หลวงพ่อน้อม ฐานุตฺตโร

รามเทพ

♦♦♦ วาระสุดท้ายของพระครูวิจิตรวุฒิกร (หลวงพ่อน้อม ฐานุตฺตโร)


หลังจากได้ทุ่มเทพัฒนาวัด พัฒนาการศึกษาของเด็ก เยาวชน พระ เณร และชาวบ้านท้ายน้ำ ตลอดมาแล้ว ท่านยังพัฒนาวัดในปกครองของท่านอย่างดีที่สุดตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา หลวงพ่อไม่ได้คำนึงถึงความยากลำบากแม้แต่น้อย ลืมกระทั่งการดูแลสุขภาพของท่านเอง เมื่อการพักผ่อนน้อย อาหารที่ฉันไม่เป็นเวลา และไม่พอเพียงกับความต้องการของร่างกาย จึงทำให้มีอาการเจ็บป่วย ต้องเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลพุทธชินราชอยู่หลายวัน เมื่ออาการดีขึ้น ก็กลับวัด เริ่มงานพัฒนาด้านต่างๆต่อ  จากการทุ่มเททำทุกๆอย่าง เพื่อชาวบ้านท้ายน้ำ ทำให้ท่านลืมดูแลเรื่องสุขภาพของตัวเอง พักผ่อนน้อย อาหารการกินไม่ค่อยได้คุณภาพ สมองจะคิดหาช่องทางพัฒนาตลอดเวลา จนในที่สุดหลวงพ่อ เริ่มมีอาการเจ็บป่วยให้เห็น ทั้งๆที่อายุเพียงเริ่มต้นขึ้นห้าสิบเท่านั่น หลวงพ่อเริ่มมีอาการมึนหัว ลุกนั่งจะไม่ค่อยรวดเร็วเหมือนเมื่อก่อน จะมีอาการโงนหัวเป็นระยะๆ ชาวบ้าน มัคทายก กรรมการวัด เห็นหลวงพ่อน้อมมีอาการเจ็บป่วยอย่างนั้น ปล่อยไว้กล้วว่าจะไม่ดี จึงรวบรวมเงินกัน มากบ้างน้อยบ้าง ได้แปดพันบาทเศษๆ โยมผิว โยมหล่อ โยมชิต เป็นตัวแทนชาวบ้านที่อยู่กันที่วัดหลายคนตอนนั้น เอาเงินห่อผ้าแล้วใส่พานเอามาถวายหลวงพ่อน้อม แล้วบอกหลวงพ่อน้อมว่าท่านไม่ค่อยดีเอาเงินนี้ไปรักษาตัวนะ หลวงพ่อไม่ยอมรับ จะพูดจะขอร้องอย่างไรก็ไม่เอาท่าเดียว ให้เอากลับไป วันนั้นญาติโยมนั่งคุยกันจนเย็น ลุงผิวซึ่งหลวงพ่อน้อมเกรงใจมากคนหนึ่ง ก็เป็นคนอาสาถือพานเอาเงินไปถวายเพื่อให้ไปทำการรักษาตัวอีกครั้ง หลวงพ่อก็ไม่ยอมรับอยู่ดี แต่ลุงผิวก็เอาพานใส่เงินวางไว้ แล้วทุกๆคนก็กลับบ้านไป

รามเทพ

♦♦♦  อยู่มาวันหนึ่งหลวงพ่อน้อมเอาเหรียญออกมา เป็นเหรียญรูปเหมือนของท่าน เขียนว่า ฉลองสมณศักดิ์ พระครูชั้นเอก พ.ศ.2520 มีพญานาคคู่ด้านข้าง มีสองแบบ แบบลมดำ กับกระไหล่ทอง หลวงพ่อน้อมบอกว่า เงินที่ให้ไปรักษาตัวนั้นไม่ได้ใช้  แต่ให้คนไปทำพระหลวงพ่อเงิน แต่เขาทำรูปฉันมา  คิดเสียว่า "แทนตัวฉัน" ใครอยากได้ก็เอาไป แล้วหลวงพ่อน้อมก็หยิบเอาเหรียญดังกล่าวใส่พานแล้วส่งให้โยมที่นั่งใกล้ๆ บอกว่าใครอยากได้ก็เอาไป ไม่คิดมาก่อนเลยว่า เหรียญนี้เป็นเหรียญเดียวของหลวงพ่อที่สร้างขึ้น ตอนที่หลวงพ่อมีชีวิตอยู่  อาการป่วยของหลวงพ่อ ส่วนใหญ่แล้วจะโงนหัว มืนหัว บางครั้งเป็นมาก ๆ หลวงพ่อก็จะหายามาฉันเอง ส่วนมากจะเป็นยาหม้อ  พระ เณร จะคอยเฝ้าดูแลหลวงพ่อตลอดเวลาไม่ให้ห่าง  วันหนึ่ง พระบอกว่า หลวงพ่อไม่ดีนิ่งไป แต่ตอนนี้ฟื้นแล้ว หลวงพ่อนอนเงียบอยู่ ก็ปรึกษากัน ตกลงนำหลวงพ่อไปหาหมอที่โรงพยาบาลจังหวัดพิจิตได้รถเก๋ง ทำเป็นแท๊กซี่ พอรถมาถึงวัด ก็ช่วยกันประคองหลวงพ่อไปขึ้น ออกจากวัดเวลาประมาณ 19.00 น. ตรวจดูในย่ามของหลวงพ่อตอนนั้น มีเงินเหรียญ อยู่ประมาณ 30 บาท ทางสมัยนั้นกำลังก่อสร้างไม่ค่อยดี ค่อยๆพากันไป พอถึงโรงพยาบาลบางมูลนาค ประมาณเกือบ 21.00 น. ซึ่งตอนนั้นโรงพยาบาลบางมูลนาค เพิ่งย้ายออกมาอยู่ตรงที่ปัจจุบันนี้ใหม่ๆ  พอรถจอดหน้าโรงพยาบาลบางมูลนาค ผมบอกหลวงพ่อว่า หลวงพ่อครับเดี๋ยวแวะให้หมอดูสักหน่อยนะ หลวงพ่อตอบว่า "อือ"  หมอตรวจเสร็จแล้วก็บอกว่า รีบๆไป เมื่อไปถึงตะพานหิน เราก็คิดกันอีกว่าพาหลวงพ่อให้หมอตรวจกันอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินทางต่อไปที่พิจิตร พ่อไปถึงโรงพยาบาลที่ตะพานหินโรงพยาบาลพยุบราชที่สร้างขึ้นใหม่ เวลาประมาณ 23.00 น. บอกหลวงพ่อว่า เดี๋ยวให้หมอดูอีกทีนะ หลวงพ่อตอบว่า "อือ" หมอบอกให้เอาท่านนอนบนเตียง แล้วบอกว่าให้ญาติอยู่ได้คนเดียว  หมอตรวจอาการ หมอหันมาสั่งให้พยาบาลไปเอายามา ยาอะไรไม่รู้ฟังไม่ถนัด สักครู่พยาบาลวิ่งมาบอกว่ายาไม่มี  หมอจึงรีบวิ่งไปหาเอง พยาบาลวิ่งตามไปด้วย  ตอนหมอวิ่งออกไปเอายา หลวงพ่อเริ่มสั่น สั่นเพิ่มมากขึ้นต้องจับตัวท่านกดไว้กับเตียง หลวงพ่อสั่นมากขึ้นๆ แล้วสะอึกครั้งที่หนึ่ง สะอึกครั้งที่สองแรงขึ้น แล้วก็สะอึกครั้งที่สาม ครั้งนี้สะอึกแรงมาก หลวงพ่อตัวแอ่นขึ้นสูง แล้วทรุดฮวบลงนอนเงียบไป หมอมาพอดีพร้อมสริ้งฉีดยา เข็มฉีดยาวมากประมาณสามนิ้ว ฉีดเข้าตรงหัวใจหลวงพ่ออย่างเร็ว แล้วรีบป้ำหัวใจ ทำไปพร้อมกับสลับดูม่านตาไป ทำอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ในขณะที่ผมก็คอยจับขาหลวงพ่อไว้ หลังจากป้ำหัวใจอยู่นานระยะหนึ่ง หมอก็หันมาบอกผมว่า "หลวงพ่อเสียแล้ว"  ก็ตกลงพาหลวงพ่อกลับวัด มาถึงวัดก็ประมาณตีห้าพอดี เป็นอันว่า หลวงพ่อน้อม อันเป็นที่เคารพรักอย่างยิ่ง จากพวกเราไป เมื่อ วันที่ 31 มกราคม 2522 เวลา ประมาณ 24.00 น สร้างความเศร้าโศกเสียใจแก่ญาติโยม ศิษยานุศิษย์ สานุชนโดยทั่วไปอย่างหาที่เปรียบได้  สิริอายุของหลวงพ่อ 53 ปี

https://www.banmuang.co.th/column/other/5190