ครูอาจารย์ พระเกจิ

Metha

พระเครื่อง ครูบาอาจารย์ จะดังได้ นอกจากท่านเก่งจริงๆแล้ว ย่อมมีปัจัจัยต่างๆนานา ดังนี้
1.ครูอาจารย์ ท่านนั้นเก่งจริงๆๆ
2.พระเครื่องดังกล่าว มีประสบการณ์
3.ศูนย์พระ นายทุน นักข่าว ช่วยกันพลักดัน

ส่วนถามว่า ทำไมต้องมีนายทุน หรือนักสร้างพระมาเกี่ยวข้อง จริงๆแล้วพระเครื่องส่วนใหญ่ เกิดขึ้นเพราะนายทุน หรือนักสร้างพระ
เพราะนายทุน หรือนักสร้างพระ มีเงินทุนในการสร้าง โดยเฉพาะวัดที่ยังไม่มีชื่อเสียง ยิ่งไม่มีเงินทุนในการสร้างวัตถุมงคล
เมื่อมีนักสร้างพระเข้ามา ก็มีการแบ่งผลประโยชน์ให้วัดด้วยวิธีต่างๆ เช่น มีการบริจากเงินสร้างธรรมสถานต่างๆ ทั้ง ศาลาฯ อุโบสถ
หรือแบ่งจำนวน วัตถุมงคล เช่น สร้าง 2000องค์ ถวายวัด 1000องค์ นักสร้างเอาไป 1000องค์ ถ้าโชคดีพระเครื่องดังกล่าวมีประสบการณ์
รุ่นนั้นๆๆ ก็ออกบูชา ง่าย หมดเร็ว และมีการสร้างรุ่นใหม่ๆเพิ่ม เมื่อวัดเริ่มมีทุน วัดก็สร้างเองบ้าง หรือให้นักสร้าง สร้างต่อ
เป็นเหมือนการผูกปิ่นโตกัน วัดมีเงินเข้า บำรุงซ่อมแซมวัดต่อไป นายทุนขายได้กำไร มีกำไรสร้างพระเครื่องรุ่นต่อๆไป

Metha

Sornpraram

Metha ตอบกลับเมื่อ 2019-8-12 21:56

“ถ้าจะกินเนื้อ เวลาสับก็ต้องติดเขียงบ้าง”


หลวงพ่อคูณ ปริสุทฺโธ ท่านสอนธรรมะด้วยความเปรียบง่ายๆ


และยังปฏิบัติตนให้ดูตลอดชีวิตสมณเพศ

คราวหนึ่งลูกศิษย์ถามหลวงพ่อว่า วัดบ้านไร่มีผลประโยชน์มากมาย


แต่ละวันมีเงินไหลเข้ามหาศาล หลวงพ่อไม่เกรงรั่วไหลหรืออย่างไร

หลวงพ่อตอบทำนองว่า ถ้าเราจะกินเนื้อเวลาสับก็ต้องติดเขียงบ้าง ทำเอาศิษย์อึ้งไปตามๆกัน


คำตอบของหลวงพ่อบอกให้รู้ว่าท่านรู้เส้นทางเงินในวัดว่าเป็นอย่างไร


และเหนือกว่านั้นคือท่าน “เมตตา” ไม่ถือสาหาความผู้ได้ประโยชน์จาก “เนื้อติดเขียง”

พร้อมกับธรรมะที่สื่อออกมาง่ายๆ ท่านยังปฏิบัติตนให้ดู ท่านพูดอย่างไรก็ทำอย่างนั้น


อย่างการสละเงินเพื่อสาธารณกุศล แต่ละปีท่านบริจาคไปจำนวนมหาศาล


ใครถามเรื่องใช้เงินท่านก็ตอบว่า “เงินให้กูใช้ ไม่ใช่เงินใช้กู”


คล้ายหลวงพ่อจะบอกว่า “เงินเป็นทาสกู กูไม่ได้เป็นทาสเงิน” นั่นเอง

Sornpraram

เวลาที่ลูกค้ามาซื้อก็แค่บอกว่าอยากได้เนื้อส่วนใด สันใน (เนื้อที่นุ่มที่สุดและแพงที่สุด) สันนอก (เนื้อที่นุ่มรองลงมา)

เนื้อน่อง (หรือเนื้อลายที่ลวกแล้วจะกรอบกรุบหรือเอาไปตุ๋นก็เคี้ยวหนึบดี)

เนื้ออก (ที่เรียกอีกอย่างหนึ่งว่าเนื้อมะพร้าวเพราะจะเป็นก้อนกลมๆ ขนาดลูกมะพร้าว)

เนื้อตะโพก (ใช้ในแกงต่างๆ เพราะมีปริมาณมากและเนื้อสวยพอประมาณ ค่อนข้างเหนียว แต่ถ้าเอาไปเคี่ยวก็จะอร่อยมาก)

เนื้อคอ เนื้อเอว แต่ที่แม่ของผู้เขียนชอบซื้อก็คือเศษเนื้อที่วางกองอยู่ข้างเขียง

ที่จริง “เศษเนื้อข้างเขียง” เหล่านี้ไม่ใช่เนื้อเลวหรือเนื้อเสีย คือเป็นเนื้อสดเหมือนกัน


เพียงแต่มีขนาดเล็กไปบ้าง ชิ้นไม่สวยบ้าง มีส่วนประกอบอื่นติดมาบ้าง

เช่นเส้นเอ็นหรือพังผืด แต่ที่เป็นจุดเด่นก็คือราคาถูก ส่วนใหญ่พ่อค้าข้าวแกงเฉพาะอย่าง

เช่น ข้าวสตูเนื้อ กะหรี่เนื้อ หรือก๋วยเตี๋ยวเนื้อเปื่อย จะมาเหมาไปทำของดังกล่าวขาย เพราะช่วยประหยัดต้นทุนได้มาก

Metha