พรายทะเลสาบ

Sornpraram

พรายทะเลสาบ



                 





พรายทะเลสาบ

หลอน
นทธี ศศิวิมล


โลกที่ดับมืดไปแล้วหมุนคว้างกลับมาสู่ความรับรู้ของฉันอีกครั้ง พร้อมความรู้สึกแสบในคอ จมูก และปาก

ฉันสำลักเอาน้ำจำนวนมากออกมาทางปาก และไออย่างรุนแรง

ใคร คนหนึ่งจับตัวฉันคะแคงข้าง ตบหลังเบาๆ แล้วฉันก็สำลักน้ำออกมาอีก เริ่มรู้สึกถึงพื้นหญ้าที่แนบอยู่ใต้ลำตัว หัวหนุนอยู่บนอะไรบางอย่างนุ่มๆ เย็นๆ เสื้อผ้าที่เปียกชุ่ม และเท้าข้างหนึ่งที่ยังจุ่มอยู่ในน้ำ ...

ใน ความมืด แสงสว่างรางๆ ที่ส่องมาจากที่ไกลๆ ทำให้ฉันมองเห็นอะไรต่อมิอะไรรอบตัวเพียงภาพเงาที่เลือนราง และในภาพเลือนรางนั้นก็มีใครคนหนึ่ง...

ฉันเบิกตาค้างจ้องมองหน้าเขา ขณะที่เราเริ่มพูดประโยคแรกต่อกัน

"ไม่ เป็นไรแล้ว ปลอดภัยแล้ว..." เสียงนั้นทุ้มต่ำกว่าเสียงคนทั่วไปและค่อนข้างแหบพร่าจนฟังให้เป็นคำลำบาก แต่ไม่ใช่เพราะเสียงเขาเท่านั้นหรอกที่ทำให้ฉันฟังลำบาก รูปร่างหน้าตาของเขาต่างหาก

เขามีสีผม ตา และคิ้วดำเข้มกว่าท้องฟ้ากลางคืนที่อยู่ด้านหลัง ลูกตาดำโตแทบจะมองไม่เห็นตาขาว สีผมของเขาตัดกันเป็นเส้นชัดเจนกับสีผิวขาวซีดจนออกฟ้าจางๆ ผิวของเขาขาวจัดเสียจนแทบจะเรียกได้ว่าเรืองแสง หรือเลือดในร่างกายของเขามันไม่มีอยู่เลย เหมือนเขาไม่ใช่มนุษย์!!

"คุณหล่นลงในน้ำ... จมลึกลงไป... คุณไม่ขยับ... เหมือนคนตาย" เขาพูดอีก

ใช่...ฉันตกน้ำ ไม่ใช่สิ ฉันโดดน้ำต่างหาก ...

ฉัน มองไปที่สะพานเชื่อมระหว่างตลิ่งกับเกาะกลางทะเลสาบ เมื่อสักครู่ที่แล้วฉันนั่งห้อยขาอยู่กลางสะพานนั่น นั่งร้องไห้อาลัยอาวรณ์คนรักที่ตายจาก ใช่อยู่หรอก ทีแรกฉันตั้งใจจะโดดลงไปให้มันตายๆ เผื่อจะได้พบเขาในโลกหน้า แต่หลังจากนั่งอยู่สักพักก็เปลี่ยนใจ ฉันกำลังจะกลับบ้านอยู่แล้ว ถ้าของสำคัญบางอย่างไม่ได้หล่นลงไป

"แหวน ฉันทำแหวนตกน้ำน่ะค่ะ ฉันโดดลงไปงม"

"แหวน? สีเงิน มันวาว เพชรเล็กๆ ตรงกลาง" ชายปริศนาพูดขึ้นอีก

"ใช่ ใช่ค่ะ แต่คุณ... คุณรู้ได้ยังไง?"

ยัง ไม่ทันขาดคำดีเขาก็พุ่งพรวดลงไปในน้ำทันที การเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปอย่างน่าตื่นตะลึง มันดูลื่นไหล รวดเร็ว ตอนที่ตัวเขาแทรกลงไปในผิวน้ำ แทบไม่มีน้ำแตกกระจายเลยสักหยด มีแค่เสียงดัง ป๋อม เล็กๆ เบาๆ เท่านั้นเอง

ให้ตายเถอะ!! ฉันสาบานได้ว่าแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นจริงๆ เขาก็โผล่พรวดขึ้นจากผิวน้ำกลับมานั่งอยู่ข้างๆ ฉันและยื่นมือมาข้างหน้า "ของคุณ"

แหวนเงินวงเล็กๆ สะท้อนแสงแวววาวอยู่ในมือของเขา

"ขอบคุณค่ะ"

เขาสบตาฉันเหมือนกำลังคาดหวังหรือรอคอยอะไรบางอย่าง ในแววตาดำโตลึกลับนั้นความกระตือรือร้นเต้นระริกอยู่เต็มเปี่ยม

เรา สบตากัน ไม่พูดอะไรอยู่อย่างนั้นครู่สั้นๆ เมื่อลมฤดูหนาวที่แห้งและเย็นพัดมากระทบกาย ความหนาวก็แทรกซึมร่างกายฉันจนหนาวและสั่นสะท้าน

ดูเหมือนเขาเองก็สั่นเหมือนกัน เขาเอามือลูบไปมาที่ผิวแขนของตัวเอง ขยับเข้าไปใกล้ผิวน้ำมากขึ้น และวักน้ำนั้นลูบตัวจนเปียกชุ่ม!!

"คือ...ขอบ คุณมากนะคะ คุณช่วยฉันขึ้นมาจากน้ำ ฉันเป็นหนี้คุณ ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยละก็... เอ่อ... ตายแล้ว โทรศัพท์ฉันเปียกน้ำหมดเลย คุณมีอะไรจดไหมคะ"

ฉันถามจบแล้วถึงได้รู้สึกว่าคำถามนั้นมันโง่ขนาดไหน ก็เราต่างคนต่างเปียกโชกขนาดนี้

เขา หันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มน้อยๆ ผู้ชายคนนี้ดูไม่ปกติอย่างมาก แต่ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เหมือนรอยยิ้มของครูใจดีมองลูกศิษย์ตัวเล็กๆ

"ไม่เป็นไร ครับ คุณจะพบผมอีก"

แต่ ฉันมาพบเขาหลังจากนั้นไม่นาน เมื่อได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่อยู่ในข่าว โดดน้ำฆ่าตัวตายเสียชีวิตไปเมื่ออาทิตย์ก่อน รูปร่างหน้าตาเหมือนกันจนฉันเย็นเยือกในใจ ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ฉันพบในคืนนั้นคงไม่ใช่มนุษย์ แต่น่าแปลก ที่ฉันกลับไม่รู้สึกกลัวเลย

ในเนื้อข่าวยังมีคอลัมน์เสริมอีกหลาย ฉบับ บอกว่าทะเลสาบแห่งนั้นมีตำนานพรายน้ำที่คอยปกปักรักษาผืนน้ำให้คงความอุดม สมบูรณ์ และจำเป็นต้องใช้ดวงวิญญาณของคนที่จมน้ำมาหมุนเวียนเปลี่ยนกันเป็นตัวตายตัว แทน ทำให้มักมีคนมาตายที่นี่เหมือนเดิม วันเวลาใกล้เคียงเดิมเสมอ

ฉันดูวันที่ คืนที่ฉันตกลงไปในน้ำ เป็นวันและเวลาที่ตรงกับในเนื้อข่าว ถ้าอย่างนั้นฉันควรจะเป็นตัวตายตัวแทนรายต่อไป แต่...ทำไมกันนะ

ฉัน ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง จนในที่สุดก็ทนไม่ไหว ต้องกลับไปที่นั่นอีกหลายครั้งแต่ไม่ว่าคืนไหนก็ไม่เคยพบเขาอีกเลย

จน กระทั่งคืนหนึ่ง ฉันหมดหวังที่จะเจอเขาแล้ว และตั้งใจจะตัดใจจากคนรักเก่าให้ขาด จึงขว้างแหวนแต่งงานทิ้งลงในน้ำอีกครั้ง ก่อนได้ยินเสียงคืนดังสนั่นและร่างร่วงหล่นลง

ฉันฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ในความช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่มากมายที่พูดตรงกันว่า มีชายคนหนึ่งช่วยฉันขึ้นมาจากน้ำหลังสะพานถล่ม ก่อนที่เขาจะกระโดดลงน้ำแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

"แปลกมากค่ะ อย่างกับไม่ใช่คน อ้อ เขาฝากนี่ให้คุณด้วย" พยาบาลสาวยื่นแหวนแต่งงานคืนให้ฉัน "เขายังฝากบอกคุณว่า คุณไม่ควรมาที่นี่อีก"

หลังจากเรื่องวันนั้น ฉันก็ไม่ได้ไปที่นั่นอีกเลย และยังได้ยินข่าวคนจมน้ำตายที่เดิม วันเวลาเดิมแทบทุกปีอย่างน่าประหลาด ฉันมีชีวิตใหม่ แต่งงานใหม่ แต่ไม่เคยลืมดวงตาประหลาดคู่นั้น และยังหวังว่าจะได้เจอเขาอีก แม้โอกาสจะน้อยเพียงใดก็ตาม

http://www.khaosod.co.th/view_newsonline.php?newsid=1469779139