"เลขมรณะ"

Sornpraram

"เลขมรณะ" คอลัมน์ หลอน โดย นทธี ศศิวิมล










ตอนนั้นโรงเรียนจัดทัศนศึกษา ครูพาไปพิพิธภัณฑ์บ้านโบราณแบบต่างๆ แน่นอนการไปทัศนศึกษารุ่นผมเมื่อปีพ.ศ.2526 ต้องคู่กับการทำรายงานไปด้วย ในกลุ่มผมมีเปี๊ยก ยศ และพล ผมเป็นคนเดียวที่มีกล้องถ่ายรูป เพราะพ่อชอบถ่ายรูปที่บ้านจึงมีกล้องหลายตัว พวกเรานักเรียนมัธยมสามสี่คนเดินจดข้อความเพื่อทำรายงาน ที่จริงมีโปสเตอร์แบบบ้านต่างๆ วางขายอยู่ด้วยหน้าทางเข้า เราซื้อกันไว้แล้ว เดิมทีตั้งใจแค่จะถ่ายรูปพวกเราเองไว้เป็นที่ระลึก แต่ผมมีความคิดว่าหากใช้รูปถ่ายจริงๆ อาจารย์คงจะมีคะแนนให้มากขึ้น เพื่อนเห็นด้วย ผมจึงถ่ายตามมุมต่างๆ จนถึงหลังสุดท้ายซึ่งเป็นเรือนใหญ่ภาคกลาง ตรงทางเข้ามีคำเตือนไว้ตั้งแต่หน้าบันไดว่าห้ามถ่ายรูป แต่เปี๊ยกกลับพูดว่า "ถ่ายไปเถอะ"


พลไม่เห็นด้วย "เขาไม่ให้ถ่ายก็อย่าถ่ายเลย"


ผมเองเห็นด้วยกับพล แต่เหตุผลของยศนี่สิ เขากำลังชี้ให้ดูรูปปั้นเหล็กทหารโบราณขนาดน่องคนโตๆ "พวกเอ็งดูพวกหุ่นเหล็กนี่สิ มีหมายเลขติดหน้าผากด้วย รุ่นพี่ที่มาปีก่อนบอกว่าหุ่นพวกนี้มี 8 ตัว ห้ามถ่ายเป็นอันขาด เพราะถ้าถ่ายแล้วใครนับได้มีตัวที่ 9 จะมีอันเป็นไปภายใน 3 วัน เว้นแต่ว่า"


"ว่าอะไร" ผมถาม


"กลับมาวิ่งรอบที่นี่พันรอบ ถึงจะเป็นการแก้ได้" ยศตอบ


"ตลก" เปี๊ยกบอก "กูว่าเรื่องอำกัน ก็แค่ตุ๊กตาเหล็ก อาจจะเป็นของเล่นลูกคุณหนูสมัยก่อน แล้วยิ่งมีแค่แปด ถ่ายออกมาใครเห็น 9 แล้วต้องตาย ยิ่งไร้สาระเข้าไปใหญ่"


"ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะมึง" พลขัดขึ้น


"กูว่ายิ่งไม่เชื่อต้องยิ่งลบหลู่" เปี๊ยกเสียงแข็ง ท่าทีไม่แยแสแล้วหันมาบอกผมให้ถ่ายทันที "เดี๋ยวไม่มีภาพส่งอาจารย์นะมึง"


"กูว่าซื้อภาพที่เขามีขายก็ได้นะ" ผมชักเริ่มไม่แน่ใจแล้ว


"โธ่ งั้นมา เอากล้องมา กูถ่ายเอง"


ตอนที่เปี๊ยกดึงกล้องจากมือผมก็ยังกลัวๆ กล้าๆ สุดท้ายได้แต่มองเขาเอากล้องไปถ่ายตามรูปปั้นหุ่นทหารอย่างท้าทาย แล้วก็พากล้องถ่ายไปเรื่อยๆ อีกหลายรูปก่อนส่งคืนให้ผม "เห็นมะ ง่ายๆ แค่นี้ ไว้มึงไปล้างเสร็จ ถ้ากลัวก็เอามาให้กูดูเป็นคนแรกกูจะหาหุ่นตัวที่ 9 ให้เจอเอง"


คืนนั้นผมส่งกล้องให้พ่อช่วยนำฟิล์มไปล้างโดยตัดสินใจไม่ถูกเรื่องว่าจะเล่าให้พ่อฟังดีไหม


วันต่อมาพ่อยื่นรูปและฟิล์มคืนให้โดยไม่พูดอะไร ผมไม่กล้าถามพ่อว่าดูรูปหรือยัง ผมเองก็กล้าๆ กลัวๆ ที่สุดก็แพ้ความอยากรู้อยากเห็น ผมเปิดไล่ดูรูปทีละรูป ท่ามกลางความตื่นตัวเต็มที่ เหงื่อค่อยๆ ผุดตามหน้าผาก มือเริ่มชื้น ผมกำมือเข้าคลายมือออกอย่างตื่นเต้น ค่อยๆเปิดดูทีละรูปๆ อย่างช้าๆ พลางนับหุ่นทหารทีละตัว ผมค่อยๆ นับเหมือนต้องมนต์สะกด จาก 2 ไป 3 ไป 4 ไป 5 ไป 6 ไป 7 สุดท้ายเมื่อได้ทั้งหมด 8 ตัวและกวาดหาตัวที่ 9 ไม่เจอก็เหมือนยกภูเขาออกจากอกอย่างมีคนว่าไว้จริงๆ มันโล่งสบาย มือเท้าผ่อนคลายเบาหวิว เหมือนได้ปลดปล่อยพันธะหนักอึ้งออกหมด


ผมโทรศัพท์หาทั้งยศและพลก่อน ทั้งสองคนโล่งอกสบายใจเหมือนผม จากนั้นรีบไปหาเปี๊ยกที่บ้าน เมื่อไปถึงแม่เปี๊ยกบอกว่าเปี๊ยกไม่ค่อยสบาย ไข้ขึ้น นอนพักอยู่บนบ้าน ผมกำลังจะบอกว่าฝากเยี่ยมมันด้วย ก็ได้ยินเสียงเปี๊ยกทักว่ามาหามีธุระอะไร เรื่องรายงานส่งอาจารย์หรือเปล่า แม่เปี๊ยกได้ยินว่ารายงานส่งอาจารย์จึงยิ้มและเรียกให้ผมเข้าบ้านก่อน


เมื่อแม่เปี๊ยกเดินหายเข้าไปในบ้านแล้ว ผมไม่รีรอรีบล้วงอัลบั้มออกมาจากกระเป๋าย่ามยื่นให้ เปี๊ยกกลับพูดว่า "กูเองก็มีเรื่องจะบอก"


"เรื่องไร" ผมสงสัย


"กูฝันเกี่ยวกับทหารโบราณเมื่อคืน ตื่นมาก็จับไข้เลยนี่แหละ"


ผมนิ่งรอเขาพูดต่อ


"ทหารบอกว่าจะมีเพื่อนของกูเอาอัลบั้มให้ดู พอกูดูเสร็จกูก็จะก้มลงไปหมอบกราบไม่หยุดจนหมดแรง"


"มึงนี่ ตลกอีกแล้ว" ผมพูดอย่างนี้แต่ใจกลับกลัวอย่างบอกไม่ถูก มือเปียกชื้น ใจเต้นรัว


"กู รู้ มึงเชื่อและกลัวด้วย แต่กูไม่กลัว เอาอัลบั้มมา แม่งทำให้กูไข้ขึ้น กูไม่กลัวมัน ไอ้ทหารบ้า มันวิ่งไล่กูทั้งคืนจนกูเป็นแบบนี้"


ผม ไม่ยอมให้ท่าเดียว พยายามจะหันหลังวิ่งหนี แต่เปี๊ยกกลับแย่งจากมือผมจนได้ ผมยืนหวาดกลัว ทำตัวไม่ถูก ยืนมองเปี๊ยกดูรูปทั้งหมดเหมือนคนบ้า เขาดูไปหัวเราะไปเหมือนไม่ใช่เปี๊ยก แล้วที่สุด! เปี๊ยกก็ก้มลงหมอบกราบ ประนมมือขึ้นเสมอหน้าผากแล้วน้อมศีรษะลงจรดพื้น เขาทำเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ยอมหยุดราวกับถูกบังคับ ท่ามกลางความตกตะลึงผมยืนมองเปี๊ยกก้มหมอบกราบจนเห็นได้ชัดว่าเขาหมดแรงแล้ว แต่ก็ยังหยุดไม่ได้ จนกระทั่งผมได้สติ ตะโกนร้องเรียกคนในบ้าน!


กระทั่งใครสักคนตะโกนให้เอาน้ำมนต์มาสาด เปี๊ยกโดนเข้าถึงกับหยุดกึก ล้มลงแผ่ราบในที่สุด!


หลังจากวันนั้นเปี๊ยกก็ไม่ได้ไปโรงเรียน บวชเป็นพระและไม่สึกจนถึงทุกวันนี้



ที่มา..http://www.khaosod.co.th/view_newsonline.php?newsid=1434702131

majoy

น่ากลัว แต่คงอยู่ที่เจตนาในการลบหลู่