ปรารภธรรมให้ฟัง : หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

kit007

ป   ร   า   ร   ภ   ธ   ร   ร   ม   ะ   ใ   ห้   ฟั   ง
พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)
วัดบูรพาราม อ.เมือง จ.สุรินทร์

คราวหนึ่ง  หลวงปู่กล่าวปรารภธรรมะให้ฟังว่า  
เราเคยตั้งสัจจะจะอ่านพระไตรปิฎกจนจบ  ในพรรษาที่ ๒๔๙๕  
เพื่อสำรวจดูว่าจุดจบของพระพุทธศาสนาอยู่ตรงไหน  
ที่สุดแห่งสัจจธรรม  หรือที่สุดของทุกข์นั้น  อยู่ตรงไหน   
พระพุทธเจ้าทรงกล่าวสรุปไว้ว่าอย่างไร  

ครั้นอ่านไป  ตริตรองไปกระทั่งถึงจบ  
ก็ไม่เห็นตรงไหนที่มีสัมผัสอันลึกซึ้งถึงจิตของเราให้ตัดสินใจได้ว่า  
นี่คือที่สิ้นสุดแห่งทุกข์  ที่สุดแห่งมรรคผล  หรือที่เรียกว่านิพพาน ฯ

มีอยู่ตอนหนึ่ง  คือ  ครั้งนั้นพระสารีบุตรออกจากนิโรธสมาบัติใหม่ๆ  

พระพุทธเจ้าตรัสเชิงสนทนาธรรมว่า  

"สารีบุตร  สีผิวของเธอผ่องใสยิ่งนัก  
วรรณะของเธอหมดจดผุดผ่องยิ่งนัก  
อะไรเป็น วิหารธรรม ของเธอ  "

พระสารีบุตรกราบทูลว่า

"ความว่างเปล่าเป็นวิหารธรรมของข้าพระองค์"  (สุญฺญตา) ฯ

ก็เห็นมีเพียงแค่นี้แหละ  ที่มาสัมผัสจิตของเรา.

    

จบพระไตรปิฎกหมดแล้ว  จำพระธรรมได้มากมาย  
พูดเก่งอธิบายได้อย่างซาบซึ้ง  มีคนเคารพนับถือมาก  
ทำการก่อสร้างวัตถุไว้ได้อย่างมากมาย  
หรือสามารถอธิบายถึง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ได้อย่างละเอียดแค่ไหนก็ตาม

"ถ้ายังประมาทอยู่  
ก็นับว่ายังไม่ได้รสชาติของพระศาสนาแต่ประการใดเลย  
เพราะสิ่งเหล่านี้ยังเป็นของภายนอกทั้งนั้น  

เมื่อพูดถึงประโยชน์  
ก็เป็นประโยชน์ภายนอกคือเป็นไปเพื่อสงเคราะห์สังคม  
เพื่อสงเคราะห์ผู้อื่น  เพื่อสงเคราะห์อนุชนรุ่นหลัง  
หรือเป็นสัญญลักษณ์ของศาสนวัตถุ  

ส่วนประโยชน์ของตนที่แท้นั้น  คือ  ความพ้นทุกข์
"จะพ้นทุกข์ได้ต่อเมื่อรู้ จิตหนึ่ง."

    

(ที่มา : อตุโล ไม่มีใดเทียม ; ประวัติ ปฏิปทา และคำสอน พระราชวุฒาจารย์
(หลวงปู่ดูลย์ อตุโล) วัดบูรพาราม อ.เมือง จ.สุรินทร์, จัดพิมพ์เป็นที่ระลึกในงานบำเพ็ญกุศล
ครบรอบมรณภาพ ปีที่ ๑๒ (ครบรอบอายุ ๑๐๘ ปีของหลวงปู่) พิมพ์ครั้งที่ ๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๙,)

.....................................................................

ที่มา http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=7&t=25619