ของ
พระสุทธิธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์
(ท่านพ่อลี ธมฺมธโร)
วัดอโศการาม อ.เมือง จ.สมุทรปราการ
การที่เรามาบำเพ็ญจิตใจอยู่นี้ ต้องเสียสละถึง ๕ อย่าง
นับเป็น “มหาปริจาค” ทีเดียว คือ
๑. เสียสละเวลา
เวลาของเราซึ่งอาจเป็นเงินเป็นทอง เป็นวิชาความรู้ เป็นเวลานอนพัก
๒. สละความสุข
เราอยู่บ้านของเราเรามีความสุข
ถ้าหากเรามาอยู่ในสังคมอย่างนี้ เราหมดอิสระ เราไม่ได้นั่งนอนอย่างสบายใจ
๓. สละภายใน
เช่น สมาทานศีล ๕ ศีล ๘ คือ สละอกุศลธรรมที่เกิดจากทางกาย
๔. สละคำพูดที่เป็นโทษ
คือ วาจาทุจริต
๕. สละความกังวล
คือ บำเพ็ญจิตใจให้สงบนิ่งจากนีวรณธรรม
การสละของพระพุทธเจ้าไม่เหมือนกับของเรา
เพราะพระองค์เป็นจอมศาสดา ส่วนเราเป็นเพียง “สาวกพุทธะ”
(เล่าถึงเรื่องมหาบริจาคของพระเวสสันดร)
ผลของการเสียสละของเรานั้น
ก็จะได้ซึ่งอามิสสุขและอาจถึงนิรามิสสุขด้วย
ผู้ที่ต้องการจะละขันธ์ห้า ต้องเสียสละห้าอย่างนี้
ที่มา : แนวทางวิปัสสนากัมมัฏฐาน.
พิมพ์ครั้งที่ ๑. ชมรมกัลยาณธรรม. กรุงเทพฯ : ๒๕๕๒, ๑๓๕-๑๓๖.
