แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Sornpraram เมื่อ 2014-6-12 08:39
อันสงคราม เจ็บและตาย หาจบสิ้น
เกิดเป็นคน มีแผ่นดิน รองรับตนเลือดอกแม่ หลั่งขุ่นข้น ให้กินดื่ม คือคำสัตย์ สาบาน เจ้าห้ามลืม จงแทนคุณ ที่หยิบยืม ชีวิตมา พ่อแม่ ทะนุถนอม และกล่อมเกลี้ยง รักและเลี้ยง จนเติบใหญ่ ใจเก่งกล้า หน่วยก้านดี จึงไปฝาก กับหลวงตา หวังได้ดี มีวิชา กว่าผู้ใด
แม้จะอยู่ ท้ายกุฏิ มิเขินขวย ด้วยหลวงตา สอนหมัดมวย จนหมดไส้ เป็นศิษย์เอก สุดที่รัก กว่าใครใคร ไปที่ไหน ผู้ใด ก็เกรงกลัว
 .
ท่านจึงส่ง ให้ไปอยู่ กับท่านขุน
ฝากเจือจุน อุดหนุน ให้ถ้วนทั่ว อยู่ไม่นาน เกิดศึก คนนึกกลัว ศัตรูชั่ว หมายย่ำเมือง ให้เคืองใจ
จึงอาสา ทัพหน้า กับนายตน เมื่อผ่านพ้น การศึก ให้ผ่องใส
เหตุได้ช่วย ท่านขุน ยามพลั้งไป รอดชีวิต มาได้ มีบุญคุณ ท่านขุนจึง ส่งให้ ไปศึกษา กับขรัวตา วัดในป่า ให้เกื้อหนุน พิชัยสงคราม จำแน่นหนัก ด้วยการุณย์ ฝึกฝนยุทธ์ จนท่านขุน เรียกตัวคืน
บัดนั้น บ้านเมือง เริ่มลำบาก ข้าวหายาก หมากก็แพง คนขมขื่น พวกผู้ชาย ถูกเกณฑ์ทัพ ไม่กลับคืน พรากจากกัน ไม่อาจฝืน ต้องทำใจ จึงไปลา พ่อแม่ ที่แก่เฒ่า ลูกนี้เล่า ต้องไปทัพ กลับไม่ได้ บุญคุณท่าน ขอลูกแทน ชาติต่อไป ชาตินี้ไซร้ ลูกต้องแทน คุณแผ่นดิน
แม่จึงบอก “ลูกเอ๋ยเจ้าลูกชาย อันสงคราม เจ็บและตาย หาจบสิ้น ที่แม่หลั่ง เลือดในอก ให้เจ้ากิน เพราะวันนี้ เพื่อแผ่นดิน จงพลีกาย”
แล้วไปหา หลวงตา ผู้สอนสั่ง ท่านจับนั่ง สักยันต์ น้ำมันหาย พ่นน้ำมนต์ เป่ากัน พยันตราย ดูลัคนา เสี่ยงทาย เขียนกระดาน
“ภายภาคหน้า เจ้าจะเป็น หัตถ์ขุนศึก เรี่ยวแรงดุจ โคถึก คึกช้างสาร อีกปัญญา กลศึก ก็เชี่ยวชาญ อันศัตรู หมู่มาร ปานฝุ่นไร ด้วยเหตุนี้ เจ้าจะเหี้ยม ผิดมนุษย์ อย่าลืมธรรม อันพิสุทธิ์ ท่องจำไว้ นั่นชีวิต นี่ชีวิต ของใครใคร เจ้าพร้อมตาย เขาไม่พร้อม ยอมจำนน”
ออกเดินเท้า กับกองทัพ ไปออกรบ อันศาสตร์ยุทธ์ เจนจบ อย่างเปี่ยมล้น ถึงยามจริง เจ้ากล้าหาญ กว่าทุกคน มือกำดาบ วิ่งฉะชน กับศัตรู.
 .
กลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริง
| 
โพสต์ 2014-6-12 07:54
บุ๊คมาร์ก
โพสต์ 2014-6-13 12:36
เจ้าของ
