ลิงหลอกเจ้า

Sornpraram

ลิงหลอกเจ้า..

                        

ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน สำนวน “ลิงหลอกเจ้า”

หมายถึง กิริยาล้อเลียนผู้ใหญ่เมื่อผู้ใหญ่เผลอ สำนวนนี้แทนความหมายที่เด็กหรือผู้น้อย

ที่มักจะแสดงกิริยาสุภาพอ่อนน้อมเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่หรือผู้อาวุโส

แต่จะแสดงอาการลิงโลด ล้อเลียน หรืออาการไม่สุภาพเมื่อลับหลัง


ลิงหลอกเจ้า เป็นสุภาษิตหมายถึง ..

เด็กที่อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ทำตัวเรียบร้อย แต่พอลับหลังก็ทำกิริยาอาการล้อเลียนผู้ใหญ่ เช่น

เด็กๆ พวกนี้ต้องจับมาอบรมเสียให้เข็ด ชอบทำตัวเป็นลิงหลอกเจ้า

เวลาอยู่กับพ่อแม่ก็ทำตัวเป็นเด็กดี เชื่อฟังผู้ใหญ่

พอลับหลังกลับพูดจาล้อเลียน ไม่มีความเคารพผู้ใหญ่เอาเสียเลย

Sornpraram

ที่มาของคำว่าลิงหลอกเจ้า







ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้าธนัญชัยครองราชสมบัติในนครพาราณสี  

เจ้าชายสิทธัตถะยังเป็นพระโพธิสัตว์ได้เกิดเป็นวานรเผือกชื่อราธะ

มีบริวารมาก มีร่างกายบริบูรณ์

ส่วนวานรน้องชายของพระโพธิสัตว์นั้นชื่อโปฏฐปาทะ.  

พรานผู้หนึ่งจับวานรพี่น้องทั้งสองนั้นได้ จึงนำไปถวายพระเจ้าพาราณสี.  

พระราชาโปรดให้ใส่วานรทั้งสองนั้นไว้ในกรงทอง
  
ให้บริโภคข้าวตอกคลุกน้ำผึ้ง  ให้ดื่มน้ำเจือด้วยน้ำตาลกรวดปรนนิบัติเลี้ยงดูอยู่

สักการะได้มีอย่างมากมาย.   วานรทั้งสองนั้นได้เป็นผู้ถึงความเป็นผู้เลิศด้วยลาภและยศ.  

ต่อมา พรานป่าคนหนึ่งได้นำเอาวานรดำใหญ่ตัวหนึ่งชื่อกาฬพาหุ

มาถวายพระราชา

วานรกาฬพาหุนั้นมาทีหลังจึงได้มีลาภสักการะมากกว่า

ลาภสักการะของวานรเผือกทั้งสองก็เสื่อมถอยไป.  

วานรเผือกพระโพธิสัตว์มิได้พูดอะไรเลย เพราะประกอบด้วยลักษณะแห่งผู้คงที่  

แต่วานรน้องชายเพราะไม่มีลักษณะแห่งผู้คงที่

จึงทนดูสักการะของกาฬพาหุวานรไม่ได้ ได้พูดกะพี่ชายว่า

ข้าแต่พี่ เมื่อก่อน ในราชสกุลนี้ ย่อมให้ของกินมีรสดีเป็นต้นแก่พวกเรา

แต่บัดนี้พวกเราไม่ได้  

เขานำไปให้เจ้าลิงกาฬพาหุเท่านั้น

พวกเราเมื่อไม่ได้ลาภสักการะจากสำนักของพระเจ้าธนัญชัย

จักทำอะไรอยู่ ณ สถานที่นี้ มาเถิดพี่ พวกเราไปอยู่ป่าเถิด  

วานรราธะได้ฟังดังนั้น จึงกล่าว ว่า   

  ดูก่อนน้องโปฏฐปาทะ ธรรมในหมู่มนุษย์เหล่านี้ คือ ..

ลาภ.... ความเสื่อมลาภ

ยศ...... ความเสื่อมยศ

นินทา.... สรรเสริญ

สุขและทุกข์



เป็นของไม่เที่ยง    เจ้าอย่าเศร้าโศกเลย จะเศร้าโศกไปทำไม.  


วานรโปฏฐปาทะได้ฟังดังนั้น เมื่อไม่อาจทำความริษยาในลิงกาฬพาหุให้หายไปได้    จึงกล่าวว่า   

               ข้าแต่พี่ราธะ พี่เป็นบัณฑิตแท้ ย่อมรู้ถึงผลประโยชน์อันยังมาไม่ถึง
  
ทำอย่างไรหนอ เราจะได้เห็นเจ้าสาขมฤคผู้ลามก

ถูกเขาขับไล่ออกจากราชสกุล.  

วานรราธะได้ฟังดังนั้น จึงกล่าว ว่า..
   
ลิงกาฬพาหุ กระดิกหู และ กลอกหน้า  กลอกตา  

ทำให้พระราชกุมารทรงหวาดเสียวพระทัยอยู่บ่อยๆ

มันจักทำตัวของมันเองให้จำต้องห่างไกลจากข้าวแล

เจ้าอย่าคิดริษยาต่อมันเลย.  

ฝ่ายลิงกาฬพาหุ พอล่วงไป ๒-๓ วันเท่านั้น
  
ก็ทำกระดิกหูเป็นต้นต่อหน้าพระราชกุมารทั้งหลาย

ทำให้พระราชกุมารทั้งหลายกลัว.

พระราชกุมารทั้งหลายเหล่านั้นตระหนกตกพระทัยกลัว ต่างทรงส่งเสียงร้อง.  


พระราชาตรัสถามว่า นี่อะไรกัน????..

ได้ทรงสดับเรื่องราวนั้นแล้วรับสั่งว่า

จงไล่มันออกไป แล้วให้ไล่ลิงกาฬพาหุนั้นออกไป  

ลาภสักการะของวานรขาวทั้งสองก็ได้เป็นปกติตามเดิมอีก.  



เรื่อง"ลิงหลอกเจ้า"...มีที่มาแบบนี้เอง

Nujeab

ขอบคุณครับ

majoy

สาธุ ขอบคุณครับ

Sornpraram

ลิงหลอกเจ้านึกว่าจะสูญพันธุ์ไปแล้ว
ไม่น่าเชื่อว่ายังคงอยู่ได้ในสังคมปัจจุบัน

สงสัยจะเป็นสัตว์อนุรักษ์

ธี

Sornpraram

ธี