ชีวิตนี้เป็นประดุจผ้าขี้ริ้ว
เป็นเหมือนถังขยะที่คอยเก็บอานิสงส์ของกรรมดีชั่ว
แล้วก็ให้ผลแก่เราเป็นผู้เสวย
ถ้าเรานำชีวิตที่เราพิจารณาเห็นด้วยปัญญาอันยิ่งเองแล้ว
น้อมพิจารณาให้เกิดธรรมะขึ้นภายในใจ
ธรรมที่เกิดขึ้นภายในใจนั่นแหละจะเป็นเหมือนผ้าขี้ริ้วห่อทองขึ้นมาทันที
เพราะร่างกายของคนนี้ไม่มีค่า มันมีค่าอยู่ที่หัวใจที่มีธรรม
รูปธรรมทุกๆ อย่างจึงเป็นผ้าขี้ริ้ว
นามธรรมคือหัวใจ ที่ฝึกปฏิบัติจนได้เห็นธรรมตามความสามารถ นั่นแหละเป็นทอง
คือธรรมสมบัติอันล้นค่า ปรากฏเด่นขึ้นมาเป็นสักขีพยาน
แต่ถ้าพวกเราไม่สนใจในการฝึกจิตรักษาใจสร้างคุณงามความดีแล้วละก็
คนประเภทนี้ก็อาจเรียกได้ว่า “ผ้าขี้ริ้วห่อก้อนขี้หมา”
เพราะเกิดมาเป็นมนุษย์ไม่รู้จักคุณค่าของคนแล้วยังไม่พอ
ยังกลับไม่รูจักค่าของคุณงามความดีด้วย
คือการปฏิเสธความดี แต่จิตนี้มั่งมีไปด้วยความชั่วเสีย
เกิดเป็นคนแต่ใจไพล่ไปในทางเปรตผี
รูปร่างแบ่งแยกมนุษย์ให้รู้ว่าสวยขี้เหร่อย่างใด
ใจก็แบ่งแยกมนุษย์เรื่องดี-ชั่ว สะอาด-สกปรก ได้อย่างนั้นเหมือนกัน
เกิดเป็นคนเหมือนกันแต่ใจมันไม่เหมือนกัน
ใจนี่แหละทำให้คนต่างกัน
ไม่ใช่ร่างกาย ทรัพย์สมบัติเงินทองของนอกกาย
------------------------ คัดลอกบางตอนมาจาก
หนังสือประวัติพระครูสุทธิธรรมรังษี หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท
พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง
วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม อ.สามโคก จ.ปทุมธานี
