พระอาจารย์สิงห์ทอง ธัมมวโร
วัดป่าแก้วชุมพล
อ.สว่างแดนดิน จ.สกลนคร
ความรักก็ดี ความโกรธก็ดี
ล้วนแต่เป็นกิเลส ไม่ใช่จิตที่บริสุทธิ์
ไม่ใช่จิตที่จะนำสุขมาให้
ถ้าใจมีรักมีโกรธเมื่อไร
ใจก็ยังได้รับความทุกข์อยู่เมื่อนั้น
ความจริงแล้วความโกรธเกิดขึ้นเพราะความรัก
เรารักสิ่งใด สงวนสิ่งใด ยึดถือสิ่งใด
สิ่งนั้นแหละเป็น "ภัย" ให้ทุกข์
ถ้าเราไม่รัก เราไม่ยินดีในสิ่งนั้นๆ
เมื่อสิ่งนั้นๆเกิดวิบัติไป เสียหายไป
หรือแตกหักไป ใจก็จะไม่เกิดทุกข์
เพราะความไม่รักไม่ยินดี
ไม่ติดข้องในรูปนั้นๆ
เราจะพินิจพิจารณาได้โดยง่ายดาย
เรื่องสิ่งที่เราสละละทิ้งเด็ดขาด
ไม่ยินดีหวงแหนในสิ่งนั้นๆ
เช่น มูตร คูต หรือน้ำมูกน้ำลายเรา เป็นต้น
เมื่อตกหล่นออกไป เราไม่เคยคิดหวงแหน
คนจะมาเหยียบมาย่ำทำลาย
หรือสัตว์ มด แมลงจะมากัดมากินอย่างไร
เราไม่เคยเสียใจ ไม่เคยเป็นทุกข์
นี่จิตเมื่อรู้เห็น ละถอน ปล่อยวางสิ่งต่างๆ
ไม่หึงหวง ไม่รัก จิตก็มีความสุขความสบายอย่างนั้น
ทั้งๆที่ของอยู่ในตัวก็ตาม ของอยู่นอกตัวก็ตาม
เมื่อจิตไม่มีการรักการยึด
มันสบาย มันเป็นสุข
แต่มันก็ฝึกยากสำหรับเราคนโง่
คนชอบติดชอบข้องชอบแวะ
ในสิ่งที่พระพุทธเจ้าไม่แนะสอน
