"เพลงมรณะ"

Sornpraram

"เพลงมรณะ"


คอลัมน์ หลอน โดย นทธี ศศิวิมล






เรื่องนี้เกิดขึ้นสมัยที่ผมยังทำงานบริษัทเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นอินเตอร์เน็ตความเร็วสูงยังไม่มี ออฟฟิศที่ผมทำอยู่ใช้ความเร็วสุดที่ยุคนั้นมีคือ 512 kbps ผมกับเพื่อนในที่ทำงานมักตื่นเต้นเวลามีไฟล์แนบ หรือเมล์ฟอร์เวิร์ด เพราะหลายครั้งมักเป็นเรื่องลับๆ หรือทำนองโป๊เปลือย ซึ่งสมัยนี้ก็เรียกว่าคลิปลับอะไรทำนองนั้น

วันหนึ่งสมพร เพื่อนในพนักงานซึ่งมาทำงานแต่เช้าเป็นคนแรกก็เรียกให้ผมดูภาพลับเฉพาะของ ดาราชื่อดังซึ่งมีเพลงแนบมาด้วย พอผมเช็กอีเมล์ก็เจอเหมือนกันกับวิชัย และเมื่อเพื่อนในแผนกอีก 3 คน ได้แก่ สิทธิพร มาโนชและพิเชษฐ์มาทำงานกันครบ ทุกคนก็ได้รับอีเมล์ภาพลับเฉพาะและไฟล์เพลงนี้เช่นกัน


ตอน แรกพวกเราก็สนใจกันแต่ภาพของดารา เพราะทั้ง "ลับ" และ "เฉพาะ" กันจริงๆ เราดูกันแล้วก็วิพากษ์วิจารณ์กันไป จนสมพรใส่หูฟังคลิกเปิดเพลงฟัง เจ้านายเดินมานั่นแหละ เขาถึงได้กดปิดเพลงเสียก่อนจะฟังจบ


"เพลงแปลกดี ฟังแล้วเศร้าชะมัด" สมพรพูดขึ้น


ผม ไม่ได้ฟังเพราะมีงานรอให้สะสางอยู่ จนกระทั่งตอนบ่ายออกไปกินข้าวเที่ยง เพื่อนต่างแผนกคนหนึ่ง พูดว่า เมื่อคืนเขาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่อยู่ต่างประเทศ ตอนนี้ที่ประเทศแถวยุโรปตะวันออกมีเพลงเพลงหนึ่งที่หากใครฟังมักจะฆ่าตัวตาย หลังจากนั้น ข่าวนี้กลับมาดังในสหรัฐอเมริกาแต่คนที่อเมริกาใครฟังก็ไม่เห็นมีคนฆ่าตัว ตายเลย


"เรื่องอำกันเล่นมากกว่า" ผมพูดแล้วหัวเราะ


กลับ มาที่ออฟฟิศผมก็ยังไม่ได้เปิดฟัง แต่เพื่อนที่เหลืออีกสามคนเปิดฟังกันจนครบ ผมเป็นคนแรกที่อ่านเมล์นั้นจนจบและพบข้อความว่า คำเตือน : อย่าหลับตาฟังเพลงนี้ มิฉะนั้นจะไม่มีโอกาสได้ลืมตา


ผมรีบบอกเพื่อน เพื่อนคนอื่นเปิดดูในเมล์ก็พบข้อความเหมือนกัน แต่ไม่มีใครเชื่อ


"มันหลอกเราหนุกๆ มากกว่า" สมพรบอก


จาก นั้นเราก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กันอีก จนกระทั่งอีกราวสัปดาห์ต่อมามาโนชก็ประสบอุบัติเหตุอย่างไม่ คาดคิด ขี่มอเตอร์ไซค์มาทำงานถูกรถเมล์เฉี่ยวล้ม แล้วรถตู้ก็ทับศีรษะซ้ำจนเสียชีวิต พวกเราตกใจกันมาก วันรุ่งขึ้น สิทธิพรกำลังสูบบุหรี่อยู่ลานจอดรถ จู่ๆ รถที่จอดอยู่เกิดติดเครื่องยังไงไม่ทราบ พุ่งเข้าชนอัดร่างของสิทธิพรที่ยืนสูบเพลินๆ คนเดียวบาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิตในเวลาต่อมา


งานศพของมาโน ชที่ยังไม่เสร็จ เรามางานศพสิทธิพรกันอีก สมพรพูดกับผมว่า "มึงฟังเพลงในไฟล์แนบหรือเปล่า" ตอนแรกผมยังงุนงง แต่พอจับใจความได้ก็ตอบว่ายังไปตามความเป็นจริง


"เมื่อวาน นี้ไอ้สิดมันบอกว่าไอ้โนดโทร.คุยกะมันตอนดึกเรื่องงาน จู่ๆ ก็ถามมันขึ้นเรื่องนี้ มึงก็รู้ไอ้นี่ชอบเรื่องพิเรนทร์ๆ มันบอกว่าลองหลับตาฟังด้วย"


"ตลกไปมั้ง แค่หลับตาฟังเพลงต้องตายด้วยหรือ" ผมตอบ


"โลกนี้มันมีอะไรๆ ที่เราไม่รู้อีกเยอะ" สมพรพูดช้าๆ อย่างกังวล


"แล้วมึงล่ะ หลับตาฟังกะเขาหรือเปล่า"


สมพรไม่ตอบในตอนแรก "กูเกือบทำเหมือนกัน แต่ไม่กล้าพอ"


หลัง งานศพของเพื่อนสองคนแรกผ่านไป ในงานสัมมนาต่างจังหวัดรถตู้ที่พาพวกเราไปเกิดพลิกคว่ำบนทางหลวงสายเอเชีย จู่ๆ รถทัวร์เบรกแตกพุ่งข้ามเกาะกลางมาทับรถเรา พิเชษฐ์เสียชีวิตในที่เกิดเหตุเพียงคนเดียว เพื่อนในบริษัทที่ไปด้วยบาดเจ็บมากน้อยตามแต่กันไป ตอนแรกสมพรบาดเจ็บสาหัส นอนในไอซียูคืนหนึ่ง ผมเองซึ่งไม่เป็นไรเลยไปเยี่ยมทันทีที่เยี่ยมได้วันรุ่งขึ้น สมพรพูดกับผมทันทีที่พบหน้า


"กูหลับตาฟังเพลงว่ะ" เขาพูดพลางสลดลงอย่างเห็นได้ชัด "กูไม่น่าลองของเลย มึงอย่านะ เชื่อกู อย่าได้ลองเลย เชดมันก็ลอง มันบอกกู"


สมพรพูดเท่านี้แล้วก็นิ่งไปไม่พูดอะไร ตกดึกคืนนั้นสมพรเกิดติดเชื้อในกระแสเลือดจากไปอย่างกะทันหัน


ผม ไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง ได้แต่ขบคิดอยู่คนเดียว เพราะเท่ากับผมเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ได้รับแต่ไม่เคยเปิดฟัง ไม่ต้องพูดถึงหลับตาฟังเพลง ไม่เคยคิดด้วยซ้ำ ผมไม่เคยเชื่อเรื่องไร้สาระอย่างนี้ ทว่าใจหนึ่งก็คิดอยากลอง แต่ใจหนึ่งนึกถึงคำเตือนของสมพร


จนกระทั่งผ่านไปสิบๆ ปี ผมไม่ได้ทำงานที่นั่นและก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ทุกวันนี้ผมป่วยเป็นมะเร็งระยะที่ 4 ชีวิตผมไม่เหลืออะไรอีกต่อไป เตรียมตัวกับอนาคตไว้พร้อม ข้าวของ คำลาจาก ผมจัดการเสร็จสรรพ


เมื่อ วานผมนั่งค้นดูอีเมล์เก่าๆ เล่น เจออีเมล์ภาพดาราลับเฉพาะและไฟล์เพลงแนบนี้ ภาพดาราไม่ทำให้ผมเลือดสูบฉีดและตื่นเต้นเท่าเรื่องราวที่มาตามหลังอีเมล์ ฉบับนี้


เมื่อครู่ผมตัดสินใจฟังเพลงจนจบ เพลงบรรเลงช้าๆ สี่นาที ท่วงทำนองนั้นรันทดบาดลึก เป็นสี่นาทีที่โศกเศร้าหดหู่ใจมาก และในเวลาต่อไปนี้ผมเตรียมหลับตาลง ฟังเพลงนี้ เพื่อพิสูจน์เรื่องราวที่ค้างคาใจ สำหรับสมพร สิทธิพร มาโนชและพิเชษฐ์


ผมค่อยๆ หลับตาช้าๆ


เพลงบรรเลงขึ้นแล้ว................

ที่มา..http://www.khaosod.co.th/view_newsonline.php?newsid=1434547661

thanakorn1