แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย รามเทพ เมื่อ 2013-11-1 19:32
กบนอกกะลา:
เมื่ออำนาจเป็นสิ่งชั่วร้าย อำนาจที่ได้มาจากความร่ำรวยเงินทองก็จึงเป็นสิ่งชั่วร้ายด้วย ในเมื่อเงินเป็นอำนาจอย่างหนึ่งแล้วใคร ๆ ก็อยากมีเงินด้วยกันทั้งนั้น แต่ก็มีคนอยู่จำนวนหนึ่งที่มิได้เห็นว่าเงินคืออำนาจ ผู้เขียนก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย แล้วที่ทุกคนอยากได้เงินก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้ว่าเงินเป็นสิ่งจำเป็นต้องใช้เพื่อสรรหาอย่างน้อยปัจจัย 4 อันเป็นพื้นฐานในการดำเนินชีวิต ในโลกแห่งความเป็นจริงถ้าผู้เขียนไปกินข้าวมันไก่ที่ร้านแล้วไม่จ่ายเงินค่าข้าว ผู้เขียนอาจจะได้รับอะไรบางอย่างจากคนขายข้าวมันไก่แน่นอน ผู้เขียนเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้เขียนไม่ต้องการใช้เงิน แต่ความต้องการเงินของผู้เขียนคือขอเพียงมีกินมีใช้ในความจำเป็นพื้นฐาน หรืออาจจะทำอะไรที่ไม่เกินเลยจนถึงขั้นฟุ่มเฟีอยจนเสียการบำเพ็ญเพียรไป
เมื่อการมีเงินเหมือนการมีอำนาจแฝง แล้วใครหลายคนก็อยากได้อำนาจ ลักษณะเช่นนี้จึงทำให้เกิดการจี้ปล้น ฉกชิงวิ่งราวขึ้น ซึ่งลักษณะเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้ทั้งผู้ร่ำรวยเอารัดเอาเปรียบในเรื่องของฐานะทางการเงิน คือคนรวยมากย่อมเป็นผู้มีทรัพยากรมากแล้วมีมากเกินจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ทำให้คนส่วนใหญ่ซึ่งอาจจะมีฐานะเศรษฐกิจไม่ดีไปจี้ปล้นหรือขโมยเงินหรือทรัพย์สินมีค่าของคนรวยก็ได้ หรืออาจจะเกิดจากคนที่มีอันจะกินอยู่แล้วแต่เกิดความโลภไม่พอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ ก็อาจจะไปจี้ปล้นขโมยเพื่อให้ตนมีมากขึ้นก็ได้ ทั้งคนจนและคนมีอันจะกินจึงอาจจะเป็นโจรได้เสมอตามเหตุปัจจัยที่ผู้เขียนอธิบายมา
ด้วยเหตุนี้ผู้จะมีเงินร่ำรวยได้จึงต้องมีคุณธรรมกำกับการมีเงินด้วย เหตุที่ว่าเงินคืออำนาจนี่เอง แล้วในฐานะที่ผู้เขียนเป็นเทพแล้วมีคนมาขอให้ผู้เขียนทำให้เขารวย จึงเป็นสิ่งที่ทำได้ยาก เพราะต้องเสียเวลาทำให้เจ้าตัวกับผู้เกี่ยวข้องทั้งหมดมีคุณธรรมและศีลธรรมเสียก่อน มิเช่นนั้นอาจเกิดการทะเลาะเบาะแว้ง เกิดความริษยา หรือเกิดการยื้อแย่งทำลายล้างกันในหมู่เครื่อญาติ จึงต้องเสียเวลานานนับปีจึงจะสามารถทำให้ผู้ขอรวยตามคำขอได้ นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เราทั้งหลายก็รู้แต่อาจจะคิดไม่ถึงแล้วอาจจะคิดไม่ถึงจึงขอให้ตนเองรวยไว้ก่อน คนเราก็เป็นเช่นนี้แหล่ะ
นั่นหมายความว่าหากพิจารณาให้ดี เงินจึงมีโทษมากกว่าประโยชน์ แล้วทำให้ผู้มีเงินมากจึงทุกข์มากกว่าคนที่มีเงินน้อย เพราะยิ่งมีเงินมากความเสี่ยงในการถูกจี้ปล้นก็มีมากตามไปด้วย ฉะนั้นคนที่มีกรรมร่ำรวยจึงมีกรรมอย่างหนึ่ง แล้วที่ไม่มีใครหนีพ้นก็คือการขัดแย้งกันทางธุระกิจ แล้วอาจเป็นเหตุให้คนรวยอาจจบชีวิตได้เร็วกว่าคนธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นการถูกลอบสังหาร หรือป่วยเป็นโรคตายได้ง่ายกว่าคนธรรมดา หากจะไม่ให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับคนทีขอให้ผู้เขียนทำให้เขารวย ก็จำเป็นต้องสร้างบารมีในทางธรรมให้เกิดขึ้นอย่างมหาศาล แล้วธรรมชาติของผู้มีกรรมอันเป็นบาปมักจะมองเห็นว่า สิ่งที่นำประโยชน์สุขอย่างแท้จริงคือสิ่งที่นำทุกข์มาสู่ตน แล้วสิ่งที่นำโทษมาสู่ตนมากกว่าประโยชน์ตนเองจะเห็นประโยชน์ในสิ่งนั้น ทั้งนี้เพื่อให้สิ่งนั้นก่อทุกข์ให้ตนเองต่อไปอย่างไม่รู้จักจบจนชีวิตจะหาไม่
เงินหากเรามีน้อยไปก็ก่อทุกข์มีมากไปก็ก่อทุกข์ เงินทองจึงเป็นสิ่งที่ขอเพียงพอมีพอใช้แล้วจะไม่ก่อทุกข์ หรือหากจะมีเงินร่ำรวยมหาศาลจะต้องมีคุณธรรมและศีลธรรมที่สูงขึ้นตามความร่ำรวยที่เพิ่มขึ้นด้วยแล้วจะไม่ก่อทุกข์ เราทั้งหลายพึงรู้เท่าทันว่าเงินนั้นก่อให้เกิดอันตรายต่อผู้มีอย่างไร แต่คนส่วนมากมักจะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมีเงินมากความสุขยิ่งลดลง ฉะนั้นเงินจึงไม่อาจซื้อความสุขได้ เงินซื้อความสะดวกสบายได้แต่เงินที่มีมากเกินความจำเป็น เงินส่วนเกินจะทำลายความสุขที่ตนมีมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามความมั่งคั่งที่มีมากขึ้น อีกทั้งตายไปแล้วก็เอาเงินไปได้แม้แต่บาทเดียว
http://www.dhumma.net/index.php?option=com | 
โพสต์ 2013-11-1 19:20
บุ๊คมาร์ก
เจ้าของ
แม้เรื่องที่เกิดขึ้นนี้จะชวนให้ “ขำกลิ้ง” ในวิธีคิดของสตรีผู้นั้น แก่ผู้ฟังที่รู้จักธรรมะและวัตรปฏิบัติของท่านอาจารย์พุทธทาส แต่เรื่องนี้ก็สะท้อนให้เราเห็นว่า คนในสังคมปัจจุบัน มักคิดและเชื่อมั่นว่า “เงิน” เป็นอำนาจซึ่งทำให้คนทั่วไปต้องสยบยอม เอาใจอย่างปราศจากข้อแม้ ไม่เข้าใจว่า แท้ที่จริงนั้น เงินมีอำนาจอยู่บนฐานความคิดความเชื่อบางอย่าง ดังนั้น ผู้ที่ปฏิเสธหรือมิได้สมาทานความเชื่อดังกล่าว เงินจึงมีความหมายน้อยและมีอย่างจำกัดขอบเขตด้วย ในกรณีของท่านอาจารย์พุทธทาสที่เล่ามานั้น อำนาจเงินมีความหมายน้อยอย่างยิ่ง เพราะความสุขของท่าน ไม่ต้องใช้เงินซื้อและมีความหมายอันกว้างขวาง หลายมิติ มิได้ผูกติดอยู่กับเงื่อนไขทางวัตถุแต่เพียงอย่างเดียว คือ เมื่อมีปัจจัยสี่เพียงพอแก่การยังชีวิต มิให้ลำบากขาดแคลนแล้ว ท่านก็แสวงหา–สร้างและมีความสุขอันละเอียดประณีตจากการพัฒนาจิตวิญญาณ ด้วยการอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ศึกษาเรียนรู้กฎแห่งธรรมชาติ เพื่อจะมีความสุขอย่างอิสระ โดยอาศัยปัจจัยภายนอกไม่ว่าเงินหรือวัตถุอื่นให้น้อยที่สุด ตามคติของชาวพุทธ แล้วปันส่วนที่เกินให้แก่ผู้อื่น อีกทั้งกิจการภายในวัดเอง ก็มิได้ตั้งอยู่บนฐานคิดของการใช้เงินเป็นหลัก หากขยายตัวไปตามปัจจัยที่มีอยู่ จึงไม่มีการเรี่ยไร ตั้งกล่องบริจาค ฯลฯ การไม่ให้ความสำคัญกับหาเงินหรือเติบโตบนเงื่อนไขพึ่งพาเงินใครนี้ ทำให้ไม่มีผู้ใดมีอำนาจพิเศษ ไม่ว่าเศรษฐี ตาสีตาสา นักศึกษา พระลูกชาวบ้าน ฯลฯ มาพบท่านอาจารย์ได้ตลอดเวลาหน้ากุฏิ 
โพสต์ 2013-11-5 13:31
