~ หลวงปู่สงฆ์ จนฺทสโร วัดเจ้าฟ้าศาลาลอย ~

oustayutt

กราบหลวงปู่ครับ

sriyan3

กราบหลวงปู่เจ้าข้า

kit007

หลวงปู่สงฆ์
พระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ  วัดศาลาลอย  จังหวัดชุมพร

เรื่อง คุณครููจีระพันธุุ์  เจียระนัย
ภาพ  ลุงบูลย์



บวช เป็นสามเณร เมื่ออายุ ๑๘ ปี  ที่วัดสวี  พออายุครบอุปสมบท  จึงอุปสมบทที่วัดควน อำเภอสวี ได้รับฉายาว่า “จนฺทสโร” หรือ สงฆ์   จันทะสะโร ท่านสนใจการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน  โดยได้ปฏิบัติตั้งแต่ยังไม่บวช

kit007

แต่ ในวัดไม่มีพระอาจารย์สอนวิชาสมถวิปัสสนา   พระสงฆ์จึงลาพระอุปัชฌาย์เดินทางไปแสวงหาพระอาจารย์ การเดินทางลำบาก   มีแต่ทางเรือ กับทางเดินในป่า ชาวบ้านต้องมีอาวุธมีดพร้า  ไว้ป้องกันตัวและใช้ถาง ริดกิ่งไม้ เถาวัลย์  แต่พระห้ามมีมีดพร้าหรืออาวุธ  จึงต้องเดินมุดลอดพงหนาม เดินด้วยเท้า  ไปมืดค่ำที่ไหนก็ปักกลดนอนพักที่นั่น  จนไปถึงเกาะภูเก็ต

kit007

พระ สงฆ์ได้สมัครเป็นศิษย์  ของพระอาจารย์รอด  สอนวิชาวิปัสสนากรรมฐานที่วัดโต๊ะแซ สมัยนั้นยังเป็นวัดป่า  (ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็นวัดโฆสิตวิหาร)   พระสงฆ์ได้ฝึกปฏิบัติวิปัสสนาที่วัดนี้ พอออกพรรษา  ก็คิดว่าตนมีความสามารถพอที่จะออกไปเดินธุดงค์ต่อ จึงขออนุญาตพระอาจารย์  แต่พระอาจารย์ไม่อนุญาต  รออยู่จนพรรษาที่ ๓  จึงไปขออนุญาตอีก   คราวนี้พระอาจารย์อนุญาตและพูดว่า
“ไปแล้วอย่ามาอีก  ฉันไม่ใช่อาจารย์ที่แท้จริงของคุณ  อาจารย์ที่แท้จริงของคุณอยู่ที่ท่าข้าม  พุนพิน แล้วพระอาจารย์ก็บอกทางลัดให้  “พอขึ้นจากเรือที่ฝั่งแล้ว   ให้เดินตรงไปที่ภูเขาสูง  จะมีผู้รออยู่และนำทางคุณไป”


พระสงฆ์จึงออกจากวัดโต๊ะแซ  เดินเท้ามาตามทางเดิม  แวะหยุดพักปักกลดมาเป็นระยะ  ใช้เวลาเป็นเดือน   กว่าจะมาถึงที่ข้ามฟากจากเกาะภูเก็ตมาสู่ฝั่งพังงา  (ปัจจุบันคือ  ท่าฉัตรชัยกับท่านุ่น)  อันเป็นที่ ๆ แคบที่สุดของทะเลที่ขวางกั้น   ระหว่างเกาะภูเก็ตกับแผ่นดินพังงา  
พระสงฆ์ขออาศัยเรือชาวบ้านข้ามฝั่งแล้วก็หมายตายอดเขา   ถึงเชิงเขาเป็นเวลาใกล้ค่ำ  จึงเตรียมกางกลด เพื่อพักผ่อน พลางนึกในใจว่า   ในป่าในเขาแถบนี้ ไม่มีบ้านเรือนของผู้คน   แล้วจะไปพบผู้นำทางที่พระอาจารย์บอกได้ที่ไหน   แต่พระหนุ่มสงฆ์ยังไม่ทันจะได้ปักด้ามกลด  ลงดินก็ได้ยินเสียงดังสวบสาบมาจากป่า

kit007

พอหันไปมองก็เห็นช้างพลาย (ช้างตัวผู้)  รูปร่างสง่างามสูงใหญ่   กำลังใช้งวงจับรูดใบไผ่และยอดไผ่อ่อนใส่ปากเคี้ยว  พอเห็นพระหนุ่ม  ช้างโบกหูอันใหญ่โตขึ้นลง ๓ หน พร้อมชูงวงชี้มาที่พระ แล้วผงกหัวขึ้นลงอีก ๓  ครั้ง แสดงความเคารพ  จากนั้นก็หันไปสนใจกับยอดไม้ต่อ   พระหนุ่มสงฆ์พิจารณาแล้วก็นึกว่า   คงเป็นผู้นำทางตามที่พระอาจารย์ว่าไว้แน่ๆ
คืนนั้นพระหนุ่มนั่งบำเพ็ญภาวนาอยู่ในกลด  โดยมีช้างคอยอารักขา   แต่พอรุ่งเช้า พระหนุ่มเก็บกลดเสร็จ  ยังไม่ทันจะได้หาลูกไม้ฉัน   ช้างป่าก็ออกเดิน  ทำให้พระหนุ่มต้องรีบเดินตามช้างเชือกนั้นไป

kit007

ช่วงเวลาที่พระสงฆ์เดินทางออกมาจากวัดโต๊ะแซ  พระอาจารย์รอดอาพาธแล้วก็มรณภาพ ส่วนพระสงฆ์ ช้างพาเดินขึ้นเขา ลงห้วย  จนไม่มีเวลาแม้แต่จะหาผลไม้ขบฉัน  พอช้างหยุดเดิน ช้างกินใบไผ่  กินหยวกกล้วย  แต่พระสงฆ์เลยเพลฉันอะไรไม่ได้ก็ต้องอด  อาศัยการเจริญภาวนาทำให้พระหนุ่มสงฆ์ไม่อ่อนเพลีย  จนล่วงเข้าบ่ายวันที่ ๓   ขณะเดินอยู่บนเชิงเขา  พระหนุ่มจึงเห็นหลังคาบ้านหลายหลังอยู่เบื้องล่าง   ช้างนำทางก็หยุดหันหน้าไปทางหมู่บ้าน โบกใบหูขึ้น ๓ ครั้ง   ก่อนจะหันกลับไปสู่ทิศทางเดิม

kit007

พระสงฆ์สวดอวยพรขอบคุณช้าง  แล้วเดินลงไปที่หมู่บ้าน   สอบถามชาวบ้านถึงทางที่จะไปบ้านท่าข้าม   ชาวบ้านในแต่ละหมู่จึงช่วยนำทางต่อให้เป็นระยะ ๆ จนถึงบ้านท่าข้าม  อำเภอพุนพิน  จังหวัดสุราษฎร์ธานี   ลงเรือข้ามไปยังฝั่งด้านเหนือของแม่น้ำตาปี   พบชายคนหนึ่งเดินแบกไม้สวนทางมาจึงถาม  “แบกไม้ไปทำอะไรโยม?”
“เอาไปทำเพิงให้พระเผื่อฝนตกจะได้ไม่เปียกขอรับ”  ชายคนนั้นตอบ
ตอน แรกพระสงฆ์กะจะทักทายเพื่อถามเส้นทาง  แต่พอได้ยินชายแบกไม้พูดถึงพระ   ทำให้พระสงฆ์เกิดฉุกคิดขึ้นมา หรือว่าจะเป็นพระที่อาจารย์ให้มาหา

kit007

พระสงฆ์จึงเดินตามชายคนแบกไม้ไป   ก็ไปพบพระธุดงค์วัยกลางคน  ชื่อหลวงพ่อเวียน  จึงขอมอบตัวเป็นศิษย์   แต่หลังจากฝึกปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน  กับหลวงพ่อเวียนได้ ๓ วัน   หลวงพ่อเวียนก็บอกว่า  
“น้องเจ้ารออยู่ที่นี่นะ  หลวงพี่จะไปทำธุระสักพัก”
หลวงพ่อเวียนไม่ได้บอกจุดหมายให้ลูกศิษย์รู้ว่าไปไหน  จน ๑  เดือนผ่านไปหลวงพ่อเวียนก็ไม่กลับ   พระสงฆ์ไม่รู้จะไปตามหาหลวงพ่อเวียนได้ที่ไหน   จึงเดินธุดงค์ขึ้นเหนือก็ไม่พบพระอาจารย์   พระสงฆ์เลยตั้งใจว่าจะไปให้ถึงจังหวัดสระบุรี  เพื่อกราบนมัสการรอยพระพุทธบาท
ตอนผ่านหมู่บ้านหนองไม้เหลือง เขตจังหวัดเพชรบุรี

kit007

โจรป่าคนหนึ่งเห็นพระเดินมารูปเดียว ก็คิดว่าในบาตร น่าจะมีข้าวของมีค่า   เพราะที่ผ่าน ๆ มา เคยปล้นพระได้ทรัพย์สินทองที่ติดตัวพระมากมาย   แต่พระสงฆ์มีร่างสูงใหญ่  โจรกลัวว่าถ้าเข้ายื้อแย่งเอา   คงสู้กำลังของพระไม่ได้  จะวิ่งไปตามหัวหน้าโจรและพวกมาช่วย   ก็กลัวจะล่าช้า  จึงวิ่งไปดักหน้า ใช้มีดและดาบคม  ฝังลงไปในทางเดินที่มีดินปนทราย โดยหงายเอาคมขึ้น   กะให้พอดีกับระยะจังหวะก้าวย่าง  และใช้ใบไม้แห้งโรยพรางตาไว้อีกชั้นหนึ่ง   คิดว่าพอพระสงฆ์เหยียบมีด ดาบ เท้าเป็นแผลเจ็บ ก็จะเข้าแย่งบาตรและย่ามไป

พระสงฆ์ได้เดินเหยียบคมมีดดาบนั้น  โดยไม่เป็นอันตราย  ทำให้โจรผิดหวัง  รีบไปคว้าดาบขึ้นมาใหม่แล้ววิ่งไล่ตาม  พอไล่ทันก็เงื้อดาบขึ้นจะฟัน   แต่พอจะฟันก็เกิดอาการเข่าอ่อนยืนไม่ไหวต้องทรุดตัวลง  เหมือนขาไม่มีแรง  โจรพยายามลุกขึ้นใหม่จะฟันอีกหลายครั้ง  แต่ทุกครั้งก็เข่าอ่อนฟันไม่ได้   สุดท้ายก็วิ่งไปดักหน้าร้องถามว่า
“ท่านมีของดีอะไร  ทำไมมีดดาบจึงไม่ทำอันตรายแก่ท่าน?”
พระ สงฆ์ตอบ “เรามีดีที่ใจ”  (ไม่มีโลภ โกรธ หลง)  มีแต่ชีวิตที่อุทิศเพื่อพระพุทธศาสนา  พาตนเองให้พ้นจากทุกข์   และเพื่อสอนคนอื่นให้พ้นจากทุกข์