นักปฏิบัติจะต้องทรงพรหมวิหาร ๔ เป็นปกติ คือ
หนึ่ง รักคนอื่น รักสัตว์อื่นเท่ากับรักตัวเรา
สอง มีความสงสารเขาเพื่อจะเกื้อกูลให้มีความสุข
สาม ไม่อิจฉาริษยาใคร เมื่อเห็นใครได้ดีพลอยยินดีด้วย แล้วก็มองดูเหตุของความดี ว่าทำไมเขาจึงดี เราทำตามนั้นบ้างมันก็ดี ไม่ใช่แข่งขันกับเขา ตามดีเขา
แล้วก็ สี่ อุเบกขา การวางเฉย ในเมื่อทุกขเวทนามันเกิดขึ้นกับกายกับใจ ก็วางเฉย ถือว่ามันเรื่องธรรมดา
นี่ นักปฏิบัติจะต้องทรงอารมณ์ตามนี้ มันถึงจะได้ดี ถ้าไม่ทรงอารมณ์ตามนี้ มันก็ไม่ได้ดีหรอก
หลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง