"เปรตสุกร"

นาคปรก

สมัยศาสนาองค์สมเด็จพระโลกเชษฐ์พุทธเจ้า

ทรงพระนามว่า กัสสป นั้น มนุษย์เรามีอายุยืนประมาณสองหมื่นปี ก็มีคนบวชเป็นภิกษุสามเณร

เหมือนกับกาลทุกวันนี้ คราทีนั้น มีภิกษุสองรูป อยู่ด้วยกัน

ณ. วัดใกล้ป่าแห่งหนึ่ง รูปอาวุโส มีพรรษาหกสิบ อีกรูปหนึ่งมีพรรษาห้าสิบเก้า พระคุณเจ้าทั้งสอง มีความรักใคร่สนิทสนมดุจพี่น้องคลานตามกันมา ภิกษุผู้อ่อนกว่า ท่านมีสัมมาคารวะเอาใจใส่ ปฏิบัติพระเถระ ประดุจเช่นตนเป็นสามเณร ฝ่ายพระเถรเจ้า ก็มีใจเฝ้าห่วงใยเอาใจใส่ ให้โอวาทภิกษุผู้ด้อยอาวุโสกว่าอยู่เนืองนิตย์

เมื่อถึงคราวจะวิปริตอาเพศ ก็บังเอิญให้มีพระนักเทศน์ เข้ามาในอาวาสนั้น แล้วเสกสรรปั้นแต่งวาจา กล่าวเปสูญญวาท ให้พระคุณเจ้าทั้งสองแตกกัน เมื่อแตกกันแล้ว ต่างองค์ก็คว้าเอาบาตรเอาจีวรของตน ออกไปจากอาวาสนั้นคนละทิศ พระธรรมกถึก ก็ยึดอาวาสอยู่สบายตามลำพังแต่องค์เดียว

หาได้เฉลียวใจ ถึงบาปกรรม ที่ตนกล่าวยุยงส่อเสียด ให้พระสงฆ์แตกกันแม้แต่น้อยไม่

หนึ่งร้อยปีผ่านไป พระเถรเจ้าทั้งสองที่ถูกยุยงให้แตกกันนั้น มาพบกันเข้า ในอาวาสแห่งหนึ่ง เมื่อต่างก็ปรับความเข้าใจกันดีแล้ว จึงได้ทราบว่า การที่ตนหลงขัดใจกัน ถึงกับต้องออกจากอาวาสด้วยความเสียใจนั้น เป็นแผนการของพระธรรมกถึกผู้ลามก ใจสกปรก คิดจะยึดเอาอาวาสนั้น เป็นที่อยู่ของตน

เมื่อรู้แน่แก่ใจเช่นนี้ พระคุณเจ้าทั้งสอง จึงพากันกลับมายังอาวาสเก่า เพื่อจักดูหน้าพระธรรมกถึก ผู้เปสูญญวาท พอพระธรรมกถึก ซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นเจ้าอาวาสไปแล้ว ได้ทราบว่า พระคุณเจ้าทั้งสอง กลับกลมเกลียวคืนดีเหมือนอย่างเดิม และกำลังกลับมา จึงเกิดความละอาย อยู่วัดนั้นไม่ได้ ต้องเข้าป่าไป ตั้งหน้าบำเพ็ญธรรม

แต่อุตส่าห์ตั้งหน้าบำเพ็ญสมณธรรมอยู่ในป่านานนักหนา ก็ไม่อาจจะยังคุณพิเศษ

ให้บังเกิดขึ้นได้ เพราะ จิตใจไม่สงบ ความชั่วผิดในครั้งนั้นติดอยู่ในห้วงความคิด

ออกฤทธิ์เป็นนิวรณ์ คอยกางกั้นไม่ให้คุณธรรมเบื้องสูงเกิดขึ้นได้

หมื่นกว่าปีผ่านไป..

ท่านก็แตกกายทำลายขันธ์ ถึงแก่มรณภาพ อกุศลกรรม เพียงเปสูญญวาท กล่าวส่อเสียดยุยงให้พระสงฆ์โกรธกัน ซึ่งถ้าดูด้วยสายตาสามัญ ก็น่าจะเป็นบาปเล็กน้อย

แต่ความจริงไม่ใช่ เพราะ บันดาลให้พระธรรมกถึกรูปนั้น ไปเกิดในอเวจีมหานรก ถูกไฟนรกไหม้อยู่ สิ้นพุทธันดรหนึ่ง ถึงบัดนี้ เศษบาปยังไม่หมด จึงมาบังเกิดเป็นเปรต มีเพศแปลกประหลาด คือ สรีระร่างกาย ของเขาเหมือนมนุษย์ธรรมดา แต่ว่า ส่วนหน้ากลายเป็นหมู มิหนำซ้ำ ยังมีหางงอกออกมาจากปาก เป็นการเพิ่มความน่าเกลียด น่าทุเรศให้เกิดความสังเวช แก่ผู้พบเห็นมากยิ่งขึ้น ตลอดเวลามีหมู่หนอนทั้งหลาย ทั้งตัวเล็กตัวใหญ่ ไต่เข้าไต่ออกอยู่แถวบริเวณช่องปากนั้น เขานั่งทรมานกาย เพราะ ถูกหนอนบ่อนปากอยู่สิ้นกาลนาน

เท่าที่เล่ามานี้ ต้องการจะชี้ให้เห็นว่า อกุศลกรรมทุกชนิด อย่าได้คิดประมาทว่า เป็นสิ่งเล็กน้อยเป็นอันขาด เพราะ อาจนำไปสู่อบายภูมิได้ทั้งนั้น

ที่มา : www.nan2day.com/forum/index.php?topic=4826.0