ผ่านไปหลายพันปี ผู้คนเริ่มรุกรานเข้ามายังพื้นที่หุบเขาลึกมาเรื่อยๆ พญานาคเกศจึงกลายร่างเป็นมนุษย์แปลงแฝงเข้าไปในเมืองเพื่อส่งสารให้มนุษย์หยุดรุกล้ำเข้ามาในป่าแต่กลับพลัดตกลงไปในหลุมพรางดักสัตว์ของพรานป่า พญานาคเกศร้องขอความช่วยเหลืออยู่หลายวันก่อนหมดแรงและสลบไป สัมผัสของปลายนิ้วทำให้พญานาคเกศรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพบกับใบหน้าของสาวงามนางหนึ่ง พรานป่าปรากฏตัวขึ้นพร้อมอาหารคาวหวานและคำขอโทษต่อสิ่งที่เกิดขึ้นต่อพญานาคเกศ
ครอบครัวพรานป่าได้ช่วยชีวิตของพญานาคเกศไว้ ลูกสาวพรานป่ามีนามว่า แก้ว เธอเป็นกุลสตรีตามแบบฉบับสาวไทย ผิวพรรณผ่องตึง กิริยามารยาทงามนัก เธอถูกคลุมถุงชนให้แต่งงานกับเจ้าหัวเมืองในอีกไม่กี่เดือน พญานาคเกศลุ่มหลงในความงามของแก้วในทันใดและแก้วเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน พญานาคเกศและแก้วมักเกี้ยวพาราสีกันในป่าที่ลับตาคน หากแต่พวกเขาหารู้ไม่ว่า นางพญานาคสารนั้นได้เฝ้ามองอยู่อย่างเงียบๆ เช้าตรู่วันหนึ่งพรานป่าออกล่าสัตว์เช่นเคย หลังผ่านไปหลายชั่วโมง พรานป่าสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของจากในป่าลึก เขารีบซ่อนตัวข้างพุ่มไม้ แฝงตัวเข้ากับธรรมชาติ หายใจอย่างแผ่วเบาและเตรียมง้างไม้ปลายแหลมเพื่อสังหารสัตว์ป่า ในเสี้ยววินาทีที่พรานป่ากำลังจะพุ่งไม้หอกนั้นเอง เขากลับเห็นผิวขาวผ่องของหญิงสาวเผยออกมา ร่างกึ่งเปลือยค่อยๆเคลื่อนออกจากพุ่มไม้พร้อมกับสัตว์รูปร่างประหลาดคล้ายปลาขนาดใหญ่เคลื่อนคร่อมอยู่บนร่างหญิงสาว ใบหน้าของเธอเผยออกมา แก้วหลับตา ร่างทิ้งตัวลงคล้ายไร้วิญญาณ เคลือบไปด้วยน้ำเมือก พญานาคเกศกลายคืนร่างเดิมขณะมีสัมพันธ์สวาทกับแก้วลูกสาวนายพราน เมื่อพรานป่าเห็นร่างของลูกสาวตนเปลือยไร้วิญญาณก็เกิดโทสะหนักพร้อมจัดตัวพญานาคเกศกลับมายังหมู่บ้านและกำลังจะลงมือสังหาร
นางพญานาคสารเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดและได้ตามมายังหมู่บ้านพร้อมทั้งอ้อนวอนขอชีวิตหัผัวตนเองด้วยการแลกกับเส้นผมของตนซึ่งมีสรรพคุณเป็นยาอายุวัฒนะ หากแต่นางพญานาคสารก็จะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกเพียงหนึ่งวัน พรานป่าเห็นเช่นนั้นก็สงสารนัก แต่ด้วยโทสะจึงไม่อาจให้อภัยพญานาคเกศได้ พรานป่าจึงตัดเอาเส้นผมของพญานาคเกศออกแล้วจึงปล่อยตัวไป พญานาคเกศรู้สึกอับอายและสำนึกผิดต่อนางพยานาคสารยิ่งนัก ร่างที่อยู่ได้อีกเพียงหนึ่งวันจึงค่อยๆ กลายเป็นหินอยู่ใต้ผิวน้ำหนองบัว และชื่อของดอยสะเก็ดแท้จริงแล้วมาจากคำว่า ดอยเส้นเกศ ซึ่งเป็นชื่อของพยานาคเกศนี้เอง
