ผมเป็นศิษย์ใหม่อาจจะยังไม่เข้าใจถ่องแท้ในเรื่องของ "พานครู" แต่ก็เคยแอบอิจฉาพี่น้องหลายคนที่ได้รับการครอบครูและรับพานกับอาจารย์ ซึ่งน่าจะได้รับความรู้สึกเหมือนเป็นพิเศษ จากอาจารย์โดยตรง แต่ความละเอียดอ่อนนอกจากความรู้สึกเหล่านั้น มันยังมีรายละเอียดและข้อปฎิบัติที่ต้องมีความสม่ำเสมอไม่ว่าจะเป็นการจัดดอกไม้ถวายทุกวันพระ หรือการประคองตัวเองให้ไม่ผิดคำพูดในศีลข้อใดข้อหนึ่งที่ตัวเองเอ่ยสัจจะเอาไว้ และอื่นๆอีกมากมาย....
แต่สิ่งที่ผมกลัวที่สุดของการรับพานครูสำหรับผม คือการผิดสัจจะ และไม่สามารถทำตามคำพูดตัวเองได้ มันอาจไม่มีอะไรมากสำหรับตัวเองแต่....มันส่งผลต่อครูบาอาจารย์ที่ท่านต้องรับผิดชอบการกระทำของเรา ท่านไม่เคยเอ่ยปาก ท่านไม่เคยบ่นหรือว่า ท่านไม่เคนรักเราน้อยลงเลย แต่...เราล่ะรักอาจารย์เราได้เท่าที่อาจารย์รักเราไหม วันที่รับพานครู ครอบครูกับท่าน วันนั้นเราคิดอะไรอยู่ ยังจำได้ไหมว่าเราเคยเอ่ยสัจจะอะไรไว้ในใจบ้าง
หลายครั้งที่ผมเห็นอาจารย์ปวดเนื้อเมื่อยตัว ขาบวมหรืออะไรก็ตามแต่ ผมไม่รู้หรอกว่ามันเกิดจากเหตุปกติ หรือเกิดจากการผิดครูของการกระทำที่เราไม่ระมัดระวังหรือเปล่า เผลอลืมไปบ้างไม่เป็นไร แต่ถ้าทำไม่คิดเนี่ยมันไม่น่าให้อภัย ผิดครั้งแรกไม่ว่ากันแต่ สอง สาม สี่ เนี่ย อยากจะขอลองหันมามอและแคร์ความรู้สึกของอาจารย์กันบ้าง สักนิด คนที่รักเราโดยไม่มีข้อแม้
ผมกล้าพูดเลยว่าถึงวันนี้อาจารย์จะยอมครอบครูและให้ยกพานครูได้อีกครั้ง ผมก็มิอาจเอื้อมที่จะรับ ไม่ใช่ด้วยเหตุที่ผมยังคงเดินทาง จรจัดไปทั่วไม่มีหลักแหล่ง ไม่มีหิ้งบูชาที่แน่นอน แต่เป็นเพราะผมรู้ตัวว่าไม่ดีพอและไม่สะอาดพอ และที่สำคัญไปกว่านั้น คือผมไม่อยากให้คนที่ผมรักและเคารพ มาแบกรับอะไรที่ผมทำผิดพลาด เพียงแค่เพราะท่านเป็นอาจารย์ของผม หรือถ้าผมเป็นคนที่รับพานครูจากท่านไป แล้วผมทำไม่ได้อย่างที่ผมเคยเอ่ยปาก ผมคงถวายพานคืน แล้วออกมาเป็นศิษย์ธรรมดาที่เคารพอยู่แบบห่างๆ ผมยังสบายใจกว่า ผมไม่อยากเป็นแค่คนที่พูดแต่ไม่ทำ
ที่เขียนมาไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินพี่น้องท่านใด แต่แค่พูดจากความรู้สึกที่แอบอิจฉาคนที่ได้รับพานครูและแค่อยากเตือนกันฉันท์พี่น้องว่าท่านมีโอกาสอันพิเศษกว่าหลายๆคนแล้ว อย่าปล่อยให้เป็นแค่พิธีกรรม แต่จงสำรวมและใช้มันเป็นสติในการดำเนินชีวิตให้ถูกธรรมนองคลองธรรมเพื่อชีวิตจะได้ดีขึ้น และอย่าลืมว่า อาจารย์อยู่กับเราและรับผลของการกระทำของเราตลอดเวลา _/\_
