หากวันใดมันหลงลืมไม่เคารพกู เมื่อนั้นจุดจบของมันย่อมมาถึง ”

Sornpraram

เสือณี เสือร้ายแห่งบ้านดงพิกุล




หลวงพ่อกวยท่านเป็นพระผู้มากเมตตาไม่มีประมาณ ดุจดังร่มโพธิ์ใหญ่หมู่นกกาต่างมาพักพิงอาศัย
ไม่ว่าฅนดีฅนร้ายท่านเมตตาเสมอกันทั้งสิ้น ศิษย์ท่านมีตั้งแต่นักการเมืองจนถึงฅนบ้าใบ้วิกลจริต
ท่านเมตตาเสมอกันหมดไม่แบ่งแยกรังเกียจ นี้คือความรักเมตตาของหลวงพ่อกวยที่ยิ่งใหญ่มากประมาณ
มีไอ้เสือผู้หนึ่งเป็นศิษย์หลวงพ่อกวย


ชื่อเสือณี อยู่บ้านดงพิกุล เสือณีเขารู้จักหลวงพ่อกวยมาตั้งแต่ยังเป็นนายณี


หลวงพ่อกวยให้ความเมตตาพอควร ได้มอบตะกรุดโทนให้ไปหนึ่งดอกพร้อมอาคม  
หลังจากนั้น ผู้คนก็ลือว่าหนังแกดีปืนยิงแกไม่เข้า มีชายผู้หนึ่งเป็นศิษย์หลวงพ่อกวยเช่นกัน
เขาโกรธแค้นเสือณีในเรื่องส่วนตัวที่ได้ทำไว้ต่อเขา ได้พยายามแอบยิงเสือณีหลายครั้งซุ่มยิงชนิดใกล้ ๆ
ไม่เกินหนึ่งวา คือ ซุ่มอยู่ในพุ่มไม้ระยะใกล้ ยิงด้วยลูกซองด้วยกะว่ายังไงไม่รอด


ปรากฏว่ายิงไม่ติดนกปืนสับแต่ลูกไม่แตก เสือณีโดดหลบได้


เรื่องลอบยิงนี้แกพายามดักยิงเสือณีมาหลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งยิงไม่ติดเลยแม้นสักครั้ง
จึงนำความแค้นที่ตนโดนเสือณีกระทำมาบอกเล่าให้หลวงพ่อกวยทราบ
เขามาขอหลวงพ่อกวยให้เรียกอาคมคืน หรือช่วยชี้แนะวิธีปราบปรามเสือณี


โดยให้เหตุผลว่าว่าเสือณีสร้างความเดือดร้อนสมควรตาย


หลวงพ่อหยุดนิ่งคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า..


“พ่อที่ไม่ยอมให้ฅนมาฆ่าลูก


หากวันใดไอ้ณีมันหลงลืมไม่เคารพกู


เมื่อนั้นจุดจบของมันย่อมมาถึง  ”



ภายหลังเวรกรรมตามทัน เสือณีคงถึงคราวหมดอายุ เสือณีย้อนกลับบ้านมานอนอยู่กับเมียที่ บ้านโพธิ์งาม
ตามปกติเสือณีคาดตะกรุดหลวงพ่อกวยตลอด จะถอดตะกรุดเฉพาะเวลานอนอยู่กับเมีย
เมื่อตำรวจรู้ข่าวจึงบุกเข้าจับกุมแบบสายฟ้าแลบ ด้วยความรีบหนีตำรวจเพราะมาแบบไม่ทันตั้งตัว


เสือณีจึงลืมตะกรุดที่แขวนไว้บนเสาเรือน สุดท้ายยิงปะทะกับตำรวจก็ถึงจุดจบแต่เพียงเท่านั้น


เป็นไปตามกรรมดังคำที่หลวงพ่อท่านเคยกล่าวไว้ทุกประการ....



เรื่องราวนี้นำมาบันทึกไว้เป็นอุทาหรณ์ ให้ศิษย์รุ่นหลังพึงสังวรว่า..




“ทำบาปกรรมประพฤติชั่ว ไม่ว่ามีของขลังครูดีอย่างไร

สุดท้ายต้องตายเป็นไปตามกรรมทั้งสิ้น

ไม่มีของขลังใดสร้างมาให้หนีกรรมได้”