>> ขอฝากจากเวียงจันทร์ <<

kit007

yeah0no

ที่จริงแล้ว เป็นผมมากกว่าครับที่ต้องขอบพระคุณทุกๆท่านที่สละเวลามาเยี่ยมถึงฝั่งนี้

...กราบขอบพระคุณอาจารย์อย่างสุดซึ้ง...ที่เมตตาศิษย์คนนี้มาโดยตลอด เสียทั้งแรงกายแรงใจมอบสิ่งดีๆให้

...ขอบคุณพี่หมอต้อย...ที่คอยดำเนินการต่างๆ และสวมวิญญาณจาพนมกระโดดลงหลุมเพื่อตอกไม้อาถรรพ์โดยไม่ใช้สลิง

...ขอบคุณพี่ใหม่...สำหลับของที่ระลึก และเป็นคนเดินนำตอนขึ้นเขา (จนทุกคนตามไม่ทัน)

...ขอบคุณพี่ตี๋...ที่คอยแนะนำอะไรต่างๆ และเป็นเพื่อนเดินทางขึ้นเขาเป็นกลุ่มสุดท้าย (หรือว่าพี่เองก็ไม่ไหว)

...ขอบคุณ น้ำ & นก สำหรับของฝาก (แฟนฝากขอบคุณมาด้วย เพราะตอนไปบ้าน เค้าไม่ค่อยจะกล้าเอ่ย... แถมยังบอกว่าให้เอาขอดตะกรุดที่มีขนนกมาด้วยนะคราวหน้า)

...ขอบคุณเพชร...ที่เป็นตากล้องคอยเก็บความทรงจำอันพิเศษนี้ไว้ (ถึงแม้จะไม่ค่อยพูดอะไรก็เถอะ แม้กระทั่งหิวก็ม่ายบอก)

...และขอบคุณเมธ...ที่มองแต่สาวๆ และชอบชวนแต่ไปกินน้ำเต้าหู้ (ว่าแต่อย่าลืมที่สัญญากับน้องเค้านะ...จัดไปอย่าให้เสียชื่อ ศิษย์มีครู...)

ถ้ามีอะไรบกพร่องรบกวนบอกกันได้เลยครับ จะได้ไว้แก้ไขในทริป๒...

kit007

ma-ii

ยังไม่ได้ขอบคุณพี่สุริยาเลยครับ  มัวแต่แว๊บไป...แว๊บมา
ในฐานะเป็นรุ่นน้องสุดของเหล่าคศช. ในทริปนี้  ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะเป็น
กะเค้าหรอกครับ  ดีตะใช้แรงงานตามที่ตัวเองถนัด...เที่ยวคราวนี้ประทับ
ใจหลายอย่างเลยครับ  ได้เห็นความห่วงใยของอาจารย์ที่มีต่อเหล่าศิษย์
อย่างเสมอต้นเสมอปลาย  เห็นความอารมณ์ดีของท่านอาจารย์  พี่หมอต้อย,
พี่ตี๋...ทำเอาผมหัวเราะจนหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...แม้กระทั่งตื่นมาแล้วก็ยัง
หัวเราะต่อได้อีก...มีแต่เสียงหัวเราะดังอยู่แทบตลอดเวลา

พี่นกกับเจ๊น้ำเวลางานก็ทำเต็มที่...เวลากินก็จัดเต็มเหมือนกัน...น่าทึ่งมาก
เลยครับ...แถมเดินชอปได้กระจายหายห่วง

ส่วนน้องเพชรนี่ทำหน้าที่หลายอย่าง...ไหนต้องช่วยงานอาจารย์ ไหนจะต้อง
คอยถ่ายรูป  เวลาที่จะใช้พูดเลยน้อยครับ  ส่วนมากจะทำงานมากกว่า  เป็น
รูมเมดหรือบัดดี้ร่วมห้องที่ดีมากมายเลยครับ  ผมกรนเสียงดังน้องเค้าก็หลับ

พี่เมธนี่...ผมนึกไม่ออกว่าจะเขียนยังไงดี....  เอาเป็นว่าตั้งแต่เค้ากลับมา
จากเวียงจันทร์หลาย ๆ คนคงจะรู้สึกได้ว่าเค้าเปลี่ยนไป

และสุดท้ายต้องขอบคุณพี่สุริยาที่ดูแลท่านอาจารย์อย่างเต็มที่จนพี่ ๆ น้อง ๆ
ที่ร่วมทริปคราวนี้รับรู้ถึงความศรัทธาที่พี่มีต่อหลวงปู่ชื่นและท่านอาจารย์
สรายุทธ ว่ามีมากมายเพียงใด  อดนึกเสียดายแทนพี่ ๆ น้อง ๆ ที่ไม่ได้ไป
คราวนี้ไม่ได้เลยครับ...พี่สุริยาสุดยอดมาก ๆ

ท้ายนี้ถ้าผมทำผิดพลาดประการใดไปในทริปนี้ก็ต้องขออภัยท่านอาจารย์
และพี่ ๆ น้อง ๆ มา ณ โอกาสนี้ด้วยครับ

ปล. 1  พี่สุริยาครับ  ทริปหน้าถ้าพี่ยังทำยังงี้อีก  อาจจะมีเหล่าพี่น้องต้อง
ท้องแตกตายกันมั่งนะครับ  พี่เล่นจัดเต็มทุกมื้อผมเห็นกะตาว่าหลายคนเกือบ
ลุกจากเก้าอี้ไม่ไหว
ปล. 2 พี่คงจะเอายาอะไรซักอย่างใส่ลงไปในน้ำเต้าหู้  ไม่งั้นเมธคงไม่มีอาการ
กระสับกระส่าย พอถึงเวลาเจ็ดโมงแปดโมง  เริ่มนั่งไม่ติดที่  ใจไม่อยู่กับเนื้อ
กับตัว...ต้องหาทางไปร้านให้ได้ ดูแล้วน่าสงสารมากเลยครับ
ปล.3 ปกติผมเป็นคนเดินเร็วครับ  บางครั้งก็เดินเพลินไปหน่อยครับ ไม่ได้
เจตนาจริง ๆ ครับ
ปล. 4 ผมล็อคเป้าได้แล้วครับเจ๊หนู  อะไรอยู่ตรงไหนจำได้ไม่ลืมเลือน ทริปหน้า
เจ๊หนูเตรียมให้พร้อมแล้วลุยได้เลยค๊าบ

kit007

kit007

น้ำโขง ไม่เคยขวางกั้น น้ำจันไม่คดโกงใคร น้ำใจ สามัคคีเมื่อไหร่

ยกจอกย้อมใจ สัมพันธไมตรี เอ้า...กรึ๊บ การารึบ กรึ๊บ กรึ๊บ...

kit007

อาหารเช้าเล็กๆน้อยๆ สำหรับเช้าวันใหม่
  

ข้าวจี่ ปาเต๊ะ !! อาหารเช้าเมืองลาว
แต่มีสัญชาติฝรั่งเศส + เวียดนาม
อร่อยมั๊กๆมาก

kit007

เครื่องที่ใส่เยอะมาก อร่อยๆทั้งนั้น


ขนมปังห่มผ้า



บรรยากาศในร้าน




ลูกเมีย ใครหว่า ??!! อ้ายตี๋ หรือ อ้ายเมธ


ประเดิมชิ้นแรก ดูถ้าเจ้จะหิวจริงจัง !!

kit007

kit007

การเดินทางเข้าสู่ไพรวัลย์
หนทางไม่ได้โรยด้วยกลับดอกไม้
แต่เต็มไปด้วยลูกรัง ฝุ่นตลบ

ในที่สุดก็มาถึง ภูเขาควาย ??

kit007

เอ๋ ?? หรือสวนน้ำกันแน่หล่ะเนี่ย ??
คนเต็มไปหมดเลย !!







หลวงปู่ชื่นท่านเคยบอกกับอาจารย์ไว้ว่า
ทามกลางป่าเขา ที่เดินทางเข้าถึงอยาก
เหตุไฉนจึงมีคนมากมายมาเยี่ยมชม
เพราะ ที่นั่น เค้ามีเสน่ห์พระแม่ธรณี นั่นเอง !!

Metha

แจ่มหลาย