ลูกอม หลวงพ่อร้าย วัดเขายี่สาร

Sornpraram

กล่าวสำหรับวัดเขายี่สาร ตั้งอยู่ที่ตำบลเขายี่สาร อำเภออัมพวา เป็นวัดเก่าแก่ สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นแต่ครั้งสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย
สิ่งที่น่าสนใจได้แก่พระวิหารบนยอดเขา มีลักษณะเป็นรูปเรือ เป็นที่ประดิษฐานพระพุทธบาทสี่รอย พระมณฑป และบานประตูสลักไม้ศิลปะสมัยอยุธยาตอนปลายนับว่าเป็นงานประณีตศิลป์ชั้นสูง อุโบสถบูรณะใหม่ มีลวดลายปูนปั้นฝืมือช่างเมืองเพชรบุรี ภายในมีจิตกรรมฝาผนัง บานหน้าต่างอุโบสถมีรูปบุคคลในพงศาวดารจีน และพิพิธภัณฑ์ชุมชนวัดเขายี่สาร
ตามประวัติหลวงพ่อร้ายกล่าวว่าเกิดในช่วงสมัยรัชกาลที่ ๓ เกิดราวปี พ.ศ. ๒๓๘o โดยสันนิษฐานจากบันทึกของวัดเขายี่สารว่า คลองหน้าวัดได้ขุดเมื่อ พ.ศ. ๒๔๑๑ ในปลายรัชกาลที่ ๔ โดยท่านร้าย เจ้าอาวาส ร่วมกับราษฎรท้องถิ่น คาดคะเนอายุของหลวงพ่อร้ายในขณะขุดคลองนั้นน่าจะมีช่วงวัยประมาณ ๓o ปี และมรณภาพเมื่อ ประมาณปี พ.ศ. ๒๔๕๑ ขณะมีอายุได้ ๗o ปี


น่าเสียดายว่าประวัติของท่านไม่มีใครจดบันทึกไว้เป็นเรื่องเป็นราว ล้วนแล้วแต่แกะรอยค้นหาอย่างละนิดละหน่อย มาปะติดปะต่อกัน แม้แต่ชื่อของท่าน “ร้าย” น่าจะเพื้ยนมาจาก “ไล้” แล้วยังสันนิษฐานกันต่อว่า ท่านอาจจะมีเชื้อสายจีน หรือแม้กระทั่งเชื้อสายมอญ เหตุเพราะขณะนั้นมีครัวพญามอญอพยพเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารกันมาก นามของบิดาและมารดาก็หาทราบไม่ หลวงพ่อร้ายเกิดที่หมู่บ้านยี่สารตำบลยี่สาร อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม จะอุปสมบทเมื่อใด มีใครเป็นพระอุปัชฌาย์ ไม่มีหลักฐานบ่งบอกถึง


หลวงพ่อร้าย วัดเขายี่สาร ได้ชื่อว่า “วาจาสิทธิ์” บนเขายี่สารอันเป็นสถานที่ตั้งวัด สมัยก่อนมีงูเห่าชุกชุมเป็นอย่างมาก

ผู้คนที่มาทำบุญมักถูกงูเห่ากัดกันอยู่บ่อยๆ เมื่อโดนกัดก็พาไปหาหลวงพ่อร้ายให้ท่านฝนยาให้กิน และพอกแผล ซึ่งรอดชีวิตจากพิษงู ครั้นเมื่อหลวงพ่อร้ายถามว่าไปถูกงูกัดทีไหน คนถูกงูกัดก็บอกบนเขายี่สารนี่เอง ท่านก็ตอบกลับ “งูเห่าบนเขายี่สารนี่มันกัดคนไม่ตายหรอก” แต่นั้นมางูเห่าบนเขายี่สารก็ไม่มีพิษสงอีกบางตัวถูกคนเหยียบตายไปก็มี
แต่ด้วยวาจาสิทธิ์ของหลวงพ่อร้ายบางครั้งทำให้ท่านพลั้งปากไปเหมือนกัน ดังเช่นผู้ที่ไปขอพรจากหลวงพ่อร้ายขอให้อยู่เย็นเป็นสุข ของให้มีลาภผล ได้รับตำแหน่งหน้าที่การงาน บางคนไปเซ้าซี้ขอท่านในบางเรื่องจนเกิดความรำคาญใจพลั้งปากไปว่า”อ้ายนี่ท่าจะบ้า” ก็ปรากฏว่าในภายหลังบุคคลนั้นมีอาการบ้าๆบอๆ ไปจริงๆ



กล่าวสำหรับวัตถุมงคลที่ท่านสร้างขึ้น คือ “ลูกอม”




ลูกอมของท่านเป็นอีกสำนักหนึ่งที่ขึ้นชื่อเสียงโด่งดัง ลูกอมที่ท่านสร้างขึ้นมามี ๒ แบบ แต่ที่พบกันโดยมากคือ

ลูกอมเนื้อผงยา

ลูกอมเนื้อผงยาของหลวงพ่อร้าย สร้างขึ้นด้วยวัสดุมวลสารคือยาสมุนไพรที่มีไพลบดเป็นส่วนสำคัญ ไพลแต่ละแว่นก่อนจะนำไปบดนั้นหลวงพ่อร้ายได้ลงอักขระกำกับไว้ จากนั้นจึงนำไปตากแดดจนแห้งแล้วจึงนำไปบดผสมกับสมุนไพรชนิดอื่นๆ จากนั้นนำไปเคล้ากับรักเป็นตัวเชื่อมประสานยึดเนื้อ ปั้นเป็นก้อนกลมขนาดประมาณปลายนิ้วชี้ บางก้อนทำห่วงเหล็กหรือห่วงทองแดงฝังลงไปในเนื้อผงลูกอมเอาไว้สำหรับเป็นหูห้อยเชือก หรือสายสร้อยคล้องคอ

กับลูกอมอีกชนิดหนึ่ง เรียกกันว่า “ลูกอมด้ายขาวสาวพรหมจรรย์”

ที่เป็นเช่นนี้เพราะด้ายที่จะนำมาทำลูกอมนี้หลวงพ่อร้ายจะให้ลูกศิษย์ไปขอด้ายเย็บผ้าจากบ้านของหญิงสาวพรหมจรรย์ ที่มีชื่อเป็นมงคล เช่นชื่อ บุญเรือน บุญช่วย บุญอยู่ ขวัญเรือน แก้ว แหวน เงิน ทอง ฯลฯ แล้วนำมาพันกับกระดาษสาไปเสียบไว้กับปลายไม้ไผ่เสี้ยมปลายขนาดเท่าปลายนิ้วก้อย หรือนิ้วชี้ แล้วจึงถอดออกนำไปจุ่มรักผึ่งลม

ลูกอมทั้ง ๒ ชนิดนี้ เมื่อทำเสร็จแล้ว หลวงพ่อร้ายจะรวบรวมนำไปหลุกเสกในอุโบสถ ก่อนนำออกแจกจ่ายแก่สานุศิษย์ที่มาขอ ผู้ขอต้องบอกจุดประสงค์ว่าอยากได้ลูกอมไปไว้ใช้ในทางใด ถ้าต้องการไปในทางป้องกันเขี้ยวงา คงกระพันชาตรี หลวงพ่อร้ายจะให้ลูกอมผงยา หากต้องการในทางโชคลาภ หลวงพ่อร้ายจะให้ลูกอมด้ายขาวสาวพรหมจรรย์

อย่างไรก็ตาม ต่อมาได้มีผู้ชายผู้หนึ่งนำลูกอมผงยาไปฝนให้ลูกสาวชาวบ้านคนหนึ่งกินจนเกิดความหลงใหลหนีตามไป สุดท้ายไม่รับผิดชอบขับไล่ไสส่งหญิงสาวคนนั้นไป เมื่อหลวงพ่อร้ายรู้เข้าถึงกลับนำลูกอมที่ท่านทำไว้ซึ่งยังเหลืออยู่ โยนทิ้งทะเลจนหมดสิ้น ทำให้ลูกอมของหลวงพ่อร้ายกลายเป็นของหายากเต็มที


****** หลวงพ่อร้ายท่านนี้คือหนึ่งในพระอาจารย์ของหลวงพ่อคง วัดบางกะพ้อม โดยหลวงพ่อคงท่านมาเรียนวิชาการทำลูกอม (ลูกอมมหากัน) และวิชากระสุนคต******


ที่มา..https://www.facebook.com/media/s ... 24778302&type=3

matmee2550

ชอบครับพวกอมๆเนี่ย เยี่ยมๆๆๆ

Sornpraram

กับลูกอมอีกชนิดหนึ่ง เรียกกันว่า “ลูกอมด้ายขาวสาวพรหมจรรย์”

ที่เป็นเช่นนี้เพราะด้ายที่จะนำมาทำลูกอมนี้หลวงพ่อร้ายจะให้ลูกศิษย์ไปขอด้ายเย็บผ้าจากบ้านของหญิงสาวพรหมจรรย์ ที่มีชื่อเป็นมงคล เช่นชื่อ บุญเรือน บุญช่วย บุญอยู่ ขวัญเรือน แก้ว แหวน เงิน ทอง ฯลฯ แล้วนำมาพันกับกระดาษสาไปเสียบไว้กับปลายไม้ไผ่เสี้ยมปลายขนาดเท่าปลายนิ้วก้อย หรือนิ้วชี้ แล้วจึงถอดออกนำไปจุ่มรักผึ่งลม