ติคญาโณลิขิต คศช.

kit007

เราเคยมองคนรอบข้างเวลาที่เราไปยืืนอยู่ท่ามกลางคนหมู่มากมั้ย?

แล้วเคยเกิดความคิดบ้างมั้ย....

ว่าทำไมเราถึงรู้จักคนนี้ แต่กับอีกคนเราไม่รู้จัก

รู้จักคนนั้น แต่ทำไมคนโน่นเราถึงไม่รู้จัก



บนโลกนี้มีคนตั้งหลายพัน หลายแสนล้านคน

ที่แท้...

เราก็เกิดมา...รู้จักแค่คนบางคน






คนบางคน คือ คนที่เรารัก

คนบางคน คือ คนที่รักเรา

คนบางคน คือ คนที่เราไม่ชอบเขา

คนบางคน คือ คนที่เขาไม่ชอบเรา

คนบางคน คือ คนที่เราสนิท

คนบางคน คือ คนที่เรารู้จักแค่ผิวเผิน

คนบางคน คือ คนที่เราโกรธเขา

คนบางคน คือ คนที่เขาโกรธเรา

คนบางคน คือ คนที่เคยคุยด้วย

คนบางคน คือ คนที่รู้จักแต่ไม่เคยเจอ

และอีกหลายๆ คนบางคนที่เป็นคนที่เรารู้จัก




ยากนะกว่าแต่ละชีิวิตจะเกิดมาแล้วรู้จักกัน

บางคนอยู่ไกลกัน ยังรู้จักกัน

มันน่าทึ่งแค่ไหนที่เราได้รู้จักคนบางคนจากจำนวนคนทั้งโลก

ไหนๆเราก็เกิดมาเจอกันทั้งที

ทำไมเราไม่ทำให้การเกิดมาเจอกันมันคุ้มค่า


"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่เรารัก "มากขึ้น"

"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่รักเรา "ตลอดไป"

"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่เรา "เปลี่ยนไป"ชอบเขา

"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่เขา "เลิก" ไม่ชอบเรา

"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่เราสนิท "สนิทกันมากขึ้น"

"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่เรารู้จักกัน "มากขึ้น"

"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่เรา "หาย" โกรธเขา

"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่เขา "เลิก" โกรธเรา

"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่เคยคุยด้วย "กลับมา" คุยกันอีกครั้ง

"ทำให้" คนบางคน คือ คนที่รู้จัก "และ" เคยเจอ



ชีวิตคนเรามันสั้น

เกิดมาเดี๋ยวก็ตายแล้ว


ที่สำคัญเราควรมีความสามัคคี กตัญญู เชิดชูครูบาอาจารย์

พยุงพุทธศาสนา เจริญภาวนารักษาศีล




ขอบพระคุณหลวงปู่ชื่นที่ทำให้ชาติหนึ่งพวกเราได้เกิดมาเจอกัน


โดย อาจารย์สรายุทธ

kit007

kit007

kit007

Sornpraram


ความรู้สึกดีดี..เกิดขึ้นเมื่อบางอย่าง..ทำให้เรามาพบกัน...

บางที..เราอาจอยู่ไกล..จนมองไม่เห็น..

แต่พรหมลิขิตก้อชักพา..ให้เราได้มาพบกัน..

ฉันเชื่ออย่างนั้น..ฉันเชื่อในพรหมลิขิต...

การที่เราได้พบใครคนหนึ่ง...

จากจุดเดิมที่เรายืนอยู่ปัจจุบัน..

เมื่อโลกหมุน..เราหมุน..วนมายืนอยู่...

อีกมุมที่ห่างไกล..หลายร้อยกิโล...หลายชั่วโมง..

ทำให้เราได้มาเจอกัน..และเกิดความรู้สึกดีดีให้แก่กัน..

คนสองคนเมื่อรู้จักกัน..ต่างก้อเรียนรู้กัน..

และสนิทสนมกันมากขึ้น...

อาจจะไม่ต้องเริ่มต้นด้วยคำถาม...

แต่เริ่มต้นด้วยความรู้สึก..ที่ตรงกันมากกว่า...

เกิดความสัมพันธ์ที่ดียิ่งขึ้น...

และเรียนรู้กันเพิ่มเติม..ด้วยการสื่อสาร...

ที่ดีด้วยความเข้าใจ...

มันเป็นความสุขที่มาเติมเต็มให้กัน..

ในช่องว่างที่ขาดหายไป...

ฉันอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอได้หัวเราะ...

และมองโลกในด้านที่สดใส...

เธออาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่น..

เราแลกเปลี่ยนความรุ้สึกที่ดี..ให้แก่กัน...

จนเผลอคิดไปว่า...โลกหมุน..ให้เราได้มาเจอกัน...

และเป็นส่วนหนึ่งให้กันและกัน...

ในสิ่งที่ขาดหายไป....

kit007

...หันมาใส่ใจกับคนรอบข้าง...

ว่าเขาคิดอย่างไร..ทำอย่างไร...

...ขยันเป็นผู้ให้..มากกว่าจะรอเป็นผู้รับ...

อย่าปฏิเสธความตั้งใจของอีกฝ่าย...

โดยไร้เหตุผล...

...ถนอมน้ำใจง่ายง่าย..ด้วยปุ๋ยมิตรภาพ...

หันหน้าพูดกันดีกว่าหันหลังใส่กัน...

ความรู้สึกของคนเรา...บางทีก้อเปราะบาง...

หัวใจเป็นสิ่งสำคัญ....

คำว่า " เอาใจเขามาใส่ใจเรา " ยังใช้ได้ในปัจจุบัน....

kit007

...เชื่อมั๊ยว่า...ชีวิตของคนเรากว่าจะวนมาบรรจบ...

ให้เจอกันได้..มันไม่ใช่เรื่องง่ายง่าย...


...มันต้องใช้เวลากว่าจะรู้จัก...กว่าจะเรียนรู้...

กว่าจะเข้าใจ...บางคนอยู่ใกล้..อาจจะมองไม่เห็น...


...ฉันวนซ้าย..เธอวนขวา...เธอมองซ้าย...

ฉันมองขวา..ฉันเลี้ยวซ้าย..เธอเลี้ยวขวา...


...แต่สักวันหนึ่ง...ถ้าหากเป็นคนที่ใช่...

เวลาจะพาเรามาพบกัน...ทักทายกัน ณ.จุดจุดหนึ่ง...


...หากเราไม่รีบร้อน...และไม่จำเป็นต้องรอคอย...

ความรักจะค่อยค่อย...มาหาเราเอง....

kit007

ฉันได้เรียนรู้ว่า...ความสุขที่แท้จริง...

มันมีได้..ไม่ยากเย็น...

ความสุขที่แท้จริงเกิดขึ้นอยู่ใกล้ตัว...

แต่เราอาจจะมองไม่เห็น..

เราอาจจะ..มองข้ามไป...

ถึงไม่ได้พบกับความสุข..ที่แท้จริง...

เพียงแค่เราได้ยิ้มกับมัน...

หัวเราะให้กับมัน...

หากวันใด..เรารู้สึกหดหู่..ท้อแท้...

ไม่ใช่แค่เพียงความสุข..จะจางหาย..

คนที่รัก..คนรอบข้าง...

ก้อจะพลอยทุกข์ไปด้วย...

แค่เพียงมองสิ่งรอบข้าง...

เงยหน้ามองสิ่งรอบตัว..

คุณจะพบว่า..มีใครอีกหลายคน..

บนโลกใบนี้..ที่รอความสุข..เหมือนกัน..

คุณจะพบว่า..ความสุขที่แท้จริง...

ที่แท้..ก้อคือการแบ่งปัน...

คือการมอบความสุข...ให้กับคนอื่น...

แบ่งกันให้...แบ่งกันรับ...

รู้จักเอ่ยคำว่า..ขอบคุณ...

รู้จึกมอบรอยยิ้ม..ให้กับคนตรงข้าม...

รู้จักโอบกอดให้เราได้สัมผัสกัน...

เพียงเท่านี้..ไม่ว่าคุณจะอยู่ในสภาพไหน...

คุณก้อจะมีความสุข..

และได้เห็นคนอื่น...

มีความสุขด้วย....

kit007

เวลา..เป็นสิ่งเดียว..ในโลก...

ที่ทุกคนได้รับ...เสมอกัน...

ไม่มีใครได้เปรียบ...

หรือเสียเปรียบกันเลย...

แม้แต่..คนเดียว...

แต่ใครจะใช้เวลา....

ในแต่ละวินาที...

อย่างมีคุณค่ามากกว่ากัน....



ขอบคุณ..เวลา..ที่ทำให้เราได้พบกัน..เรียนรู้กันและกัน


ขอบคุณทุกวินาที..ที่ทำให้ชีวิตนี้..มีความหมายมากขึ้น


ทุกสิ่งจะอยู่ในความทรงจำ..ที่งดงาม...

kit007

kit007

Sornpraram
ความเชื่อเป็นสิทธิส่วนตัวของแต่ละบุคคล หรือกลุ่มบุคคล ที่เป็นที่ยอมรับกันทั่วไปว่า  บุคคลอื่นไม่มีสิทธิที่จะไปบังคับให้เขาหรือเขาเหล่านั้นต้องเชื่อตามที่บุคคลอื่นต้องการให้เชื่อ  และเรื่องต่างๆ ในหนังสือนี้ เป็นความเชื่อส่วนบุคคลของผู้เขียนเท่านั้น

ความเชื่อเรื่อง พรหมลิขิต มีพื้นฐานมาจากหลักศาสนาสำคัญของโลกศาสนาหนึ่ง  และเป็นที่ยอมรับในหมู่คนไทยมาเป็นระยะเวลายาวนาน  ผู้เขียนได้ยินคำว่า พรหมลิขิต มาตั้งแต่อายุยังไม่ถึง ๑๐ ขวบ จนกระทั่งอายุ ๒๐ปี กว่าๆ จึงได้ยินคำว่า ฟ้าลิขิต หรือ สวรรค์ลิขิต เข้ามาแทรก หรือเข้ามาแทนที่ พรหมลิขิต  และเมื่อเวลาผ่านไป ผู้เขียนได้ยินผู้อาวุโสพูดว่า ชีวิตของคนเรานั้น ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าแล้ว  ประกอบกับชีวิตที่ดำเนินมาของผู้เขียนมีหลายๆโอกาสที่ไม่เป็นไปอย่างที่ผู้เขียนต้องการ  ทำให้ผู้เขียน เชื่อ คำพูดของผู้อาวุโส ทีละน้อยๆ จนมากขึ้นๆ เป็นลำดับ  และกลายเป็นความธรรมดาที่ผู้เขียนจะ เชื่อ และพูดถึงชีวิตของตัวเองว่าเป็นไปตาม ฟ้าลิขิต

ผู้เขียนได้เล่าเรื่องที่เกี่ยวกับประวัติของตัวเอง ที่เป็นประสบการณ์ที่เรียกว่า ฟ้าลิขิต ให้เพื่อนๆ และใครต่อใคร ได้รับทราบมานักต่อนักแล้ว เล่าทีไร ก็เป็นเรื่องยาวทุกที บางคนก็ได้ฟังซ้ำเพราะบังเอิญเข้าไปอยู่ในวงสนทนาด้วย ก็อาจจะเบื่อที่จะฟังอีก  มาถึงวันนี้จึงนำจะประมวลเป็นตัวหนังสือ   เพื่อแบ่งปันประสบการณ์ให้แก่ผู้ที่สนใจได้บ้าง

การเรียกชื่อต่างๆ ในเรื่องนี้ ผู้เขียนคงไว้ซึ่งชื่อเรียกเดิม บางชื่อมีการเปลี่ยนแปลงหลายครั้งที่อาจจะทำให้ผู้อ่านสงสัยหรือสับสนได้ เช่น ระดับชั้นเรียนในโรงเรียนที่มีทั้ง ประถมปีที่  มัธยมปีที่ มัธยมศึกษาปีที่  ที่เป็นการเปลี่ยนแปลงในช่วงชีวิตของผู้เขียนเอง เช่นเดียวกับ สถานศึกษาต่างๆ ที่มีการยกฐานะสูงขึ้นเป็นลำดับด้วย

ที่ต้องนำประวัติส่วนตัวมาเป็นวัตถุดิบของเรื่องราวที่เขียน ก็เพราะว่า เป็นประสบการณ์ตรงที่เป็นความสำเร็จของตัวเอง แม้ว่าเป็นความสำเร็จเพียงนิดเดียวเมื่อเทียบกับความสำเร็จที่สำคัญอันยิ่งใหญ่ของผู้อื่น  แต่ที่มั่นใจคือเรื่องของการทำความดีที่เป็นบันไดสำหรับ ฟ้า ที่จะ ลิขิต ให้มาสู่ที่เป็นอยู่ ณ จุดนี้ได้


ฟ้าได้ ลิขิต เส้นทางดีๆหลายเส้นทาง ให้ผู้เขียนเดิน ในระดับที่ควรจะได้รับเท่านั้น  ทั้งยังควบคุมให้เดินอยู่ในกรอบที่ไม่หลงลืมตัว ไม่ฟุ้งเฟ้อ  ไม่เข้าสู่อบายมุข  หรือพูดอีกอย่างหนึ่งว่า ฟ้าควบคุมให้อยู่กับศีลและธรรมระดับหนึ่งที่เพียงพอกับความสุขในชาตินี้เท่านั้น

ผู้เขียนเชื่อว่า นอกจาก ฟ้า จะ ลิขิต สิ่งที่ดีๆให้ในลักษณะการตอบแทนความดีที่สะสมมาแต่ชาติปางก่อนแล้ว  ฟ้ายัง ลิขิต ให้ชดใช้เวรกรรมที่ได้ก่อมาในอดีตด้วย  ซึ่งถือได้ว่าเป็นความเชื่อเรื่องของบุญกรรม   แม้อาจจะผู้ใดมีความคิดที่ไม่เห็นด้วยในเรื่อง ฟ้าลิขิต โดยอาจจะเห็นว่าเป็นเรื่อง บังเอิญ  มากกว่า ผู้เขียนก็ถือว่าเป็นเรื่องท้าทายที่จะต้องพิจารณากันว่า เรื่องราวในชีวิตของแต่ละคนนั้น เป็นเรื่องที่ ฟ้าลิขิต  หรือ เป็นเรื่อง  ชีวิตที่บังเอิญ


http://www.rta.mi.th