แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Sornpraram เมื่อ 2014-8-2 07:38
ถ้อยคำประสาบ้านนอกคอกนาที่แฝงความเป็นไทย สไตล์ของไม้ เมืองเดิม จากอมตะนิยายแผลเก่า
พรอดพร่ำรำพันคำรัก
(เรียม ) "แม่แกว่าผู้ชายหน่ะเหมือนปลา พอน้ำใหม่มามันก็ไปกับน้ำใหม่ ฉันจึงกลัวนักเออ"
(ขวัญ) "อ๋อ เรียม ก็จริงของแกอยู่บ้างหรอก
(เรียม ) "แต่ใจฉันหน่ะเห็นว่า น้ำใหม่มันก็น้ำเก่า ไอ้น้ำเก่ามันก็ไหลมาเป็นน้ำใหม่...ขึ้นๆลงๆอยู่ในคลองเดียวกันนั้นแหล่ะ"
(ขวัญ) เรียมเอ๋ยอย่ากลัวเลยพี่ไม่ใช่ปลารักน้ำอย่างว่าหรอก หัวใจพี่เติบ หัวใจพี่ใหญ่ อย่างตะเข้รักวัง ถึงน้ำเก่าจะไปน้ำใหม่มันจะมาหรือน้ำมันจะแห้งขอดจนพี่ ต้องตายคาวัง...เพื่อ ต้องตายอยู่กับเรียมคนเดียวจริงๆ"
(เรียม ) “ถ้างั้นพี่ขวัญก็รักฉันมากเหลือเกินใช่ไหมจ๊ะพี่ ?"
(ขวัญ) " ใช่ แท้เทียวเรียมเอ๋ย พี่ไม่เห็นว่าอะไรจะน่ารักไปกว่าเรียมของพี่จริงๆ พี่คิดถึงวันข้างหน้าแล้วก็อยากจะร้องไห้เสียดังๆ พอได้โล่งใจ พี่คิดเผลอไปว่าถ้าผู้ใหญ่เขาดีกันแล้ว พี่จะพ่อแกไปสู่ขอเจ้า แล้วต่อไปเราคงเป็นสุขมากทีเดียวเรียม นาของพ่อแกมีถึง ๕0 ไร่ และพี่ก็เป็นลูกคนเดียวต้องได้หมดทั้งห้าสิบ เช้าไปนาเย็นกลับบ้าน เราเห็นหน้ากันก็เป็นสุขจริงๆ หัวใจพี่ไม่แส่หาอะไรมากมาย ในน้ำมีปลาในนามีข้าวและที่บ้านมีเรียมอยู่พี่ก็แสนสบาย เมื่อพ้นหน้าเกี่ยวหน้าลานแล้ว เราก็มีเงินซื้อทองแต่งเที่ยวงานวัดหรือเข้าบางกอกพออวดเพื่อนๆ เขาได้"
คำสาบานของขวัญ
(ขวัญ) "เจ้าประคุณ---ข้อขอให้เจ้าพ่อไทรเป็นพยานด้วย ข้าชื่อนายขวัญ ข้ารักนังเรียมหนักหนาปานชีวิต แต่มีเหตุขัดข้อง ที่จะยังไม่ได้กัน ข้าขอสาบานว่า ข้าจะไม่ยุ่งกับหญิงอื่นเป็นอันขาด ข้าจะรัก ข้าจะรอเจ้าเรียมจนกว่าจะสมประสงค์หรือชีวิตหาไม่ ถ้าแม้นข้าทำผิดคำสาบานที่ว่าไว้นี้ ขอให้ชีวิตข้าเป็นอันตรายต่างๆ อย่าแคล้วเขี้ยวแคล้วงา ศาตราวุธ หอกดาบ อย่าพ้นสามวันเจ็ดวันเลย ถ้าแม้นข้าตั้งอยู่ในศีล ในสัตย์ด้วยความซื่อตรง ขอให้ข้าได้อยู่กินกับเจ้าเรียมสมใจทั้งชาตินี้และชาติหน้า ศัตรูคิดร้ายขอให้พ่ายแพ้วอดวายไปเถิด
เมื่อความรักของขวัญเรียมโดนจับได้
(ขวัญ) "ฉันผิดจ้ะ พ่อ แต่ขออย่าทุบตีแม่เรียมเลย นึกว่าขอให้ฉันเถิด
(ขวัญ) "พ่อจะว่า อย่างไร......ข้าเจ็บแล้ว เห็นไหมไอ้เริญฟันข้าก่อน หลีกไป ถ้าพ่อรักจะเป็นผู้ใหญ่หลีกไป เอาเถอะสำหรับพ่อข้ายกให้"
(เรียม )"โธ่ ฆ่ากันเองแท้ๆ พี่ขวัญอย่าแทงพ่อนะพ่อฉัน อย่าทำพ่อฉัน"
(ขวัญ) "เรียม......แผลนี้แน่ะ เพราะรักเจ้าหรอกนะจะบอกให้ ถ้าผิดจากเจ้าแล้ว อ้ายพวกนี้เป็นศพหมด !! "
(ขวัญ) "มึงไม่ใช่นักเลงหรอกวะอ้ายเริญ ยิ่งอ้ายจ้อยหมาเลย ลูกผู้ชายที่ไหนวะ...เขาจะถีบ กูกำลังกราบตีนพ่อมึง...แล้วก็ล้อมฟันเอา ถุ้ย !! อ้ายเสียชาติเกิด"
(ขวัญ) "อ้ายเริญ มึงกับกูมาฆ่ากันเถอะ มาออกมาทั้งอ้ายหมาจ้อยด้วย ไหนๆ กูเจ็บแล้ว
กูจะตายที่นี่แหละ"
(กำนันเรืองพ่อของเรียม )""นึกว่ายกให้พ่อเถอะขวัญเอ๋ย อ้ายเริญมันก็ผิดไปแล้วเอาเถอะ พ่อจะจัดการให้สมัครสมาเจ้าทีหลัง"
(ขวัญ) "เมื่อพ่อขอฉันจะยกให้ แต่อ้ายจ้อยนะ ฉันจะจำจนวันตายทีเดียวว่ามันถีบหน้าฉัน"
(ขวัญ) "ฉันไม่ลืมคำหรอกเรียม ฉันได้สาบานไว้แล้วว่าอย่างไรก็อย่างนั้น เรียมดูโน่นก็แล้วกัน แล้วจำไว้ด้วยว่านั่นเป็นเครื่องเซ่นของฉัน มันเป็นพยานที่ฉันได้สาบานให้เจ้าจำไว้"
เมื่อขวัญมาตามที่นัดไว้ แต่ไม่พบเรียม
(ขวัญ) "เอ๊อ....นังเรียมเอ๋ยมึงจะฆ่ากูแท้ กูมาเพราะมึงนัด กูเก้อเพราะมึงลวง กูเพ้อหามึง กูร้องไห้หามึง เมื่อน้ำหลากมา กูใฝ่ใจถึงแต่มึง ทั้งหน้าไถหน้าหว่าน กูก็เฝ้าคอย คอย....นังเรียมเอ๋ย ........."
(ขวัญ) "โอ๋..... เรียมต้นไม้เปลี่ยน ใบหญ้าเปลี่ยนสี กุ้งปลาก็ลอกคราบหมดไปแล้ว พี่ยังไม่วายรักเจ้าเลย พี่จะคอยเจ้าต่อไปอีก เมื่อเจ้าเบื่อบางกอกเจ้าก็ คงคิดถึงพี่มั่ง....ตายอยู่กับเรียมคนเดียวจริงๆ"
ความสำนึกของเรียม
(เรียม ) “โธ่--เอ๋ย ขวัญ_เอ๋ย ฉันผิดเสียแล้วที่หลอกลวงทรมานให้คอยฉันจนป่านนี้ โอ้_พี่ขวัญฉัน ผิดลึกนัก ฉันลืมแผลเก่าของฉันเพราะกรุงเทพ แท้ๆ กรุงเทพฯให้ความเพลิดเพลินซึ่งฉัน ไม่เคยพบเลยในทุ่งบ้านเรา ฉันหลับอยู่ทุ่งบางกะปิตั้งแต่เกิดมาจนรุ่นสาว และฉันก็เสียสาว เพราะขวัญของฉัน_ฉันมาตื่นเอาในกรุงเทพฯเพียง ๓ ปีเท่านั้นฉันก็ลืมที่นอน ซึ่งหลับอย่างแสนสบายมาแต่เล็ก ฉันกำลังหลับอยู่กลางพระนครเมื่อ ๓ ปี มานี้ และก็บางกะปินี่เองที่ปลุกให้ฉันตื่นรู้จักบ้านเกิดเมืองนอนของฉันอีกครั้งหนึ่ง เมื่อกลับจากบางกะปิ เมื่อกลับจากเธออย่างหญิงเจ้าเล่ห์ นายขวัญ_พี่ขวัญ บางกะปิของเราปลุกฉันตื่นแล้ว บางกะปิของเราทุกหย่อมหญ้า วังน้ำนั่นสุขกว่ากรุงเทพฯเป็นไหนๆ"
บทสุดท้ายก่อนลาจากชั่วนิรันดร์
(ขวัญ) “เรียมเอ๋ย ! กูเลือดนองวันนั้นเพราะมึงเทียว พระธรณีได้กินเลือดกูเพราะมึงแท้ เออ มันกรรมของกูคนเดียว ที่ทำให้มึงไปบางกอก--ไปบางกอก แล้วบางกอกก็ เปลี่ยนมึงเสียสิ้น บางกอกมันฆ่ากู อ้ายคนบางกะปิ !!!”
(ขวัญ) "เรียมเอ๋ย เจ้าหลอกข้าให้หลงแล้วหนีไป เพราะรักเจ้าหน่ายหมดแล้วเจ้านัดให้ข้าอิ่มใจในชั่วเย็น แล้วข้าจะแห้งใจไปชั่วชาติ เจ้าไปอยู่บางกอก ๓ ปี ข้าคิดไม่วายว่าเจ้ายังรักข้า ยังรักอ้ายขวัญลูกทุ่งน้ำเดียวกับเจ้า.....”
(ขวัญ) “เรียมเอ๋ย เจ้าจะกลับบางกอกเสียแล้ว อ้ายหนุ่มบางกอกกำลังพาเจ้าไปเที่ยวชมทุ่งชมนาและอีกครู่หนึ่งมันก็จะ พรากเจ้าให้จากพี่ไป ใจหาย_เรียมพี่ใจหายนัก เมื่อวันวานเรายังเล่นน้ำอยู่ด้วยกันแสนสบายเป็นสุขแท้ เมื่อมองค้นตามทุ่งโล่งไม่พบ”
(ขวัญ) “เออ_เรียม พี่ก็ได้ลั่นปากไว้แล้วว่า พี่จะต้องเป็นผีเสียก่อนมันจึงจะขืนใจเจ้าไปจากพี่ได้ เรียมเอ๋ย-พี่ไม่ยอม พี่ยอมมันไม่ได้เป็นแท้ พี่เกิดมาบางกะปิ จากต้นน้ำนี้ถึงปลายน้ำโน้น ทุ่งนี้สุดโน้นทุกๆแห่งที่ฝ่าตีนอ้ายขวัญเหยียบมาแล้ว จะยอมให้ใครมาลบหน้าไม่ได้เป็นอันขาด”
(ขวัญ) "เจ้าฆ่าพี่แท้ เจ้าฆ่าผัว เรียมเอ๋ย เจ้าฆ่าผัวของเจ้าด้วยมือคนอื่น พี่รักเจ้าด้วยใจซื่อ แผลเก่าของพี่ เป็นแผลรัก แผลรอ นังเรียม แผลใหม่นี้เป็นแผลจากของกู เพราะมีงชัง"
(ขวัญ) "เรียม เอ๋ย...ท้องน้ำนี้ ลำน้ำนี้ของเรา ลำน้ำรักหนาเจ้าเรียม แต่มันจะเป็น
เรือนตายของพี่ เจ้าอยู่ดีเถิด"
| 
โพสต์ 2014-8-2 06:37
บุ๊คมาร์ก
เจ้าของ
