พระนารายณ์ ปางที่ 9 พุทธาวตาร

Metha

ปางที่ 9 พุทธาวตาร (อวตารเป็นพระพุทธเจ้า)ชาวฮินดูมีความเชื่อว่าพระนารายณ์อวตารในปางนี้เพื่อหลอกลวงให้พวกนอกรีตที่ไม่นับถือวรรณะแยกออกไปจากศาสนาพราหมณ์ ; ในบางแห่งเชื่อว่าปางที่เก้านี้คือ พลรามาวตาร (อวตารเป็นพลราม)หรือพระพลรามซึ่งเป็นพี่ชายของพระกฤษณะ เป็นการอวตารคู่กับพระกฤษณะ

Metha

“พุทธาวตาร बुद्ध अवतार – BUDDHA AVATAR”

ปางนี้เป็นปางที่มีปัญหาการเป็นข้อพิพาทระหว่างชาวฮินดูและชาวพุทธมาอย่างยาวนาน ในคัมภีร์ของฮินดูกล่าวไว้ว่าทรงอวตารมาเป็นพระพุทธเจ้าเพื่อปราบ “พญาวัตสวัสตีมาร” และล่อลวงคนที่เข้ามาเชื่อถือละทิ้งพระเจ้าให้ตกนรก ซึ่งเนื้อความข้อนี้เป็นที่ถกเถียงกันมายาวนานระหว่างพุทธศาสนิกและฮินดูศาสนิก โดยชาวพุทธยืนยันว่าพระพุทธเจ้า “ไม่ใช่” ภาคอวตารของพระนารายณ์เพราะศาสนาพุทธ “ไม่มี” และ “ไม่ยอมรับ” การอวตาร ทั้งยืนยันให้ชาวฮินดูแก้ไขภาคอวตารนี้ใหม่ แต่ชาวฮินดูกลับนิ่งเฉย ทั้งยังกล่าวว่าพุทธเป็นสาขาหนึ่งของฮินดูเป็นบทลงโทษต่อบาปของพระนารายณ์ จึงกลายเป็นปัญหาไม่มีที่สิ้นสุด

ผู้เชี่ยวชาญทางประวัติศาสตร์ได้ศึกษากรณีนี้และลงความเห็นว่า แต่ก่อนปางที่ ๙ ของพระนารายณ์คงไม่ใช่พระพุทธเจ้า แต่อาจเป็นปางอื่น ต่อมาภายหลังจึงเปลี่ยนมาเป็นพระสมณโคดม ด้วยเหตุผลทางการเมืองเพื่อแก่งแย่งความเคารพนับถือในดินแดนชมพูทวีป โดยการสร้างตำนานเทพเพื่อสนับสนุนเรื่องนี้เช่นเดียวกับญี่ปุ่นที่เขียนตำนานเทพสนับสนุนฐานะของสมเด็จพระจักรพรรดิ

เป็นความจริงที่ว่าในสมัยพุทธกาล มีชาวอินเดียหันมานับถือพระพุทธศาสนามากจนศาสนาพราหมณ์ถูกบดบังรัศมี แม้พระพุทธเจ้าปรินิพพานไปแล้วก็ไม่ได้ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด ยิ่งอินเดียอยู่ภายใต้การปกครองของจักรวรรดิโมริยะซึ่งมีพระเจ้าอโศกมหาราช เป็นพระเจ้าจักรพรรดิเป็นองค์อัครอุปถัมภกยิ่งทำให้พระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองมาก แม้สิ้นยุคโมริยะเข้าสู่ยุคกนิษกะก็ยังไม่สามารถรื้อฟื้นอำนาจของศาสนาฮินดูกลับมาได้

กระทั้งในยุค พ.ศ. ๑๓๐๐ ได้มีพราหมณ์ชื่อว่า “ศังกราจารย์” (Sankaracharya) เป็นนักปราชญ์และนักศาสนาของฮินดูคนสำคัญ ได้ประกาศศาสนาฮินดูอย่างเอาจริงเอาจัง สังกัดนิกายไศวะ เกิดที่เกราลา (Kerala) ตอนใต้ของอินเดียเป็นศิษย์ของโควินทะ ซึ่งเป็นศิษย์ของเคาฑาปาทะ เคาฑปาทะเป็นคนแรกที่ได้ประยุกต์คำสอนของพุทธศาสนามหายานมาใช้ปรัชญาฮินดู ของศังกราจารย์ได้แนวคิดมาจากพุทธศาสนา มหายานนิกายมาธยมิกของท่านนาครชุนผู้มีชีวิตในช่วง พ.ศ. ๖๙๓ - ๗๙๓ เป็นผู้มีความรู้ในศาสนาทั้งหลายในอินเดียทั้งพุทธ พราหมณ์ และเชน เป็นอย่างดี

กล่าวกันว่า ศังกราจารย์ได้เข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยนาลันทาด้วย และท้าโต้วาทีไปทั่วอินเดียนอกจากลอกเลียนแบบทางด้านคำสอนและปรัชญาแล้ว ยังได้ตั้ง คณะสงฆ์ฮินดูเลียนแบบพุทธศาสนาเพราะเดิมฮินดูไม่มีสถาบันสงฆ์ พร้อมตั้งวัดฮินดูนิกายไศวะทั้งสี่ทิศ คือ วัดศฤงคารีที่ภาคใต้ วัดปุรีภาคตะวันออก วัดทวารกะภาคตะวันตก วัดพัทรีนาถที่ภาคเหนือ และหลาย ๆ วัดก็ยึดจากวัดพุทธ เช่น สวามีวิเวกานันทะผู้นำคนสำคัญของฮินดูกล่าวว่า “วัดที่ชคันนาถเป็นวัดพุทธเก่า พวกเรายึดเอาวัดนี้และวัดอื่น แล้วทำให้เป็นวัดฮินดูเสีย เรายังจะต้องทำอย่างนี้อีกมาก” และที่สำคัญที่สุด ได้แต่ง “คัมภีร์ปุราณะ” ขึ้นโดยอ้างว่าพระพุทธองค์เป็นอวตารที่ ๙ ของพระวิษณุเพื่อหวังกลืนพุทธศาสนา ข้อความนี้เขียนไว้ในคัมภีร์ปุราณะ ซึ่งแปลว่าเก่าแก่มีทั้งหมด ๑๘ คัมภีร์ บางตอนเก่าแก่มีอายุราว พ.ศ. ๘๕๐ แต่ข้อความที่นำพระพุทธองค์ไปเป็นอวตาร มีอายุราว พ.ศ. ๑๐๐๐-๑๓๐๐ ดังมีข้อความตอนหนึ่งว่า