ศิลปะแห่งความเป็นมนุษย์

Sornpraram

ศิลปะแห่งความคิด


ใจเป็นสิ่งบริสุทธิ์มาก่อน แต่จักเศร้าหมองเพราะความคิดชั่วที่จรมา และความคิดชั่วนี้หากมีความหมักหมมมากขึ้นเท่าใด ความเศร้าหมองของใจก็จะทวีจำนวนมากขึ้นเท่านั้น เมื่อจิตเศร้าหมองไป การทำ การพูด รวมทั้งการแสดงออกต่างๆ ก็เสื่อมไปด้วย ไม่มีอะไรที่เป็นเนื้อแท้ ไม่มีอะไรที่เป็นตัวตนถาวร มันเป็นเพียงสิ่งที่รวมกัน เข้าแล้วไหลไปตามอำนาจของการปรุงแต่งเท่านั้น เมื่อมีอำนาจปรุงแต่งก็ทรงอยู่ได้ เมื่อหมดอำนาจปรุงแต่งก็แตกสลายไป ไม่มีอะไรอีกต่อไป

Sornpraram

ศิลปะแห่งความสุข

เมื่อเราต้องการจะอยู่อย่างสงบสุขแล้ว ทำไมเราจึงไปคิดเรื่องให้มันมีความทุกข์ใจ คิดเรื่องให้เกิดความร้อนอกร้อนใจ นั่งกลุ้มใจอยู่ด้วยเรื่องปัญหาเล็กๆน้อยๆ ซึ่งมันเกิดขึ้นในชีวิตของเรา อย่างนี้ก็เรียกว่า... คิดเรื่องให้ตนเกิดความทุกข์นั่นเอง ไม่มีใครมาทำให้แก่เรา แต่เราทำให้แก่ตัวเราเอง การทำให้แก่ตัวเราเองก็คือว่า คิดเรื่องนั้นขึ้นมาในแง่ที่ไม่ถูกต้อง มองไม่ตรงตามสภาพที่เป็นจริง เลยเกิดปัญหา...

Sornpraram

ศิลปะแห่งความสงบ


คนที่เข้าใจได้ว่าอะไรแล้วจะมีความสุขนั้น ยังเข้าใจไขว้เขวอยู่สักหน่อย ไม่ถูกต้องตามความเป็นจริง จิตใจที่สงบนั่นแหละคือความสุขที่แท้ แต่ส่วนมากไม่ค่อยเข้าใจในแง่นี้ เพราะสิ่งยั่วยวนในโลกนี้มีมากเหลือเกิน คอยหลอกให้เราหลงอยู่ตลอดเวลา หลอกให้เราพลั้งเผลออยู่ในอารมณ์นั้นตลอดเวลา ปัญญารอบรู้จึงไม่เกิดขึ้น เราต้องทำจิตใจของเราให้มั่นคง ไม่ให้ง่อนแง่นคลอนแคลน เราก็จะพบความสงบที่แท้จริงได้

Sornpraram

ที่มา..http://www.baanjomyut.com/10000sword/art_of_human/12.html

Metha

ขอบคุณน่ะขอรับ