ศิลปะแห่งความเป็นมนุษย์

Sornpraram

ศิลปะแห่งความเป็นมนุษย์
โดย พระธรรมโกศาจารย์ (ปัญญานันทภิกขุ)

ศิลปะแห่งความเป็นผู้นำ

คนที่มีความเจริญก้าวหย้าในชีวิตนั้น ล้วนเป็นคนที่รู้จักเอาชนะตนเอง ข่มใจตนเองไว้ได้ทั้งสิน คนเราจะเป็นอะไรได้สำเร็จย่อมอยู่ที่การกระทำ ไม่ใช่เป็นเพราะใครมาทำให้เราเป็น หรือเพราะอะไรมาดลบันดาลให้เราเป็น ถ้าเราปรารถนาจะเป็นใหญ่ จงตั้งต้นจากจุดน้อยไปก่อน ถ้าท่านต้องการสร้างตึกจงนึกถึงรากตึกเสียก่อน ถ้าตึกมีความสูงเท่าไร รากมันก็ต้องลึกไปเช่นกัน การสร้างตนก็เป็นเช่นนั้น รากของความยิ่งใหญ่อยู่ที่การอ่อนน้อมถ่อมตน ความเชื่อฟัง และความมีวินัยนี่เอง

Sornpraram

ศิลปะแห่งการดำเนินชีวิต


ชีวิตเรามันต้องขึ้นอยู่กับธรรมะ ธรรมะต้องเป็นสิ่งหล่อเลี้ยง

และควบคุมจิตใจตลอดเวลาซึ่งก็เหมือนกับว่ามีเกราะเพชร 7 ชั้น

ป้องกันภัยอันตราย ความวุ่นวายทั้งหลายทั้งปวง ก็ไม่เกิดขึ้นในชีวิต

ของเรา สภาพของในนั้นเหมือนกระดาษซับ สามารถจะซับน้ำหมึกดำก็ได้

สามารถจะซับน้ำหมึกแดงก็ได้ เมื่อซับเข้ามันก็อยู่ในกระดาษนั้นตลอดเวลา

ฉันใด ใจคนก็เหมือนกันฉันนั้น รับทั้งส่วนดี ทั้งส่วนชั่ว เอามาไว้ในใจตัว

บุคคลใดที่รับเรื่องดีมาก จิตใจก็เป็นสุข ถ้ารับเรื่องชั่วมาก

จิตใจก็เป็นทุกข์ หาความสุขความเจริญไม่ได้

Sornpraram

ศิลปะแห่งการครองใจคน

คนอ่อนแอสามารถเข้าถึงคนได้ทุกเหล่า และนำคนแข็งกระด้างมาใช้ได้ แต่...คนแข็งกระด้าง ไม่สามารถนำคนอ่อนโยนมาใช้ได้ มนุษย์เราต้องทำหน้าที่แผ่เมตตาให้คนอื่นมีสุข เพราะตัวเราก็ยังต้องการอย่างนั้น จึงควรทำในสิ่งที่เราปรารถนาให้ต่อผู้อื่นบ้าง ถ้าเรารักและปรารถนาดีต่อผู้อื่นด้วยความจริงใจ เขาก็จะรักและปรารถนาดีต่อเรา และไม่เกลียดเรา แต่ถ้าเราแสดงความเกลียดต่อเขา ผลก็คือ...เขาจะเกลียดตอบเรานั่นเอง

Sornpraram

ศิลปะแห่งการงาน

"งานคือชีวิต ชีวิตคืองานบันดาลสุข ทำงานให้สนุก เป็นสุขในขณะทำงาน" "ตื่นตัว ว่องไว ก้าวหน้า ทำงานแข่งกับเวลา พัฒนาตนเองและสังคม" นิสัยอันไม่ดีของพวกเราอีกอย่างหนึ่งคือ เป็นคนเลือกงาน ตีราคาของตัวเองสูงเกินไป จนไม่มีงานที่เหมาะสมทำเลย...อย่างนี้ไม่ดี จงนึกเสียใหม่ว่า... ไม่มีใครกระโดดขึ้นตึกได้โดยไม่มีบันได ทุกคนจะต้องเดินขึ้นำไปทีละขั้น จนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง

Sornpraram

ศิลปะแห่งการคบมิตร

เวลาใดเราขาดความไว้วางใจต่อเพื่อน เรามีอะไรซ่อนอยู่ในใจ เกี่ยวกับความประพฤติ ความเห็นของเพื่อน และเรารู้สึกไม่ชอบใจ เก็บความไม่ชอบใจเอาไว้ มันจะประทุษร้ายใจตนเอง และอาจจะประทุษร้ายต่อเพื่อนด้วย แสดงว่าเราไม่ซื่อสัตย์ต่อเพื่อน เราควรเปิดเผยต่อเพื่อนของเรา แสดงความรู้สึกต่อเพื่อนอย่างจริงใจ ถ้าเราเป็นคนหึงหวงและริษยา เราจะเป็นผู้ห่างเหินมิตรสหาย ถ้าเรามีมุทิตาในความสำเร็จของผู้อื่น เราจะเป็นที่รักของเพื่อนฝูง และจะมีความเจริญในมิตรภาพ

Sornpraram

ศิลปะแห่งการครองเรือน

ในครอบครัว ถ้าหากว่าได้ประพฤติธรรม พ่อแม่ประพฤติธรรม ลูกประพฤติธรรม ถ้ามีคนงานที่เราจ้างมาทำงาน ก็สอนให้เขาประพฤติธรรม ให้ประพฤติดี ประพฤติชอบ บ้านนั้นก็จะกลายเป็นบ้านธรรมะไป ทุกคนในบ้านก็จะมีความสุข มีความสงบ ไม่มีความยุ่งยากลำบากเดือดร้อน พ่อบ้านแม่เรือนนั้นต้องเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เรียกว่าคนใจเดียวกันไม่ใช่สองใจ จึงมีหลักว่า... หากจะอยู่กันด้วยความสุขนั้น ต้องมีความเชื่อเสมอกัน มีศีลเสมอกัน มีปัญญาเสมอกัน มีความเสียสละทัดเทียมกัน สามีภรรยาคู่นั้นก็ชื่อว่ามีใจเดียวกัน

Sornpraram

ศิลปะแห่งความเป็นพ่อ

พ่อบ้านเป็นผู้มีความรับผิดชอบมากในครอบครัว ทุกคนอาศัยกำลังของพ่อบ้าน ถ้าพ่อบ้านอยู่ทุกคนก็อุ่นใจ ถ้าพ่อบ้านจากไปทุกคนก็เศร้าสร้อย พ่อบ้านก็ต้องคิดนึกให้รอบคอบ อย่าเห็นแก่ความสุขเฉพาะหน้า ต้องคิดถึงอนาคตของครอบครัวไว้บ้าง คนที่นึกถึงอนาคตของครอบครัว ต้องเป็นคนรู้จักประหยัด อดออม ขยันหมั่นเพียรในการประกอบอาชีพ หาเงินได้ต้องเก็บไว้บ้าง เพราะในคราวที่หาไม่ได้จักไม่เดือดร้อน

Sornpraram

ศิลปะแห่งความเป็นแม่

แม่ถ้าไปยุ่งกับงานนอกบ้านมากเกินไป จนเสียงานในครอบครัวก็ไม่ถูกต้อง งานสังคมสงเคราะห์ที่ถูกต้องคือ ต้องสงเคราะห์คนในครอบครัวก่อน สงเคราะห์ลูกให้เกิดด้วยคุณธรรม ด้วยการศึกษา ด้วยการประพฤดีประพฤชอบ อย่างนี้เป็นงานที่เราจะต้องเอาใจใส่ก่อน ไปที่ใดแล้วอย่าลืมบ้าน แม่ไปไหนอย่าลืมลูกลืมผัว ต้องรีบกลับบ้านมาอยู่กับครอบครัว ให้มีความอุ่นอกอุ่นใจ ได้รับประทานอาหารพร้อมกัน

Sornpraram

ศิลปะแห่งความเป็นลูก

ในครอบครัวมีพระสองรูป คือ พระพ่อ พระแม่ พ่อแม่เป็นพระประจำบ้านของลูก เป็นพระที่อยู่ใกล้เราตลอดเวลา เราต้องเอาใจใส่ ดูแลรักษาให้ท่านสะดวกสบาย ถือว่าท่านเป็นพระ เป็นเทวดา เราต้องเคารพบูชา คนที่หมั่นนึกถึงบุญคุณพ่อแม่ มักไม่กล้าทำความชั่วความผิด เพราะกลัวพ่อแม่จะร้อนใจ กลัวพ่อแม่จะเป็นทุกข์ จึงไม่ทำความชั่วความเสียหาย

Sornpraram

ศิลปะแห่งความเป็นข้าราชการ

ข้าราชการคือ ผู้ที่ทำงานให้ประชาชนชื่นใจ มีความซื่อสัตย์ต่อตนเอง ต่อหน้าที่ ต่อบุคคล มีน้ำใจเสียสละเพื่อประโยชน์สุขส่วนรวม ทำงานอย่างทุ่มเท รู้จักข่มใจตนเอง ภูมิใจ สุขใจ เมื่อได้ทำงานสุจริต ข้าราชการต้องบำเพ็ญบารมีในฐานะเป็นราชการ คือต้องสำนึกว่า.... เราทำราชการเพื่อรับใช้ประชาชน เพื่อช่วยเหลือประชาชนให้พ้นจากความทุกข์ยาก ยิ่งทำมากเท่าไรบารมีก็สูงขึ้น ความนิยมก็เพิ่มขึ้น ทำอะไรก็สำเร็จสมหมาย เพราะประชาชนเสื่อมใส จะทำอะไรก็ได้รับความร่วมมือร่วมใจ นั่นคือ...การบำเพ็ญบารมีที่ถูกต้องของข้าราชการ