“อาจารย์แปลก ร้อยบาง” ศิษย์อาจารย์ใหญ่ แห่งคลองพระอุดม

morntanti

อภินิหาร ตำนาน พระเกจิฯ9 ชั่วโมงที่แล้ว


“อาจารย์แปลก ร้อยบาง” ศิษย์อาจารย์ใหญ่ แห่งคลองพระอุดม

ถ้าเคยได้ยินวัดสะพานสูงนนทบุรี ก็จะนึกถึง พระเดชพระคุณ หลวงปู่เอี่ยม(ปฐมนาม)แห่งวัดสะพานสูง เจ้าของวิชาตะกรุดโสฬสมงคล อันโด่งดัง และศิษย์ของท่าน ที่สืบทอดวิชาสายนี้ ทั้ง หลวงปู่กลิ่น ถึงหลวงพ่อทองสุข แต่ถ้าไม่กล่าวถึงอาจารย์ แปลกก็คงไม่ได้ ท่านเป็นศิษย์เอกของหลวงปู่เอี่ยม แม้จะสึกเป็นฆราวาสก็เข้มขลังไม่แพ้ใคร
การสร้างตะกรุดของอาจารย์แปลก นั้นเข้มขลังมาก พระยันต์ที่ประทับด้านในมักจะเป็นพระยันต์โสฬสมงคลของวัดสะพานสูง ส่วนจารนอกก็แล้วแต่ท่านจะลงหรือไม่ และมียันต์หลายๆแบบที่ใช้ในการประทับหน้า (ผมเองได้เคยพบยันต์เป็นรูปองค์พระในคราวที่มีโอกาสได้เลาะเชือกศึกษาตะกรุด อาจารย์แปลกครั้งหนึ่ง) เล่ากันว่าเวลาท่านจารและเสกตะกรุด คนที่มาขอตะกรุดท่านต้องไปนั่งห่างๆด้านหน้า พออาจารย์แปลกทำตะกรุดเสร็จก็จะโยนไปข้างหน้าที่ศิษย์มาขอ แล้วเอ่ยวาจาให้ศิษย์ก้มเก็บตะกรุดของท่านให้หน่อย เพราะมันกระโดดไป พอศิษย์เผลอก้มเก็บตะกรุดของท่าน ในช่วงวินาทีที่มือของศิษย์ได้จับ สัมผัสกับตะกรุดแล้ว ในเวลานั้นอาจารย์แปลกก็จะหยิบหลาวไม้ยาวที่มีปลายเป็นเหล็กแหลม คว้างเข้าใส่อย่างแรงและเร็วเพื่อหวังจะได้เข้ากลางหลัง แต่หลาวดังกล่าวก็จะกระดอนออกไปจากตัวศิษย์ทุกครั้งไป ตัวศิษย์เองก็ตกใจไม่น้อย แต่ก็ทำให้เชื่อและศรัทธาถึงอานุภาพตะกรุดของอาจารย์แปลก และจะหวงแหนเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ครอบครอง จะเก็บไว้ติดแนบกายไม่ห่าง
ดังเรื่องที่เล่าสืบต่อกันมาว่า ครั้งหนึ่ง ที่วัดสะพานสูงมีพระรูปหนึ่ง จำพรรษาอยู่ ชื่อพระเล็ก พระเล็กท่านเป็นคนมุทะลุดุดัน ไม่เชื่อในเรื่องความขลังของ อาจารย์แปลก ซ้ำยังปรามาสดูถูก ท้าทาย ต่างๆนานา แต่ท่าน อาจารย์แปลก ท่านก็มิได้แสดงออกหรือมีปฏิกิริยาใด ๆ ทั้งสิ้น คงนั่งมองเฉย ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนในใจของท่านนั้นไม่มีใครทราบว่าท่านคิดอะไรอยู่ จนวันหนึ่งสบโอกาส พระเล็กแก่อดรนทนไม่ไหว กระทำด้วยวิธีต่าง ๆ นานา แล้วยังเฉยไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากท่านอาจารย์แปลก พระเล็กจึงแกล้งเอยปากขึ้นว่า “อาจารย์มีของดีอะไรบ้างเล่า เห็นมีลูกศิษย์มาหากันมากมายเหลือเกิน ขอผมสักอย่างซิ” ทันใดนั้นท่านอาจารย์แปลก จึงหยิบตะกรุดแกล้งโยนไปหน้ากุฏิ แล้วเอ่ยปากขอแรงให้พระเล็ก ช่วยหยิบให้หน่อย พระเล็กก็แกล้งตีสนิทหวังจะหาโอกาสจับผิดปรามาสท่านอาจารย์แปลก อยู่แล้ว จึงได้ก้มลงหยิบของชิ้นนั้น ทันทีที่มือหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา ท่านอาจารย์แปลก จึงใช้ไม้ลวกเหลาปลายแหลมเผาไฟพุ่งใส่ด้วยความเร็วและรุนแรง โดนเข้าที่สีข้าง พระเล็ก ถึงกับหลังแอ่น อารมณ์ตกใจและเจ็บสีข้างผสมกับความกลัวไม้จะปักเข้าที่ตัว จึงตะโกนด่าออกไปว่า “ค..แน่อย่างนี้ถ้าพลาดก็ตายซีวะ” แต่เมื่อเห็นว่าไม้ลวกไม่ระคายผิวและสติเริ่มมา จึงแบมือออกพิจารณาเห็นของสิ่งนั้นคือตะกรุด จึงคิดขึ้นได้ว่าคงเป็นเพราะพุทธคุณแห่งตะกรุดดอกนี้แน่นอน ความคิดจึงเริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม และเอ่ยปากขอตะกรุดดอกนั้นจากท่านอาจารย์แปลก ฯ ซึ่งท่านอาจารย์แปลก จึงเอยปากตอบออกไปว่า “ของผมไม่ดีท่านเอาไปก็ไม่มีประโยชน์” พระเล็กก็ตอบกลับไปว่า “ถ้าไม่ดีไม้ลวกปลายแหลมนี้คงเสียบทะลุท้องผมไปแล้วสิอาจารย์” ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพระเล็กก็จัดดอกไม้ธูปเทียนถวายตัวเป็นศิษย์และให้ท่าน อาจารย์แปลก ลงกระหม่อมให้ การลงของพระเล็กนั้นไม่ธรรมดา แกจะขอให้ท่านอาจารย์แปลก ลงให้จนเป็นที่พอใจ ในชีวิตของตาเล็กหลังจากสึกออกมาในสมัยยุคต้นของหลวงพ่อทองสุข จนสิ้นบุญ เท่าที่ทราบ ร่างกายของท่านไม่เคยมีอะไรมาทำให้ระคายผิวแม้แต่น้อย ซึ่งก็มีเรื่องเล่าตอนที่วัดสะพานสูงทำเขื่อนไม้กันดินหน้าวัดริมคลองพระอุดม ในยุคหลวงพ่อทองสุข สมัยนั้นต้องใช้สามเกลอตอกเสาไม้ที่จะทำเป็นหลัก การตอกต้องตอกในน้ำริมคลองหน้าวัด พระเล็กแกเป็นพระหนุ่ม ก็ขันอาสาเป็นผู้คอยประคองเสาอยู่ในน้ำ ปล่อยให้พระหนุ่มอีกสี่รูปยกสามเกลอขึ้นตอกเสา ระหว่างตอกอยู่ในคลองสามเกลอก็โดนทั้งน้ำทั้งโคลนทำให้รื่นตอกพลาดสามเกลอ แฉลบเฉี่ยวไปโดนหัวแต่โดนบ่าด้านหลัง ทั้งสามเกลอและพระเล็กตกน้ำจมหายไป น้ำก็เชี่ยวไหลแรง พระเณรต่างตกใจร้องเอะอะโวยวายกันวุ่นวาย สักพักพระเล็กก็โผล่หัวขึ้นมา เมื่อช่วยกันพยุงขึ้นตลิ่งก็พบว่าที่หัวปูด บริเวณไหล่เขียวแดงเป็นทางยาว แต่ไม่มีเลือดออกแม้แต่น้อย จากเหตุการณ์วันนั้นต่างคาดคะเนว่าตาเล็กโดนไปเต็ม ๆ ถ้าไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต แต่กลับหาเป็นเช่นนั้นไม่ พระเล็กก็เป็นปกติ ซึ่งแก่ก็บอกกับท่านอาจารย์แปลก ว่าเป็นเพราะพุทธคุณที่อาจารย์ลงกระหม่อมให้กระผม จึงไม่เป็นอะไร ปัจจุบันตาเล็กสิ้นบุญไปแล้ว ด้วยโรคต่อมลูกหมากอักเสบ ถือว่าไม่ตายโหงตามคำพูดของท่านอาจารย์แปลก ว่าศิษย์ทุกคนที่ลงกระหม่อมหรือสักให้จะไม่ตายโหง และจากคำบอกเล่ากันต่อ ๆ มาจากบรรดาลูกศิษย์ที่ท่านอาจารย์แปลก สักหรือลงกระหม่อมให้ไม่มีใครตายโหงเลยสักคนเดียว