บุคคลที่หาได้ยาก ความกตัญญูกตเวที

รามเทพ

บุคคลที่หาได้ยาก



บุคคลที่หาได้ยากมีอยู่ด้วยกัน   ๒   ประเภท   ดังนี้

๑.   บุพการี   หมายถึง  ผู้ทำอุปการะก่อน

๒.   กตัญญู  กตเวที   หมายถึง  บุคคลผู้รู้บุญคุณที่ท่านทำแล้ว  และตอบแทนบุญคุณท่าน

            ๑)   บุพการี  หมายถึง  ผู้ทำอุปการะก่อนคือ พ่อ แม่  ท่านจะรักและเลี้ยงดูเราตั้งแต่อยู่ในครรภ์แม่  เมื่อพ่อแม่ทราบว่าตั้งครรภ์  ก็มีความยินดี  พอใจ  รักใคร่ลูกในครรภ์  ทะนุถนอมเลี้ยงดู เช่น ลูกต้องการกินอาหาร  ชนิดใด พ่อ แม่ ก็ขวนขวายหาอาหารเหล่านั้นมาให้ลูกในครรภ์กิน  ดังที่เรียกกันทั่วไปว่ามีอาการแพ้ท้อง  เพราะลูกหิวอาหาร  เมื่อแม่จะนั่ง  นอน  ยืน  เดิน  หรือทำงาน  ก็ต้องคอยระมัดระวังไม่ให้กระทบกระเทือนลูกในครรภ์  แม่ต้องคอยระวังอารมณ์ไม่ให้มีความโกรธ  ความเศร้าหมอง  ความขุ่นข้องหมองใจ  เพราะเกรงว่าลูกในครรภ์จะสุขภาพจิตที่ไม่ดี  แม่ต้องทนลำบากอุ้มท้องเป็นเวลาตั้ง  ๙  เดือน  กว่าจะครบกำหนดคลอด

            ส่วนพ่อต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้นเพื่อเตรียมเงินไว้เป็นค่าใช้จ่ายเมื่อยามลูกเกิด  และเตรียมเสื้อผ้า  เครื่องนุ่งห่ม ผ้าอ้อม เปล และอุปกรณ์ต่าง ๆ สำหรับเด็กแรกเกิด  เมื่อถึงวันคลอดลูก แม่ต้องเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัส  ทั่วสรรพางค์กาย  ประหนึ่งว่าจะขาดใจ   ซึ่งไม่เคยเจ็บปวดอย่างนี้มาก่อนในชีวิต  แม่ก็ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น  ถึงแม้ตัวจะตายแม่ก็ยอม  ขอเพียงให้ลูกคลอดออกมาอย่างปลอดภัย  และมีร่างกายที่สมบูรณ์   แม่ก็มีความสุขใจแล้ว   ส่วนพ่อก็เป็นทุกข์เป็นห่วงเป็นใย  วิตกกังวล  กระสับกระส่าย  กระวนกระวายใจ  ขณะแม่กำลังเจ็บปวดจะคลอดลูก  เพราะมีความรัก  ความห่วงใยทั้งแม่และลูกที่จะคลอดออกมา

            เมื่อลูกเกิดมาแล้ว  พ่อแม่ ยังต้องคอย  เลี้ยงดูทะนุถนอม  ดูแล  เป็นอย่างดี  แม่ต้องเสียสละเลือดในอกคือน้ำนมให้ลูกดื่มกิน  อาหารที่แม่กินก็ต้องระมัดระวังไม่ให้เผ็ด  ไม่ให้รสจัด  ทั้งเครื่องดองของเมาก็กินไม่ได้  เพราะกลัวว่าจะมีผลเสียต่อสุขภาพของลูก  อาหารชนิดใดที่ลูกไม่สามารถกินได้พ่อแม่ก็บดหรือใช้เครื่องปั่นให้ละเอียด  แล้วค่อย ๆ บรรจงป้อนอาหารลูกทีละเล็กทีละน้อย  เพื่อให้ลูกได้รับสารอาหารครบทั้ง  ๕  หมู่  จะได้มีสมองและร่างกายที่เจริญเติบโต  แข็งแรง  มีสุขภาพกาย  สุขภาพจิตที่สมบูรณ์  เมื่อยามลูกเจ็บป่วย  พ่อแม่เจ็บปวดมากกว่าหลายร้อยเท่า  ถ้าป่วยแทนกันได้  พ่อแม่ก็ยินดีจะเจ็บป่วยแทนลูก  เพราะพ่อแม่มีความรักลูกยิ่งกว่าชีวิตของตนเอง  เมื่อลูกยังเล็กถ่ายปัสสาวะ  อุจจาระ  แล้วก็ไม่สามารถจะชำระล้างเองได้  พ่อแม่ก็ต้องคอยชำระล้างให้ทุกครั้ง  จนกว่าจะช่วยเหลือตนเองได้  ก็เป็นเวลานานหลายปี  โดยไม่ได้รังเกียจว่าจะเหม็นสักเพียงใด  ขอให้ลูกน้อยสะอาด  สบายตัวพ่อแม่ก็พอใจแล้ว    ยามลูกนอนพ่อแม่ก็เฝ้าดูแล  มิให้ยุงกัดหรือสัตว์ชนิดใดมารบกวนลูกน้อย      พ่อแม่ก็จะร้องเพลงกล่อมลูกน้อยให้หลับก่อน  พ่อแม่ถึงจะล้มตัวลงนอนได้

            เมื่ออายุครบเกณฑ์ที่ต้องเข้าโรงเรียน  พ่อแม่ก็เตรียมเงินทอง  เพื่อใช้จ่ายในการเรียน  เตรียมเสื้อผ้า  อุปกรณ์การเรียน  หาโรงเรียนที่ดีที่สุดให้ลูกเรียน  ถึงแม้จะเสียค่าใช้จ่ายมากมายเพียงใดก็ตาม ถ้ามีเงินไม่เพียงพอ พ่อแม่ก็ต้องไปกู้หนี้ยืมสิน   หรือนำสิ่งของเข้าโรงรับจำนำเพื่อนำมาเป็นทุนให้ลูกเรียน  กว่าลูกจะเรียนจบเริ่มตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนถึงระดับมหาวิทยาลัย  รวมเวลา  ๒๐ กว่าปี  พ่อแม่กว่าจะหาเงินมาให้ลูกแต่ละบาทต้องแลกด้วยหยาดเหงื่อแรงงาน  เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า  จนสายตัวแทบขาด  แม้ชีวิตก็ยอมสละให้ลูกได้ขอเพียงให้ลูกเป็นคนดี  สำเร็จการศึกษา  มีงานทำ  นอกจากนั้นพ่อแม่ยังต้องหาคู่ครองที่ดีให้ลูก  ได้มีครอบครัวที่อบอุ่น  มีฐานะที่มั่นคง มียศถาบรรดาศักดิ์  มีเกียรติยศชื่อเสียง  เป็นพลเมืองดีของสังคม  และประเทศชาติบ้านเมือง  เท่านี้พ่อแม่ก็มีความภาคภูมิใจในตัวลูกแล้ว  แม้ท่านจะตายก็นอนตายตาหลับ

            เพราะฉะนั้น  ขอให้ลูกทุกคนจงเข้าใจเถิดว่า  พ่อแม่เป็นบุพการี ที่ประเสริฐสุด  ทะนุถนอม กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดู อบรมสั่งสอนจนเรามีความสำเร็จในชีวิต  ดังนั้นพ่อแม่คือบุพการี  ผู้มีอุปการะต่อเรา  เรียกว่า  “ บุคคลที่หาได้ยาก ”    หน้าที่ของลูกต้องมีความกตัญญู กตเวที  ต่อบุพการี  

             สำหรับ  ครู  อาจารย์  นั้นก็เป็นบุพการี  ผู้อุปการะต่อเราเช่นกัน  ท่านมีความเมตตา  กรุณา  มีความรัก  ความสงสาร  มีความห่วงใย  ความปรารถนาดี  สอนลูกศิษย์ให้อ่านออกเขียนได้  ด้วยความบริสุทธิ์ใจ  วิชาการใด  ที่ครู อาจารย์  ได้ศึกษาร่ำเรียนมา  ก็นำมาสั่งสอนลูกศิษย์ให้รู้ตาม  ให้มีความรู้  ความสามารถ  เพื่อนำไปประกอบอาชีพเลี้ยงตนเอง  พ่อแม่และครอบครัว  แล้วยังอบรมสั่งสอนคุณธรรม  จริยธรรม  วัฒนธรรมขนบธรรมเนียม  จารีตประเพณี  กิริยา มรรยาท  ฝึกให้มีระเบียบวินัยให้เหมาะสมกับการอยู่ร่วมกันของมนุษย์ในสังคม  นอกจากนั้น  ครู  อาจารย์  ยังสอนหนังสือให้เราอ่านออกเขียนได้  ให้เรารู้ภาษาต่าง ๆ  เช่น  ภาษาอังกฤษ และภาษาของประเทศอื่น ๆ  ตามที่ต้องการจะเรียนรู้  เพื่อจะนำไปใช้ในเวลาจำเป็น  เช่นไปเรียนที่ต่างประเทศเป็นต้น  หรือใช้สอนลูกศิษย์ในรุ่นต่อ ๆ ไป  ดังนั้น  ครู  อาจารย์  คือ บุพการี  ผู้มีอุปการะต่อเรา  ซึ่งเรียกว่า
“ บุคคลที่หาได้ยาก ” เช่นเดียวกัน

            ปู่ย่า  ตายาย  ก็เป็นบุพการีมีอุปการะต่อเราเช่นเดียวกัน  ท่านคอยช่วยเหลือ  เลี้ยงดูเรา  ด้วยความบริสุทธิ์ใจ  มีความเมตตา  กรุณา  มีความรัก   ความสงสาร  ความปรารถนาดีต่อบุตรหลานคอยอบรมสั่งสอน  ต้องการให้บุตรหลาน  เป็นคนดี  มีความสุข  มีความเจริญรุ่งเรือง ในหน้าที่การงานมีความสำเร็จในชีวิต  ซึ่งปู่ย่า  ตายายจะรับเลี้ยงดู  บุตรหลานต่อจากพ่อแม่  เท่าที่ท่านจะสามารถทำได้ บางคนกำพร้าพ่อแม่  ก็ยังมีปู่ย่า  ตายาย  คอยรับเลี้ยงดูแล  ตั้งแต่เล็กจนโต  ส่งเสียให้ได้รับการศึกษา  แม้จะเหนื่อยยากลำบากเพียงใดก็ตาม  ท่านก็อดทน เลี้ยงดู  บุตรหลานจนกว่าชีวิตท่านจะหาไม่  ดังปรากฏอยู่ในสังคมปัจจุบัน  ดังนั้น  ปู่ย่า  ตายาย คือ บุพการีที่มีอุปการะต่อเรา  หรือที่เรียกว่า  “ บุคคลที่หาได้ยาก ”

            

Metha

padiphatbeer

สาธุ

Nujeab

Sornpraram

Nujeab ตอบกลับเมื่อ 2018-2-14 10:15

Nujeab

Nujeab

Sornpraram

   สำหรับ  ครู  อาจารย์  นั้นก็เป็นบุพการี  ผู้อุปการะต่อเราเช่นกัน  
ท่านมีความเมตตา  กรุณา  มีความรัก  ความสงสาร  มีความห่วงใย
ความปรารถนาดี  สอนลูกศิษย์ให้อ่านออกเขียนได้  ด้วยความบริสุทธิ์ใจ  
วิชาการใด  ที่ครู อาจารย์  ได้ศึกษาร่ำเรียนมา  ก็นำมาสั่งสอนลูกศิษย์ให้รู้ตาม  
ให้มีความรู้  ความสามารถ  เพื่อนำไปประกอบอาชีพเลี้ยงตนเอง  พ่อแม่และครอบครัว  
แล้วยังอบรมสั่งสอนคุณธรรม  จริยธรรม  วัฒนธรรมขนบธรรมเนียม  
จารีตประเพณี  กิริยา มรรยาท  ฝึกให้มีระเบียบวินัยให้เหมาะสมกับการอยู่ร่วมกันของมนุษย์ในสังคม  
นอกจากนั้น  ครู  อาจารย์  ยังสอนหนังสือให้เราอ่านออกเขียนได้  ให้เรารู้วิชาการต่าง ๆ  

  ตามที่ต้องการจะเรียนรู้  เพื่อจะนำไปใช้ในเวลาจำเป็น   

หรือใช้สอนลูกศิษย์ในรุ่นต่อ ๆ ไป  

ดังนั้น  ครู  อาจารย์  คือ บุพการี  ผู้มีอุปการะต่อเรา  

ซึ่งเรียกว่า ..

“ บุคคลที่หาได้ยาก ” เช่นเดียวกัน

Sornpraram

Sornpraram

บุคคลที่หาได้ยาก คงจะจริง หาได้ยากจริง ๆ