ซึม-มึน-เฮ

Nujeab

บันทึกประสบการณ์ของคุณอัษฎากร

อยากประกาศให้ก้องฟ้าว่าลูกศรัทธาหลวงปู่ชื่น ติคญาโณ สุดหัวใจ

สดๆร้อนๆกับประสพการณ์ที่ยากจะอธิบายครับ

ซึม : เมื่อบ่ายวันนี้ ผมต้องรีบพาเจ้าตัวน้อยไปเรียน Baby Genius ที่พาราไดซ์ปาร์ค(เสรีเซ็นเตอร์เก่าข้างๆซีคอนฯ) แต่ต้องมีนัดเข้าไปดูของที่ร้านก่อนจึงรีบไปหมดเพราะกลัวไปสาย หลังจากต่อรองจ่ายตังรับของเสร็จก็รีบจ้ำกลับมาที่รถที่จอดอยู่หน้าร้าน โดยมิได้ตรวจตราดูข้าวของว่ามากับเราครบมั๊ย เมื่อมาถึงพาราไดซ์ฯ ลงจากรถเสร็จจะหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า เฮ้ย! เป๋าหาย ครับ โทรศัพท์ในนั้นก็หายไปด้วยครับ รีบก้มดูในรถทุกตารางนิ้วก็ไม่เจอ ยืนซึมเลยครับ

มึน : ก็เมื่อตะกี้ตอนอยู่ที่ร้านยังอยู่เลยนี่นา คิดได้ดังนั้นรีบโทรเข้าเครื่อง ติดครับ แต่ไม่มีใครรับสายนึกขึ้นได้รีบกดโทรหาเพื่อนที่ร้านเล่าเหตุการณ์ให้ฟังบอกมึงรีบเดินตามรอยตูด่วน ไม่มีครับ ว่างเปล่าตามเส้นทางที่ใช้เดินมาที่รถ แต่โทรเข้าเครื่องที่หายไปกี่ครั้งก็ติด แต่ก็ไม่มีใครรับเหมือนเดิม ทำไมคนเก็บได้ถึงไม่ปิดเครื่อง ดึงซิมทิ้ง มึนเลยครับ แต่ตอนนี้ทุกคนที่ร้านรู้แล้วว่ากระเป๋าใส่โทรศัพท์ผมหาย นึกขึ้นมาได้ หยิบพระที่คอออกมาอารธนาตั้งจิตอธิฐานถึงหลวงปู่ชื่น ว่าถ้าลูกไม่มีหนี้ต้องชดใช้ใคร ก็ขอให้ได้โทรศัพท์คืนด้วยเทอญเฮ : ตกเย็นได้เวลากลับ ระหว่างนั้นก็โทรเข้าเครื่องตลอด เหมือนเดิมครับ ติดแต่ไม่มีใครรับสาย คิดเหมือนผมมั๊ยครับคือแอบหวังลึกๆว่าไม่มีคนเจอจึงไม่มีใครปิดเครื่องและรับสาย แต่มันไม่เป็นเช่นนั้นครับ

เดียวขอไปห้องน้ำแป๊บนึงจะกลับมาต่อตอนไคลแม็กครับ

เรื่องนี้จะมีตัวละครเพิ่มเติมอีกนิดหน่อยครับ

ป้อม (เพื่อนข้างร้าน) คนนี้เดินตามออกมาตอนที่ผมรีบไปส่งลูก (น่าสงสัยที่สุด ว่าอาจจะเป็นคนที่เก็บได้)เพราะตอนจะออกมามันเปิดเสื้อผมขึ้นขอดูกระเป๋าใบที่หายนี้แถมยังชมว่าสวยอีกต่างหาก

หมาน (เพื่อนข้างร้านของป้อม) ไม่ค่อยพูดจากับใครเท่าไหร่ นานๆจะออกไปสูบบุหรี่หน้าห้างบริเวณทางเดินไปรถ ซึ่งตรงนั้นมีวินรถตู้ ซึ่งมีคนเดินไปมาเยอะ (เส้นทางที่ผมใช้เดินกลับมาที่รถ)

ระหว่างที่ผมโทรเข้าเครื่องที่หาย ผมก็โทรหาป้อมไปด้วย แต่ป้อมก็ไม่รับสายตลอด (ยิ่งสงสัย) ประมาณเกือบๆสิบสายได้ ผมเลยตั้งใจว่าจะไปตามรอยเอง จึงรีบขับรถกลับมาร้าน ตอนนั้นใจสั่นๆหวิวๆยังๆไงไม่รู้พิกล โดยมีกำลังใจจากเจ้าตัวน้อยกับแม่มันปลอบโยนอยู่ตลอดทาง หลังจากกลับมาถึงที่ร้าน ผมก็เริ่มเดินตามทางที่เดินเมื่อตอนกลางวันอยู่หลายรอบ ก็ไม่แว่วเลย ความหวังริบหรี่ลงทุกทีๆจนแทบจะหมดหวัง ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์อีกเครื่องผมก็ดังขึ้น ป้อมนี่นามีอะไรรึ แล้วแสงสว่างที่ใกล้ดับก็กลับมาเริ่มสว่างขึ้นอีกครั้งเมื่อปลายสายเอ่ยมาว่า เฮ้ย!รัช มีคนได้ยินแม่บ้านคุยกันว่าเก็บกระเป๋าใครได้ก็ไม่รู้ ข้างในมีมือถืออยู่ด้วย น่าจะใช้ใบเดียวกัน ตอนนี้กำลัง วอ.ตามมาอยู่ ไอ้คนที่ได้ยินก็คือ หมาน เพื่อนข้างร้านป้อมนั่นเอง มันเหลือเชื่อ คนที่เราคิดว่าอาจเป็นคนร้าย กลับกลายเป็นฮีโร่ที่อยู่คอยช่วยประสานติดต่อกับทางแม่บ้านให้เป็นอย่างดี ในที่สุดแม่บ้านคนดังกล่าวก็เดินมาแล้วถามเราว่ามีหลักฐานอะไรมายืนยันความเป็นเจ้าของมั๊ย หุหุหุ

ป้าครับ เอามือถือเครื่องนั้นออกมาเปิดดูซิครับ

ผมตอบแทนความดีและมีน้ำใจป้าเขาไปนิดหน่อย (กำลังใจคนดีดีครับ)

เสร็จแล้วก็ขอบคุณป้อมที่ช่วยเป็นธุระในการติดตามให้จนได้ของคืนมา

ที่สำคัญผมกำพระในคอพร้อมขอบคุณหลวงปู่ หัวใจผมพองโตจนพูดอะไรไม่ออก " ได้คืนแล้วครับ ผมรู้ว่าเหตุการณ์ไม่น่าบังเอิญขนาดนี้ได้เลยถ้ามิใช่ความช่วยเหลือของหลวงปู่ ผมดีใจมากครับที่ไม่ต้องสูญเสียของมีค่าไป" แล้วเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆล่ะครับมีความคิดเห็นเช่นไร  กับเรื่อง ซึม-มึน-เฮ ของผมบ้างครับ

เอาองค์ประสบการณ์ และกระเป๋าใบปัญหามาให้ชมครับ

...

Sornpraram

ศรัทธา มั่นคง มั่นใจ

Nujeab

ล็อคเก็ตซีเปีย

Sornpraram