินิหารเหล่านี้ยืนยันว่าพลังเหนือโลก ที่มนุษย์คนหนึ่งในพระพุทธศาสนา สามารถมีและทำได้

เป็นพลังที่มีอยู่ทุกยุคทุกสมัยต่อเนื่องมานาน นับแต่พระพุทธเจ้าพระองค์นั้นอุบัติขึ้นในโลก เมื่อ 2500 กว่าปีมาแล้ว

เป็นเรื่องนอกเหตุเหนือผลอีกแนวหนึ่งที่อธิบายไม่ได้ว่า มี และเกิดขึ้นได้อย่างไร

ดีใจครับ ที่เกิดมาในพระพุทธศาสนา

หลวงพ่อพิบูลย์ใช้ชีวิตช่วงปลายอย่างสงบอยู่ที่วัดโพธิสมภรณ์ จนกระทั่งถึงปี 2489 หลวงพ่ออาพาธหนักด้วยโรคชรา

ตอนที่ท่านใกล้จะมรณภาพนั้นเป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว ท่านไล่ลูกศิษย์ให้ออกไปนอกห้อง และให้ปิดประตูไว้ จนกระทั่งประมาณ 5 ทุ่ม ปรากฏว่ามีแสงสว่างลุกโพลงขึ้นเหนือกุฏิ ลูกศิษย์จึงเปิดประตูเข้าไปดู และพบว่าท่านมรณภาพแล้ว ในท่าสีหไสยาสน์สิริรวมอายุได้ 135 ปี

ศพของหลวงพ่อพิบูลย์เก็บรักษาไว้ในวัดโพธิสมภรณ์หลายปี จึงได้นำกลับมาไว้ที่วัดพระแท่น โดยชาวบ้านนำเกวียน 100 เล่ม มาเป็นขบวนแห่ศพ และเก็บท่านไว้ต่อมาจนปี 2504 เจ้าอธิการคำพันธ์ คนฺธโร ได้พาชาวบ้านสร้างเจดีย์และทำพิธีฌาปนกิจศพหลวงพ่อพิบูลย์

ส่วนหลวงพ่อโชติ ก็ได้อยู่ครองวัดพระแท่นสืบต่อจากหลวงพ่อพิบูลย์ จนกระทั่งถึงกาลมรณภาพ ในวันที่ 14 มกราคม 2540 สิริรวมอายุได้ 100 ปี

ร่องรอยของหลวงพ่อโชติยังพอสืบค้นได้ไม่ยาก เพราะว่าท่านเพิ่งจากไปแค่ 9 ปีเอง แต่ร่องรอยครูบาอาจารย์ท่านอื่นๆอาจยากสักหน่อย

ใครเลื่อมใสศรัทธาก็สะกดรอยไปกราบสถานที่บรรจุอัฐิของทุกท่านที่ยังคงปรากฏอยู่ จนทุกวันนี้ได้ทุกเวลา

ปัจจุบันเหรียญหลวงพ่อพิบูลย์ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ด้วยมีประสบการณ์ชัดเจนไปในทางป้องกันตัว และมีชื่อเสียงเลื่องลือจากการทดลองยิงด้วยปืน ดังที่ได้กล่าวมาแล้วในตอนต้น

เหรียญหลวงพ่อพิบูลย์ทราบว่าเนื้อทองเหลืองคนจะนิยมมากกว่าเนื้อทองแดง

แม้เป็นเหรียญไม่ทันชีวิตท่าน ก็ยังเป็นที่นิยมเสมือนเป็นเหรียญทันชีวิตท่านปานนั้น

จบเรื่องหลวงพ่อพิบูลย์ วัดพระแท่นแต่เพียงเท่านี้

เครดิสเขียนโดย อำพล เจน                          

                                                                                อ้างอิงข้อความ                                                                              

Sornpraram

พ่อนกเล่าว่า หลวงปู่พรหมามอบหมายให้ตัวแกเป็นผู้อุปถัมภ์อุปัฏฐากพ่อคำปุ่นระหว่างพำนัก อยู่วัดผานางคอย จึงมีความใกล้ชิดพ่อคำปุ่นมากกว่าใคร

ครั้งหนึ่งในแสงเทียนกลางมืด พ่อคำปุ่นนั่งสูบยาเส้นมวนเองอยู่เงียบๆ พ่อนกก็นั่งเฝ้าอยู่ห่างๆ รอว่าพ่อคำปุ่นจะเรียกใช้อะไรหรือเปล่า ทุกครั้งที่มองดูพ่อคำปุ่นก็เห็นแปลก คือมองครั้งหนึ่งเห็นเป็นคนแก่หง่อมหลังโกง มองอีกครั้งเห็นเป็นคนหนุ่ม 20 กว่าปี ทั้งๆที่พ่อคำปุ่นในตอนนั้นน่าจะมีอายุประมาณ 80 ปี และยังหลังตรงแข็งแรงมากเกินวัย

คราวหนึ่งพ่อคำปุ่นบอกว่าอยากกินเหล้า ให้พ่อนกไปหาเหล้ามา พ่อนกได้เหล้าเถื่อนมา 1 ไห ก็เอามารินใส่จอกถวาย พ่อคำปุ่นก็กินเอาๆ คือรินให้ก็ซดรวดเดียวหมดไปหลายจอก สักพักก็ถามพ่อนกว่าจะกินมั่งไหม พ่อนกก็บอกว่าเอาครับ เพราะว่าน้ำลายเหนียวมาตั้งแต่เห็นพ่อคำปุ่นยกซดจอกแรกแล้ว

จอกที่พ่อคำปุ่นส่งให้พ่อนกกินนั้น ท่านเอานิ้วชี้จุ่มลงไปในจอกเหล้าก่อนส่งให้ พอพ่อนกยกจอกนั้นกรอกปากก็ตกใจ เพราะว่ามันเป็นน้ำเปล่า

พ่อคำปุ่นหัวเราะชอบใจ

แต่พ่อนกไม่เห็นขำ คิดแต่ว่าได้เจออาจารย์ผู้วิเศษเข้าแล้ว

เหล้าแท้ๆยังทำให้กลายเป็นน้ำเปล่าได้

แต่ผมเห็นว่าเสกเหล้าให้เป็นน้ำนั้นไม่เข้าท่าหรอกครับ ไม่มีทางรวย

เสกน้ำให้กลายเป็นเหล้าสิครับ รวยแน่

สักครู่หนึ่งพ่อคำปุ่นบอกว่าอยากดื่มน้ำ พ่อนกก็ไปตักน้ำในตุ่มมาถวาย ท่านเอานิ้วชี้จุ่มลงไปในจอกน้ำแล้วไม่ดื่ม แต่ส่งให้พ่อนกแล้วพยักหน้าทำนองว่า “เอ้า ดื่มซะสิ” พ่อนกก็เลยดื่ม ปรากฏว่าคราวนี้ตกใจกว่าเก่าเพราะว่า น้ำเปล่ากลายเป็นเหล้าได้ยังไง

พ่อคำปุ่นหัวเราะชอบใจอีกที แล้วขว้างไหเหล้าลงพื้นจนแตกและไล่พ่อนกกลับไปนอน



ถึงคราวที่ผมได้เจอพ่อคำปุ่นด้วยตัวเอง ก็พ่อนกนี่แหละ ครับเป็นคนพาไป ท่านอาศัยอยู่นครพนมในหมู่บ้านที่ผมจำชื่อไม่ได้ หมู่บ้านนี้หาไม่ยาก ผมยังจำได้ สามารถไปได้อีก เสียแต่ลืมชื่อไปเท่านั้น

ผมเห็นท่านทีแรกก็เห็นว่าท่านคือ คนบ้า อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก็สงสัยอยู่ว่าทั้งพ่อนกและคนอื่นที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันอีก 7 – 8 คน จะบ้ากว่าหรือเปล่า

ไม่อยากเข้าใกล้เลยครับ สารรูปอย่างนั้น เสื้อผ้าอย่างนั้น แต่ขัดพ่อนกไม่ได้ ต้องเข้าไปกราบใกล้ๆตักท่าน

แปลกครับคิดว่าจะได้กลิ่นเหม็นหึ่ง กลับไม่มีกลิ่นอะไรเลย

ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะจมูกดีกว่าผม คือพาลได้กลิ่นหอมประหลาดไป

เป็นกลิ่นที่ไม่เคยหอมอยู่ในโลกมนุษย์ด้วยซ้ำ

สำหรับผมไม่ต้องหอมก็ได้ แค่ไม่เหม็นผมก็เห็นประหลาดแล้ว

ยายอะไรไม่ทราบ (ลืมชื่อ)เจ้าของบ้าน และเป็นผู้อุปถัมภ์อุปัฏฐากพ่อคำปุ่นบอกว่า ท่านไม่เคยอาบน้ำเลย เสื้อผ้าก็นานๆเปลี่ยนที ยิ่งทำให้แปลกใจกว่าเก่า

พ่อคำปุ่นทำด้ายผูกข้อมือให้ผมแล้วก็เป่าหัว สวดคาถาที่ฟังไม่รู้เรื่อง ได้ยินแต่เสียง พิง พิง พิง แค่นั้น

ด้ายผูกข้อมือนี้ ต่อมาได้เอาไปให้คนที่ชอบจับพลังพระลองจับดู คนแรกบอกว่าพลังสูงอย่างน่าเลื่อมใส อีกคนตรวจแล้วทำหน้างงๆ บอกว่าไม่เห็นมีพลังอะไร

คนที่งงหนักคือผม พองงหนักแล้วก็เลยเอาด้ายผูกข้อมือนั้นมาตัดเป็นท่อนๆ ฝังในพระฤษีที่ทำถวายหลวงปู่พรหมา แต่จำไม่ได้ว่าเป็นรุ่นไหน ใครเห็นว่ามีพระฤษีอยู่ในมือของตนเอง และพบว่าที่ใต้ฐานมีด้ายคล้ายๆสายสิญจน์ฝังอยู่ ก็เข้าใจเถิดว่า บางทีจะเป็นด้ายผูกข้อมือเส้นนั้นของผมเองที่พ่อคำปุ่นทำให้

ต่อมาพวกที่ไปด้วยก็บังอาจขอหวยกับพ่อคำปุ่น ท่านก็เมตตาเขียนรูปดาว 4 ดวงและ 5 ดวงให้ดูปรากฏว่างวดนั้นหวยออก 45 ตรงๆจริงๆ

นี่คือเรื่องพ่อคำปุ่นที่ผมเห็นว่าท่านเป็นคนบ้า แต่คนอื่นเห็นท่านเป็นฤษี

อย่าคิดไปหาท่านเลยครับ ไปก็ไม่เจอ เพราะว่าท่านเสียชีวิตไปแล้วประมาณ 10 กว่าปี

อย่างไรก็ตาม ต้องนับว่าเป็นวาสนาของผม ที่ได้มีโอกาสพบคนบ้าคนหนึ่ง ที่มีอภินิหารแปลกประหลาด เหมือนพ่อผมยาวไม่มีผิด

ถึงตรงนี้ก็ช่างเหมือนการเดินทางไกล แล้วแวะลงข้างทางซดกาแฟสด เถลไถลคุยเรื่องอื่นจนพอใจ จึงกลับเข้ามาตั้งต้นเดินทางกันใหม่อีกครั้งในช่วงสุดท้าย

กลับเข้ามาเรื่องหลวงพ่อพิบูลย์อีกวาระหนึ่ง

ดังที่ได้กล่าวมาแล้วว่า หลวงพ่อพิบูลย์ถูกควบคุมตัวอยู่ วัดโพธิสมภรณ์ จ.อุดรธานี 15 ปี และหลวงพ่อโชติได้ติดตามไปปรนนิบัติตลอดเวลา โดยเดินทางไปๆมาๆระหว่างบ้านแดงกับวัดโพธิสมภรณ์

หลวงพ่อโชติเล่าว่า ระหว่างที่หลวงพ่อพิบูลย์อยู่วัดโพธิสมภรณ์นั้น เกิดสงครามอินโดจีน และหลวงพ่อพิบูลย์หยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า คือสามารถบอกได้ว่าฝรั่งจะมาทิ้งระเบิดที่บ้านนาเกลือ ระเบิดจะลงตรงไหน กี่ลูก บอกได้ถูกต้องหมด และยังบอกอีกว่าไม่ต้องตกใจ เพราะจะไม่มีระเบิดลูกไหนระเบิดเลย

ต่อมาฝรั่งก็มาทิ้งระเบิดจริงๆที่บ้านนาเกลือ และระเบิดทุกลูกก็ด้านหมด
หลวงพ่อโชติได้เล่าเสริมไว้อีกเรื่องหนึ่งคือ ที่บ้านกุดแห่นางหงส์ เกิดมีฝูงจระเข้มาอาศัยอยู่มาก จนชาวบ้านไม่กล้าลงน้ำหาปลา จึงมานิมนต์หลวงพ่อพิบูลย์ไปปราบ และท่านได้ประกอบพิธีกรรมเหมือนครั้งปราบจระเข้ที่ลำน้ำปาว โดยถือเทียนและไม้เรียวลงไปใต้น้ำนาน 1 ชั่วโมง พอกลับขึ้นมาปรากฏว่า เทียนไม่ดับ จีวรไม่เปียก และอีก 7 วันชาวบ้านก็ลงน้ำหาปลาได้

Sornpraram

บทสรุปที่พระครูมัญจาภิรักษ์ได้ทำไว้ในเชิงบันทึก เกี่ยวกับอภินิหารของพ่อผมยาวนั้นให้รายละเอียดเพิ่มเติมได้อีกมาก เป็นรายละเอียดที่ภาคประวัติของพ่อผมยาวไม่ได้ให้ไว้ จึงกล่าวได้ว่าบทสรุปนี้จะทำให้เรื่องของพ่อผมยาวชัดเจนขึ้น ทำให้นึกเชื่อว่าพระครูมัญจาภิรักษ์จะเป็นอีกผู้หนึ่งที่เลื่อมใสพ่อผมยาว ไม่น้อยกว่าคนอื่น

บทสรุปนี้มีว่า

1.ในสมัยที่พ่อผมยาวได้ไปเรียนธรรมจากฤษี พอเรียนจบแล้วจะต้องถือข้อปฏิบัติไม่พูดกับใครเป็นเวลา 10 ปี
ตอนที่อยู่วัดนอก (วัดสามัคคีบำเพ็ญผล) หนองหาน มีประชาชนบางกลุ่ม ทั้งเด็กและผู้ใหญ่เข้าใจว่าท่านบ้า เอาก้อนหินและท่อนไม้ขว้างปาท่าน บางครั้งศีรษะแตก ท่านจะถุยน้ำลายใส่ฝ่ามือป้ายแผลเลือดก็หยุด แผลก็หายทันที บางคนเอารังมดแดงเคาะใส่มดก็ไม่กัด

2.เมื่อมาอยู่บ้านแดง หลวงพ่อพิบูลย์แต่งคนไปโกนผมให้ท่าน ปรากฏว่าใครก็โกนไม่เข้า ( เส้นผมไม่ขาด ) ท่านบอกว่าถ้าอยากจะโกนจริงๆต้องใช้มีดของท่านเองจึงจะสำเร็จ

หลังจากโกนผมแล้ว ก็เริ่มด่าทอผู้คนว่า “ห่ากินผี ผีกินห่า” อยู่หลายวัน ปรากฏว่า วัวควายชาวบ้านล้มตาย เพราะโรคห่าทุกครัวเรือน ชาวบ้านมาคารวะท่านแล้ววัวควายที่เหลือจึงรอด

3.เขียนคาถาพันขาเหยี่ยว ปืนหน้าไม้ยิงไม่ถูกเหยี่ยว

4.จมน้ำนาน 1 ชั่วโมงไม่ตาย

5.ชอบจุดไฟเผากองฟางหรือกอไผ่ พอเผาแล้วจะไปยืนขวางไฟไว้ไม่ให้ลุกลามไปไหม้อย่างอื่น แม้ไฟจะลุกท่วมตัวท่านก็ไม่เป็นไร

6.เครื่องรางของขลังที่ท่านทำให้ ปรากฏมีอานุภาพอยู่ยงคงกระพัน และถือไปที่ไหนคำว่า ผี ไม่มีที่นั่น

7.ตอนฌาปนกิจศพท่านจุดไฟไม่ไหม้ ไฟดับหมดแล้วศพท่านกลับยังอยู่เป็นปกติ หลวงพ่อพระครูอมร ธมฺโมภาส(อาจารย์ชม) ต้องทำพิธีตัดร่างกายของท่านเป็นชิ้นๆแล้วโยนเข้ากองไฟทีละชิ้นจึงเผาสำเร็จ

บทสรุปนี้ชี้ให้เห็นว่า พ่อผมยาวไม่ธรรมดา บางทีจะเป็นดั่งผู้วิเศษอีกประเภทหนึ่ง ที่ซ่อนตัวตนที่แท้จริงไว้จนมิดชิด แต่กลับเผยส่วนที่จอมปลอมลวงคนให้เข้าใจผิด

คนจึงเห็นว่าท่านคือคนบ้า และเห็นเช่นนี้จนตลอดอายุขัยของท่าน

ดีหน่อยก็ตอนช่วงหลังของชีวิต ได้รับความเลื่อมใสจากผู้คนจนเปลี่ยนก้อนหินท่อนไม้และรังมดแดง มาเป็นความยำเกรงนับถือ ราวกับพลิกฝ่ามือ

เรื่องราวที่เป็นความอัศจรรย์ของพ่อผมยาวปรากฏตั้งแต่ก่อนพ.ศ. 2500 ซึ่งในยุคนั้นจำได้ว่าเคยเห็นคนบ้าเพ่นพ่านอยู่ทั่วบ้านทั่วเมือง ทำให้เกิดความลังเลในขณะนี้ว่าจะเป็นคนบ้าจริงๆ หรือยอดคนงำประกายมิดชิดก็ไม่ทราบ

ในอำเภอของผมสมัยปี 2500 กว่าๆ มีคนบ้า 2 คนอาศัยอยู่คนละเขต คล้ายๆกับนักเลง 2 ถิ่น ใครข้ามเขตไม่ได้จะต้องตีกันทันที ตีกันชนิดไม่รู้ผลแพ้ชนะ ไม่เลิก แต่ผลแพ้ชนะไม่เคยปรากฏสักที เห็นแต่ชาวบ้านทนความรำคาญไม่ไหวก็แจ้งตำรวจให้มาแยก พอตำรวจมาคนบ้า 2 คนก็หายบ้า วิ่งหนีตำรวจไปคนละทิศละทาง ตำรวจสมัยนั้นก็เห็นขำ ไม่เคยจับคนบ้าทั้ง 2 สักที ชาวบ้านก็อาศัยเล่นสนุกอ้างตำรวจไว้แกล้งคนบ้า คนบ้าก็จะยอมรับฟังอย่างชนิดที่เรียกว่าอยู่ในโอวาท จะให้ทำอะไรก็ทำ

ต่อมาคนบ้าทั้ง 2 ก็หายสาบสูญไปเอง ไม่มีใครทราบว่านัดกันหายไปหรืออย่างไร

คนบ้า 2 คนนี้ คนหนึ่งสูงใหญ่ผมยาว น้ำท่าก็ไม่อาบ ไม่พูดไม่จากับใคร ชอบเดินเก็บกระดาษและขยะที่คนทิ้งสุ่มสี่สุ่มห้าเอาไว้ เก็บแล้วก็เอาไปทิ้งเป็นที่เป็นทางเรียบร้อยกว่าคนไม่บ้า คนบ้าคนนี้ชื่อว่า “บักหลอด” อยู่อำเภอผมนานเน จนเกิดบทกลอนร้องเล่นสำหรับเด็กๆว่า “บักหลอดปอดป่องไผมาวันพระ ฝนตกยะบักหลอดปอดป่อง” ร้องกันอย่างนี้ทั้งอำเภอ

อีกคนชื่อ “บักกืก” ไม่พูดไม่จากับใครเหมือนกัน คือใครพูดด้วยก็จะมีอาการแบบคนใบ้ ทำเสียงอือๆ แบ๊ะๆไปตามเรื่อง ถ้าอยากจะสื่อสารกับคนจะใช้ภาษามือ ซึ่งต่างจากบักหลอดทั้งไม่พูด ทั้งไม่สื่อสารกับใคร

คิดเล่นๆ 2 คนจะเป็น 1 ใน 7 คนที่ไปเรียนวิชาธรรมใหญ่ห้าร้อยชาติ ร่วมกับพ่อผมยาวหรือเปล่า ถ้าใช่ก็ถือว่าคนทั้งอำเภอมีตาที่ไร้แวว ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไป ถือว่าเป็นคนบ้าจริงๆก็แล้วกัน

มีเรื่องแปลกเท่าที่เด็กอย่างผมจะจำได้คือ บักหลอดกับบักกืกตีกันเมื่อไร ไม่ค่อยได้เห็นเลือด ครั้งหนึ่งเห็นบักกืกมีเลือดออก มันก็เอาน้ำลายป้ายแผลเหมือนกัน แต่นึกไม่ออกว่าแผลหายทันทีหรือเปล่า

จะว่าไปจริงแล้ว ผมรับว่าในขณะนี้ผมยังนึกว่า 2 คนนี้เป็นคนบ้าแน่ๆ นึกเตลิดมาปานนี้ก็เพราะพ่อผมยาวเป็นเหตุนั่นแหละครับ

ยังมีคนบ้าอีกคนหนึ่งปรากฏตัวและเรื่องราวน่าอัศจรรย์อยู่แถวๆเขาหินซ้อน ระหว่างแปดริ้วไปปราจีนบุรี เรื่องคนบ้าคนนี้น่าสนใจ แต่ก็ไม่มีใครทราบประวัติความเป็นมา ได้ยินแต่เพียงว่า คนบ้าคนนี้แขวนประคำอยู่สายหนึ่ง และชอบกระโดดใส่รถที่กำลังวิ่งอยู่บนถนน เพื่อให้รถชนจนกระเด็น ยิ่งเป็นสิบล้อยิ่งชอบ

คนชนก็ตกใจ แต่คนถูกชนกลับหัวเราะชอบใจ ลุกขึ้นหน้าตาเฉยแล้วเดินหนีไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาลือกันว่า น่าจะเป็นเพราะประคำที่แขวนคอคนบ้าคนนี้ จึงปรากฏอภินิหารมาเล่าสู่กันฟัง

เดี๋ยวนี้ไม่ได้ยินว่ามีใครพบเห็นคนบ้าคนนี้อีกแล้ว หายสาบสูญไปตั้งแต่ราวๆปี 2520 กว่าๆ

อีกคนหนึ่งผมเคยได้พบตัว เมื่อพบแล้วผมก็เห็นว่าเป็นคนบ้าแน่ๆ แต่คนอื่นเขาเห็นว่าท่านเป็นฤษี เลยเรียกชื่อว่า ฤษีคำปุ่น อยู่ในเขตนครพนม

ฤษีคำปุ่น หรือที่ผมเห็นว่าเป็นคนบ้านี้ แม้หลวงปู่พรหมา เขมจาโรยังนับถือ แต่ผมกลับทำใจไม่ได้ เพราะเชื่อว่าบ้าจริงๆ และพาลนึกประมาทหลวงปู่พรหมาอีกด้วยว่า

พ่อพรหมาของกูนี่เห็นจะวิปริตเป็นแน่

ครั้งหลวงปู่พรหมาได้มาพักที่วัดป่าแสนอุดมในตัวเมืองอุบลฯและให้คนไปรับตัวพ่อคำปุ่นมาหาที่วัด จะพาไปวัดผานางคอยด้วยกัน

ระหว่างที่หลวงปู่พรหมากำลังฉันภัตตาหารเช้า คะเนว่าเป็นเวลา 8 โมง พ่อคำปุ่นก็เดินลงจากศาลาแล้วหายตัวไป ไม่มีใครทราบว่าไปไหน

ปรากฏว่าท่านไปโผล่ที่วัดผานางคอยในเวลา 8 โมงเหมือนกัน ลูกศิษย์ที่วัดผานางคอยยืนยันกับผมว่า พ่อคำปุ่นเดินมาที่วัดในเวลานั้นจริงๆ

ครั้นตกบ่ายแก่ๆหลวงปู่พรหมาจึงเดินทางกลับวัดผานางคอย ก็พบว่าพ่อคำปุ่นอยู่ที่นั่นแล้วอย่างน่าอัศจรรย์

ลูกศิษย์หลวงปู่พรหมาที่ได้เห็นอภินิหารของพ่อคำปุ่นนี้ชื่อว่า “พ่อนก” และเรื่องราวต่อไปนี้ก็เกิดขึ้นก่อนสมัยที่หลวงปู่พรหมาจะมีชื่อเสียงโด่ง ดังคือราวๆปี 2520 กว่าๆ

Sornpraram

หลังจากปล่อยโต่งแล้ว พอถึงตอนจะกู้โต่งเอาปลา ปรากฏว่าก้นโต่งติดอะไรไม่ทราบ ดึงอย่างไรไม่ขึ้น พ่อผมยาวจึงกระโดลงไปในน้ำ มุดลงไปปลดโต่ง ผมที่ยาวของท่านเกิดไปพันกับโต่ง ทั้งยังสวะขุยไผ่ หนักหนาสาหัสขนาดดิ้นไม่หลุดอยู่ใต้น้ำ

นายอ่อนสีจะลงไปช่วยก็ไม่ได้ คะเนความสามารถของตนแล้วว่ามีไม่พอ เพราะว่าน้ำเชี่ยวมาก จึงเอาเรือเข้าฝั่งวิ่งไปตามชาวบ้านมาช่วย ได้นายมาก โภคสมบูรณ์ซึ่งเป็นคนเฝ้าวัดมาเพียงคนเดียว ตกลงก็ทำอะไรไม่ได้ นายอ่อนสีจึงตัดใจลงน้ำมุดไปช่วยพ่อผมยาว โดยให้นายมากคอยสังเกตการณ์อยู่บนฝั่ง

นายอ่อนสีเล่าว่า พอดำน้ำลงไปคลำเจอขาพ่อผมยาว ก็คืบเข้าไปจนพบว่าผมของท่านติดอยู่กับโต่งและสวะขุยไผ่ แต่ไม่สามารถจะปลดได้ จึงกลับขึ้นบนผิวน้ำ ขึ้นฝั่งหามีดได้เล่มหนึ่งแล้วกลับลงไปใหม่ ค่อยตัดสวะขุยไผ่ได้ และปลดเอาตัวพ่อผมยาวออกมา แต่ความที่น้ำแรงกราก จึงซัดเอาทั้งคู่ไหลไปตามลำห้วยอีก 2 – 3 เส้น นายอ่อนสีขึ้นฝั่งตะวันออก พ่อผมยาวขึ้นฝั่งตะวันตก แล้วก็เป็นลมล้มพับอยู่ริมฝั่งนั้น จนนายอ่อนสีและนายมากไปช่วยพยาบาลจึงฟื้นขึ้นมาในสภาพอิดโรยมาก ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่สั่นหัว

เรื่องแปลกก็คือพ่อผมยาวจมอยู่ในน้ำราวๆ 1 ชั่วโมงน่าจะตายไปแล้วกลับไม่ตาย

ที่ปล่อยให้พ่อผมยาวจมน้ำอยู่เป็นชั่วโมงนั้นก็คิดว่าพ่อผมยาวตายไปแล้ว ตั้งแต่ลงน้ำไปปลดโต่งทีแรก และที่ลงไปช่วยก็ไม่ได้หมายว่าจะช่วยให้รอดชีวิต แต่คิดว่าลงไปช่วยกู้เอาศพพ่อผมยาวขึ้นมาเท่านั้น แต่ท่านกลับรอfมาได้อย่างน่าอัศจรรย์

อีกครั้งหนึ่งพ่อผมยาวชวนนายอ่อนสีไปดักจับเหยี่ยว ได้ทั้งเหยี่ยวแม่ลูกอย่างละตัว ลูกเหยี่ยวได้เลี้ยงไว้จนโต พ่อผมยาวได้เขียนคาถาพันขาเหยี่ยวไว้ แล้วปล่อยให้หากินโดยอิสระ

เหยี่ยวตัวนั้นคนดักยิงด้วยปืน หรือหน้าไม้ไม่ถูกจนเป็นที่เลื่องลือ

จนในที่สุดนายวิชัย ธานันโทดักจับเหยี่ยวได้ทั้งเป็น จึงเห็นว่าที่ขาเหยี่ยวมีแผ่นคาถาพันไว้ นายวิชัยจึงเก็บรักษาแผ่นคาถานั้นไว้กับตัว ได้นำไปทดลองยิงจนเห็นผลหลายครั้ง ภายหลังฮึกเหิมนำเอาแผ่นคาถาไปใช้ในทางมิจฉาชีพ เที่ยวปล้นวัวควายชาวบ้านจนที่สุดถูกตำรวจยิงตาย

ช่วงปลายชีวิตพ่อผมยาว กลับมาพำนักอยู่ที่บ้านแดง จนตลอดอายุขัยไม่ยอมย้ายไปไหนอีก แม้คนบ้านคำจะรวมตัวกันมารับพ่อผมยาวกลับ ก็ยอมแค่ขึ้นรถไปด้วยจนถึงบ้านคำแต่ไม่ยอมลงจากรถ ต้องนำท่านกลับไปส่งบ้านแดงเหมือนเดิม

ตลอดเวลาที่อยู่บ้านแดงมีผู้เลื่อมใสนับถือเดินทางมาทั้งจากบ้านใกล้บ้านไกล มาหาท่านมิได้ขาด ท่านมักจะทำด้ายผูกแขนให้ทุกคน แล้วก็เขียนตะกรุดให้คนละดอก

คนบ้านแดงเล่าว่า ถ้าเห็นพ่อผมยาวเอะอะด่าทอสารพัดทั้งวันทั้งคืน ประดุจว่าโกรธใครถึงขั้นจะฆ่าใครสักคนให้ระวังตัวให้ดี เพราะว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีในหมู่บ้านเสมอ

ร่ำลือกันว่า ใครทำอะไร ที่ไหน เมื่อไรในหมู่บ้านแดง ท่านรู้หมด

พ่อผมยาวมีชีวิตยืนยาวมาจนปี 2522 ได้ป่วยเป็นโรคเท้าบวมทั้ง 2 ข้าง(สงสัยว่าจะเป็นโรคเท้าช้างหรือโรคไตไม่ทราบ)ไม่ยอมไปหาหมอ ไม่ยอมรับยา โดยบอกว่าถึงเวลาที่จะต้องคายแล้ว ในที่สุดพ่อผมยาวก็ถึงแก่กรรมหลังจากป่วยได้ 1 เดือนมีอายุ 82 ปี

ลูกศิษย์ลูกหาที่นับถือท่าน เก็บศพเอาไว้จนปี 2524 จึงฌาปนกิจศพและพระครูมัญจาภิรักษ์ ได้เก็บกระดูกพ่อผมยาวไว้จนปี 2531 จึงมีนายหล่อ มัสยานนท์พร้อมด้วยเพื่อนฝูงเดินทางมาหา โดยเล่าว่าฝันเห็นพ่อผมยาวจึงเดินทางมาตามความฝัน และพบว่าที่ตนฝันเห็นพ่อผมยาวนั้น กลับเป็นฝันที่มีตัวตนจริง ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักพ่อผมยาวมาก่อน

ครั้นสอบถามเกี่ยวกับพ่อผมยาวว่าท่านเป็นอย่างไรก็เกิดความเลื่อมใส และได้รับเป็นเจ้าภาพสร้างวิหารเพื่อเป็นที่เก็บกระดูกพ่อผมยาว และสร้างรูปเหมือนพ่อผมยาวไว้ด้วย

กระดูกพ่อผมยาวก็อยู่ในรูปเหมือนเท่าตัวจริงนั่นแหละครับ

ในโอกาสเดียวกันนายหล่อได้สร้างเหรียญรูปพระพุทธคู่บารมีไว้อีกรุ่นหนึ่งด้วย เสียดายที่ผมไม่ทราบว่าเป็นเหรียญรูปลักษณ์อย่างใด

เกี่ยวกับอภินิหารของพ่อผมยาวนั้น พระครูมัญจาภิรักษ์ได้สรุปเอาไว้อย่างน่าฟังดังต่อไปนี้

เห็นจะต้องไว้คราวหน้าแล้วล่ะครับ

Sornpraram

นั่นแหละครับ พ่อผมยาวที่เริ่มแผลงฤทธิ์ ด้วยการจุดไฟเผาบ้านเรือนชาวบ้านเพียปู่ โชคดีที่ดับได้ทัน ก่อนจะลามไปบ้านเรือนข้างเคียง

พ่อผมยาวถูกจับทำโทษ โดยมัดไว้กับเสารั้วจนงานบุญเสร็จจึงได้ปล่อยตัว

ต่อมาก็หนีเกณฑ์ทหาร โดยหนีย้อนกลับไปทางบ้านเกิดที่ปราจีนบุรีแล้วหายตัวไป ไม่มีใครทราบข่าวคราว

ระหว่างที่หายไปนี้ พ่อผมยาวกับพวกพ้องอีก 7 คน ชวนกันไปเรียนวิชากับฤษีองค์หนึ่ง อยู่เขตกบินจันทคาม เมืองสมังกันผี วิชาที่เรียนเรียกว่า “ธรรมใหญ่ ห้าร้อยชาติ” เรียนอยู่ 7 วัน ก็แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง ในที่สุดก็หายสูญจากกันทั้งหมด

เมืองสมังกันผี อยู่ที่ไหนไม่ทราบ แต่ฟังชื่อแล้วออกจะเป็นเขมรยังไงชอบกล

นานพอสมควรพ่อผมยาวมาโผล่ที่วัดนอก หรือวัดสามัคคีบำเพ็ญบุญในปัจจุบัน วัดนี้อยู่ในเขตบ้านหนองหาน อ.หนองหาน จ.อุดรธานี

อยู่วัดนอกสมัยแรกๆไม่พูดไม่จา ใครคุยด้วยไม่คุย ผมเผ้ายาวรุงรังเลยเป็นที่กำเนิดชื่อ พ่อผมยาวอยู่ที่นี่เอง

เพราะไม่พูดคนก็นึกว่าบ้า เด็กๆพากันล้อเล่นเห็นสนุก บางทีก็ขว้างปาด้วยก้อนหินมั่ง ท่อนไม้มั่ง ได้รับความลำบากมาก กระทั่งมีคนๆหนึ่งชื่อ ธรรมสุข ทนสมเพชสงสารไม่ไหว จึงเอาตัวพ่อผมยาวออกจากที่นั่น มาอยู่ที่ริมหนองเจ้าฟ้าหวังจะให้พ้นทุกข์จากคนกลั่นแกล้ง

แต่ไม่พ้น

คนกลับตามากลั่นแกล้งถนัดขึ้น เพราะพ่อผมยาวออกมาอยู่ไกลตาผู้คน ยิ่งกลั่นแกล้งได้ถนัดกว่าเก่า

นึกว่าจะดี กลับแย่กว่าเดิม

กลายเป็นคนบ้าที่ใครอยากจะแกล้งก็เอา เพราะว่าพ่อผมยาวไม่เคยสู้

ต่อมามีคนจากบ้านไชยวานผ่านมาทำธุระแถวนี้ ได้ยินเรื่องพ่อผมยาวก็สนใจมาดู พอเห็นหน้าเกิดจำได้ว่าเป็นนายติ่ง คนบ้านเพียปู่ที่หลบหนีเกณฑ์ทหารคราวนั้น

คนบ้านไชยวานเข้าไปสนทนาซักถามในฐานที่เคยรู้จักกัน พ่อผมยาวก็ไม่พูดด้วย ครั้นโดนซักถามหนักๆเข้าก็หันหลังให้เลย

ทีนี้คนหวังดีจะพากลับบ้าน ก็เลยกลายเป็นหวังร้าย คว้าก้อนหินไล่ขว้างผสมโรงกับเด็กๆที่จ้องจะแกล้งไปด้วยกัน

ได้รังมดแดงมา ก็เอามาเคาะใส่หัว ให้มดแดงรุมกัด



พ่อผมยาวก็ไม่สู้เหมือนเดิม

เรื่องคนรังแกพ่อผมยาวนี้ร้อนไปถึงหลวงพ่อพิบูลย์ ท่านได้บัญชาให้นายจันดีไปเอาตัวพ่อผมยาวมาอยู่วัดพระแท่น และยกกุฏิให้อยู่ต่างหากหลังหนึ่ง

พ่อผมยาวจึงพ้นเคราะห์

ต่อมาหลวงพ่อพิบูลย์ถูกคณะสงฆ์ และทางราชการจับตัวไป ลูกศิษย์ทุกคนก็แตกฉานส่านกระเซ็นไปคนละทิศละทาง แต่ว่ามีพ่อผมยาวผู้เดียวเท่านั้นที่ไม่หนีไปไหน ยังคงพำนักอยู่วัดพระแท่นตามลำพัง

ในการถูกจับกุมครั้งแรกนี้ ญาคูสายบัวได้ถูกจับกุมด้วย โดยถูกทำโทษคุมตัวอยู่วัดกู่บ้านจีต ส่วนหลวงพ่อพิบูลย์อยู่เกาะสีชัง 3 ปี

ครั้นเหตุการณ์ร้ายคลี่คลายลง หลวงพ่อพิบูลย์กลับมาอยู่วัดพระแท่น ลูกศิษย์ลูกหาก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้งหนึ่ง รวมทั้งญาคูสายบัวซึ่งพ้นโทษแล้วก็กลับมาด้วย แต่ไม่ได้เป็นพระภิกษุเหมือนเดิม กลายเป็นฆราวาสที่ยังไม่ทิ้งสายรัดปะคดเอว คือใช้รัดปะคดแทนเข็มขัดนั่นเอง

ในที่สุดการจับกุมตัวหลวงพ่อพิบูลย์ครั้งที่ 2 ก็เกิดขึ้น ลูกศิษย์ลูกหาแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางอีกครั้งหนึ่ง คงมีแต่พ่อผมยาวผู้เดียวที่อยู่วัดพระแท่นเหมือนเก่า

การจับกุมตัวครั้งที่ 2 ยาวนานกว่าครั้งแรกคือ 15 ปี ระหว่างนี้พ่อผมยาวจะเริ่มพูดเริ่มจาบ้างแล้วครับ

ถึงบทพ่อผมยาวพูด คนที่ได้ยินก็แตกหนีหมด เพราะเหตุว่าทุกคำพูดที่เริ่มออกจากปากพ่อผมยาว ล้วนเป็นคำด่าทั้งสิ้น

“ห่ากินผี ผีกินห่า”

นี่เป็นคำพูดประจำปากพ่อผมยาว

ใครเข้ามาใกล้ เป็นอันว่าได้รับแจกคำด่าแบบไม่จำกัดจำนวน

วัดพระแท่นตอนนั้นเหมือนบ้านแตกสาแหรกขาด แต่ก็ยังมีพ่อผมยาวอยู่โยงเฝ้าวัด ในที่สุดก็แทบจะกลายเป็นวัดร้าง เพราะว่ามีแต่เสียงด่าของพ่อผมยาว คนก็เผ่นหนีกันหมด

ร้อนถึงสามเณรอ่อนสี ซึ่งหนีภัยไปอยู่ที่วัดร้างแห่งหนึ่งในเขตบ้านคำเก่า ต.ไชยวาน ได้ย้อนกลับมาเอาตัวพ่อผมยาวไปอยู่ด้วย ปรากฏว่าเดี๋ยวเดียวก็ทนเสียงด่าของพ่อผมยาวไม่ไหว จึงพามาอยู่ศาลาที่พักคนเดินทางที่บ้านคำหล่ม ซึ่งเป็นศาลาโดดเดี่ยวระหว่างบ้านท่ากบิน อ.สว่างแดนดิน กับบ้านปะยาว อ.กุมภวาปี ปัจจุบันคืออำเภอวังสามหมอ ศาลานี้เป็นศาลาที่อาจารย์คุ้มสร้างไว้เป็นที่พักคนเดินทาง

ต้องเข้าใจนะครับว่าสมัยนั้นเป็นป่าดงดิบ เส้นทางที่มีนั้นไม่ใช่ซุปเปอร์ไฮเวย์อย่างทุกวันนี้

อยู่ศาลาบ้านคำหล่มอีกเดี๋ยวเดียว สามเณรอ่อนสีก็เผ่นออกมา ปล่อยพ่อผมยาวอยู่คนเดียวที่ศาลานั้นเป็นเวลา 3 ปี

ต่อมาสามเณรอ่อนสีก็สึกออกมาเป็นฆราวาส ภายหลังได้เป็นผู้ใหญ่บ้านบ้านคำ ก็เลยไปรับพ่อผมยาวมาอยู่วัดเก่า(วัดร้างเดิม)บ.คำเก่า เป็นครั้งที่ 2 อยู่ได้เพียง 1 ปีก็ส่งไปอยู่บ้านดอนหัน ตำบลบงเหนือ อำเภอสว่างแดนดินอยู่ได้แค่ปีเดียว ชาวบ้านที่นั่นก็เฉดหัวพ่อผมยาวกลับมาอยู่วัดเก่าอีกเป็นคำรบ 3 คราวนี้ก็เลยได้อยู่ประจำไม่ไปไหน ชะรอยชาวบ้านคำเก่า จะเริ่มชินกับพฤติกรรมพ่อผมยาว และคงเห็นว่าคนบ้าคนนี้ไม่มีอันตรายอะไรแค่ด่าเก่งไฟแล่บเท่านั้น

พ่อผมยาวอยู่ที่นี่นานเน จนกระทั่งคนแถวนั้นเริ่มรู้จักเล่นหวยเล่นเบอร์

พ่อผมยาวจึงเริ่มแผลงฤทธิ์

ให้เลขเด็ดชาวบ้านจนเจ้ามือระเนระนาดกันไป

กิตติศัพท์เลื่องลือจนบังเกิดลาภสักการะ มีผู้คนนำข้าวปลาอาหาร ของใช้ไม้สอยมาถวายแทบทุกวันมิได้ขาด

พลิกสถานภาพคนบ้าผู้อดอยากปากแห้ง มาเป็นคนบ้าที่อยู่ดีกินดี แถมมีสมบัติมั่งคั่งอย่างที่ใครก็ไม่อยากจะเชื่อ

ต่อจากนั้นก็เริ่มมีอภินิหารแปลกๆปรากฏขึ้น จนในที่สุดคนเริ่มไม่เห็นว่าพ่อผมยาวเป็นคนบ้าอีกต่อไป

ผู้เล่าเรื่องอภินิหารพ่อผมยาวคือ นายอ่อนสี ผันผ่อน อดีตผู้ใหญ่บ้านบ้านคำ หรืออดีตสามเณรอ่อนสีนั่นเอง

คราวหนึ่งพ่อผมยาวสมัยยังพำนักอยู่วัดเก่าบ้านคำเก่า เกิดฝนตกหนัก น้ำหลากแรงจนแทบล้นห้วยสงคราม พ่อผมยาวชวนนายอ่อนสีไปใส่โต่งในลำห้วยห่างที่พักราว 3 เส้น

“โต่ง” เป็นเครื่องมือดักปลาชนิดหนึ่งของชาวอีสาน บางทีก็เรียกว่า “ต่ง” ใช้ปอหรือป่านสานเป็นตาข่ายเหมือนแห ตากว้าง 5 นิ้วลงมาเรียกว่า”โต่ง”แต่ถ้าตากว้าง 5 นิ้วขึ้นไปเรียกว่า “นาม”

ถ้าใครรู้จัก “มอง” ซึ่งก็คือเครื่องมือหาปลาชนิดใกล้เคียงกับโต่งก็จะเข้าใจ แต่มองนั้นไม่ปล่อยลงน้ำลึก ส่วนโต่งปล่อยลงจนถึงพื้นดินก้นน้ำ

วิธีปล่อยก็ใช้เรือลำเดียวก็พอ คน 2 คนนั่งหัวเรือและท้ายเรือหย่อนโต่งลงน้ำแล้วเอาเรือทวนกระแสน้ำขึ้นไป

เรียกอย่างคุ้นปากคนอีสานก็จะว่า “ล่องโต่ง ล่องนาม”

“ มอง” กับ “โต่ง” คล้ายกัน, มอง ดักปลาเล็ก แต่โต่งดักปลาใหญ่

Sornpraram

ตอนที่ 4
-----------~@~-----------



ตลอดเวลา 15 ปีที่หลวงพ่อพิบูลย์ถูกคุมตัวโดยคณะสงฆ์ที่วัดโพธิสมภรณ์ จังหวัดอุดรธานี มีศิษย์ของท่านรูปหนึ่งคือ หลวงพ่อโชติ ได้เดินทางไปมาหาสู่ระหว่างวัดพระแท่นกับวัดโพธิสมภรณ์มิได้ขาด จึงเป็นประหนึ่งสายป่านเชื่อมโยงหลวงพ่อพิบูลย์กับวัดพระแท่น และชาวบ้านแดงไว้ไม่ให้ขาดจากกัน

ปัจจัยทั้งปวงที่หลวงพ่อพิบูลย์ส่งไปช่วยวัดพระแท่นและชาวบ้าน ก็ได้อาศัยหลวงพ่อโชติเป็นผู้นำไปทุกระยะตลอดทั้ง 15 ปี

ในภายหลังหลวงพ่อโชติได้ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าอาวาสวัดพระแท่นสืบต่อจากหลวงพ่อพิบูลย์ และมีสมณศักดิ์เป็น พระครูวิบูลย์สุนทร มีอายุยาวถึง 100 ปีจึงมรณภาพ

ถ้าจะไม่กล่าวถึงหลวงพ่อโชติบ้างเรื่องนี้ก็จะขาดความสมบูรณ์ไป

หลวงพ่อโชติเรียกว่าเป็นศิษย์กตัญญู รู้คุณครูบาอาจารย์อย่างแท้จริง ไม่เคยทอดทิ้งหลวงพ่อพิบูลย์ผู้เป็นอาจารย์ แม้ว่าจะตกระกำลำบากแค่ไหน มีความเสมอต้นเสมอปลายในการอุปถัมภ์อุปัฏฐากครูบาอาจารย์อย่างน่ายกย่อง

หลวงพ่อโชติเดิมชื่อ โชติ ภูเวียงแก้ว เกิดที่บ้านเลิงแฝก อ.บรบือ จ.มหาสารคาม เมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2440 บรรพชาเป็นสามเณรเมื่ออายุ 14 ปี ที่วัดบ้านหนองสิมใหญ่ อ.บรบือ อยู่ศึกษาพระธรรมวินัยที่วัดบ้านเลิงแฝกจนอายุ 20 ปี จึงอุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดบ้านเลิงแฝก โดยมีพระอาจารย์ป้องเป็นพระอุปัชฌาย์ อยู่วัดเลิงแฝกอีก 3 ปี จึงย้ายมาอยู่วัดพระแท่นกับหลวงพ่อพิบูลย์

ที่วัดพระแท่นนั้น หลวงพ่อโชติได้รับความไว้วางใจจากหลวงพ่อพิบูลย์เป็นที่สุด ถือเป็นศิษย์ใกล้ชิดตัวหลวงพ่อพิบูลย์มากกว่าคนอื่น และเอาจริงเอาจังกับการประพฤติปฏิบัติ จนหลวงพ่อพิบูลย์ถ่ายทอดวิชาอาคมให้อย่างไม่ปิดบังอำพราง

วันหนึ่งหลวงพ่อโชติได้เข้าไปกราบลาหลวงพ่อพิบูลย์จะออกธุดงค์ ซึ่งหลวงพ่อพิบูลย์ก็ไม่ขัดข้อง อนุญาตให้ไปได้ หลวงพ่อโชติจึงออกเดินทางไปถ้ำเขากวางในประเทศลาว ไปอยู่ศึกษาปฏิบัติกับ ญาคูสายบัว ไม่ทราบว่าอยู่นานแค่ไหน เข้าใจว่าน่าจะนานพอสมควร จึงออกธุดงค์ต่อไป

หลวงพ่อโชติได้เล่าว่า ในระหว่างธุดงค์นั้น ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ถ้าหลับตาลงเมื่อใด มักนิมิตเห็นหลวงพ่อพิบูลย์มาสอนธรรมให้ จนครั้งหนึ่งระหว่างเดินทางออกจากถ้ำเขากวางไปผากาดกูด มีชาวบ้านบอกว่าเห็นพระเดินทางมา 2 รูป ทั้งๆที่หลวงพ่อโชติเดินทางแค่รูปเดียว

ชาวบ้านยืนยันว่า เห็นพระอีกรูปเดินทางร่วมกับหลวงพ่อโชติจริงๆ

พระอีกรูปนั้นเป็นพระผู้เฒ่า มีไม้เท้าในมือ พร้อมทั้งอธิบายรูปลักษณ์ จนหลวงพ่อโชติเกิดสำนึกว่า พระผู้เฒ่านั้นน่าจะเป็นหลวงพ่อพิบูลย์

ระหว่างนั้นหลวงพ่อโชติได้ข่าวว่า ญาคูสายบัวได้เดินทางไปบ้านแดงเพื่อนมัสการหลวงพ่อพิบูลย์ ท่านจึงตัดสินใจเดินทางกลับวัดพระแท่น และได้พบกับญาคูสายบัวพำนักอยู่วัดพระแท่นกับหลวงพ่อพิบูลย์แล้ว จึงเลิกกิจธุดงค์ในครานั้นทันที

เกี่ยวกับเรื่องธุดงค์ของหลวงพ่อโชตินั้น นึกดูแล้วก็จะเห็นแปลก และน่าคิดอยู่ไม่น้อย

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องธุดงค์เลย เพราะว่ายังไงก็ควรอยู่ เพราะเป็นการฝึกจิตฝึกกาย ที่พระควรทำอย่างน้อยครั้งหนึ่ง

เรื่องน่าคิดคือ หลวงพ่อโชติมีหลวงพ่อพิบูลย์ที่ถือว่าเป็นยอดครูบาอาจารย์อยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องแสวงหาอาจารย์เพิ่มเติมอีก

การเดินทางไปหาญาคูสายบัว อาจเป็นได้ทั้ง 2 อย่าง คือไปแสวงหาครูบาอาจารย์ หรืออาจเพียงถือเป็นที่หมายสุดท้ายปลายทางธุดงค์

แต่ในที่สุดหลวงพ่อโชติก็กลับเป็นเหมือนสะพานเชื่อมโยงให้ญาคูสายบัวเดิน ทางออกจากถ้ำเขากวางมาอยู่กับหลวงพ่อพิบูลย์ที่วัดพระแท่น และกลายเป็นผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับหลวงพ่อพิบูลย์จนตลอดชีวิต

ร่วมทุกข์ร่วมสุขอย่างไร จะกล่าวถึงต่อไปในภายหน้า

ขอให้เข้าใจด้วยว่าเหตุการณ์ในช่วงนี้ เป็นช่วงก่อนที่หลวงพ่อพิบูลย์จะถูกจับครั้งแรกแล้วต้องโทษประหาร คือเป็นช่วงแรกของการสร้างวัดพระแท่น และบุกเบิกพัฒนาบ้านแดง จนเกิดเป็นบ้านใหญ่ ที่ต่อมากลายเป็นเมือง สมดังที่หลวงพ่อพิบูลย์พยากรณ์ไว้

ระหว่างนี้มีลูกศิษย์ลูกหามาอยู่ร่วมกันที่วัดพระแท่นหลายคน เช่น อาจารย์คุ้ม, อาจารย์โชติ( หลวงพ่อโชติ), อาจารย์สายบัว(ญาคูสายบัว), อาจารย์เขียน, อาจารย์ทายกสีสุพันธ์, สามเณรอ่อนสี, ตาปะขาวพรหมา, และพ่อผมยาว

หลวงพ่อโชติเล่าว่า การเป็นอยู่ของพระเณรในวัดพระแท่นสมัยนั้นลำบากมาก ทั้งยุ่งยากใจอย่างที่สุด เนื่องจากทางราชการไม่เข้าใจแนวทางการปฏิบัติและพัฒนาของหลวงพ่อพิบูลย์ จึงเป็นเหตุให้หลวงพ่อพิบูลย์ต้องถูกจับถึง 2 ครั้ง ตัวหลวงพ่อโชติเองก็ต้องหลบไปจำพรรษาที่อื่นบ้างเพื่อให้พ้นภัย

ในบรรดาลูกศิษย์หลวงพ่อพิบูลย์นั้น “พ่อผมยาว” ออกจะพิสดารที่สุด

ถ้าไม่เล่าเรื่องพ่อผมยาว เรื่องนี้ก็จะขาดความสมบูรณ์เหมือนกัน

พ่อผมยาวท่านนี้เป็นผู้ทึ่มีบุคลิกพิสดาร ไม่ใช่พระภิกษุ ไม่ใช่คนปกติอย่างเราท่าน จะเรียกว่าเป็นคนที่อยู่ในจำพวกฤาษี ก็ดูจะพอเป็นไปได้มาก

พ่อผมยาวมาอยู่กับหลวงพ่อพิบูลย์ในสมัยที่หลวงพ่อพิบูลย์ยังไม่ถูกคุมตัวไป พิจารณาสอบสวนเอาโทษ จะเข้ามาก่อนหรือหลังคนอื่นไม่ทราบ แต่ถือว่าเข้ามาอยู่ร่วมยุคสมัยเดียวกัน

พ่อผมยาวมีพฤติกรรมแปลกๆน่าสนใจหลายอย่าง รวมทั้งมีอภินิหารจนชาวบ้านออกจะเกรงใจไม่น้อย การมาอยู่วัดพระแท่นนั้น ปรากฏในหนังสือประวัติว่า หลวงพ่อพิบูลย์ให้คนไปตามตัวมาอยู่ด้วย ดูๆไปคล้ายกับว่าวัดพระแท่นจะเป็นสถานที่อีกแห่งที่รวบรวมเอายอดวิทยายุทธ์ มาอยู่ด้วยกัน

เป็นเสี้ยวลิ้มยี่ในยุคนั้นว่างั้นเถิด

พ่อผมยาวมีนามเดิมว่า ติ่ง อยู่บ้านหนองลี่ อ.กบินทร์บุรี จ.ปราจีนบุรี บิดาชื่อแถว มารดาชื่อ คำภา ไม่ทราบนามสกุล ครอบครัวพ่อผมยาวอพยพมาอยู่บ้านตาลศาลจอด ตำบลโคกสี อำเภอสว่างแดนดิน จังหวัดสกลนครราวๆปี 2450 อยู่ที่นี่ปีเดียวก็ย้ายมาอยู่บ้านเพียปู่ ตำบลไชยวาน อำเภอหนองหาร จังหวัดอุดรธานี

บ้านเพียปู่ ปี 2462

พ่อผมยาวอายุ 20 ถ้วน

ระหว่างงานบุญฉลองหมู่บ้าน ทุกคนกำลังมีความสุขสนุกสนานเบิกบานกันเต็มที่

มิคาด, ไฟเกิดลุกไหม้เรือนราษฎรในหมู่บ้านหลังหนึ่ง

ความสุขสนุกสนานของผู้คนมลายพลัน ทุกคนหันหน้าเข้าหาเรือนไฟ และประสานมือกันดับไฟก่อนจะลามไหม้ไปทั้งหมู่บ้าน

ไฟดับแล้ว

ความรื่นเริงย่อมดับไปด้วย

ไฟเกิดขึ้นเองได้หรือไม่

ย่อมไม่

ไฟย่อมมีผู้จุด

ผู้ใดจุดเล่า

บุรุษผู้กำลังเมามายผู้นี้เป็นผู้จุด

บุรุษผู้นี้เป็นผู้ใด

เป็นพ่อผมยาว

“หา ! ไอ้บ้านี่อีกเองแล้วหรือ”

Sornpraram

รู้อะไรไม่สู้รู้วิชา รู้รักษาตัวรอด (วิ่งหนี)เป็นยอดดี

แคล้วคลาดของผมไม่สงวนลิขสิทธิ์ ใครเห็นว่าดีจะอาไปใช้ก็ได้

ถ้าจะให้แคล้วคลาดยิ่งขึ้น ต้องวิ่งสลับฟันปลา ทำได้อย่างนี้วิชาแคล้วคลาดยิ่งได้ผลชงัด

วิ่งสลับฟันเป็นไง...?

วิ่งซิกแซ็กสิพ่อคุณเอ๋ย

นี่ก็เถลไถลมาไกลโข เห็นจะต้องกลับเข้าเรื่องกันเสียที



ตอนท้ายของฉบับที่แล้ว เป็นเรื่องลงมือสร้างวัด ซึ่งไม่ได้บอกว่าใช้เวลานานแค่ไหน แต่ก็ได้รับความร่วมมือจากชาวบ้านชาวเมืองทั้งใกล้และไกล จนนึกเชื่อว่าวัดคงจะเป็นวัดในเวลาไม่นานเกินไป

เมื่อสร้างวัดเสร็จหลวงพ่อพิบูลย์ได้ชักชวนชาวบ้านให้มาอยู่รอบๆวัด โดยพยากรณ์ไว้ว่าต่อไปที่นี่จะกลายเป็นเมือง

พยากรณ์แล้วก็วางผังเมืองไว้ด้วย

แบ่งพื้นที่อย่างชัดเจน ว่าบริเวณไหนจะเป็นส่วนราชการ ตรงไหนเป็นเขตอยู่อาศัยของประชาชน คือแบ่งพื้นที่ออกเป็นคุ้มๆให้อยู่กันอย่างมีระเบียบ ชาวบ้านจากทุกสารทิศก็มากันมากมาย มาอยู่ร่วมกันอย่างกับนัดกันไว้

นี่ทำให้นึกถึงหลวงปู่คำพันธ์ วัดธาตุมหาชัย นครพนม ซึ่งก็สร้างวัดสร้างบ้านในลักษณะเดียวกับหลวงพ่อพิบูลย์ คือท่านมาสร้างวัดธาตุมหาชัยก่อน แล้วจึงชวนญาติๆมาอยู่มาช่วยในระยะแรก ต่อมาก็มีชาวบ้านมาอยู่มากขึ้น จนทุกวันนี้กลายเป็นบ้านใหญ่ขนาดตำบล



เขาเล่าว่าสมัยหลวงปู่คำพันธ์มาสร้างวัดธาตุมหาชัยนั้นยังเป็นป่า และเป็นสมัยของผกค.มีอิทธิพลอยู่มาก เรียกว่าเป็นพื้นที่สีชมพู เกือบจะแดงแจ๋อยู่มะรอมมะร่อ แต่หลวงปู่ก็อยู่ได้ และสร้างวัดสำเร็จในเวลาไม่นาน

ยังมีเรื่องเล่าอีกว่า กลางวันจะมีทหารหรือตำรวจมาช่วยสร้าง กลางคืนผกค.มาช่วยสร้าง ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่

อุปสรรคของหลวงปู่คำพันธ์ ท่านก็ฟันฝ่ามาได้ไม่ลำบาก แต่กับหลวงพ่อพิบูลย์ อุปสรรคของท่านนั้นแสนเข็ญจริงๆ เป็นอุปสรรคที่แทบจะปรากฏอยู่กับท่านจนตลอดชีวิต

หลวงพ่อพิบูลย์ไม่ได้เป็นแค่พระนักพัฒนา แต่ยังเป็นนักปกครองนักบริหารจัดการที่เหลือเชื่ออีกด้วย

ครั้นสร้างวัดกับบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลวงพ่อพิบูลย์ก็ได้แนวคิดที่น่าสนใจคือ ท่านริเริ่มให้จัดทำธนาคารโคกระบือไว้แจกจ่ายชาวบ้าน ให้ทำมีด ทำจอบและเสียม ไว้แจกจ่ายชาวบ้านที่มาพึ่งใบบุญ และยังทำไปถึงธนาคารข้าวอีกด้วย

แนวคิดนี้เป็นส่วนหนึ่งที่ได้สร้างความลำบากแสนสาหัสให้แก่หลวงพ่อพิบูลย์ เพราะเกิดเป็นเรื่องที่ทางราชการสนใจเพ่งเล็ง สงสัยว่าท่านกำลังทำอะไร และทำเพื่ออะไร

ยิ่งการครองผ้าของท่านก็เป็นแบบอย่างพระลาวในสมัยนั้น คือเป็นแบบอย่างการครองผ้าตามแบบของพระอาจารย์วิเศษ ซึ่งแตกต่างจากพระไทย ทำให้คณะสงฆ์ตั้งข้อสังเกตุและสงสัยไปด้วย

ในที่สุดก็ถูกจับ ด้วยข้อหาซ่องสุมอาวุธและผู้คนคิดการกบฏ

ถูกสอบสวน และพิพากษาโทษขั้นประหารชีวิด โดยให้นำตัวหลวงพ่อไปถ่วงน้ำที่เกาะสีชัง

7 วันผ่านไปจึงไปกู้ศพของท่านขึ้นมา ปรากฏว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างน่าอัศจรรย์

กู้ศพจึงกลายเป็นกู้ปาฏิหาริย์

เล่ากันว่าหลังจากนั้นทุกฝ่ายก็เกิดศรัทธาในตัวท่านอย่างแรงกล้า ถึงกับนิมนต์ให้ท่านพักอยู่ที่เกาะสีชังเป็นเวลา 3 ปี

ตรงนี้ผมสงสัยว่าจะไม่ใช่การนิมนต์ แต่เป็นเรื่องที่ต้องกักขังท่านไว้ไม่ให้มีอิสระ ด้วยแม้ว่าประหารไม่ตาย ท่านยังเป็นนักโทษมีความผิด จำต้องขังเอาไว้ก่อนเพื่อสังเกตพฤติกรรม หรือเพื่ออะไรก็แล้วแต่ จนกระทั่ง 3 ปีผ่านไป จึงตัดสินใจปล่อยตัวท่านกลับวัดพระแท่น

เมื่อกลับถึงวัดพระแท่น ชาวบ้านดีอกดีใจกันใหญ่ แห่กันมาสมโภชรับขวัญกันใหญ่โต และพากันตกลงปลงใจร่วมกันบวชชีพราหมณ์ ถวายหลวงพ่อพิบูลย์เป็นจำนวนมาก

เป็นเรื่องอีกแล้วครับ

คณะสงฆ์บอกว่า บวชชีพราหมณ์นั้นผิดกฎระเบียบของคณะสงฆ์

ตกลงให้คุมตัวหลวงพ่อพิบูลย์ไปไว้วัดโพธิสมภรณ์ คือเอาไว้กับเจ้าคณะมณฑลอุดรธานี และถูกบังคับให้สึก แต่ท่านไม่ยอมสึก จึงได้แต่ห้ามไม่ให้ท่านออกบิณฑบาต และงดการให้อาหาร ทำนองว่าจะบีบให้ท่านอยู่ไม่ได้ ทว่ากลับกลายเป็นราษฎรแถวนั้นเกิดศรัทธา นำข้าวของเงินทอง รวมทั้งอาหารมาถวายท่านถึงในวัดโพธิสมภรณ์อย่างเนืองแน่น

ท่านจึงอยู่ได้ และคณะสงฆ์ก็จำต้องปล่อยวาง ให้ท่านอยู่ของท่านไปไม่ว่าอะไร

เรื่องของพระกับพระด้วยกัน ยังไงก็ต้องมีวิถีแห่งธรรมมาประสานความแตกแยก แต่เมื่อหลวงพ่อยังถือว่าทำผิดกฎระเบียบ ก็ยังคงต้องกักตัวท่านไว้ตามความผิดที่เชื่อว่าท่านมีต่อไป

หลวงพ่อพิบูลย์ถูกคุมตัวอยู่ที่วัดโพธิสมภรณ์ 15 ปี

ระหว่างอยู่ที่วัดโพธิสมภรณ์ หลวงพ่อพิบูลย์ได้สร้างกุฏิไว้ที่วัดโพธิสมภรณ์ 55 หลัง ฉางข้าวอีก 2 หลัง( ยุ้งข้าว ) ท่านทำเช่นนี้ได้ก็เนื่องจากว่า มีลาภสักการะมาก จากชาวบ้านแถวนั้นและจากที่อื่นนำมาถวาย จนกระทั่งเหลือปัจจัยพอที่จะส่งไปช่วยวัดพระแท่น และชาวบ้านของท่าน โดยนำไปซื้อโคกระบือนำไปแจกจ่ายชาวบ้านที่วัดพระแท่นตลอดระยะเวลา 15 ปีที่ถูกคุมตัวไว้ในวัดโพธิสมภรณ์

ดูๆไปแล้วหลวงพ่อพิบูลย์ก็ไม่ได้รับความเดือดร้อนอะไรในการถูกคุมตัว จะขัดข้องอยู่บ้างก็แต่เรื่องออกจากวัดไปไหนมาไหนตามอำเภอใจไม่ได้

การไม่ได้ออกจากวัด ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องเดือดร้อนของพระแต่อย่างใด ดูแค่เจ้าคุณนรฯ ท่านคุมตัวท่านเองไว้ในวัดเทพศิรินทราวาสจนมรณภาพ หลวงปู่ดู่ วัดสะแกก็เช่นกัน ไม่ต้องมีความผิดให้ใครมาคุมตัว ท่านก็คุมตัวท่านเอง คุมด้วยธุดงควัตรข้อหนึ่ง

จึงเป็นเหตุให้เชื่อได้ว่า หลวงพ่อพิบูลย์ไม่มีความอึดอัดขัดข้องอะไรเลยตลอดเวลา 15 ปี

Sornpraram

คราวที่แล้วมีเรื่องเกี่ยวกับการดำน้ำของหลวงพ่อพิบูลย์ 2 ครั้ง คือลงไปปราบจระเข้และลงไปตัดไม้ที่จมน้ำ

ครั้งแรกดำลงไปนาน 1 ชั่วโมง ครั้งที่ 2 ดำลงไปนาน 2 ชั่วโมง

ไม่มีทางรู้จริงๆว่า ทำได้อย่างไร

โดยปกติคนเราจะมีความสามารถกลั้นลมหายใจอยู่ใต้น้ำได้นานราว 1 นาที หรือนานกว่านั้นนิดหน่อย ถ้าเกินกว่านี้จะเกิดสถานการณ์อันตรายถึงชีวิตได้

เคยมีฝรั่งคนหนึ่ง(จำไม่ได้ว่าเป็นใคร)ทำสถิติดำน้ำโดยไม่มีเครื่องช่วย หายใจได้นานถึง 17 นาที โดยมีเคล็ดลับว่า ต้องสูดเอาออกซิเจนบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างเต็มที่เสียก่อนจึงดำน้ำลงไป

ออกซิเจนบริสุทธิ์จะช่วยยืดเวลาให้กลั้นลมหานใจได้นานขึ้น แต่จะกลั้นไว้จนถึงชั่วโมงไม่เคยปรากฏ

ครูบาอาจารย์รุ่นโบราณกาลไม่รู้ทำได้อย่างไร เวลาโผล่ขึ้นมาจากน้ำจีวรไม่เปียกอีกด้วย

เหมือนเล่นกล

เท่าที่ได้สังเกตดูเรื่องการดำน้ำของครูบาอาจารย์ท่าน ส่วนใหญ่เป็นเรื่องลงไปใต้น้ำเพื่อประกอบพิธีกรรมอะไรสักอย่าง ไม่ค่อยปรากฏว่าดำน้ำลงไปเล่นเอาสนุก

โดยมากจะได้ยินว่า ลงไปใต้น้ำเพื่อทำตะกรุด ว่ากันว่าการทำเช่นนั้นเพื่อเอาเคล็ด คือเอาน้ำดับไฟ( ปืน )

ครูบาอาจารย์รุ่นหลังๆดำน้ำไม่ได้ ก็ทำอาการด้วยการจารตะกรุดในน้ำ คือเอากะละมังใส่น้ำมาและจมมือของตนลงไปจารในน้ำ เห็นว่ามีผู้เลื่อมใสการทำตะกรุดแบบนี้อยู่มาก และมีความนิยมทำกันอยู่สมัยหนึ่ง เดี๋ยวนี้ไม่ได้ยินว่าใครทำอีกแล้ว เข้าใจว่าหมดสมัยหรือทำไปแล้วไม่มีฤทธิ์จะดับไฟได้จริง เจอไฟเมื่อไรไหม้เป็นจุณทุกที

คนทำตะกรุดเองก็ไม่รับผิดชอบ ถ้าเจอไฟเข้าเองคนทำตะกรุดก็คงเผ่นเหมือนกัน

แต่ว่ามีวิชาทำตะกรุดใต้น้ำอยู่ประการหนึ่งเรียกว่า “ ตะกรุดราหู” คือต้องดำน้ำลงไปจารตะกรุดระหว่างที่เกิด สุริยะคราสหรือจันทรคราส เขาว่าทำแล้วขลังจริง

ตำรับตะกรุดราหูนี้เป็นของ หลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า

เมื่อบอกให้แล้วใครสนใจจะลองไปทำดูก็ไม่มีปัญหา

อย่างแรกต้องรอให้เกิดสุริยะคราสหรือจันทรคราสเสียก่อน ซึ่งทุกวันนี้ไม่ยาก เพราะโทรทัศน์หรือวิทยุหรือหนังสือพิมพ์จะบอกข่าวให้ทราบล่วงหน้า เมื่อทราบแล้วก็เตรียมแผ่นโลหะเอาไว้

จะให้ดีควรซ้อมจารและซ้อมม้วนตะกรุดเอาไว้ก่อน เพื่อให้เกิดความคล่องตัว

กติกามีอยู่ว่าจะต้องดำน้ำลงไประหว่างเกิดสุริยะคราสและจันทรคราส จะต้องจารตะกรุดใต้น้ำจนเสร็จ และม้วนให้เรียบร้อยแล้วอมไว้ในปากจึงค่อยโผล่ขึ้นมาจากใต้น้ำ

ลมหายใจ 1 กลั้นจะจารและม้วนตะกรุดได้กี่ดอกก็เอาแค่นั้น

ตัวอักขระที่จะจารก็ง่ายๆ เพราะมีแค่ตัวเดียวเรียกว่าตัว “ นะ ตาไก่”

เรื่องยากก็คือต้องจารให้เข้าตาไก่

ถึงบอกให้ซ้อมก่อนไงล่ะ

นะ ตาไก่ คืออย่างนี้  
เจ้าของตำรับวิชานี้ได้บอกว่า ใครจะทำก็ได้รับรองขลังเหมือนกันหมด

เรียกว่าไม่ต้องอาศัยหลวงปู่หลวงพ่อที่ไหนเลย เราทุกคนสามารถทำได้

เป็นตะกรุด “กูทำเอง” ว่างั้นเถอะ

ข้อแม้ต้องบวงสรวงบอกกล่าวหลวงปู่ศุขเสียก่อน จะบวงสรวงถึงขนาดเอาหัวหมูมาเป็นเครื่องบัดพลีก็ยิ่งดี เพราะว่าหลวงปู่ศุขชอบหัวหมู

เรื่องหลวงปู่ศุขชอบหัวหมู ผมก็ไม่ได้อุตริอวดรู้ แต่หลวงปู่โต๊ะเป็นผู้บอก

ใครจะพึ่งหลวงศุขไม่ว่าเรื่องอะไร คิดถึงหัวหมูไว้ก่อน

หลวงปู่ศุขไม่ใช่พระธรรมดา กระทั่งหลวงปู่โต๊ะก็ยังมีรูปหลวงปู่ศุขไว้บนหัวนอน หลวงปู่เปลี้ย วัดชอนสารเดชก็มี



ทั้งยังเป็นผู้มีความเป็นเลิศในเรื่องดำน้ำ หรือพิธีกรรมใต้น้ำ

คงขลังจริง



อาจารย์เบิ้ม ปากน้ำเคยลองทำดูแล้วครับ ทำได้ 2 ดอก ลูกศิษย์ลูกหาก็ทดลองยิงที่ข้างตลิ่งน้ำทันที ปรากฏว่ายิงออก 1 ดอก ยิงไม่ออก 1 ดอก

ตะกรุดดอกที่ยิงออกเอามาคลี่ดู ปรากฏว่าจารไม่เข้าตาไก่

เพราะฉะนั้นต้องจารให้เข้าตาไก่จึงจะสมบูรณ์แบบ

ใครสนใจเรื่องนี้ลองเลียบๆเคียงๆถามอาจารย์เบิ้มเอง ก็จะได้ความชัดเจนกว่านี้

ผมไม่ได้ความหรอกครับ อย่าไปถาม ผมแค่เล่าต่อเท่านั้น

อย่างไรก็ตามตะกรุดราหูนี้ ผมก็เคยทำ 2 ครั้ง แต่ทำแล้วไม่รู้ว่าขลังจริงหรือไม่ ยังไม่ได้ลองยิงดูเวลาเอามาแขวนก็อธิษฐานว่ายิงไม่ออก หรือยิงไม่เข้าผมไม่เอาด้วย ตั้งใจแค่ว่าจะเอาแคล้วคลาดเป็นหลัก คือถ้าเห็นเขางัดปืนออกมาจะยิงเราเมื่อไร จะใช้วิชาแคล้วคลาดคือ วิ่งหนีทันที

Sornpraram

ตอนที่ 3
เพียงแค่ข้ามห้วยหลวงมาถึงห้วยมันปลา ฝูงควายที่หายไปก็วิ่งตามมาหาจารย์มีเองจริงๆ ได้ควายคืนราวปาฏิหาริย์

จารย์มีเลยนับถือหลวงพ่อมาแต่นั้น

ถึงบ้านไท หลวงพ่อสอบถามชาวบ้านว่ามีวัดร้างหรือวัดเก่าอยู่แถวนี้บ้างไหม ชาวบ้านตอบว่าไม่มี แต่ว่ามีสถานศักดิ์สิทธิ์อยู่แห่งหนึ่ง เฮี้ยนจัดขนาดชาวบ้านจะปัสสาวะยังไม่กล้าหันหน้าไปทางนั้น

สถานที่แห่งนั้นเกลื่อนกล่นไปด้วยดอกไม้สีแดง มีซากปรักหักพังของโบสถ์วิหาร หลวงพ่อเข้าไปดูในวิหารพบว่า มีแท่นประดิษฐานพระพุทธรูปประธานขนาดใหญ่ แต่ก็มีเพียงแท่นเปล่าๆไม่มีพระพุทธรูป

หลังจากพิจารณาสถานที่พอสมควรแล้ว หลวงพ่อตัดสินใจปักหลักที่นี่ จะปฏิสังขรณ์ขึ้นใหม่ให้เป็นวัด และตั้งชื่อว่า “วัดพระแท่น”ตามแท่นพระที่พบ

ประวัติตอนนี้กล่าวว่า
“ชาวบ้านช่วยกันบริจาคหญ้าคาสำหรับมุงหลังคา เมื่อวันอังคารแรม 8 ค่ำ ปีชวด 2443(ตรวจสอบตามปฏิทิน 100 ปี ตรงกับวันที่ 16 ต.ค. 2443)ด้วยไพหญ้า 34 ไพหลังจากนั้นหลวงพ่อได้พาชาวบ้านพัฒนาวัดพระแท่น และวางผังเมืองใหม่ แล้วชักชวนชาวบ้านไทให้มาอยู่ที่แห่งใหม่นี้ โดยตั้งชื่อว่า หมู่บ้านแดง ตามนามต้นไม้แดงใหญ่ และหนองแดง”

เมื่อหลวงพ่อเข้าอยู่ที่นั่น ท่านกลายเป็นศูนย์กลางที่ชาวบ้านใกล้เคียงรวมใจกันไว้และยึดถือท่านเป็นเสมือนผู้นำ

“ใครมีเรื่องเดือดร้อนอะไร หลวงพ่อช่วยเหลือหมด จนกระทั่งชื่อเสียงของหลวงพ่อเลื่องลือไกล มีราษฎรจากหลายจังหวัดอพยพครัวเรือนมาอยู่กับหลวงพ่อเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หลวงพ่อจึงได้พาชาวบ้านสร้างศาลาใหญ่ โดยเลือกเอาเฉพาะไม้แดง ไม้ประดู่ ไม้เต็ง สร้างศาลาอยู่กันทั้งวันทั้งคืน โดยกลางวันเป็นผลัดคนแก่ กลางคืนเป็นผลักคนหนุ่ม ให้คนหนุ่มสาวช่วยกันชักลากไม้ โดยหลวงพ่อทำเกวียนหลังใหญ่ให้ลากไม้ได้ทีละ 4 – 5 ท่อน”

ทีนี้ก็มาถึงเรื่องอภินิหาร

“คราวหนึ่ง หลวงพ่อพาชาวบ้านตัดต้นตะเคียนยักษ์ ที่ริมห้วยหลวง ต้นตะเคียนล้มลงในห้วยหลวงน้ำลึก 3 – 4 เมตร ชาวบ้านไม่กล้าลงไปตัด หลวงพ่อจึงดำน้ำลงไปคนเดียวประมาณ 2 ชั่วโมง ได้ไม้ตะเคียนขนาดวัดรอบ 3 วา 3 ท่อน ยาวท่อนละ 12 ศอก โดยที่ผ้าสบงจีวรไม่เปียกน้ำ”

เรื่องนี้นับว่าแปลกประหลาดที่สุด แต่ก็ได้ยินว่าครูบาอาจารย์สมัยรุ่นเก่าสมัยใกล้เคียงกันนี้ทำได้หลายองค์ คือจุดเทียนดำน้ำลงไปคราวละหลายชั่วโมง โดยที่เทียนไม่ดับ และสบงจีวนไม่เปียก

ที่ขึ้นชื่อเห็นจะเป็น หลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า

สำเร็จลุน ก็อีกองค์หนึ่ง

แต่ว่าสำเร็จลุน ทุกวันนี้ปรากฏอภินิหารมากมายเกินไป จนหลายๆคนเริ่มหมดความสนใจ

ดูๆไปแล้วเคล็ดวิชาอะไรก็ตาม มักจะแพร่หลายเฟื่องฟูเป็นยุคๆ ขึ้นอยู่กับว่าช่วงนั้นจะมีวิชาอะไรโดดเด่น ก็จะมีลักษณะโดดเด่นเหมือนกันหมด

ยุคจุดเทียนดำน้ำ ก็จุดเทียนดำน้ำเป็นว่าเล่น

ยุคยิงไม่ออก ก็ยิงไม่ออกกันทุกวัด

ยุคสำเร็จอรหันต์กระดูกเป็นพระธาตุก็เป็นกันไปหมด ไม่ว่าพระหนุ่มพระแก่ ลุกลามถึงขนาดกลายเป็นเพชรเป็นพลอยเต็มโลงทั้งที่ยังไม่เผา

ทั้งของจริงและไม่จริง เฟื่องจนแยกไม่ออก

อย่างไรก็ตามศาสตร์วิชาที่เป็นของแท้แน่นอนของแต่ละยุคควรจะมีอยู่จริง

พอสิ้นยุคก็สิ้นสูญ

คล้ายๆกับว่า ไร้ทายาทสืบทอด

เช่นเดียวกับสมัยยุคของแม่ทัพธรรม พระอาจารย์มั่น สายวิชาหลุดพ้นของพระป่าก็รุ่งโรจน์อยู่ช่วงหนึ่ง เดี๋ยวนี้ดูเหมือนย่อหย่อนลงไปมาก ภายหน้าจะยิ่งอ่อนล้าลงไป เพราะว่าจะเหลือแต่กรรมมัฏฐานนกแก้วนกขุนทองเท่านั้น

ใครจำขี้ปากครูบาอาจารย์ได้แม่น และถ่ายทอดขี้ปากนั้นได้น่าฟัง ก็จะมีลูกศิษย์มาก

ความรู้ที่เอามาสอนคนนั้น มาจากการท่องจำไม่ได้มาจากความรู้ที่รู้เองเห็นเอง

เรียกว่าเป็นพระนกแก้วนกขุนทอง

แต่นกแก้วนกขุนทองถ้าสอนพูดได้เก่งแล้ว ตัวไหนตัวนั้นคนจะชอบเป็นอันมาก แล้วก็ลืมว่ามันเป็นแค่นกแก้วนกขุนทอง ในที่สุดก็นึกว่ามันเป้นพระอรหันต์ไปจริงๆ

สิ้นครูบาอาจารย์แต่ละรุ่น จะหาใครมาเทียบเคียงหรือแทนที่ได้ยากเย็นแสนเข็ญแท้ๆ

สิ้นปู่มั่น, ปู่แหวน, ปู่ขาว, ปู่ดูลย์, ปู่ฝั้น, ปู่ชา ฯลฯก็ยังหาใครมาแทนไม่ได้

ปฏิบัติแบบเอาชีวิตเข้าแลกก็หมดสมัย

เดี๋ยวนี้ติดสบายกันเป็นแถว

เรียกว่าเป็นรุ่นเสวยสุข

คือรุ่นที่ลูกมีพ่อแม่สร้างไว้ให้เยอะแยะ แล้วก็ใช้ทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้อย่างสุขสบาย

ลูกที่รู้จักความก็ยังพอจะรักษาทรัพย์ที่พ่อแม่หาไว้ให้ได้ตลอดไป

ลูกหลานล้างผลาญก็จะเสวยสุขได้ไม่นาน

ตัวอย่างมีเยอะแยะ

อย่าถึงกับต้องยกตัวอย่างเลยครับ