นั่งสมาธิภาวนา จิตไม่สงบ จะได้บุญหรือไม่ ?

kit007

/ปุจฉา-วิสัชนา /

นั่งสมาธิภาวนา จิตไม่สงบ จะได้บุญหรือไม่ ?

พระราชสังวรญาณ (พุธ ฐานิโย) / วิสัชนา


--------------------------------------------------------------------------------

ถาม – นั่งสมาธิภาวนา จิตไม่สงบ จะได้บุญหรือไม่ ?

ตอบ – การนั่งสมาธิ เมื่อไม่เกิดสมาธิ เช่นอย่างเรา
บริกรรมภาวนา พุทโธ ๆ ๆ ๆ บริกรรมภาวนาตลอดคืน
ยันรุ่ง ตลอดวันยันค่ำ จิตไม่สงบเลยแม้แต่นิดเดียว
ได้ผลหรือเปล่า ได้ผลทางสติสัมปชัญญะ แม้จิตจะยัง
ไม่สงบก็ตาม

เมื่อมาพูดถึงตรงนี้ก็อยากจะขอกล่าวว่า คนเราเกิดมา
ทุกคนได้ฝึกสมาธิมาแล้วทั้งนั้น เพราะจุดมุ่งหมายของ
การฝึกสมาธิบั้นปลายหรือท้ายสุด ยอดปรารถนาของเรา
อยู่ที่ความมีสติ คือ ศีล สมาธิ ปัญญา ที่เราอบรมให้
บริสุทธิ์บริบูรณ์ดีแล้ว เกิดมีสมาธิจิตตั้งมั่นและเกิดปัญญา
รอบรู้ แต่จุดมุ่งหมายอยู่ที่ตัวสติตัวเดียว อบรมศีล สมาธิ
ปัญญา ให้เกิดพลังงานทางสติเป็นตัวเด่น เพราะฉะนั้น
เรานั่งสมาธิบริกรรมภาวนา หรือพิจารณาอะไรก็ตาม
จิตไม่สงบ แต่เราได้ผลทางสติ

เราทุกคนได้ฝึกสมาธิมาแล้วโดยไม่ได้ตั้งใจ ผู้สอนให้เรา
ปฏิบัติสมาธิ ท่านก็ไม่ได้ตั้งใจหรือไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าท่าน
สอนสมาธิเรา ยกตัวอย่างเช่น เด็กที่กำลังเริ่มหัดคลาน
ต้วมเตี้ยม ๆ อยู่ตามลานบ้าน จิตของเด็กมีแต่ความรู้สึก
รู้นึกรู้คิด สติสัมปชัญญะที่รู้ว่า อะไรควรหรืออะไรไม่ควร
ความรู้สึกผิดชอบ

ชั่วดีมันยังไม่เกิด เพราะประสบการณ์ยังน้อย มันคลาน
ไปเห็นอะไรก็หยิบเข้าปากนึกว่าของกิน นั่นเพราะสติยัง
ไม่สมบูรณ์ ทีนี้เมื่อพี่เลี้ยงนางนมสอนให้รู้จักรับประทาน
สอนให้รู้จักดื่ม สอนให้รู้จักอาบน้ำ สอนให้รู้จักขับถ่าย
เจ้าเด็กก็ค่อยมีสติสัมปชัญญะดีขึ้น ซึ่งมันจะเจริญขึ้นตาม
วัยที่เติบโตขึ้นมาแล้วสติสัมปชัญญะดีขึ้น แล้วเด็กจึงจะ
รู้ว่า อะไรควรอะไรไม่ควร

เมื่อเด็กโตขึ้น เราส่งไปสู่สถาบันการศึกษาตั้งแต่ระดับ
อนุบาล เด็กเข้าไปฝึกสมาธิแล้ว ครูผู้สอนก็ไม่รู้ตัวว่า
กำลังสอนสมาธิเด็ก เด็กก็ไม่รู้ตัวว่ากำลังฝึกสมาธิ
เพราะฉะนั้น ที่เรามานั่งสมาธิภาวนากันอยู่เดี๋ยวนี้
ไม่ใช่ว่าเราจะมาฝึกเอาของใหม่ เราจะมาฟื้นฟูสิ่งที่มีอยู่
แล้วแต่ดั้งเดิมให้มีความเจริญเติบโตขึ้น

เพราะฉะนั้น คำถามที่ว่านั่งสมาธิในครั้งนี้ ถ้าไม่เกิด
สมาธิจะบาปหรือไม่ ไม่บาปหรอก ได้บุญ เพียงแต่นั่ง
ภาวนาพุทโธ ๆ ๆ พุทโธ เป็นพุทธานุสติ ระลึกถึงคุณ
ของพระพุทธเจ้าได้บุญ แม้ว่านึกถึงความตาย เช่น
มรณัง ๆ ๆ ตาย ๆ ๆ จิตยังไม่สงบเป็นสมาธิก็ได้บุญ

หลวงพ่อเคยอ่านหนังสือเล็ก ๆ เล่มหนึ่งเกี่ยวกับเรื่อง
ผีฆ่าพระ มีต้นไทรใหญ่ต้นหนึ่ง อยู่ที่ไหนเขาไม่ได้บอก
มีปีศาจมันสิงอยู่ ปีศาจตนนี้มันดุร้าย พระธุดงค์ไปพักอยู่
ที่ต้นไทร มันฆ่าพระตายหลายองค์แล้ว ทีนี้พระธุดงค์
องค์นี้ พอไปก็จะไปปักกลดอยู่ที่ร่มต้นไทรต้นนั้น
ชาวบ้านที่เขาเห็นเหตุการณ์ที่ผ่าน ๆ มา เขาก็เป็นห่วง
กลัวว่าพระจะถูกผีฆ่าตาย เขาก็มาบอกว่า

“พระคุณเจ้า ต้นไทรต้นนี้ปีศาจมันดุ มันฆ่าพระตาย
ไปหลายองค์แล้ว”

แต่พระองค์นี้ทะนงตนว่าตัวเองมีวิชาอาคม เขาก็บอก
โยมว่า

“อาตมาไม่กลัวหรอก ผีนี่เคยปราบมาเยอะแล้ว”

“อ้าว ถ้าพระคุณเจ้าไม่เชื่อก็ตามใจ”

เสร็จแล้วพระก็ปักกลดใต้ต้นไทรต้นนั้น ตั้งแต่หัวค่ำก็
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอถึงสองยาม คล้าย ๆ กับว่ามีลม
ฝนทำท่าจะตก โดยวิสัยของหมอวิชาอาคม เขาก็รู้
ทันทีว่าจะมีเหตุอะไรเกิดขึ้น ก็รีบเข้าที่นั่งท่องมนต์
คาถาที่เรียนมา ลมมันก็สงบไป พอลมสงบไป ลืมตา
ขึ้นมองเห็นผีใหญ่ มันยืนจังก้า หัวมันสูงเท่ากับยอดไทร
แกก็นั่งหลับตา บริกรรมคาถาบทใหม่อีก พอลืมตาขึ้น
แทนที่ผีมันจะหนีไป มันเลยมานั่งยอง ๆ อยู่แค่เอื้อม
ตอนนี้ชักจะหวั่น ๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว เสร็จแล้วแกก็มานึก
ถึงข้าวสารที่เสกเอาไว้อยู่ในกระเป๋าอังสะ ก็หลับตา
ล้วงมือลงไปกำเอาข้าวสาร แล้วก็บริกรรมภาวนา
ซัดข้าวสารไป แทนที่ผีมันจะกลัวข้าวสาร มันกลับเอื้อม
มือมาบีบคอแล้วก็กดลงกับพื้น

พอพระองค์นั้นถูกผีมันบีบคอกดลงกับพื้น ก็รู้สึกว่าลืม
คาถาอาคมหมด นึกถึงคาถาอาคมบทไหนก็ไม่มีแล้ว
ก็เลยมานึกว่าคราวนี้ตายแล้ว ตาย…ตาย ตายอย่าง
ไม่มีใครช่วยเหลือ ตายคนเดียว พอนึกถึงว่า ตายจริง ๆ
…ตายจริง ๆ แล้วคราวนี้ไม่รอดแน่ ตายคนเดียว ผีมันก็
เลยคลายมือออก เสร็จแล้วมันก็ไปจับลุกขึ้นมานั่ง ผีมัน
ก็เลยเทศน์สอนเอาว่า

“พระคุณเจ้านี่รู้จักแต่ท่องคาถาอาคมยังกับนกแก้ว
นกขุนทอง แต่ไม่รู้ความจริง นี่พอถูกบีบคอ นี่กลัวจะ
ตาย ยังพอมีสติระลึกได้บ้าง ยังรู้ความจริงขึ้นมาบ้าง
นิดหน่อยว่าตัวเองจะตาย ข้าพเจ้าสงสารท่านก็เลย
ไม่ฆ่าท่าน ให้เวลาท่านไปภาวนาเพื่อให้มันรู้ความจริง”  

ผีมันสอนแล้วมันก็อันตรธานหายไป หลังจากนั้น
พระองค์นั้นก็ไม่ท่องคาถาอาคม ทิ้งหมดเลย
พิจารณาแต่ความตายอย่างเดียว

เพราะฉะนั้น ภาวนาจิตไม่สงบก็ได้บุญ พระองค์นั้น
นึกว่าตาย …ตาย ๆ เพียงนิดเดียวก็ได้บุญคือรอดตาย
มา ผีมันไม่ฆ่า นี่แหละเป็นตัวอย่าง อันนี้เป็นหนังสือ
ที่เขาเขียนให้อ่าน แล้วก็เป็นความจริงด้วย เพราะฉะนั้น
ควรจะจำไว้ว่า ผีมันชอบความจริง

เพราะฉะนั้น การที่เราตั้งใจทำความดี ภาวนาทำ
สมาธิแล้ว แม้แต่จิตไม่เป็นสมาธิ เราระลึกถึงธรรม
บทใดบทหนึ่ง เช่น พุทโธ สัมมาอรหัง ยุบหนอพองหนอ
หรือกำหนดสติรู้ตัวอยู่ในอารมณ์จิต ถึงแม้จิตไม่สงบ
เป็นสมาธิ ก็ได้บุญ ภาวนาเอาบุญไปก่อน.*

--------------------------------------------------------------------------------

*พระราชสังวรญาณ.“ไขข้อข้องใจในการปฏิบัติ” ธรรมจักษุ. ปีที่ ๘๔
ฉบับที่ ๔ มกราคม ๒๕๔๓, หน้า ๒๙ – ๓๒).

kit007

Sarayut

คำสอนของท่านเหมือนคำสอนของหลวงปู่ฮิง โชติโญ วัดโคกทม บุรีรัมย์ที่ท่านเคยสอนหลักการปฎิบัติให้แก่ผมไว้เมื่อปี2539  จึงได้นำมาบอกกล่าวเผื่อใครมีความสนใจใคร่รู้

sriyan3

ขอบคุณครับ

ธุลีดิน

ขอบคุณมากครับ... อ่านแล้วมีกำลังใจเพื่อการฝึกนั่งสมาธิมากขึ้น

โดยส่วนตัวแล้วไม่ค่อยได้นั่งสมาธิภาวนา ส่วนใหญ่จะเป็นวันพระ แต่ในแต่ละวันมักทำสมาธิให้เป็นสติ ในการทำงาน ในการใช้ชิวิตประจำวัน เพื่อไม่ให้ขาดสติ...

majoy

ขอบคุณครับผม

oustayutt

ขอบคุณครับ

Nujeab

ขอบคุณครับ สาธุ

Metha

แค่นั่งหายใจเข้า ออก
มันก็ง่ายๆๆแต่ทำไมทำยากจัง

Sornpraram

ธุลีดิน ตอบกลับเมื่อ 2013-6-18 11:19
ขอบคุณมากครับ... อ่านแล้วมีกำลังใจเพื่อการฝึกนั่งสมา ...

เพ่งสาวๆเป็นอารมณ์กสินก็ได้ครับ
อ้ายสุริยา

ธุลีดิน

Sornpraram ตอบกลับเมื่อ 2013-8-14 18:37
เพ่งสาวๆเป็นอารมณ์กสินก็ได้ครับ
อ้ายสุริยา ...

แล้วจะมีผลข้างเคียงอะไรมั๊ยครัยพี่ศร...