พระกฤษณะ

Sornpraram

"พระกฤษณะ" มหาเทพผู้แห่งความหลุดพ้น ชี้ทางมนุษย์ไปสู่ความสุขสมบูรณ์ที่แท้จริง ขอขอบพระคุณ :ตรีมูรติ อภิมหาเทพของฮินดู อรุณศักดิ์ กิ่งมณี / สำนักพิมพ์ Museum Press

พระกฤษณะ เป็นอวตารหนึ่งของ พระวิษณุ ในมหากาพย์เรื่อง "มหาภารตะ" ซึ่งเป็นหนังสือที่ยาวที่สุดในโลก บรรจุไว้ซึ่งเรื่องราวต่างๆมากมาย และมีคัมภีร์เล่มหนึ่งบรรจุไว้ด้วย นั่นคือ "คัมภีร์ภควัทคีตา" พระกฤษณะ พระนางราธา ในเรื่องมหาภารตะ (ภาพจาก dollsofindia) พระวิษณุมหาเทพ ผู้ยิ่งใหญ่ในจักรวาล ต้นอวตารแห่ง พระกฤษณะ มหาสงคราม ณ ทุ่งกุรุเกษตร ในเรื่องมหาภารตะ พระกฤษณะ เทพเจ้าผู้สำราญพระทัย ภาพจาก - dollsonindia.com อวตารของพระวิษณุครั้งนี้เกิดขึ้นในช่วงยุคที่สองของโลก เนื้อเรื่องกล่าวถึง กษัตริย์อุครเสน (Ugrasena) ผู้ครอง เมืองมถุรา พระองค์เป็นกษัตริย์ทรงคุณธรรม เป็นที่รักใคร่ของประชาชนทั่วไป ทรงมีมเหสีคือ นางปวนะเรขา(Pavanarekha) ปกครองบ้านเมืองร่วมกันอย่างมีความสุข วันหนึ่งพระนางปวนะเรขาเสด็จประพาสป่า ถูกอสูรตนหนึ่งแปลงร่างเป็นกษัตริย์อุครเสนมาร่วมเสพสม ครั้งต่อมาอีกสิบเดือนจึงบังเกิดโอรส นามว่า “กังสะ” (Kansa) กษัตริย์อุครเสนทรงหลงคิดว่ากังสะเป็นโอรสของพระองค์ กังสะเมื่อเติบโตก็เริ่มแสดงออกถึงความชั่วร้าย เช่น ไม่เคารพบิดา สังหารเด็กอื่นๆ ตลอดจนใช้กำลังขู่บังคับเอาธิดาทั้งสององค์ของ กษัตริย์ชราสันธ์ (Jarasandha) แห่ง เมืองมคธ มาเป็นชายาของตน และสุดท้ายก็จับตัวกษัตริย์อุครเสนไปคุมขังไว้ จากนั้นจึงสถาปนาตนเองขึ้นเป็นกษัตริย์แทน นอกจากนี้ยังขยายอาณาเขตออกไปอย่างกว้างขวาง และที่สำคัญ กังสะ สั่งประกาศห้ามผู้คนไม่ให้ประกอบพิธีเคารพบูชา พระวิษณุ!! พระวิษณุมหาเทพ ทรงทอดพระเนตรเห็นความเดือดร้อนของมนุษย์และทวยเทพ จึงตัดสินพระทัยอวตารลงไปปราบอสูร โดยทรงพระดำริว่าควรไปจุติเป็นบุตรของ นางเทวากี (ธิดาองค์ที่เจ็ดของพระเจ้าเทวากา ลุงของพญากังสะ) กับ วสุเทวะ (Vasudeva) พระวิษณุทรงถอนเส้นพระเกศาดำของพระองค์ และเส้นผมขาวของพญานาคอนันตะ (เศษะนาค) ส่งไปยังครรภ์ของนางเทวากี เส้นผมขาวของเศษะนาคบังเกิดเป็นบุตรคนที่เจ็ด นามว่า “พลราม” ส่วนเส้นพระเกศาดำของพระองค์บังเกิดเป็นบุตรคนที่แปด นามว่า “กฤษณะ” พระกฤษณะ ในวัยเยาว์ ย้อนเหตุการณ์ไปครั้งเมื่อมีงานแต่งงานระหว่างนางเทวากีกับวสุเทวะนั้น มีเสียงดังมาจากเบื้องบนเตือนพญากังสะว่า พระองค์จะถูกประหารโดยบุตรของนางเทวากี พญากังสะจึงคิดสังหารนางเทวากี แต่วสุเทวะสัญญาว่าจะนำลูกของตนที่เกิดกับนางเทวากีทั้งหมดมามอบให้พญากังสะ เมื่อนางเทวากีคลอดบุตรหกคนแรกออกมา วสุเทวะก็รักษาสัญญาโดยนำมาให้กับพญากังสะ และถูกสังหารทั้งหมด จนกระทั่งนางเทวากีใกล้จะให้กำเนิดบุตรคนที่เจ็ด ก็มีเสียงเตือนพญากังสะจากเบื้องบนเป็นครั้งที่สองว่า ผู้ที่เกิดมาเป็นคนเลี้ยงโค จะเป็นผู้ประหารพระองค์ พญากังสะจึงออกคำสั่งให้สังหารคนเลี้ยงโคทุกคนที่พบ ฝ่ายนันทะ (Nanda) คนเลี้ยงโคซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของวสุเทวะตัดสินใจช่วยวสุเทว โดยให้วสุเทวะส่งภรรยาอีกคนหนึ่ง คือ นางโรหินี (Rohini) ไปอยู่กับนันทะ จากนั้นพระวิษณุก็ทรงใช้ฤทธิ์อำนาจสับเปลี่ยนเอาบุตรในครรภ์ของนางเทวากีไปใส่ในครรภ์ของนางโรหินีแทน และถือกำเนิด พระพลราม โดยพญากังสะคิดว่าบุตรของนางเทวากีเสียชีวิตในครรภ์มารดาไปแล้ว ส่วนบุตรคนที่แปด หรือ พระกฤษณะ นั้น วสุเทวะได้สับเปลี่ยนโดยนำเอาบุตรีของนันทะกับนางยโสดา (Yasoda) ไปมอบให้พญากังสะ เมื่อพญากังสะรับมาก็ขว้างใส่ก้อนหิน แต่ปรากฎว่าทารกนั้นกลับกลายร่างเป็นเทพธิดาเหาะขึ้นไปบนฟ้า และกล่าวกับพญากังสะว่า บัดนี้ผู้ที่จะสังหารพญากังสะได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว!!! กฤษณะเติบโตท่ามกลางหมู่คนเลี้ยงโค แค่เพียงในช่วงขวบปีแรกก็มีอสูรถึง 3 ตนพยายามทำร้ายพระองค์ ครั้งแรกเป็น อสูรปุตนะ (Putana) แปลงร่างเป็นหญิงสาวมาให้นมพระกฤษณะ โดยใส่ยาพิษไว้ในนม แต่พระกฤษณะรู้ทัน จึงดูดนมจน อสูนปุตนะ สิ้นชีพ ครั้งที่สองเป็น อสูรศักตาสูร (Saktasura) มีฤทธิ์สามารถบินได้ วางแผนจะใช้กำลังลากรถบรรทุกภาชนะเหยือกน้ำให้ไปทับร่างพระกฤษณะที่นอนหลับอยู่แต่ไม่สำเร็จ ส่วนครั้งที่สามเป็น อสูรตรีนะวัตร (Trinavasta) แสดงฤทธิ์เป็นลมหมุน หมายจะพัดร่างของพระกฤษณะให้ตกลงมาจากตักของนางยโสดา แต่ไม่บังเกิดผล กลับถูกพระกฤษณะจับเหวี่ยงทุ่มใส่ก้อนหิน ทำให้พายุสงบลง ชีวิตในวัยเด็กของพระกฤษณะต้องต่อสู้กับอสูรที่พญากังสะส่งมาหลายครั้ง เนื่องจากพญากังสะต้องการกำจัดเด็กที่มีพลังอำนาจสามารถสังหารตนได้ อสูรที่มาทำร้ายก็มี..

Sornpraram

อสูรวัตสาสูร (Vatsasura) ปรากฎในร่างโค
อสูรบากาสูร (Bagasura) ปรากฎในร่างนกกระเรียนพยายามกลืนร่างพระกฤษณะ แต่ในที่สุดพระกฤษณะก็ปราบได้
อุกราสูร (Ugrasura) ปรากฎในร่างงู เข้ามากลืนร่างพระกฤษณะลงไปในท้อง แต่ในที่สุดพระกฤษณะก็ฉีกร่างอสูรออกมาได้
นอกจากนี้ พระกฤษณะก็ได้สังหาร อสูรเธนุกา (Dhenuka) และสั่งสอน นาคกาลิยะ (Kaliya) ให้สำนึกผิดด้วย
ส่วนพระพลรามผู้พี่ก็ได้ปราบอสูรต่างๆเช่น อสูรประลัมพ์ (Pra-lamba) ซึ่งเป็นอสูรที่ปรากฎในร่างคน เป็นต้น

พระกฤษณะ และ พระพลราม

ชีวิตในวัยหนุ่มของพระกฤษณะผ่านประสบการณ์มากมาย โดยเฉพาะการโน้มน้าวให้คนเลี้ยงโคเลิกเซ่นบวงสรวง พระอินทร์
โดยให้ไปบูชาภูเขาโควรรธนะแทน ทำให้พระอินทร์พิโรธ บันดาลให้เกิดพายุ ฝนตกหนักตลอดทั้งเจ็ดวันเพื่อเป็นการลงโทษ
แต่พระกฤษณะใช้นิ้วเพียงนิ้วเดียวยกภูเขาโควรรธนะขึ้นกำบังฝูงคนเลี้ยงโคเอาไว้
กระทั่งท้ายที่สุด พระอินทร์ได้ทรง ช้างไอราวตะ พร้อมกับ แม่วัวสุรภี ลงมาเคารพพระกฤษณะ
ในเรื่องความรัก เมื่อพระกฤษณะเติบโตเป็นหนุ่ม ก็เป็นที่หมายปองของเหล่า นางโคปี (ภรรยาคนเลี้ยงโค) ทั้งหลาย
วันหนึ่ง ขณะที่เหล่าโคปีกำลังอาบน้ำที่ แม่น้ำยมุนา และต่างขอพรให้ตนได้สมปรารถนาในรัก
พระกฤษณะได้มาขโมยเสื้อผ้าของพวกนางและหนีไปซ่อนอยู่บนต้นไม้ จากนั้นพระกฤษณะก็เรียกนางโคปีที่เปลือยกายให้ขึ้นจากน้ำ
เพื่อมารับเสื้อผ้าคืน เมื่อได้หยอกล้อเหล่าโคปีแล้ว พระกฤษณะก็สัญญาว่า พระองค์จะไปเต้นรำร่วมกับเหล่านางโคปีในฤดูใบไม้ร่วงครั้งหน้า
ครั้นถึงฤดูใบไม้ร่วงในคืนที่แสงจันทร์สว่างไสว พระกฤษณะได้เป่าขลุ่ยเรียกเหล่านางโคปีเหล่านั้นให้แอบหนีสามีที่กำลังหลับเข้ามาในป่า
จากนั้นก็ได้เต้นรำกัน นางโคปีทุกคนต่างรู้สึกเคลิบเคลิ้มเหมือนว่าตนได้เต้นรำกับพระกฤษณะในลักษณาการของคู่รัก
การเต้นรำนี้ยาวนานถึงหกเดือน จากนั้นทั้งหมดก็ได้ไปอาบน้ำที่แม่น้ำยมุนาร่วมกัน เมื่อนางโคปีกลับบ้านก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ในบรรดานางโคปีทั้งหมด มีหญิงคนหนึ่งที่ถือเป็นคู่รักคนสำคัญของพระกฤษณะ
นางมีนามว่า “ราธา” (พระแม่ราธาเทวี คู่รักพระกฤษณะ)
มีบทบรรยายถึงความรักระหว่างคนทั้งสองอยู่มากมาย


พระกฤษณะ และ พระนางราธาเทวี


พระกฤษณะ และเหล่านางโคปี

ฝ่ายพญากังสะยังไม่สิ้นความพยายามที่จะสังหารพระกฤษณะ ได้ส่ง อสูรสังกาสูร (Sankhasura)
เข้ามาทำร้ายนางโคปีที่มาอยู่กับพระกฤษณะและพระพลราม พระกฤษณะได้เข้าต่อสู้และตัดหัวของสังกาสูรได้สำเร็จ
ในคืนต่อมาก็มีอสูรวัวเข้ามาทำร้ายอีก ซึ่งก็ถูกพระกฤษณะจับหักคอจนสิ้นชีพ
โหราจารยฺ์ของพญากังสะทำนายว่า พระกฤษณธจะมาสังหารพญากังสะ พญากังสะจึงจับตัวนางเทวากีและวสุเทวะจองจำไว้
พร้อมกับวางแผนสังหารพระกฤษณะอีก โดยเชิญให้เข้ามาในเมืองมถุรา
และได้ส่งอสูรรูปม้าชื่อ "เกศิน" (Kesin) ไปลอบทำร้ายระหว่างทาง แต่ก็ถูกพระกฤษณะเอากำปั้นยัดใส่ปากจนสิ้นชีพ
นอกจากนี้ ยังส่งอสูรหมาป่าที่แปลงร่างเป็นขอทานมาทำร้าย แต่พระกฤษณะก็ล่วงรู้กลอุบายและปราบได้สำเร็จ
หลังจากนั้น พญากังสะได้ให้อำมาตย์เอกนาม อกุระ (Akrura) เชื้อเชิญพระกฤษณะเข้าไปในเมืองแต่อกุระเป็นผู้ที่ภักดีต่อพระกฤษณะ
จึงเล่าความจริงเกี่ยวกับแผนร้ายของพญากังสะว่า พญากังสะต้องการลวงพระกฤษณะไปสังหารในเมือง

พระกฤษณะต่อสู้กับนักมวยปล้ำ

พระกฤษณะและพลรามเดินทางเข้าไปในเมือง ทำลายธนูของศิวะ สังหารคนเฝ้าประตูเมือง จากนั้นปราบช้างกุวัลยปิยะ
และต่อสู้กับนักมวยปล้ำจาณูระและมุสติกะ ท้ายที่สุด พระกฤษณะได้ลากตัวพญากังสะลงมาจากบัลลังก์ และใช้กำปั้นทุบจนสิ้นชีพ
จากนั้นก็ได้มอบราชสมบัติคืนให้กษัตริย์อุครเสนตามเดิม โดยพระกฤษณะอาศัยอยู่กับนางเทวากีระยะหนึ่ง
พระกฤษณะได้ปราบอสูรอีกหลายครั้ง ในที่สุด พระองค์ก็ได้ออกไปหาทำเลสร้างเมืองใหม่
โดยให้พระวิศวกรรมเนรมิตเมืองให้เสร็จภายในคืนเดียว จากนั้นย้ายตระกูลยาฑพออกไปยังเมืองใหม่ นามว่า "ทวารกา"
เมื่อย้ายมาอยู่เมืองทวารกาแล้ว พระกฤษณะก็ออกเสาะแสวงหาชายาให้กับพระองค์เองและพระพลราม
พระพลรามได้แต่งงานกับ นางเรวาตี (Revati) ส่วนพระกฤษณะเข้าพิธีแต่งงานกับ นางรุกมินี (Rukmini)
แต่ก่อนหน้านั้น ก็ต้องต่อสู้กับ "รุกมา"และ "สีสุปาละ" พี่ชายของนางรุกมินี ซึ่งเป็นญาติของพระกฤษณะ และหมายปองนางรุกมินีเช่นกัน
หลังการแต่งงาน พระกฤษณะก็ยังต่อสู้กับอสูรอื่นๆ อีกมากมาย และได้ชายามาอีก 7 องค์ เช่น
นางชามภวาตี (Jambavati) บุตรีของชามภูวาล ผู้เป็นกษัตริย์แห่งหมี นางสัตยภามา (Satyabhama) ธิดาของสัตราชิต
นางกัลลินดิ (Kalindi) ธิดาของพระอาทิตย์ และชายาอีก 4 องค์จากการปราบปรามอสูรตนอื่นๆ

Sornpraram

ภารกิจสำคัญอีกครั้งหนึ่งคือการปราบ นาระกะ (Naraka) ซึ่งเป็นกษัตริย์ของ ปักโยทิชา (Pragiyotisha)นาระกะได้รับพรจากมหาเทพทั้งสามให้เป็นผู้ที่ไม่มีใครเสมอเทียมได้ สร้างเดือดร้อนแก่เหล่าเทวดา
ถึงขั้นไปยึดเอาตุ้มหูของนางอทิติ(ผู้เป็นมารดาของเหล่าเทพ)
จากนั้นก็ไปยึดเอามงกุฏของพระอินทร์มาสวมใส่และยึดนางอัปสร ๑๖,๐๐๐ องค์ไปจากสวรรค์
ท้ายที่สุดยังแปลงร่างเป็นช้างไปข่มขืนธิดาของ พระวิศวกรรม ด้วย
พระกฤษณะได้บุกไปยังเมืองของนาระกะ ปราบอสูรตนนี้ จากนั้นจึงนำสิ่งของที่ถูกยึดคืนกลับไปให้เจ้าของ
ส่วนนางอัปสรทั้งหมดนั้น พระองค์นำกลับไปยังเมืองทวารกา และแต่งงานกับทุกนาง (พระกฤษณะมีชายาทั้งหมด ๑๖,๑๐๘ นาง)
ความที่มีชายามากมายจึงเกิดเรื่องราวอยู่หลายครั้ง
เช่น ครั้งหนึ่งพระกฤษณะมอบดอกปาริชาต (ดอกไม้สวรรค์ที่เกิดจากการกวนเกษียรสมุทร
พระอินทร์เป็นผู้ดูแลรักษาไว้ในเขตของสวรรค์ของพระองค์) แก่นางรุกมินี ปรากฎว่านางสัตยภามาก็ต้องการบ้าง
พระกฤษณะจึงบุกขึ้นไปบนสวรรค์ของพระอินทร์เกิดสู้รบกัน ในที่สุดพระกฤษณะนำต้นปาริชาตมาไว้ยังเมืองทวารกาได้สำเร็จ
แต่หลังจากนั้นหนึ่งปีก็คืนให้พระอินทร์นำไปปลูกไว้ที่เดิม


มหาสงคราม ณ ทุ่งกุรุเกษตร

ในมหาสงครามที่ทุ่งกุรุเกษตร ที่รู้จักกันในนาม “มหาภารตยุทธ” ซึ่งรจนาเป็นมหากาพย์ในชื่อ “มหากาพย์มหาภารตะ”
อันเป็นสงครามระหว่าง ตระกูลปาณฑพ กับ ตระกูลเการพ นั้น พระกฤษณะเป็นสารถีให้ ฝ่ายปาณฑพ และสอน ท้าวอรชุน
(หนึ่งในห้าของพี่น้องตระกูลปาณฑพ) ไว้ใน “ภัควัตคีตา” วรรณคดีอันมีชื่อเสียง
ท้ายที่สุดฝ่ายตระกูลปาณฑพก็มีชัยในสงครามครั้งนี้

---

เมื่อได้เวลาอันสมควร ก็ถึงกาลที่พระกฤษณะจะกลับไปยังไวกูณฐ์สถานของพระองค์ เหตุการณ์มีอยู่ว่า ครั้งหนึ่ง หมู่กษัตริย์ยาฑพเมาสุรา ทะเลาะวิวาทปลงพระชนท์กันเอง พระกฤษณะพยายามห้ามปราม แต่ก็ไม่เป็นผล
พระองค์จึงหลบหนีเข้าไปในป่า บังเอิญขณะนั้น มีพรานป่าออกล่าสัตว์ พรานผู้นั้นสำคัญผิดว่า
พระกฤษณะเป็นสัตว์จึงยิงพระองค์ด้วยธนูถูกที่ "ข้อเท้า" อันเป็นจุดชีวิตของพระกฤษณะ จนสิ้นพระชนม์
ส่วนพระพลรามสิ้นพระชนม์ใกล้ชายฝั่งทะเล กลับไปเป็นเศษะนาคอันเป็นร่างเดิมและคืนกลับสู่เกษียรสมุทร
เมื่อข่าวการสิ้นพระชนม์ของพระกฤษณะล่วงรู้ไปถึงในเมือง พระวสุเทวะ นางเทวากี ตลอดจนนางโรหินีก็สิ้นพระชนม์ตามไปด้วย
จากนั้นไม่นานก็เกิดน้ำท่วมใหญ่จนเมืองทวารกาจมหายไปในที่สุด
รูปเคารพพรกฤษณะค่อนข้างมีรูปแบบที่หลากหลาย ทั้งนี้เนื่องจากพระองค์ทรงมีประวัติยาวนาน
จึงมีภาพสลักเรื่องราวแสดงเหตุการณ์สำคัญหลายตอน

ขอขอบพระคุณ : ตรีมูรติ อภิมหาเทพของฮินดู
อรุณศักดิ์ กิ่งมณี / สำนักพิมพ์ Museum Press

Sornpraram

ภาพบูชาพระกฤษณะ การสังเกตุว่าเป็นพระกฤษณะมีวิธีง่ายๆคือ พระองค์จะทรงขลุ่ย ขนยกยูงทัดที่ผม มีโคเป็นบริวาร การบูชาพระกฤษณะ นิกายพระกฤษณะ ได้แพร่กระจายออกไปยัง ยุโรป ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และ สหรัฐอเมริกา ปัจจุบันมีชาวตะวันตกนับถืออยู่มากมาย เนื่องจากในเรื่อง มหาภารตะ ได้มีคัมภีร์ ภควัทคีตา บรรจุอยู่ คัมภีร์นี้เองเป็นสิ่งที่ชาวตะวันตกให้ความสนใจศึกษากันมากมาย ปัจจุบันถือว่า คัมภีร์ภควัทคีตา เป็นคัมภีร์ของศาสนาพราหมณ์ฮินดูที่แพร่หลายมากที่สุด (แพร่หลายมากกว่าคัมภีร์พระเวททั้งสี่) เนื่องจากสมัยโบราณ คัมภีร์พระเวท เป็นสิ่งที่คนวรรณะอื่นห้ามอ่านนอกจากวรรณะพราหมณ์เท่านั้น พระเวทจึงค่อยๆลดบทบาทลง แต่ภควัทคีตาเป็นสิ่งที่พราหมณ์ในนิกายที่นับถือพระกฤษณะสั่งสอนให้ผู้คนศึกษา เพื่อนำมาปรับใช้ในชีวิต จึงเข้าถึงผู้คนได้กว้างขวาง การกราบไหว้บูชาพระกฤษณะ จึงไม่สามารถกราบไหว้อย่างเดียวหรือถวายของเฉยๆได้ แต่จะต้องมีการศึกษาหนังสือ 2 เล่มควบคู่ไปด้วย นั่นคือ 1.มหากาพย์มหาภารตะ 2.คัมภีร์ภควัทคีตา มิฉะนั้นการบูชาพระกฤษณะจะไม่บังเกิดผล (ที่มีการกำหนดเช่นนี้ก็เพราะต้องการให้มนุษย์ศึกษาคำสอนในคัมภีร์) ผู้ที่ปฏิบัติตนเป็นผู้ติดตามพระกฤษณะ หรือ ผู้นับถือศรัทธาในพระกฤษณะ เรียกว่า ผู้ภักดี โดยในภควัทคีตาจะสอนเรื่อง ภักดีโยคะ และการเข้าถึงบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระผู้เป็นเจ้า ซึ่งพระกฤษณะมหาเทพนี้ก็เป็นบุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระผู้เป็นเจ้าทุกพระองค์ สามารถอ่านเรื่องภควัทคีตาได้ในบทความต่อไป คลิกที่นี่ - ภควัทคีตา มนต์บูชาพระกฤษณะมหาเทพ เรียกกันในนิกายว่า "มหามนต์" ในปุราณะต่างๆ กล่าวไว้ว่า การบูชาพระกฤษณะ อาจทำได้โดยไม่ต้องบูชาพระพิฆเนศก่อน (เป็นมหาเทพเพียงองค์เดียวที่ไม่ต้องกล่าวบูชาผ่านพระพิฆเนศได้อย่างสนิทใจ) มหามนต์บูชาพระกฤษณะ ฮะเร กฤษณะ ฮะเร กฤษณะ กฤษณะ กฤษณะ ฮะเร ฮะเร ฮะเร รามะ ฮะเร รามะ รามะ รามะ ฮะเร ฮะเร การสวดมหามนต์ 4 บรรทัดนี้ ผู้สวดสามารถใส่ทำนองลงไปได้อย่างอิสระ (จะนำเพลงมหามนต์นี้มาให้ดาวน์โหลดไปฟังกันเป็นตัวอย่างต่อไปครับ) .........................................................................................................................................

กฤษณะมหามนต์ มนต์บูชาพระกฤษณะ ฮะเร กฤษณะ ฮะเร กฤษณะ กฤษณะ กฤษณะ ฮะเร ฮะเร ฮะเร รามะ ฮะเร รามะ รามะ รามะ ฮะเร ฮะเร

Sornpraram

พระกฤษณะ เผยสภาวะที่แท้จริงแก่ท้าวอรชุน ว่าตนคือ พระวิษณุ (นารายณ์อวตาร) ในมหาสงคราม ณ ทุ่งกุรุเกษตร (คุรุเกษตร)

พระนารายณ์เปิดโลก เป็นภาพที่ผู้ศรัทธาบูชาทั้ง พระวิษณุ และ พระกฤษณะ เป็นภาพตอนที่พระกฤษณะเผยตนว่าเป็นนารายณ์อวตารในมหาภารตะนั่นเอง

เรื่องราวใน มหาภารตะ และ ภควัทคีตา เป็นเรื่องราวที่ควรศึกษาอย่างยิ่ง

ภาพจากมหากาพย์เรื่อง "มหาภารตะ"

ภควัทคีตา - คัมภีร์แห่งมวลมนุษยชาติ

พระกฤษณะมหาเทพ

Sornpraram

กรรมอันประเสริฐของพระกฤษณะ
บทความจาก - วารสารศรีมณเฑียร ทรรศน์ / สมาคมฮินดูสมาชพระศรีกฤษณะเป็นพระอวตารของพระเป็นเจ้า!!
รูปพระศรีกฤษณะที่แท้จริงนั้น ชี้ให้เห็นถึงอารมณ์ของการอวตารของพระองค์ ลักษณะของนกยูงที่พระเศียรของพระองค์นั้น บ่งบอกให้เห็นว่า นกยูงกินงูที่มีพิษได้ ในทำนองเดียวกันนี้ พระองค์จะทรงทำให้ธาตุที่เป็นพิษในสังคมหมด สิ้นลงได้ ยิ่งกว่านั้น พระองค์ได้ถูกนำออกแสดงในท่าทางที่โค้งเล็กน้อย มงกุฎของพระองค์มีความเอียงเพียงเล็กน้อยในท่าทางที่ทรงขลุ่ย พระพักตร์ของพระองค์ ทรงหันไปเล็กน้อยด้วยเหมือนกัน ทั้งหมดนี้ชี้ให้เห็นว่า พระองค์ทรงประทับยืนในท่าทางที่บูชา ผู้ภักดีของพระองค์ แต่ในเวลาเดียวกันนี้ สำหรับคนบาปแล้ว พระองค์ ทรงแสดงให้เห็นว่า พระองค์ทรงมีแผนการณ์บางอย่างในการที่จะลงโทษพวกเขา ซึ่งคนบาปทั้งหลายไม่สามารถเข้าใจได้ ความหมายอีกอย่างหนึ่งจากท่าที่โค้งของพระองค์ ก็คือว่า พระองค์เข้าไปสู่หัวใจของผู้ภักดีของพระองค์ในท่าที่ทรงเอียงเล็กน้อย ซึ่งพระองค์ไม่เคยได้ทำเช่นนั้นมาก่อน
ปณฺห จุรเย ชาต โห, นิรปล ชานิ เก โมห หิรทยาส เส จป ชโอเค มารท ปขโน โตหิ
ขลุ่ยแสดงให้เห็นความรู้ของพระองค์ในเรื่องดนตรี เท่าๆ กับความรักอันบริสุทธิ์ พระองค์ทรงใช้ขลุ่ยเพื่อทำให้ประชาชนเบาใจจากการทรมานของกษัตริย์กัณสะ และพระองค์ทรงทำให้ประชาชนทั้งหมดมารวมกัน และสร้างความรักและความเสน่หาในระหว่างพวกเขา เสียงอันไพเราะของขลุ่ยของพระองค์ไม่เพียงแต่นำประชาชนให้มารวมกันเท่านั้น แต่ยังทำให้นกและสัตว์ทั้งหลายมารวมกัน ลืมความรู้สึกที่เป็นศัตรูต่อกันในระหว่างพวกมันด้วย
แต่ในทุกวันนี้ขลุ่ยของพระองค์ยังสอนพวกเราให้รู้ว่า เราควรจะเล่นขลุ่ยของชีวิตของเราในเสียงไพเราะเช่นนั้น ซึ่ง แสดงให้เห็นว่าโดยการฟังเสียงขลุ่ย โลกทั้งโลกควรจะรวมเข้าด้วยกัน ร้อยกันเข้าในด้ายเส้นเดียว และลืมความรู้สึกที่ไม่ดีต่อกันใดๆ เกี่ยวกับคนอื่นๆ
ตามคัมภีร์ภควัตคีตา (คัมภีร์อันศักดิ์สิทธิ์) การเกิดและการกระทำของพระองค์เป็นไปอย่างพระเป็นเจ้าให้เป็นไป พระองค์ได้แสดงถึงเส้นทางที่ถูกต้องแก่คนเป็นจำนวนมาก ผู้ใดเดินอยู่บนเส้นทางที่ผิดในมนุษยชาติ และกับด้วยกรรมอันประเสริฐของพระองค์ จึงได้ถูกขนานพระนามว่าเป็นวีรบุรุษของโลก
***** กรรมอันประเสริฐของพระศรีกฤษณะ *****
เมื่อพระศรีกฤษณะได้พระราชสมภพในเรือนจำของกษัตริย์กัณสะ แล้ว แสงก็ปรากฏขึ้นอย่างทันทีในห้องที่มึดทึบในเรือนจำ ณ ที่นั้นพระวาสุเทพและพระนางเทวกีได้ถูกจองจำเอาไว้ เมื่อเห็นแสงสว่างนั้น ทั้งพระวาสุเทพและพระนางเทวกีได้เป็นอิสระจากความกลัวและความเศร้าโศก โซ่ตรวนทั้งหมดของทั้งสองพระองค์ได้หลุดจากพระหัตถ์และพระชงฆ์ที่ได้พันธนาการไว้โดยอัตโนมัติ ตามหลักการทำนาย เมื่อพระวาสุเทพอุ้มเด็กทารกคือพระกฤษณะข้ามแม่น้ำยมุนา น้ำในแม่น้ำลดลงทันที และน้ำในแม่น้ำลดลงเหลือแต่เพียงตาตุ่ม แม้ในเมืองปรินทวารไม่มีใครรู้ว่าลูกสาวของนางยโสธราได้แลกเปลี่ยนกับพระกฤษณะ
ครั้งหนึ่ง ในสมัยที่พระองค์ยังทรงเป็นพระกุมารน้อยๆ มารดายโสธราของพระองค์ ทรงเบื่อกับด้วยกลอุบายและการรบกวนของพระองค์ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะเอาเชือกผูกพระองค์เอาไว้ แต่น่าแปลกมาก เชือกทั้งหมดกลับสั้น ซึ่งไม่สามารถผูกพระองค์ได้ ในที่สุดพระองค์เองก็สมัครใจผูกพระองค์เองไว้กับต้นไม้ชื่อ”ยมาช”และ”อรชุน” หลังจากผูกมัดอยู่นั้น พระองค์ก็ดึงพระองค์เองและด้วยผลที่เกิดขึ้นมานั้น ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นก็หักโค่นลงมา และ ต้นไม้ยมาชและอรชุนก็ได้ไปเกิดใหม่ เพราะทั้งสองมีชีวิตเกิดเป็นไม้ต้นนั้นเป็นเวลาหลายพันปี และได้รับพรว่า เมื่อพระเป็นเจ้าจะอุบัติมาในโลก พวกเขาจะได้เกิดเป็นชีวิตใหม่
พระองค์ได้แสดงรูปร่างของพระองค์ของโลกทั้งมวล จากพระโอษฐ์ของพระองค์แก่มารดายโสธรา
ผู้ใดมีความเชื่อในพระเป็นเจ้า บางคนพยายามที่จะไม่เชื่อในกรรมอันสูงส่งของพรศรีกฤษณะ แต่พวกเขาไม่รู้แจ้งชัดว่า พระ เป็นเจ้านั้น มันไม่ใช่เรื่องราวที่เราจะนำมาถกเถียงกัน (โดยทางสติปัญญาของพวกเรา) แต่มันเป็นเรื่องของศรัทธา ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาควรจะเข้าใจให้แจ่มแจ้งด้วยเหมือนกันว่า แม้คนเล่นกลธรรมดาๆ สามารถแสดงมายากลอันลึกลับมากมายแก่คนทั่วๆ ไป และทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ แล้วอะไรที่ยุ่งยากสำหรับพระเป็นเจ้าผู้สร้างอันสูงสุดเล่า พระองค์ทรงสร้างนักมายากลขึ้นมา เป็นต้น ผู้สร้างอันสูงสุดในระหว่างสิ่งอื่นๆ ทั้งหลาย พระองค์ทรงประทานสายตาให้แก่มนุษยชาติ มนุษย์สามารถจะเห็นสิ่งที่เล็กที่สุด เช่น มด และสิ่งที่ใหญ่ที่สุด เช่น ภูเขา ด้วยสายตา (ที่พระองค์ทรงประทาน) แล้วอะไรเล่าที่ลำบากสำหรับพระองค์หรือ
ในสมัยที่พระองค์ทรงเยาว์วัย พระองค์ทรงฆ่าคนชั่วร้ายทั้งหมด เช่น ศักตาสุระ, พักสุระ, วฤศม สุระ และกัณสะ อันนี้เป็นการพิสูจน์ให้เห็นว่า ไฟฟ้าผ่านไปตามสายบางสาย สามารถที่จะทำให้เครื่องจักรที่หนักที่สุดทำงานได้ และกระแสไฟฟ้าสามารถจะฆ่าสัตว์ที่มีชีวิตใดๆ ได้ ในทำนองเดียวกันนี้ พระเป็นเจ้า แม้พระองค์จะทรงอยู่ในรูปร่างที่เล็กที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ มีความแข็งแกร่งปฏิบัติกรรมที่สูงสุดได้ พระองค์สามารถที่จะอวตารลงมาในรูปใดรูปหนึ่งได้ และสามารถแสดงสิ่งมหัศจรรย์ต่างๆ ได้ โดยกรรมอันสูงส่งมากมายหลากหลายของพระเป็นเจ้า มันเป็นการพิสูจน์ให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า พระศรีกฤษณะนั้นไม่ใช่บุคคลธรรมดาทั่วไป แต่พระองค์ทรงเป็นอวตารของพระเป็นเจ้าผู้สูงสุด
บุคคลไม่ควรลืมว่าพระศรีกฤษณะนั้นทรงอยู่ทุกหนทุกแห่ง และพระองค์ทรงจ้องมองดูการกระทำของทุกๆ คน พระองค์ทรงเกลียดชังผู้หลอกลวง เมื่อแม่มดชื่อปุตนะแปลงกายเธอเองเป็นโคปิกะ และพยายามจะฆ่าพระศรีกฤษณะโดยเอายาพิษปนลงในอาหารที่พระองค์จะรงเสวย โดยคิดว่าเป็นเด็กทารกคนหนึ่ง ทันทีนั้นพระศรีกฤษณะทรงตรวจพบอารมณ์อันชั่วร้ายของเธอได้ และดูดนมเธออย่างแรง ซึ่งเธอก็ตาย
ยักษ์ชื่อวฤศภาสุระ ซึ่งกษัตริย์กัณสะเป็นผู้ส่งไปหาพระศรีกฤษณะเป็นคนฉลาดแกมโกงคนหนึ่ง คิดว่าพระศรีกฤษณะกราบไหว้บูชาโค เขาแปลงกายตัวเองเป็นโคตัวผู้ตัวหนึ่ง โดย เชื่อว่าเมื่อเป็นโคตัวผู้ พระศรีกฤษณะจะไม่ฆ่าเขา และว่าเขาสามารถจะสังหารพระศรีกฤษณะสำเร็จได้ แต่ทันทีนั้นพระศรีกฤษณะตรวจพบว่าเขาเป็นยักษ์ และทรงสังหารเขาทันที ความตายของยักษ์วฤศภาสุระ สอนให้เรารู้ว่า ถ้าบุคคลปลอมตัวเขาเองเป็นสิ่งๆ หนึ่ง เหมือนอย่างพระเป็นเจ้า บุคคลคนนั้นไม่สามารถจะได้ชนะจากความพอพระทัยจากพระเป็นเจ้าได้เท่านั้น โดยการกระทำเช่นนั้น บุคคล ควรจะมีความรู้สึกในทางที่ดี และมีความคิดอันบริสุทธิ์จริงๆ และแล้วพระองค์ไม่สนพระทัยเกี่ยวกับรูปลักษณ์ภายนอกของท่าน พระองค์ต้องการความรักและความภักดีที่แท้จริงอย่างเดียวเท่านั้น

Sornpraram

พระศรีกฤษณะทรงปฏิรูปสังคมด้วยเหมือนกัน  การกระทำกรรมบางอย่างของพระองค์ที่มีต่อการปฏิรูปสังคม ดังต่อไปนี้
คนเลี้ยงแกะ ผู้ซึ่งกษัตริย์กัณสะผู้โหดร้ายเกลียดชังมาก  แต่พระศรีกฤษณะให้ความยกย่องต้อนรับพวกเขา และกลับเป็นมิตรที่ดีที่สุดของพระองค์  คนเลี้ยงแกะนี้ยากจน ผู้ เคยคิดพิจารณาตนเองว่าเป็นผู้ที่สังคมรังเกียจ  และถูกประณามในสังคมว่าต่ำต้อย พระศรีกฤษณะให้ความยกย่อง  ความนับถือพวกเขาและกำจัดปมด้อยของพวกเขา และยกย่องให้พวกเขามีความเชื่อมั่นในตนเอง  นี่คือบทเรียนที่พระศรีกฤษณะทรงมอบให้แก่สังคมโลกทั้งมวลว่า  บุคคลควรให้ความเคารพยกย่องแก่คนยากจน และพยายามยกพวกเขาให้สูงขึ้น
การกระทำของพระศรีกฤษณะที่ทรงยกภูเขานามว่า โควรธาน  เพื่อที่จะสอนความหยิ่งยโสของพระอินทร์ เป็นการแสดงให้เห็นว่า  ความเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ควรจะได้รับความร่วมมือจากประชาชน ถ้า  ผู้มีอำนาจอย่างเช่นพระอินทร์พยายามที่จะทำให้ประชาชนได้รับความทุกข์ ความเดือดร้อน  แล้วผู้นำสังคมที่แท้หรือพระเจ้าแผ่นดินจำเป็นที่จะต้องช่วยเหลือประชาชนให้ ปลอดภัย  และไม่ควรหลีกเลี่ยง แม้ในการกระทำที่ยุ่งยากลำบากที่สุด เช่น อย่างการยกภูเขา  ในทำนองเดียวกัน ประชาชนควรมีความสามัคคีรวมเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน  เช่นอย่างคนเลี้ยงแกะทั้งหมดช่วยกันยกภูเขา โดย  การยึดมั่นรวมกันของแต่ละคนภายใต้ภูเขานั้น แต่ทั้งหมดต้องร่วมใจกันแน่น  อันนี้แสดงให้เห็นว่า ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันนั้นเป็นพลังอันแข็งแกร่ง
โดยการทำการฉลองประเพณี “อันนา กูต” พระองค์ทรงสอนประชาชนว่า  ควรจะรับประทานอาหารอย่างไร โดยการแบ่งปันกันในระหว่างคนอื่นๆ ประเพณี “ อันนา กูต” เป็นการฉลองที่ได้กระทำกันหลังจากประเพณี “ทีปวลี” และหากปราศจากประเพณี “อันนา  กูต” เสียแล้ว ประเพณี “ทีปวลี” ก็ย่อมสมบูรณ์ไม่ได้  เราอาจจะจุดประทีปหรือจุดเทียนเป็นพันๆ ดวง แต่ พระแม่เจ้าลักษมีจะทรงพอพระทัย  ก็ต่อ เมื่อเราพยายามที่จะจำกัดความหิวโหยของคนอื่นๆ และพยายามที่จะทำให้คนอื่นๆ  ทั้งหมดมีความสุขสบายด้วยอาหารและทรัพย์สมบัติ
ประเพณีอันศักดิ์สิทธิ์ที่นิยมชมชอบกันเป็นอันมาก ได้เริ่มต้นโดยพระศรีกฤษณะ  ประเพณีนี้สอนให้เรารู้ว่า เรา  ควรฝังความเห็นแก่ตัวของเราและอารมณ์ที่เคียดแค้นผูกอาฆาตพยาบาทของเราลงใน  ดินให้หมดสิ้นไป และเผยแพร่สีแห่ง ความรัก ความเสน่หาและความบริสุทธิ์ใจแก่คนอื่นๆ  เพื่อว่าสังคมทั้งมวลเต็มไป ด้วยความรักและความเสน่หา
หลังจากที่พระศรีกฤษณะทรงฆ่ากษัตริย์กัณสะแล้ว  พระองค์ไม่ทรงยอมรับที่จะเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ตรงกันข้ามกับคำอ้อนวอนเชิงขอร้องครั้ง  แล้วครั้งเล่าของพระเจ้าปู่ของพระองค์ คือพระเจ้าอุครเสน  พระศรีกฤษณะทรงมอบราชบัลลังก์ให้แก่พระเจ้าปู่ของพระองค์ คือ อุครเสน  ในการที่พระองค์ฆ่ากษัตริย์กัณสะ ไม่ใช่เพราะเห็นแก่ตัวที่จะยึดบัลลังก์  แต่เพื่อฆ่าคนชั่วร้ายและทารุณเพียงอย่างเดียว  เพื่อหาบุคคลผู้ให้เกียรติแก่มนุษยชาติ  ศาสนาและช่วยเหลือประชาชนขึ้นมาแทนเท่านั้น
พระศรีกฤษณะนอกจากจะเป็นผู้ปฏิรูปสังคมแล้ว  พระองค์ทรงเป็นโยคีและอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ด้วยเหมือนกันโดยผ่านสื่อกลางคือพระอรชุน  พระองค์ทรงประทานความรู้อันประเสริฐยิ่งแก่โลกทั้งมวล  ซึ่งได้จารึกไว้ในคัมภีร์อันศักดิ์สิทธิ์ที่เรียกว่า “ศรีมาท ภควัทคีตา” ซึ่งได้แปลเป็นภาษาต่างๆ ของโล ขั้นพื้นฐาน แล้ว  คัมภีร์นี้สอนให้เรารู้ว่าอย่าได้กลัวความตาย  และต้องคิดนึกถึงหน้าที่ของเราอยู่เสมอ  คัมภีร์เล่มนี้สอนถึงวิธีการว่าจะเข้าถึงความสงบสุขได้อย่างไร
ขณะที่ทำอารตีของภัควันกฤษณะ จริงๆ  แล้วเราควรรับเอาคุณสมบัติอย่างมนุษย์มาไว้ในตัวเรา  และรับเอาคำสอนของพระองค์ที่มีอยู่ในภควันคีตามาประพฤติปฏิบัติในชีวิตของเรา  เราก็เหมือนกับท่านอรชุน ควรปฏิบัติหน้าที่ของเรา  เราไม่ควรอ่านคำสอนในภควันคีตาเพียงอย่างเดียว แต่เราพร้อมที่จะรับใช้สังคม  และมีความรักอันบริสุทธิ์เช่นเดียวกับพระนางราธาและพระกฤษณะ
ข้อสังเกต ในพระกรข้างซ้ายของรูปภาพของศรีราธา-กฤษณะนั้น  มีภาพๆ หนึ่งในภาพนั้น พระศรีกฤษณะประทับอยู่บนบัลลังก์ที่สูง พระ  พิทูรนั่งอยู่ที่บาทาดอกบัวของศรีพระภควาน กฤษณะ  ภรรยาของพระพิทูรหลงไหลบ้าคลั่งในความรักต่อศรีภควาน-กฤษณะ  และกำลังวิ่งไปหาพระศรีภัควันกฤษณะ ขณะที่กำลังเอาผลกล้วยอันบริสุทธิ์ไปถวาย  ผู้ช่วยกู้โลกนี้ให้พ้นภัยคือพระกฤษณะ  ผู้ต้องการความรักอันบริสุทธิ์เพียงอย่างเดียว  มีความประสงค์ที่จะเสวยผลกล้วยมากกว่าผลไม้อื่นๆ ที่นำมาถวายโดยทุรโยชน์  พระพิทูรคิดว่าตัวเขาเองได้รับเกียรติอย่างยิ่งใหญ่  และได้ประพันธ์บทกวีไว้ดังต่อไปนี้
นิตฺโย ธมฺเม สุข ทุกฺเข ตวนิตฺเย
ชีโว นิตฺโย เหตุรสฺยา  ตวนิตฺยา
ตยกตวสนิตยม ปรติศถสว นิตฺเย
สนฺตุศยา ตวมฺโทษ ปโตหิ  ลภ
ความหมายก็คือว่า ศาสนาเป็นสิ่งเที่ยงแท้แน่นอน  และความสุข/ความเศร้าโศกเป็นสิ่งชั่วคราว กล่าวคือ สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป  ชีวิตในความบริสุทธิ์ของมันเป็นสิ่งที่ยั่งยืนถาวร แต่สิ่งทั้งหลาย เช่นร่างกาย  เป็นต้น เป็นสิ่งอยู่ชั่วครั้งชั่วคราว ฉะนั้น  บุคคลไม่ควรพยายามปักใจนิ่งอยู่ในสิ่งไม่เที่ยงแท้  และควรภักดีให้ดีที่สุดต่อสิ่งที่เที่ยงแท้แน่นอน
ข้อสังเกต: ทางด้านขวามือของรูปภาพของพระศรีราธา-กฤษณะนั้น  มีรูปภาพอีกรูปหนึ่งข้างบนภาพนั้นเขียนไว้ว่า “สุชาต ก ขีร ปาน” ณ สถานที่คยา  อันบริสุทธิ์ภายใต้ต้นมหาโพธิ์ มีสตรีที่มีเสน่ห์อันงดงามของตำบลนั้นกำลังถวายน้ำนม “ขีร” (ข้าว ทิพย์คือข้าวผสมน้ำนม) อย่างภักดี หลังจากเสวยน้ำนมนั้นแล้ว  พระพุทธเจ้าทรงเข้าถึงความเป็นพุทธะในวันพระจันทร์เต็มดวง หลังจากวันนั้น เท่านั้น  พระพุทธเจ้าทรงได้นามว่าพุทธในเวลานั้นพระองค์ทรงตรัสว่า
ยทา หเว ปาตุภวนฺติ ธมฺมา อาตาปิโน ชายโต พรหมณสฺสต
อถยสฺต กเรวา วปยนฺติ สมณ, ยโต ปชานาติ สเหตุ ธมฺมาติ
ความหมายก็คือว่า เมื่อใดก็ตาม บุคคลเข้าถึงความสุขอันแท้จริง  นั่นหมายถึงการควบคุมอารมณ์ได้แล้ว
บุคคลผู้เข้าใจอาตมันนี้แล้ว เขาผู้เดียวเท่านั้นย่อมได้ความสุขที่แท้จริง
ธมฺมปีติ สุขมฺเสติ วิปสนฺเนน เจตสา
อริยปฺปเวทิตธมฺเม สทารมติ ปณฺฑิโต.
หมายความว่า ใจซึ่งได้ดื่มน้ำอมฤตของธรรมะแล้วเท่านั้น  สามารถเข้าถึงความสุขที่แท้จริง  บัณฑิตย่อมสอนธรรมะที่พระอริยะได้ประกาศแล้วเสมอ

บทความจาก - วารสารศรีมณเฑียร ทรรศน์ / สมาคมฮินดูสมาช

Sornpraram

พระนางราธา ยอดสาวกผู้ภักดีของพระกฤษณะ จาก - ศรีมณเฑียร ทรรศน์ / สมาคมฮินดูสมาช http://wongmalatorn-say.exteen.com/20071115/entry พระศรีกฤษณะ เป็นพระเป็นเจ้าผู้สูงสุดแห่งสัจธรรม ทรงปรากฏอยู่ทุกหนทุกแห่ง และอำนาจของพระองค์ (การทำให้ทุกๆ คนสบายใจ) นั้น คือพระนางราธา แม้ทั้งสองพระองค์ มองดูเป็นเหมือนต่าง ๆ กัน แต่พระองค์ก็เป็นหนึ่งเดียวและอย่างเดียวกัน ภัควันกฤษณะนั้น พระองค์เองได้ทรงบอกแก่พระนางราธาว่าดังนี้ ยถา ตวมฺจ ตถาหมฺ จ เภโท หิ นวโย ธรุวมฺ ยถา ขยีเร ชวลยมฺ ยถาคโน ทหิก สติ ยถา ปริถิวยมฺ คนฺธศจ ตถาหมฺ ตุอยี สนฺตตมฺ ความหมายก็คือว่า เจ้าก็เป็นอย่างเดียวกัน อย่างที่ข้าฯ เป็นอย่างแน่นอน ไม่มีความแตกต่างกันระหว่างเรา เพราะมีความขาวอยู่ในน้ำนม มีอำนาจการเผาไหม้อยู่ในกองไฟ และมีกลิ่นหอมอยู่ในตน ในทำนองเดียวกัน ข้าฯ ก็อยู่ในเจ้า นั่นหมายความว่าทั้งสองแยกออกจากกันไม่ได้ เพราะอำนาจที่ปรากฎของพระองค์ก็อยู่ ในทุกๆ อณูของ พระนางราธา พระองค์นั้นย่อมเป็นที่รู้จักกัน ราธารามันด้วยเหมือนกัน ราธานั้นย่อมเป็นที่รู้กันว่า “ราธิกา” เพราะพระนางทำการบูชาพระกฤษณะอยู่ตลอดเวลา พระนางราธาและพระกฤษณะทั้งสอง เป็นชื่อที่เป็นประโยชน์มากสำหรับมนุษยชาติ รา “RA” ศพฺโท อุจรนฺธ ภกฺโต ภคฺติม มุกติม จ รติเส ธา “DHA” ศพฺโทอุจรนฺธ ธวตเยว หเร ปทมฺ ความหมายก็คือ ผู้ภักดีย่อมได้ความภักดีและความหลุดพ้น โดยการท่องคำว่า “RA” และผู้เข้าถึงพระบาทของพระเป็นเจ้า โดยการท่องคำว่า “DHA” พระ นางราธาได้พิจารณาเห็นว่าพระศรีกฤษณะย่อมเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอและใน ทำนองเดียวกันพระกฤษณะก็ทรงเห็นว่าพระนางราธาว่า เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของพระองค์ หญิงงามอื่น ๆ ทั้งหมด ถามพระนางราธาอย่างประหลาดว่า ราเธ ตู บาร ภคินี เกาน ตปสย เกอัน ตีนโลกเก โอธิปติ โสตุมหาเร อธีน ความหมายก็คือ เฮ ราเธ ท่านมีโชคดีมาก (การบูชา) ที่ท่านได้ทำส่งผลให้ พระเป็นเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ของโลกทั้งสามโลกนั้นอยู่ในการควบคุมของท่าน พระนางราธา ไม่มีความสนใจในความสุขสบายทางโลก ชีวิตของพระนางไม่ได้สูญเสียไปโดยพิษภัยของสิ่งที่ชั่วที่ได้รับทางอายตนะ แต่ชีวิตของพระนางเต็มไปด้วยความรักอันบริสุทธิ์ พระนางพิจารณาเห็นความรักของเธอสำหรับพระกฤษณะนั้นว่ายิ่งใหญ่กว่าสิ่งหนึ่ง สิ่งใดอื่น ยิ่งใหญ่กว่าทรัพย์สมบัติของโลกทั้งสาม เรื่องราวดังต่อไปนี้เป็นการพิสูจน์ให้เห็นถึงความจริงดังต่อไปนี้ ครั้งหนึ่ง ภัควันกฤษณะ อุทานนามของพระนางราธาด้วยความภักดีที่เข้มข้นมากซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อได้เห็นการอุทานของพระกฤษณะอันนี้ ราชินีทั้งหลายเช่นพระนางรุกมณี และราชินีอื่น ๆ ก็กลับอิจฉาริษยาพระนางราธาอย่างมาก และถามพระกฤษณะว่า พระนางราธามีคุณสมบัติอะไรเป็นพิเศษหรือที่ทำให้พระองค์ไม่สนพระทัยต่อพวก เรา แต่พระองค์กลับหมกมุ่นอยู่ในพระนางราธา พระกฤษณะ ทรงบอกให้พวกราชินีเหล่านั้นทราบว่า พระองค์จะทรงตอบคำถามนี้ในเวลาอันควร หลังจากนั้น พระองค์ทรงประชวรปวดพระนาภีอย่างแรงมาก หลังจาก ได้ทำการรักษาหลาย ๆ ครั้ง อาการก็ไม่ดีขึ้น ทันใดนั้น ฤาษีนารอดก็มาเยี่ยมพระองค์ และราชินีทั้งหมดก็ทรงถามพระองค์ว่าจะทำการรักษาพระองคให้หายจากความเจ็บปวด ได้อย่างไรหรือ พระองค์ทรงตอบว่า การรักษาโรคนี้ง่ายมาก บุคคลผู้มีความรักในพระกฤษณะมากที่สุด ควรนำเอาเมล็ดทรายที่ใต้เท้าของเขาหรือเธอที่เหยียบแล้วนั้น และ เอาทรายเมล็ดเดียวกันนั้นใส่ลงไปในน้ำ และให้พระกฤษณะเสวย และความเจ็บปวดก็จะหายไป แต่บุคคลนั้น (ผู้มีความรักในพระกฤษณะมากที่สุด) จะต้องไปตกนรกอย่างน้อยหนึ่งกัลป์ ราชินีทั้งหมดมีความกลัวที่จะไปตกนรก จึงพยายามที่หลีกเลี่ยงการรักษาพยาบาลเช่นนั้น โดยการให้คำแนะนำของพระกฤษณะ ฤาษีนารอดไปหาพระนางราธา เมื่อได้ทราบการป่วยของพระกฤษณะ พระนางราธาก็กระวนกระวายพระทัยเป็นอย่างมาก เหมือนปลิงที่ปราศจากน้ำ แต่เมื่อได้ยินฤาษีนารอดแนะนำเกี่ยวกับการรักษาพยาบาล พระนางก็ตรัสขึ้นทันทีว่า ถ้า เพียงแต่เอาทรายที่สัมผัสกับเท้าของฉัน พระองค์ทรงหายจากการประชวร แล้วดิฉันตั้งใจที่จะไปตกนรกโดยไม่จำเป็นที่จะพูดถึงเพียงกัลป์เดียวเท่า นั้น แต่ฉันไม่สามารถจะทนดูให้พระกฤษณะทรงได้รับความเจ็บปวดต่อไปได้ ทันทีนั้นพระนางก็เอาทรายที่สัมผัสด้วยบาทาของพระนางใส่ลงไปในน้ำ และมอบให้ฤาษีนารอดนำไปทูลถวายพระกฤษณะ เมื่อพระกฤษณะทรงเสวยน้ำนั้นแล้ว ความเจ็บปวดก็หายไปทันที ภัควันกฤษณะทรงบอกแก่ราชินีทั้งหมดเหล่านั้นถึงเหตุผลที่พระองค์ทรงนึกถึง พระนางราธาอยู่ตลอดเวลา เพราะพระนางไม่สนใจที่จะไปตกนรก ทั้งพระนางก็ไม่ต้องการความสุขสบายใจในทางโลก พระนางต้องการฉันเพียงผู้เดียวเท่านั้น พระนางมีพระทัยแน่วแน่อยู่ที่ฉัน และท่องนามของฉันอยู่ตลอดเวลา ดังนั้น ฉันจึงจำเป็นต้องตอบแทน และระลึกนึกถึงชื่อของพระนางตลอดเวลาเช่นกัน เมื่อได้ทราบเรื่องราวนี้แล้ว ราชินีทั้งหมดก็รู้สึกละอายใจ พระนางราธามีความรักในพระกฤษณะอย่างรุนแรงมาก เหมือนคนบ้า การที่พระนางรักอย่างรุนแรงในพระกฤษณะ บางครั้งพระนางตะโกนออกมาดังๆ ว่า โอที่รัก โอที่รัก หรือบางครั้ง พระนางเต้นรำเหมือนนกยูงรำแพน บางครั้งพระนางทุรนทุรายเหมือนกับปลาที่ปราศจากน้ำ เพราะความรักอันบริสุทธิ์ของพระองค์ พระนางราธาจึงเป็นหัวข้อเรื่องอันสำคัญที่นักกวีทั้งหลาย นักศิลปินหรือผู้คงแก่เรียนทางวรรณคดีนำมากล่าวถึง เมื่อพระนางหลุดพ้นจากความอยากได้ทางโลกทั้ง หมดแล้ว พระนางก็ต้องการพระกฤษณะเพียงผู้เดียวเท่านั้น เมื่อมีความสัมพันธ์อันใกล้ชิด และมีความรักแด่พระองค์ผู้เดียวมากยิ่งกว่าชีวิตของพระนางเอง พระนางไม่มีความประสงค์ที่จะกลับมาเป็นพระชายาของพระองค์ หรือ ต้องการสิ่งหนึ่งสิ่งใดอื่นอีกจากพระองค์ เว้นเสียแต่พระองค์เองผู้เดียวเท่านั้น เพราะการเสียสละปราศจากความเห็นแก่ตัว และการมอบกายและถวายใจอย่างสมบูรณ์แบบของพระนาง พระนางราธาจึงได้รับการกราบไหว้บูชา พร้อมกับพระกฤษณะเสมอ และไม่มีชายาองค์หนึ่งองค์ใดอีก พระรูปของพระกฤษณะกับพระนางราธา ย่อมเป็นการสอนให้เรารู้ว่า ผู้ภักดีทั้งหลายเหล่านี้ ผู้กราบไหว้บูชาพระเป็นเจ้า เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขความสบายทางโลก พระองค์ย่อมประทานสิ่งอย่างเดียวกัน (ตามที่เขาต้องการ) แต่บุคคลทั้งหลายเหล่านั้น ผู้มีความประสงค์เพื่อการเข้าถึงพระเป็นเจ้า พระองค์ย่อมจัดการให้พวกเขาได้สิ่งที่ประสงค์ตลอดไป และประทานสถานที่เท่าเทียมกับพระองค์แก่พวกเขา จาก - ศรีมณเฑียร ทรรศน์ ขอขอบคุณ - สมาคมฮินดูสมาช http://wongmalatorn-say.exteen.com/20071115/entry

Sornpraram

ภควดีสีดา..ศรีสตรีบริสุทธิ์ในอุดมคติแห่งอินเดีย
จาก - ศรีมณเฑียร ทรรศน์ / ขอขอบคุณ - สมาคมฮินดูสมาช

พระเป็นเจ้าผู้สูงสุดอันไม่สามารถจะเห็นได้  ย่อมอวตารลงมาในรูปร่างมนุษย์ อย่างเช่นพระรามพระองค์ได้ทรงชี้หนทางให้แก่คน  และอำนาจอันสูงสุดก็ลงมาในรูปร่างของพระนางสีดา  เพื่อชี้หนทางที่ถูกต้องให้แก่สตรีทั้งหลาย  พระรามเป็นเมล็ดพืชขั้นมูลฐานของธรรมชาติและพระนางสีดา  อุบัติมาเพื่อทำการหล่อเลี้ยงเมล็ดพืชเหล่านั้นให้เจริญรุ่งเรืองและเติบโตขึ้น ปรนว ปรกฤติ รูปตวต ส สีตา ปรกฤติรูจยเต
เทพีผู้สูงสุดในรูปแบบของพระนางสีดา แสดงให้เห็นถึงสัตย์ (ความจริง) ราชาพลังและตโมคุม (ความโกรธ) คำว่า “สีดา” ทำให้ข้อความนี้ชัดแจ้งดังนี้ (ส) “สการ” แสดงให้เห็นถึงสัจจะ (ความจริง) นี้ คือ อมฤต และโสม ธรรมชาติในรูปแบบนี้  ย่อมให้น้ำอมฤต ให้อาหารคนและอาหารสัตว์ตามลำดับแก่เทพทั้งหลาย และมนุษยชาติ  และสัตว์ทั้งหลาย (อี) = “อิกอาร์” เป็นรูปซึ่งพัฒนาธรรมชาติในลักษณะทั้งมวล ตา = หมายถึง รูปแบบ ของพระนางลักษมี (เทพีแห่งทรัพย์สมบัติ) ผู้ประทานความสุขสบาย  และทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้แก่โลก ความจริงแท้นั้นก็คือว่า  พระนางสีดาเกิดมาจากหม้อดิน ในทุ่งนาของพระราชาชนก ขณะที่พระองค์ทรงไถนั้น  แสดงให้เห็นว่าอำนาจขั้นมูลฐานอันยิ่งใหญ่นั้น อยู่ในดินของพระวิษณุ  ย่อมเป็นตัวแทนในพระนางสีดา ลักษณะทั้งสองเหล่านี้  เป็นการแสดงให้เห็นถึงธรรมชาติอย่างเดียวกัน เปรียบเหมือนเหรียญเงินเดียวกัน  ข้างหนึ่งนั้นมีรูปภาพ และอีกข้างหนึ่งแสดงถึงอัตราราคา
พระนางสีดาคือการศึกษาอันสูงสุด ซึ่งนำไปสู่ความหลุดพัน และความแข็งแกร่ง  ส่วนทศกัณณ์ได้บำเพ็ญตบะอย่างเข้มข้น หลายครั้งหลายหน  และเขาย่อมได้มาซึ่งอำนาจทางไสยศาสตร์ต่าง ๆ แต่เขาไม่ได้รับความสงบสุข  ทั้งไม่ได้ความหลุดพ้น แล้วเขาก็พบหนทางของเขาที่จะเข้าถึงความหลุดพ้น  โดยผ่านการศึกษาที่สูงสุด คือพระนางสีดา และเขาก็ได้ความหลุดพ้น โดยผ่านสื่ออันนี้  ฤาษีวิศวมิตร ก็เคยหยิ่งผยองของอำนาจของเขา เมื่อเขายังคงลำพองตัวอยู่  เขาก็แพ้จากอำนาจเจตนาของฤาษีวาศิษฐ์ แต่เมื่อเขาเห็นอำนาจที่สูงที่สุดทางการศึกษา (สีดา) เขาก็ยอมตนประนมมือขึ้น ต่อหน้าของท่านวาศิษฐ์โดยไม่ชักช้า ดังนั้น  เขาจึงได้รับนามว่า พรหมฤาษี ฉะนั้น การที่จะเข้าถึงพระราม  จึงเป็นความจำเป็นที่จะต้องทำความเคารพนบน้อม  ต่ออำนาจการศึกษาที่สูงส่งคือภควดีสีดา (พระนางสีดา)
คุณลักษณะนิสัยอันบริสุทธิ์ของภควดีสีดา  เป็นตัวอย่างที่เป็นเอกภาพของความอดทนและความเคารพต่อธรรมะ ของสตรีชาวอินเดีย  มันเป็นการยากมากที่จะหาตัวอย่างที่เหมือนกันในประวัติศาสตร์โลกในปัจจุบัน  พระนางเป็นเจ้าหญิงและสะใภ้เจ้า ทรงรักษาพระองค์เองให้มีกิจการงานอยู่เสมอ  ในงานของพระองค์เองทรงรับใช้พระสสุระและพระสัสสุ (พระบิดาและพระมารดาของพระราม) หลังจากพระนางได้ทรงอภิเษกสมรสแล้ว  พระองค์ทรงรักษาความรักตามปกติของพระองค์ที่มีต่อน้องสาวของพระองค์คือพระ  นางอุรมิลา ศรตุกิรติ และมันดวี ความรู้อันบริสุทธิ์ของพระองค์ (ปราศจากความรู้สึกอิจฉาริษยาใด ๆ ) ที่มีต่อพระอนุชา และพระขนิษฐาของพระสวามี  เป็นตัวอย่างอันมีค่าที่ควรดำเนินตาม แม้ในปัจจุบัน  พระองค์ทรงให้ความเคารพนับถือและรักพระอนุชาของพระสวามี เหมือนกับโอรสของพระนางเอง  ในฐานะที่พระองค์เป็นชายาของพระราม  พระองค์ทรงประทับอยู่กับพระสวามีตลอดเวลาไม่ว่าสถานการณ์จะดีหรือชั่วอย่าง ไร  หลังจากที่พระรามได้รับคำสั่งให้ไปอยู่ป่าเป็นเวลา 14 ปี  พระองค์ก็ยังคงติดตามพระสวามีของพระองค์  และรับใช้พระสวามีในป่าดีกว่าที่จะอยู่ในวัง ในป่านั้น  พระองค์ทรงรับใช้พระสวามีโดยความยินดีและบริสุทธิ์ใจ  ตรงกันข้ามกับการต่อสู้กับอุปสรรคและความยุ่งยากมากมาย
การกระทำให้เหตุการณ์ยุ่งยากมากขึ้น  และลำบากมากขึ้นแก่พระนางก็คือทศกัณณ์ได้ลักพาพระนางไปและทำการทรมานพระองค์ ต่าง ๆ  นานา แม้พระนางจะอยู่ในสภาพวิกฤติอย่างนี้ พระนางก็ต้องอดทนต่อสู้อย่างกล้าหาญ  ตรงกันข้ามกับที่พวกมารทั้งหลายขู่คุกคามให้พระนางทรงกลัว  และทศกัณณ์ก็ให้สิ่งล่อพระทัยมากมาย พระนางทรงต่อสู้โดยไม่ถอยหลัง แม้แต่ก้าวเดียว  และพระนางก็ทรงมีพระทัยอันหนักแน่นมั่นคง อยู่ในธรรมะของพระนาง  ในฐานะที่เป็นพระชายาที่แท้จริง ของพระสวามีของพระนางเอง  การทดสอบถึงความภักดีอันแท้จริงนั้นไม่มีขอบเขตจำกัด  มันเป็นเพียงความทารุณโหดร้ายเหล่านี้เท่านั้น ที่พระนางจะต้องอดทน  ครั้งหนึ่งเมื่อพระรามได้แยกพระองค์เองออกจากพระนาง  อันเนื่องมาจากความกดดันจากประชาชนทั้งหลาย  พระลักษณ์พาพระนางไปทิ้งไว้ในป่าตามคำสั่งของพระราม ณ จุด ๆ นี้  พระลักษณ์ทรงร้องไห้อย่างข่มขืน แต่พระนางทรงปลอบพระลักษณ์ โดยตรัสว่า  ถ้าพระสวามีของพระนาง สามารถจะรักษาเกียรติของพระองค์ไว้ได้  ในฐานะที่เป็นกษัตริย์ที่ดี เพียงแค่การเสียสละ เล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ของพระนาง  ไม่มีการเสนอที่ดีกว่าอย่างใดอย่างหนึ่งในชีวิตของพระนาง ในฐานะที่เป็นพระมารดา  พระนางทรงแสดงบทบาทของพระองค์อย่างเชี่ยวชาญมากในการอบรมเลี้ยงดูพระโอรสของ พระนาง  และทำให้พวกเขาแข็งแกร่ง ได้รับการศึกษาและอยู่ในคุณธรรม  พระนางโดยส่วนของพระองค์เองแล้วทรงให้คำแนะนำตามตารางเวลาประจำวันสำหรับพระ โอรสลัฟ  และกุษ  และพระนางทรงสำนึกอยู่เสมอในการสอนกริยามารยาทที่ดีให้แก่พระโอรสทั้งสอง

ลักษณะนิสัยอันประเสริฐของพระนางสีดา คือตัวอย่างสำหรับสตรีทั้งหลาย  อันนี้แสดงให้เห็นว่า สตรีชาวอินเดียนั้น  ไม่ได้หมายถึงความเพลิดเพลินในทางกามคุณเพียงอย่างเดียว  แต่เธอจะต้องมีพลังอำนาจที่สูง ที่จะนำชีวิตที่ดีให้แก่สามี ครอบครัว สังคม  และโลกทั้งมวล
ถ้าบุคคลดำเนินตามลักษณะนิสัยอันประเสริฐของพระรามและพระนางสีดา  เขาผู้นั้นสามารถที่จะเข้าถึงคุณสมบัติทั้งหลายของเทพเจ้าในชีวิตนี้เอง  การบูชาพระรามและพระนางสีดา  คือการปรับเอาคุณสมบัติของพระองค์ทั้งสองไปประพฤติปฏิบัติเป็นประจำวันของตนเอง

ที่มา..http://www.siamganesh.com/krishna.html