ตั้งให้เราเป็นเว็บแรกที่คุณเลือก เก็บเราไว้เป็นเว็บโปรด
สมัครสมาชิก ได้มากกว่าที่คุณคิด เข้าสู่ระบบ
สั่งพิมพ์ ก่อนหน้า ถัดไป

เจ้าอธิการอุดร เหมวณฺโณ (โทน)

[คัดลอกลิงก์]


สามัคคีคือพลังที่สร้างโลก สามคคีดับทุกข์โศรกตามคำสอน สามัคคีสร้างสุขนิรันดร สามัคคีสถาพรนิรันกาล
(นะหิเวเรนะเวรานิสัมมันตีธะกุทาจะนัง เวรทั้งหลายไม่เคยระงับด้วยการจองเวร)
(อะเวเรนะเวรานิเอสะธัมโมสะนันตะโน เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร)

ขออภัย! โพสต์นี้มีไฟล์แนบหรือรูปภาพที่ไม่ได้รับอนุญาตให้คุณเข้าถึง

คุณจำเป็นต้อง ลงชื่อเข้าใช้ เพื่อดาวน์โหลดหรือดูไฟล์แนบนี้ คุณยังไม่มีบัญชีใช่ไหม? ลงทะเบียน

x
22#
 เจ้าของ| โพสต์ 2015-4-29 00:05 | ดูเฉพาะโพสต์สมาชิกนี้
23#
 เจ้าของ| โพสต์ 2015-4-30 02:49 | ดูเฉพาะโพสต์สมาชิกนี้
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Metha เมื่อ 2015-4-30 02:50

ด้วยรัก คือรัก เกินหักห้าม                         ใยต้องปราม รักไว้ ให้ใจเหงา                            

โลกความรัก จะสวย ด้วยมือเรา            ขจัดเงา มืดหม่นใ ห้พ้นทาง

ติดนิวเคลียส์ หัวใจ ในวันนี้                         เปิดบัญชี สีดำ กำจัดก้าง                                          

อุปสรรค รักมี มุ่งหักร้าง                         แม้ต้องสาง กันด้วยเลือด พร้อมเชือดฟัน

ไม่มีเธอ ไม่มีฉัน ในวันนี้                         หากโลกมี เธออยู่ ต้องคู่ฉัน

ถ้าโลกมี เราอยู่ ไม่คู่กัน                         คงถึงวัน รักระอุ คุเป็นไฟ

หัวใจรัก เปรี่ยมเต็ม เลือดเข้มข้น                 ผีหรือคน ขวางกั้น ไม่หวั่นไหว

เพียงเธอถือ ธงรัก เป็นหลักชัย                 ไม่สิ้นลม หายใจไ ม่เลิกลา

หากฉันไป ไม่ถึง ซึ่งปลายฝัน                 สิ้นลมพลัน กลางทาง อย่างไร้ค่า

วอนยอดรัก ช่วยเอื้อ เกื้อสักครา                 เลือดน้ำตา ที่ไหล เช็ดให้ที

ยื่นมือ มาจับมือ ทาสซื่อสัตย์                 บีบสัมผัส มือฉัน วันเป็นผี

อวยพรให้ วิญญาณ ฉันไปดี                 เพียงเท่านี้ แหละที่รัก สุขมากพอ = นันทโก ภิกขุ













24#
 เจ้าของ| โพสต์ 2015-4-30 02:51 | ดูเฉพาะโพสต์สมาชิกนี้
บุพเพสันนิวาสแห่งชาตินี้                 ใจพร้อมพลีพิศวาสไม่อาจฝืน
เมื่อต่างเจ็บต่างช้ำต่างกล่ำกลืน         ขอชมชื่นความหม่นไว้คนเดียว
ประเพณีศีลธรรมกับความรัก                 สูงค่านักเกินกว่ากล้าโน้มเหนี่ยว
ก่อนความรักทุกสายคลีคลายเกลียว         จะเด็ดเดี่ยวแข็งกล้าในอารมณ์
ในพันธะหน้าที่ของชีวิต                         ไม่มีสิทธิ์เสรีที่เหมาะสม
กับสงครามความชังของสังคม                 พร้อมทับถมประณามและย่ำยี
กับสัมพันธ์วันคืนอันชื่นหวาน                 ใจร้าวรานพิศวาสอันบัดสี
เกินกล่ำกลืนฝืนผ่าประเพณี                 รักเธอทั้งๆที่มีครอบครัว
จำต้องหักอาลัยในสวาท                         ก่อนพินาศใคร่ครวญผิดถ้วนทั่ว
ความน่ารักแท้จริงยิ่งน่ากลัว                 หลับตามัวหมองซ่อนก่อนเลวทราม
มโนธรรมด่ำดื่มซึมทราบจิต                 ปวดชีวิตรักผิดทางกลางขวากหนาม
เพราะเธอมีคู่ครองใจต้องปราม                 เกรงคนหยามสาปแช่งแย่งรักเขา =ชลธโร
25#
 เจ้าของ| โพสต์ 2015-4-30 02:52 | ดูเฉพาะโพสต์สมาชิกนี้
อดีตผ่านมา เมื่อห้าปีกว่า                                        ฉันจำได้ว่า ก่อนนั้น ฉันเคยเป็นสงฆ์แบกกรดสัญจร รอนแรม ตามพฤกไพรพงษ์                ถึงทับสะแก แย่ลง พระธุดงค์อ่อนแรง
คืนหนึ่งพักใน สวนยางข้างบ้าน                                และในคืนนั้น ฝนตก ลงมาอย่างแรง
เหมือนกรรมปางบรรพ์ ตามมา รังควานกลั่นแกล้ง        มีโยมออกมา แสดง น้ำใจรับไปนอนบ้าน
ฉันจึงตัดใจ ไปตามคำนิมนต์                                เพราะว่าเปียกฝน และหนาว จนสั่นสะท้าน
ยอมผิดกฎเกณฑ์ ของธุดงคสถาน                        พระธุดงค์นอนบ้าน คิดดู น่าขันไม่เบา
ในบ้านหลังนั้น ทำฉันฌาณเสื่อม                        ลูกสาวเขาเชื่อม อารมณ์ กระเพื่อมตามเขา
ตกหลุมรักเธอ จนเซ่อ สิ้นทางบรรเทา                        แสงธรรมก็พลัน อับเฉา เมื่อเปื้อนคาวของสาวสีกา = ภิกขุ พเนจร

26#
 เจ้าของ| โพสต์ 2015-4-30 02:52 | ดูเฉพาะโพสต์สมาชิกนี้
เมื่อครั้งฉันเป็น พระภิกษุสงฆ์                                        ฉันเดินธุดงค์ มุ่งตรง ลงทิศทางไต้หวังเดินตามบาท ขององค์ พระศาสน์จอมไตร                ตามทางที่ทรงวางไว้ มุ่งหมาย ข้ามพ้นบ่วงมาร
ฉันเดินสัญจร รอนแรมเรื่อยไป                                        เดินตามสบาย ค่ำลง ตรงไหนนอนนั่น
ถึงแดนประจวบ ฉันก็บรรจบพบมาร                                การเดินธุดงค์ สถาน ในครั้งนั้นก็พลันสิ้นลง
เพราะมารที่ฉัน ประสพพบนั้น                                        ผูกมัดใจฉัน แน่นจน ไม่อาจปลดปลง
เธอเป็นสตรี ที่ทำ ให้ฉันลุ่มหลง                                กำแพงธรรมพระ ธุดงค์ ก็โดนอนงค์ทำลาย
แม้วันเวลา ผ่านมาหลายปี                                        จนถึงบัดนี้ ฉันยัง คิดถึงไม่หน่าย
ส่วนตัวโฉมยง ลืมพระ ธุดงค์หรือไร                                 หากเธอยังจำ ฉันได้ โปรดจงรู้ไว้ฉันยังรักเธอ = ภิกขุ พเนจร

..... ตื่นๆ ได้แล้ว นอนฝันร้ายอีกแล้ว...
สาธุครับ
30#
 เจ้าของ| โพสต์ 2015-5-20 07:38 | ดูเฉพาะโพสต์สมาชิกนี้
ขออภัย! คุณไม่ได้รับสิทธิ์ในการดำเนินการในส่วนนี้ กรุณาเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ลงชื่อเข้าใช้ | ลงทะเบียน

รายละเอียดเครดิต

ตอบกระทู้ ขึ้นไปด้านบน ไปที่หน้ารายการกระทู้