ผลของการบริจาคทาน - Baan Jompra

การที่จะมีทรัพย์สินจะมากหรือน้อยก็ตามได้มาจากผลของการบริจาคทาน

การให้ทานเป็นบ่อเกิดแห่งทรัพย์สินในชาติต่อไป ความจริงถ้าเป็นนักบุญ

ที่เนื่องในการให้ทานจริง ๆ ทำน้อย ๆ พอไม่เดือดร้อน แต่ทำบ่อย ๆ ให้ติดต่อกันเป็นประจำ เช่นการถวายสังฆทานเป็นปกติ

สังฆทานก็ไม่ต้องลงทุนมาก ใส่บาตรวันละองค์สององค์ หรือเอาข้าวเปลือกข้าวสารใส่ที่เก็บเล็ก ๆ ไว้วันละนิดหน่อย ตั้งใจว่าข้าวที่เก็บไว้นี้เราจะรวมไว้ เมื่อมีมากพอสมควรจะเอาไปถวายเป็นอาหารของพระอย่างนี้เรียกว่า ถวายสังฆทาน

ทำอย่างนี้เสมอ ๆ ขอให้ค่อยๆ พิจารณา เมื่อวันเวลาผ่านไปสักปีหรือสองปี จะเห็นว่าผลของทานแม้เล็กน้อยเพียงเท่านี้จะทำให้ความเป็นอยู่เพิ่มพูนขึ้นกว่าปกติมาก มีการหาได้คล่องตัวขึ้น ถ้าชาติหน้าจะรวยมหาศาลขั้นมหาเศรษฐีอย่างอานันทเศรษฐี ก่อนตายทีเดียว

จากหนังสือ ธรรมปฏิบัติ เล่ม ๖ หน้าที่ ๓๗ โดย...หลวงพ่อพระราชพรหมยาน คัดลอกโดย ด.ญ.ปุณยนุช ขจรนิธิพร (ลูกหลาน หลวงพ่อพระราชพรหมยาน สนับสนุนเครื่องคอมฯ ในการโพสต์ธรรมทานนี้ค่ะ)

"การมอบธรรมทานก็คือการศึกษาพระพุทธธรรมอย่างหนึ่ง แต่การศึกษาพุทธธรรมจะต้องไม่ทำอย่างภาษิตท่านว่า "ตระหนี่สมบัติ จนชาติวิบัติ" กล่าวคือ ยามที่เรามีทรัพย์สมบัติมากพอที่จะช่วยเหลือผู้อื่นได้ เช่น มีแก้วจินดามณีที่จะสามารถดลบันดาลให้เกิดเงินทองของมีค่าและแก้วมณี รวมถึงโภชนาหารต่างๆ หากเรามีแก้วสารพัดนึกนี้แล้ว ปัญหาความยากจน และทุกขภัยจะไม่ใช่เรื่องสาหัสสากรรจ์อีก แต่หากมีแก้วสารพัดนึกแต่ไม่นำมันมาใช้ประโยชน์ ปล่อยให้ผู้คนในชาติทุกข์ทน อดอยากล้มตาย ท่านได้แต่ยืนดูความทุกข์โทมนัสนี้โดยมิได้ยื่นมือช่วย ก็เป็นดั่งภาษิตว่า "ตระหนี่สมบัติ จนชาติวิบัติ" อีกตัวอย่างก็คือ แสดงธรรมเป็น แต่ไม่ยอมแสดงธรรมนั้น เพราะเกรงว่า หากคนอื่นๆ ได้สดับพระธรรมแล้วจะมีความเจริญก้าวหน้ากว่าตน สู้เก็บความรู้ไว้คนเดียวให้ตนเหนือกว่าคนอื่นจะดีกว่า ความคิดเช่นนี้ก็ไม่ผิดอะไรกับ "ตระหนี่สมบัติ จนชาติวิบัติ" เช่นกัน ด้วยเหตุนี้ เราจึงควรเผยแพร่ธรรมะ และแนะนำให้เขาเหล่านั้นสดับพระธรรม เพื่อขัดเกลาจิตใจ ได้รู้แจ้งเห็นจริงในที่สุด"

อรรถาธิบายกษิติครรภโพธิสัตวมูลปณิธานสูตร ว่าด้วยอานิสงส์ของการบริจาคทาน โดยพระฌานาจารย์เซวียนฮว่า ( 宣化)