เรือนของเจ้าก็มีพระอยู่แล้ว

Sornpraram

ในชนบทแห่งหนึ่งในประเทศจีน ตั้งอยู่เชิงเขา..ในภูมิประเทศที่สงบ
อุดมสมบูรณ์ด้วยพืชพันธุ์ธัญญาหาร มีธารน้ำใสไหลผ่านหมู่บ้าน
ต้นไม้ทุกต้นใบสดเขียวขจี ในทุ่งนาก็สะพรั่งด้วยต้นข้าวที่ชูรวงเป็นสีทอง


ชาวชนบทส่วนใหญ่มีอาชีพทำไร่ทำนา ผู้อยู่เรือนก็ปั่นฝ้าย ทอผ้า
ต่างมีความสุข มีฐานะมั่งคั่ง เหนือขึ้นไปบนยอดเขา....มีกุฏิพระภิกษุ
อยู่จำศีลภาวนา


เชิงเขามีกระท่อมน้อยหลังหนึ่ง เป็นที่อยู่ของสองแม่ลูก แม่นั้น...แม้จะย่าง
เข้าสู่วัยชรา แต่นางยังแข็งแรงพอที่จะรับจ้างเขา ทำงานหาเลี้ยงลูกได้


บุตรของนางเป็นเด็กหนุ่ม ไม่เอาการเอางาน...ดื้อด้าน ไม่เชื่อถ้อยคำมารดา
ไม่สนใจในความเหน็ดเหนื่อยของมารดา ที่ตรากตรำทำงานหนัก เอาแต่เที่ยวเตร่
เล่นสนุก...ถึงกระนั้น นางก็รักเขา เอาอกเอาใจมิให้อนาทร


วันหนึ่ง...เขาแลเห็นเพื่อนกราบพระพุทธรูป ก็นึกในใจว่า...การที่เพื่อนของเขา
มีฐานะดี คงเป็นเพราะหมั่นกราบไหว้พระ


เย็นวันนั้น...เขาจึงขึ้นไปบนเขา เข้าไปนมัสการขอพระพุทธรูปจากพระภิกษุ
ที่พำนักอยู่บนยอดเขา เพื่อเอาไปไหว้บูชาที่เรือน หวังจะได้มั่งคั่งเหมือนคนทั้งหลาย


พระภิกษุได้ฟังก็กล่าวว่า.....


"ฟังก่อนเหม็ง เจ้าจะแก้จน....ด้วยการกราบไหว้พระเท่านั้น
ไม่สำเร็จหรอก ป่วยการเปล่า...ในเมื่อที่เรือนของเจ้าก็มีพระอยู่แล้ว จงเคารพบูชาท่านเถิด
เจ้าจักจำเริญ"


เหม็งได้ฟังก็ฉงน อุทานว่า....


"ที่บ้านกระผม ไม่เคยมีพระเลยสักองค์ กระผมยากจน
หนักหนา จึงอยากได้พระไปบูชากับเขาบ้าง"

Sornpraram

พระภิกษุก็ยืนกรานว่า....


"กลับไปเถิดเหม็ง พระเฝ้ารออยู่ที่บ้านแล้ว กลับถึงบ้านคืนนี้
เมื่อเจ้าเคาะประตู ท่านจะออกมาเปิดรับเจ้าอย่างรีบร้อน ผลีผลามเสียจนใส่รองเท้าผิดข้าง
เสื้อที่สวมก็กลับด้านนอกอยู่ข้างใน"



เหม็งได้ฟังดังนั้นก็สนเท่ห์ยิ่งนัก นมัสการลาพระภิกษุ รีบกลับฝ่าลมหนาวและละออง
น้ำค้างมาตลอดทาง กว่าจะถึงบ้านก็เปียกโชกไปทั้งตัว


ทันทีที่เขาเคาะประตูกระท่อม ผู้ที่เปิดประตูรับเขา...ก็คือ

"มารดา" ของเขานั่นเอง

เหม็งสังเกตุเห็นนางสวมรองเท้ากลับข้าง เสื้อที่ใส่ก็กลับ



พอเห็นลูกชาย นางก็เอ่ยขึ้นว่า ......

"เหม็ง เจ้าหิวมั้ย....ลูกหายไปไหนมา...แม่เป็นห่วง
กลัวลูกจะไปเป็นอันตราย แม่ตั้งตาคอยเจ้าตั้งแต่หัวค่ำจนดึก อ้าว!...นั่นลูกเปียกปอน
ไปหมดทั้งตัว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย แล้วไปผิงไฟที่หน้าเตา...แม่จะไปเอาข้าวมาให้กิน"



กระแสเสียงที่หลั่งออกมานั้น นุ่มนวลนัก เปี่ยมด้วยความรักความห่วงใย
ความเมตตาปราณีที่บริสุทธิ์ใจ


เขาหวนระลึกถึงคำของพระภิกษุบนยอดเขา ก็ประจักษ์แจ่มแจ้งในบัดนั้นเองว่า



"แม่" นี่แหละ คือ "พระ" ของเขา


"พระ" ที่อยู่ใกล้ตัวมาแต่อ้อนแต่ออก แต่ตัวเขาเองละเลยไม่เอาใจใส่

"แม่" เท่านั้นที่จะให้ความรักความเอ็นดูอย่างบริสุทธิ์

"แม่" เท่านั้นที่จะเสียสละให้ลูกทั้งชีวิตและเลือดเนื้อ มุ่งหวังแต่จะให้ลูกมีความสุขความเจริญ

"แม่" ผู้มีแต่ "ให้" ไม่หวังสิ่งตอบแทน








ตัวเรานี่สิ มีแต่จะ "รับ" เอาฝ่ายเดียว...


นับแต่นั้นมา....เขาก็บำเพ็ญตนอยู่ในโอวาท เทิดทูลเคารพบูชา มารดาของเขา

เหนือสิ่งใดๆ ในโลก...


และสิ่งที่เขาได้รับกลับมา คือความเจริญทั้งทางกายและทางใจ




(จาก "ยอดกตัญญู" ...รวบรวมเรียบเรียงโดยร.บุนนาค)


ที่มา..http://www.dhammaforever.com

Sornpraram

Nujeab

Metha

Metha

ขอบคุณน่ะขอรับ