" ร.๕ " ทรงถูกพนักงานเก็บเงิน ไล่ลงจากรถราง.

oustayutt

ครั้งเมื่อ " ร.๕ " ทรงถูกพนักงานเก็บเงิน
ไล่ลงจากรถราง.....!!!


   เป็นที่ทราบกันดีว่า พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ พระองค์ทรงโปรดในการเสด็จประพาส แบบสามัญชนธรรมดา....บางครั้งก็ทรงฉลองพระองค์แบบชาวบ้านธรรมดา ๆ และไม่มีผู้ติดตาม


    วันหนึ่งพระองค์ได้เสด็จขึ้นประทับรถรางของนายจอห์น ลอฟตัส  ที่หลักเมืองอันเป็น
ต้นทาง  เผอิญท่านทรงลืมเอาเงินพกติดตัว
ไปด้วย  เมื่อรถเคลื่อนที่ออก


คนเก็บเงิน  “จะไปลงที่ไหน? “
ทรงตรัสว่า  "ถนนตก “


คนเก็บเงิน  "ถนนตกต้องเสียเงินสลึงหนึ่ง"


ทรงตรัสว่า "ไม่มี รีบออกมาจากบ้าน ลืมเอามา ฉันมีธุระจริงๆ พรุ่งนี้จะเอามาให้ ขอให้ฉันไปด้วยนะ"


คนเก็บเงิน "ไม่ได้หรอก ระเบียบเขามีอย่างนั้น ขึ้นรถแล้วก็ต้องเสียเงินซี"


ทรงตรัสว่า "เถอะน่า เว้นฉันไว้สักคนคงไม่เป็นไร ไม่มีใครรู้หรอก"


คนเก็บเงิน "ไม่ได้หรอก ฉันต้องทำตามหน้าที่ อย่าหาว่าใจร้ายใจดำเลยพ่อคุณให้
พ่อคุณไปด้วยไม่ได้หรอก มันผิดระเบียบ"


"ทรงตรัสว่า " ก็ฉันต้องไปนี่นา บอกว่าพรุ่งนี้จะเอามาให้ เมื่อไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ฉันต้องไปถนนตกให้ได้"


ฝ่ายคนเก็บเงินก็ไม่ยอมท่าเดียว เถียงกันไปมา เผอิญคุณยายคนหนึ่งที่นั่งมาในรถรางคันเดียวกัน เห็นเถียงกันไปมาไม่หยุด จึงยื่นเงินสลึงหนึ่งให้
“ เอ๊าฉันให้ค่ารถแทนก็แล้วกัน “


คนเก็บเงินก็รับเอาไป เรื่องราวควรจะจบลงแค่นี้ แต่พอรถรางวิ่งไปจนเกือบถึงถนนตก รถม้าพระที่นั่งก็วิ่งตามไปทัน ทุกคนบนรถรางรวมทั้งคนเก็บเงินหันไปดู มีคนตะโกนว่า.  "ในหลวงเสด็จ”


   ทุกคนบนรถรางต่างจ้องดูรถม้าพระที่นั่ง รถรางคันนั้นก็หยุดเพื่อให้รถพระที่นั่งวิ่งผ่านไปก่อน แต่รถพระที่นั่งไม่เลยไป กลับมาหยุดเทียบรถรางพอดี ในหลวงซึ่งประทับมาในรถราง ก็เสด็จขึ้นรถม้าพระที่นั่ง และบ่ายหน้าจากไปทันที


เป็นที่แตกตื่นของผู้คนบนรถราง ตอนนั้นคนเก็บเงินรถราง ตาเหลือก ตกตะลึง เมื่อรู้ว่าผู้ที่ตนทะเลาะเรื่องค่าโดยสาร และไล่ลงรถเป็นใคร  ถึงกับมือไม้อ่อน เหงื่อโทรมกาย คิดไปคิดมาเลยร้องไห้โฮ  เพราะว่าเจ็บใจตนเอง ว่ามีตาหามีแววไม่ คราวนี้เห็นทีจะหัวขาดแน่แล้ว  นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นที่น่าสงสาร


  รุ่งขึ้น ตำรวจมาสืบหาคนเก็บเงินรถรางแล้วจับกุมตัว คนขับรถรางหน้าซีดเหมือนคนตาย  ร้องไห้ลาลูก ลาเมีย ลาเพื่อนฝูงเป็นการใหญ่  นึกอยู่ในใจ  โทษของตนคงต้องถูกตัดหัวสถานเดียวแน่นอน  


    และเมื่อตำรวจนำตัวคนเก็บเงินรถรางเข้าเฝ้าที่ท้องพระโรง ก็เป็นลมแล้วเป็นลมอีก ไปอีกหลายตลบ จนตำรวจต้องพยุงตัว
เข้าไป พอถึงท้องพระโรง ก็บังคมถวายบังคมเงอะงะ ตัวสั่น วิงวอนขอพระราชทานชีวิตไว้


   พระองค์ทรงทอดพระเนตรเห็นอาการก็ทรงนึกขำในใจ แต่ทรงแสร้งทำพระพักตร์บึ้งตึง มีพระราชดำรัสตวาด

ตรัสว่า “โทษถึงประหาร  กูเป็นเจ้าเหนือหัวแท้ๆ ยังทำกับกูถึงเพียงนี้  จะเก็บเงิน  กูก็จะให้ แต่เผอิญกูลืมเอาไป  ผัดผ่อนก็ไม่ได้  คนแบบนี้ อยู่ไปก็รกแผ่นดินกู “

แล้วตรัสเรียกมหาดเล็กให้ไปหยิบถุงมา ๑ ถุง แล้วตรัสว่า “ เอ้า เอาไป ถ้าเมืองไทย มีคนทำงานตามหน้าที่  อย่างนี้ มากๆ  บ้านเมืองก็เจริญ “

เมื่อคนเก็บเงินรถรางรับถุงนั้น  มีรับสั่งให้นำตัวออกไป  ตำรวจก็นำตัวออกมา  ครั้นพอพ้นวัง  ก็บอก “ กลับบ้านได้ “


คนเก็บเงินรถรางยืนงงๆ  บนถนน หน้าพระราชวัง  “ เอ๊ะ เรื่องมันยังไงๆกันนี่ “

   นึกขึ้นได้ จึงเปิดปากถุงที่ได้รับมาแต่พระหัตถ์ในหลวง มองเห็นเป็นเงิน จึงเทออกมานับ ได้ ๑ ชั่ง พอดี


  จึงยิ้มออกมาได้  ทรุดตัวลงนั่งกลางถนนนั่นเอง หันหน้าไปทางที่ประทับของในหลวง ถวายบังคมลา เดินยิ้มแป้นกลับบ้านทันที

Nujeab