ธรรมโอวาท
ของ
พระสุทธิธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์
พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร
วัดอโศการาม อ.เมือง จ.สมุทรปราการ
แสดงธรรม ณ วัดป่าคลองกุ้ง จ.จันทบุรี
เมื่อเดือนสิงหาคม พ.ศ. ๒๔๙๗
คิดดี...ปรารถนาดีที่จิต แต่ทำดีเพียงแค่กายวาจา
เท่านี้ไม่ถึงดวงจิตก็ใช้ไม่ได้
เหมือนคนไม่มีศีล ๕ แต่ไปให้ศีล ๕ คนอื่น
อย่างนี้ย่อมไม่มีอำนาจ ไม่ศักดิ์สิทธิ์
แนะนำคนอื่นให้ทำดีแต่ตัวเองไม่ทำดี
อย่างนี้คนถูกสอนก็อ่อนใจ หมดกำลัง
เราต้องบำเพ็ญจิตใจของเรา
ให้สงบระงับตามส่วนของข้อปฏิบัติ ในศีล สมาธิ ปัญญา
นายทหารสอนลูกน้องแต่ตัวเองไม่ทำตาม เรียกว่า ไม่ใช่นักรบ
ถ้าเราทำบุญแค่กาย วาจา วัตถุ แต่ไม่ทำถึงจิตใจ
ก็ย่อมจะเกิดท้อถอยศรัทธา
เหนื่อยใจเพราะไม่เห็นผลของบุญที่ทำไป
เมื่อใครแสวงหาบ่อเกิดของอวิชชา
เท่ากับผู้นั้นออกจากที่มืดที่ปิดบัง
ย่อมเห็นเงาของตัวเองสั้นหรือยาวได้ถนัด
ตลอดจนพระอาทิตย์ (ตะวัน) ตกดิน
คนฉลาดจะเห็นเงาของตัวเองได้ตลอดเวลา
๒๔ ชั่วโมง จนแสงไฟขึ้นก็ยังเห็น
คนฉลาด คือ ผู้ที่มีจิตประกอบด้วยศีล สมาธิ ปัญญา
และจะต้องอาศัยเหตุเหล่านี้
๑) อาศัยอยู่ในที่แจ้ง
๒) อาศัยต้นไม้ที่มีร่มเงา
๓) ต้องไปอยู่ในสถานที่มีไฟ
แม้เป็นกลางคืนก็สามารถมองเห็นเงาของตนได้
ข้อ ๑ อาศัยอยู่ในที่แจ้งนั้น ได้แก่ วัด
อันเป็นสถานที่อบรมเราให้เห็นความดีชั่ว อันเป็นบ่อเกิดแห่งความดีส่วนหนึ่ง
ข้อ ๒ ต้นไม้ที่ไม่มีร่มเงานั้น ได้แก่
ต้นไม้กลางทุ่งที่มีแต่แก่น เปลือกก็หลุด กิ่งก้านก็หักหมดนี้
เปรียบกับพระภิกษุผู้ที่ท่านตัดความกังวลต่างๆทางฆราวาส
ความรกรุงรังต่างๆก็ไม่มี มีแต่ธรรมเป็นแก่นสาร
ถ้าเราอยู่ใกล้คนที่หนาแน่นไปด้วยกิเลสตัณหา (คือ ต้นไม้ที่มีกิ่งก้านร่มเงา)
ก็จะทำให้เราโง่ไปทุกเวลา โ่ง่เพราะมีลูกให้เรากิน
มีดอก มียอดให้เรากิน มีร่มเงาให้เราอาศัยสบาย
ร่มเงานี้ทำให้เราโง่ เพราะตายใจว่า ดี
(เหมือนอยู่ใกล้ครูบาอาจารย์ทำให้เราประมาทตายใจว่าเป็นที่พึ่งคุ้มภัยได้แล้ว)
เราต้องอยู่ใต้ต้นไม้แก่น ตากแดด ตากลม ไม่มีที่กำบัง
จะได้เห็นทุกข์เห็นโทษได้ถนัด
ท่านจะชี้ให้เราเห็นอันตรายของความทุกข์ต่างๆ
เราก็จะไม่ประมาท สร้างความดีให้ตัวเอง
ให้รู้บาปบุญคุณโทษ อันเป็นบ่อเกิดแห่งอวิชชา
ลักษณะของบุคคลนั้นมีหลายอย่าง บางคนเหมือนหญ้าเหมือนหนาม บางคนก็มีแก่น
คนทั้งหลายที่เราจะคบค้าสมาคมก็เช่นเดียวกัน
พระนั้นเปรียบเหมือนต้นไม้แก่น
ท่านจะแนะนำให้เราตัดอย่างนั้นอย่างนี้ ความรกรุงรังของเราก็จะหมดไป
ข้อ ๓ ต้องอยู่ในสถานที่ที่มีไฟ คือ เราต้องสงบจิตจึงจะได้รับแสงสว่าง
ถ้าจิตของเราท่องเที่ยวไปในสัญญาอารมณ์ก็จะเกิดความเหนื่อยใจ
ถ้าสงบเมื่อใด ใจของเราก็อิ่ม
คัดลอกเนื้อหาจาก
หนังสือแนวทางวิปัสสนา-กัมมัฏฐาน
พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร. จัดพิมพ์เผยแพร่โดยชมรมกัลยาณธรรม
ปี พ.ศ. ๒๕๕๒.
ลี ธมฺมธโร. แนวทางวิปัสสนา-กัมมัฏฐาน. พิมพ์ครั้งที่ ๑.
กรุงเทพฯ : ขุมทองอุตสาหกรรมและการพิมพ์, ๒๕๕๒. หน้า ๒๕๐-๒๕๒
โพสต์ 2015-2-26 22:17
บุ๊คมาร์ก
