◎ หลวงพ่อจง ให้หวยสังกะสี ◎
หลวงพ่อจง ความจริงท่านให้หวยแม่น แต่คนรับหวยไปนั่นแหละ เอาไปเล่นได้ดีหรือไม่ได้ดีก็ช่าง
วันหนึ่งก็มีงานทำบุญกันที่ตลาดบ้านแพน ที่อำเภอเสนา เขาก็นิมนต์อาตมาไปด้วย หลวงพ่อจงด้วย อยู่กันคนละวัด แต่ความจริงหลวงพ่อจงท่านอยู่ไกลกว่ามาก ท่านไปถึงก่อนเสมอ เวลาที่เขาทำบุญ หลวงพ่อจงมีอาวุโสมากที่สุด นั่งข้างหน้า อาตมาก็มีอาวุโสน้อยที่สุด นั่งปลายแถว อย่างนี้เป็นปกติ และนอกจากนั้น พระคณาธิการก็มีอายุมากๆ กว่าอาตมาทั้งนั้น
เมื่อฉันข้าวเสร็จ ก่อนที่จะยถาสัพพี มีคนหนึ่งเข้าไปขอหวยหลวงพ่อจง เจ้าบ้านนั่นแหละ เป็นร้านค้า เข้าไปขอหวยหลวงพ่อจง แล้วเขาเองก็เป็นร้านค้าสังกะสีเสียด้วย เขาก็บอกว่า
หลวงพ่อขอรับ การค้ามันไม่ค่อยดี อยากจะขอหวยสักสองสามตัว
หลวงพ่อท่านก็บอกว่า หวยท่านไม่มีหรอก ท่านไม่รู้หรอก ไอ้เรื่องหวยน่ะ ที่วัดท่านน่ะขาดสังกะสีอยู่กี่แผ่นก็ไม่ทราบ
ท่านพูดจำนวนร้อย แล้วก็มีเศษสิบ เศษหน่วยเสร็จ ไอ้เลขมันก็เป็น ๓ ตัว ตามจำนวนนั้น
อีตาแป๊ะนั่นก็เลยบอกว่า ถ้าผมถูกหวยนะขอรับหลวงพ่อ ผมจะซื้อสังกะสีจำนวนเท่านี้ไปถวายหลวงพ่อ เอาไปถวายโดยไม่ต้องเรี่ยไรใครขอรับ ขอให้หลวงพ่อให้หวย
ท่านก็บอก ไม่มีหวย หวยท่านไม่มี แต่สังกะสีเท่านี้ ท่านยังซื้อไม่ได้ แล้วท่านจะรู้หวยได้ยังไง
อาตมาอยู่ข้างท้ายก็รำคาญปากเต็มที เลยเรียกเถ้าแก่คนนั้นมาบอก นี่มานี่แน่ะ
แกก็มาหา ก็พูดดังๆ บอก ไอ้เรื่องหวยน่ะ อย่าไปขอหลวงพ่อท่านเลย ถามว่า จำได้ไหมว่าหลวงพ่อท่านขาดสังกะสีอยู่กี่แผ่น
เถ้าแก่ก็จำได้ว่าขาดอยู่ ๖๐๐ แผ่นเศษๆ
ถามว่า เศษเท่าไร
แกจำได้ ก็เขียนเลขลงไป ก็เลยบอกว่า
เอายังงี้ก็แล้วกัน เมื่อหลวงพ่อท่านต้องการสังกะสี เราก็เอาเลขสังกะสีนี่แหละไปซื้อหวย ถ้าหากว่าเราจะได้สังกะสีไปถวายหลวงพ่อจริงๆ เลขสังกะสีอันนี้มันก็เป็นหวย มันก็บันดาลให้ถูก เพราะว่าเราจะทำบุญ เราจะซื้อเท่าไหร่ก็ช่าง แต่เมื่อได้สตางค์แล้วก็เอาไปซื้อสังกะสีถวายหลวงพ่อตามจำนวนที่ท่านต้องการ
หลวงพ่อจงก็หัวเราะคิกๆ คิกๆ ตามปกติท่านแบบนั้น ในที่สุด พอยถาสัพพีเสร็จก็กลับ
รุ่งขึ้นหวยก็ออก ปรากฏว่าชาวอำเภอเสนาถูกหวยกันเป็นตับ เลขท้ายสามตัว
พอถูกหวยเสร็จเรียบร้อยแล้ว พ่อเจ้าประคุณอีตาแป๊ะก็ขนสังกะสีในบ้านแกนั่นแหละ ตามจำนวนที่หลวงพ่อจงบอกไว้ เอาไปถวายหลวงพ่อจง พอไปถึงขนขึ้นวัด ไอ้วัดของท่านก็ใกล้เมื่อไหร่ เดินตั้งสองสามเส้นจากท่าน้ำกว่าจะถึงวัด มีถนนยาว ขอโทษไม่ใช่สองสามเส้น เห็นจะเป็นห้าเส้นเศษ หรือจะกี่เส้นก็ไม่ทราบ มันไกลจริงๆ
ท่านหัวเราะชอบใจใหญ่บอกว่า วัดท่านไม่ได้มุงสังกะสี วัดของท่านมุงกระเบื้อง เอาสังกะสีมาทำไม
ตาแป๊ะแกก็เลยบอกว่า ก็หลวงพ่อบอกว่าต้องการสังกะสี
ท่านก็หัวเราะชอบใจใหญ่ ถามว่าเถ้าแก่ขออะไรฉันล่ะ
เขาบอกว่า ขอหวย
ท่านก็ถามว่า ไอ้สังกะสีน่ะมันจำนวนกี่แผ่น
เขาก็บอกเป็นจำนวนหกร้อยแผ่นเศษ
ท่านก็ถามว่า มันตรงกับอะไร
เขาก็เลยบอกว่า ตรงกับเลขท้ายรางวัลที่ ๑
ท่านก็หัวเราะชอบใจ ท่านบอกว่า ฉันไม่ได้ให้หวยนะ ฉันพูดเรื่องสังกะสี แต่สังกะสีที่เถ้าแก่เอามาฉันไม่เอาหรอก เพราะว่าที่วัดนี้ไม่ได้มุงสังกะสี
จากหนังสือเรื่องจริงอิงนิทาน เล่ม ๑ โดยพระราชพรหมญาณ วัดท่าซุง จังหวัดอุทัยธานี
