หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
ต.บ้านหม้อ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
การที่คนเราจะได้ทรัพย์ภายในอันประเสริฐนี่นะ
มันก็ชำระสิ่งที่มันไม่เป็นมงคลนั้นน่ะออกจากจิตใจเสียก่อน
ชำระบาปอกุศลอันทำใจให้เศร้าหมองขุ่นมัว
ออกไปจากจิตเสียก่อน
บัดนี้เมื่อจิตเบิกบานผ่องใส ไม่มีบาปมาครอบงำแล้ว
การแสดงกิริยาอาการใดออกมาทางกายทางวาจานี้
มันก็เป็นกายอันสะอาด วาจาอันสะอาด
น่ายินดี น่าเลื่อมใส น่าพอใจของบุคคล
ผู้ได้พบเห็น ผู้ได้ยินได้ฟังคำพูดคำจา
นี่คนทั้งหลายก็ยกย่องสรรเสริิญว่าเป็นคนงามในโลก
หรือว่านักปราชญ์ทั้งหลายมีพระพุทธเจ้าเป็นต้น
ทรงยกย่องว่าเป็น "คนงาม"
พระองค์ไม่ได้ยกย่องบุคคลผู้มีเครื่องประดับ
อันของมีค่ามากมายหรูหรานั้น
ว่าเป็นคนสวยงามสมบูรณ์แบบ
พระพุทธเจ้าไม่ได้ทรงยกย่องเลย
แต่ถ้าพูดถึงความสวยงามตามสมมติของโลกนั้น
ก็ทรงยอมรับ ทรงยอมรับเหมือนกันแหละ
รับว่าสวยงาม แต่มันก็ "สวยงามอยู่ชั่วคราว" อย่างว่ามานั้นล่ะ
ส่วนคุณธรรมความดีต่างๆนี้น่ะ
มันทำให้คนเรา "สวยงามไปจนตลอดชีวิต"
ละโลกนี้ไปแล้วก็ยังไปงามอยู่ในโลกอื่นนู่น
ถ้าบุคคลยังไม่บรรลุถึงที่สุดแห่งทุกข์คือ พระนิพพาน
เอ้า...งามในมนุษย์นี้แล้ว
ละโลกจากมนุษย์นี้ไปก็ไปงามบนสวรรค์อีก
กลับจากสวรรค์มาเกิดในมนุษย์โลก
ก็มางามอยู่ในมนุษย์โลกนี้อีก
คนมีศีลธรรมเป็นเครื่องประดับตัวนะ
จะเป็น "คนงาม" อยู่เรื่อยไป
ขอให้พากันพิจารณาให้ดีความงามอันนี้น่ะ
มันอำนวยความสุขความสบายใจให้สม่ำเสมอไป
ความทุกข์ใจต่างๆ น้อยเบาบางเต็มที