หลวงพ่อแช่ม " ใช้วิชาย่นระยะทาง..เดินถึงก่อนรถไฟ!!

Sornpraram

เร็วกว่ากัน..เยอะเลย..
" หลวงพ่อแช่ม " ใช้วิชาย่นระยะทาง..เดินถึงก่อนรถไฟ!!
ไม่เมื่อย ไม่เหนื่อย แค่จีวรเปียก นิดเดียว..




การย่นระยะทางของการเดินทางของพระเกจิอาจารย์ นับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ยิ่งนัก ที่ระยะทางที่ปกติต้องใช้เวลาในการเดินทางกว่า๑ ชั่วโมง หากพระเกจิอาจารย์บางรูปใช้เวลาเพียงไม่นานนักก็บรรลุถึงปลายทาง กล่าวกันว่า พระเกจิอาจารย์รูปใดที่ใช้วิชาในการย่นระยะทาง ต้องชดใช้ด้วยการเดินจงกรมเท่ากับระยะทางที่ใช้ในการย่นระยะ
ดังเรื่องราวของหลวงพ่อแช่ม แห่งวัดตาก้อง อำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม พระเกจิอาจารย์ผู้มีชื่อเสียงแห่งลุ่มน้ำนครชัยศรี ครั้งหนึ่งหลวงพ่อแช่มได้เดินทางไปยังวัดกลางบางแก้ว เพื่อเยี่ยมเยียนหลวงปู่บุญตามปกติ ระหว่างเดินเข้ามายังวัดกลางบางแก้ว พบพระภิกษุลูกวัดกลุ่มหนึ่งกำลังสนทนากันอยู่หน้ากุฏิหลวงปู่บุญ หลวงพ่อแช่มก็เอ่ยกับพระภิกษุกลุ่มนั้นว่า
“เดินมาจากวัดตาก้องถึงวัดกลางบางแก้ว ก็พอดีได้เหงื่อเปียกจีวร ยังไม่เหนื่อยเท่าไร ถึงเสียแล้ว”ระหว่างวัดตาก้องเดินทางมาถึงวัดกลางบางแก้ว มีระยะทางห่างกันถึง ๓๐ กิโลเมตร พระภิกษุรูปหนึ่งได้ถามหลวงพ่อแช่มว่า “ทำไมหลวงพ่อไม่ขึ้นรถไฟมาเล่า” หลวงพ่อแช่มตอบกลับไปว่า “ไปถึงสถานีรถไฟนครปฐมแล้ว แต่ไม่ทันรถไฟออกไปเสียก่อนแล้ว เลยเดินมาเรื่อยๆ มาถึงสถานีรถไฟนครชัยศรีพักหนึ่งรถไฟเพิ่งจะมาถึง”



หลวงพ่อแช่ม







พระภิกษุกลุ่มนั้นพากันแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง และเข้าใจว่าหลวงพ่อแช่มใช้วิชาการย่นระยะทาง ในการเดินทางมาถึงวัดกลางบางแก้วเป็นแน่ จึงมาถึงก่อนรถไฟได้ พอหลวงพ่อแช่มบอกเสร็จก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า “ท่านแช่ม ที่ท่านว่ารถไฟเพิ่งมาถึงนั้น คงจะเป็นรถไฟคนละขบวนกันมั่ง” เมื่อหันไปทางต้นเสียง เป็นหลวงปู่บุญยืนอยู่ริมระเบียงกุฏินั้นเองหรืออีกเรื่องหนึ่ง
คราวหนึ่งหลวงพ่อแช่มมาเยี่ยมหลวงปู่บุญที่วัดกลางบางแก้ว พบพระภิกษุลูกวัด ๔ รูป กำลังช่วยกันเลื่อยไม้ และไสกบไม้กระดานกันอยู่ หลวงพ่อแช่มได้หยุดทักทายพระภิกษุเหล่านั้นด้วยความคุ้นเคย แล้วทักพระภิกษุที่กำลังไสกบไม้กระดานอยู่ว่า “ทำไมจะต้องไปไสให้เมื่อยมือเปล่าๆ”
พระหนุ่มที่กำลังไสไม้อยู่ได้ยินหลวงพ่อแช่มกล่าวเช่นนั้น ก็หยุดไสแล้วหันไปตอบหลวงพ่อแช่มว่า “ถ้าไม่ไสแบบนี้แล้วจะเรียบได้อย่างไรล่ะหลวงพ่อ”
หลวงพ่อแช่มจึงตรงปรี่ไปที่พระหนุ่มนั้น แล้วหยิบกบไสไม้มาถือในมือ ภาวนาคาถาพึมพำแล้ววางกบไสไม้ลงบนแผ่นไม้กระดานด้านปลาย ทันใดกบไสไม้ก็เคลื่อนไสไม้เองโดยไม่มีใครออกแรงจับไสไปข้างหน้าอย่างน่าอัศจรรย์ยิ่ง เมื่อกบไสไปถึงหัวกระดาน หลวงพ่อแช่มก็ไปหยิบขึ้นมาวางที่ปลายไม้กระดานแล้วปล่อยให้กบไสไม้เคลื่อนที่ไปเอง ท่ามกลางความตกตะลึงใจของพระภิกษุลูกวัดกลางบางแก้ว
พระภิกษุเหล่านั้น ต่างสนใจในวิชาคาถานี้เป็นยิ่ง ถึงกลับกล่าวกับหลวงพ่อแช่ม “หลวงพ่อสอนผมบ้างสิครับ”



แต่กลับมีเสียงตอบมา เป็นเสียงของหลวงปู่บุญ ว่า


“แบบนี้ไม่น่าเรียนเพราะต้องไปจับมาวางเสียเวลาเปล่าๆ”


หลวงพ่อแช่มได้ยินก็หันไปทำความเคารพหลวงปู่บุญในฐานะที่อาวุโสกว่า แล้วจึงกล่าวกับหลวงปู่บุญ “ท่านเจ้าคุณลองดูบ้างเถอะครับ”หลวงปู่บุญเดินเข้าไปหากบไสไม้พลางหยิบขึ้นมาภาวนาคาถาครู่หนึ่ง แล้วจึงวางกบไสไม้ลงบนแผ่นไม้กระดาน กบไสไม้ก็ไสไปเองเช่นเดียวกับตอนที่หลวงพ่อแช่มทำ ทว่าเมื่อกบไสไม้ไสไปถึงหัวไม้กระดาน กบไสไม้ก็ถอยกลับมาเองถึงปลายไม้แล้วไสไม้ต่อไป โดยไม่ต้องเสียเวลามาจับวางใหม่


ซึ่งสร้างความตื่นเต้นแก่พระภิกษุลูกวัดที่ได้เห็นการแสดงหยอกล้อกันด้วยวิชาคาถาอาคมระหว่างหลวงปู่บุญ และหลวงพ่อแช่มแห่งวัดตาก้อง





ขอขอบพระคุณท่านเจ้าของภาพ และที่มาเนื้อหาข้อมูลมา ณ ที่นี้
  ศิษย์มีครู
เพื่อเผยแผ่บารมีเป็นสังฆบูชา และเทิดทูนเกียรติคุณครูบาอาจารย์

เรียบเรียงโดย
ศักดิ์ศรี บุญรังศรี
ที่มา..
http://www.tnews.co.th/contents/370347

oustayutt