กิติศัพท์การ ซวดน้ำของธรรมเคนเป็นที่ลือชาไปไกล
วันนั้นพ่อตาหมาน ไม่หมานสมชื่อ(หมานแปลว่า มีโชค เฮง) ออกหาปลาในหนองจันทร์ แกคงไม่ได้ออกปากขอปลาจากมเหศักดิ์เจ้าหนองเสียก่อน แหหว่านลงไปในน้ำติดเจรเข้ตัวใหญ่ตัวหนึ่ง แกตกใจมากวิ่งขึ้นฝั่ง
ด้วยความเสียดายแหและนึกอยากลองวิชาพ่อธรรมเคน เลยออกปากท้าพนัน ให้เหมอธรรมใหญ่ลงปลดแหออกจาก อ้ายเคี่ยมตนนั้น
พ่อธรรมเคนต่อลองเค้าพนันจนเป็นที่พอใจ จึงตรงไปที่วังน้ำแห่งนั้น
บริกรรมคาถาเพิก น้ำ และวะน้ำ หายลงไปในวังแห่งนั้น
ตาหมานก็นั่งเฝ้าด้วยใจจดจ่อ เพราะจรเข้ในวังนี้ดุยิ่งนัก
ประมาณครึ่งชั่วยาม ธรรมเคนก็โผล่พ้นผิวน้ำ เอาแหนั้นคืนกับเฒ่หมาน
พอธรรมเคนขึ้นมาบนฝั่ง จรเข้ตัวนั้นก็โผล่ขึ้นมาฟาดหัวฟาดห่าง พ่อธรรมเคนเลยออกปากว่า "รับหลังกูนี่มึงเก่งนักนะ บักขี้หมาติดดังเอ๋ย"
เรื่องนี้ยังเล่าขานกันมาอีกนาน
ครั้นประมาณปี๒๕๑๘ มีบริษัทฝรั่ง เอาปืนมาให้ชาวบ้านยืมไปล่าจระเข้ และรับซื้อหนังมันด้วยราคางาม จากน้ันไม่กี่ปี จระเข้หนองจันทร์ก็กลายเป็นแค่ตำนานไปเสียแล้ว
วิชาซวดน้ำ ยังมีผู้สืบทอดอยู่น้อยมาก
จระเข้สัตว์ดึกดำบรรพ์ยังแทบสูญพันธ์
นี่แหละความไม่แน่นอนของโลก
....เล่าโดยธรรมบุนนาก
