บุญใหญ่ที่ไม่เสียเงิน

oustayutt

บุญใหญ่ที่ไม่เสียเงิน : บาตรเดียวท่องโลก โดยพระพิทยา ฐานิสฺสโร                                                                

            การทำบุญเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่สำหรับคนไทยและคนส่วนใหญ่ เมื่อกล่าวถึงเรื่องบุญมักมองไปที่การสละทรัพย์หรือการสร้างวัตถุ ถึงกับมีการกล่าวว่า บุญที่ยิ่งใหญ่ต้องมีการให้ หรือสละมากๆ และจะได้บุญมาก คำกล่าวนั้นอาจถูกแต่ไม่ทั้งหมด เพราะจุดมุ่งหมายหลักของการทำบุญด้วยการสละหรือการให้นั้น ไม่ใช่สละเพื่อต้องการกลับคืนหรือได้ผลตอบแทนเป็นวัตถุสิ่งของ เกียรติยศ ชื่อเสียง แต่เพียงเพื่อการปล่อยวางในสิ่งสมมติ ที่ยึดว่าเป็นของของเรา

            เพราะตราบใดที่เรายังยึดมาก ต้องการมาก นั่นหมายถึงได้บุญน้อย เพราะจิตของเรายังมีภาระแบกไว้ แต่การให้เพื่อไม่ยึด ไม่ต้องการ ไม่มีเงื่อนไขนี้แหละ คือ สภาวะแห่งบุญเต็มเปี่ยม คือความผ่องใสไม่มีการเจือปนด้วยความอยาก ความต้องการ

            ชาวบ้านที่อยู่แถวสวนหลวง ร.๙ จะมาสวดมนต์ ฟังธรรม นั่งสมาธิ รักษาศีล ๕ เมื่อมีโอกาสมาพักแถวนี้ สิ่งที่กระทำข้างต้นก็ถือว่าเป็นการทำบุญที่ไม่ต้องสละทรัพย์หรือเกี่ยวเนื่องด้วยวัตถุ แต่ก็สามารถได้บุญเต็มเปี่ยม เมื่อจิตใจมีความสุขสงบที่ได้กระทำ ตั้งใจสละเวลา แรงกายมีความอดทนพากเพียรทำกิจที่เป็นประโยชน์ร่วมกัน ถึงแม้หลังจากนั้นเขาอาจกระทำผิดพลาด พลั้งเผลอเพราะยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความไม่น่ารัก ไม่ดีในตัวเองได้ทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็เปิดโอกาสให้ตนเองได้เรียนรู้ ฝึกปฏิบัติ สัมผัสความสุขสงบช่วงหนึ่งในระหว่างวันของการดำเนินชีวิต

            ที่ใดที่มีคนอ่อนน้อมถ่อมตน ตั้งแต่เจ้านาย ลูกน้อง เพื่อนร่วมงานหรือบุคคลในสถานะใดๆ ก็ตาม ถือว่าที่นั้นเป็นที่ที่มีบุญ ความเก่ง ความรู้ ความร่ำรวย ความมีชื่อเสียง แต่ไม่อยู่บนพื้นฐานแห่งความอ่อนน้อมถ่อมตน สิ่งทั้งหมดที่กล่าวมาจะไม่ปรากฏคุณค่าที่แท้จริง เพราะบุคคลเหล่านั้นไม่สามารถทำให้ตนเองได้รับความสุขสงบกับสิ่งที่เป็นอยู่ ได้รับมาอย่างแท้จริง ยิ่งมีความเป็นตัวตนอยู่มากทำให้เกิดความหยิ่งทระนง หลงตน อวดตน เป็นเหตุแห่งความขัดแย้ง อึดอัด ไม่สบายใจทั้งแก่คนที่เป็นอยู่และบุคคลที่ร่วมอยู่ด้วยไม่มากก็น้อย บุญจึงไม่ปรากฏในที่นั้นๆ

            การให้ความช่วยเหลือ มีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ไม่มีวัตถุประสงค์แอบแฝงแม้แต่คำว่า ขอบคุณ ต้องการคำสรรเสริญเยินยอในทุกทุกระดับ ทุกบทบาท ชื่อได้ว่าเป็นที่แห่งบุญ เพราะสามารถเป็นตัวอย่างแห่งการเสียสละ แบ่งปัน สร้างความเบากาย เบาใจกับผู้ที่กำลังกระทำและคนที่อยู่ร่วมกัน เป็นการลดตัวตน ลดความหยิ่ง ความทระนง ความสุขสงบที่แท้จากข้างในจะค่อยๆ ปรากฏเป็นรูปธรรม จากการดำรงชีวิตอยู่ ความเข้าใจในเรื่องบาปบุญ คุณโทษ สิ่งที่เป็นแก่นสารสาระ หรือไม่ใช่แก่นสารสาระทางเจริญ ทางเสื่อม สิ่งอันอันควรประพฤติ สิ่งควรละเว้นนี้ก็เป็นบุญ เมื่อเราสามารถเข้าใจอย่างถ่องแท้ถูกต้องและประพฤติปฏิบัติสอดคล้องตามทำนองคลองธรรม จะเกิดแต่ความเจริญแก่ตนเองและสังคม

                    ฉะนั้นการทำบุญแม้ไม่มีเงิน ไม่มีการสร้างถาวรวัตถุใดๆ แต่เราก็สามารถทำบุญได้อย่างมหาศาล โดยเฉพาะเมื่อเราสามารถปฏิบัติ เอาตัวเราเป็นรากฐานแห่งบุญ จนเข้าถึงแห่งความหมดโลภ หมดโกรธ หมดหลง นั้นคือบุญสูงสุด ที่เป็นสภาวะก่อประโยชน์แก่ตนและโลกใบนี้เป็นอย่างยิ่ง

            บุญที่ยิ่งใหญ่ มาจากจิตใจที่ไร้อยาก

Nujeab

สาธุ ขอบคุณครับ

Sornpraram