หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
ต.บ้านหม้อ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
อันคนเรานะมันหลงอยู่แต่ในความรักกับความชังนี้นะ
นี่ล่ะเป็นต้นตออันสำคัญมาก..หลงกันอยู่หลาย
อันจะทำบาปกรรมอันใดก็เพราะความรักกับความชังนี่แหละ
เพราะมันละกิเลสสองตัวนี้ไม่ได้
มันถึงได้ทำบาปคนเราน่ะ
เอ้า..เป็นผู้ครองเรือน..รักลูกรักเมีย
อย่างนี้ก็เอ้า..ไปทำบาปมาเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย
ถ้าไม่ทำบาปก็ลูกเมียก็ว่าเอา
พ่อตาแม่ยายก็ว่าเอา
ก็จำเป็นน่ะ บาปก็จำเป็นต้องได้ทำบาป
ถ้าไม่ทำอย่างนี้เพื่อนก็ว่าเอา
นั่นเรียกว่า ตั้งอยู่ใน"ภยาคติ"*
มีลำเอียงไปด้วยความกลัว
กลัวคนอื่นว่าเอาแล้วก็ทำบาป
ก็เพราะความรักนั่นแหล่ะเป็นมูลเหตุ
ถ้าไม่ไปรักลูกสาวเขาอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ไปทำบาปเช่นนั้น
แม้ความรักอื่นๆ ก็เหมือนกันแหละ
เมื่อหากว่า รักเกินขอบเขตไปแล้ว
มันก็ทำบาปแน่นอนทีเดียว
ความชังก็เหมือนกัน
เมื่อมันชังเกินขอบเขตไปแล้ว มันก็ทำบาปไปได้
ดังนั้นจึงพากันเห็นโทษของกิเลสสองกองนี้ให้ได้
*หมายเหตุ : อคติ ๔ เหตุแห่งความลำเอียง อันทำให้ใจไม่เป็นกลางอยู่ได้
ได้แก่ ฉันทาคติ (รัก), โทสาคติ (ชัง), โมหาคติ (หลง), ภยาคติ (กลัว)
