เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 1 เดือนที่แล้ว วันนั้นพ่อได้พาผมไปต่างจังหวัด ไปเยี่ยมญาติที่จังหวัดสงขลา ผมออกเดินทางประมาณ 07.35 น. และถึงสงขลาเวลา 15.30 น. เพราะผมอยู่ภูเก็ตเลยไปถึงเร็ว
เมื่อไปถึงสงขลาก็ไปบ้านญาติเลยไม่รีรอใคร บ้านญาติของผมอยู่ตรงกับวัดแห่งหนึ่งในจังหวัดสงขลา บ้านแถวนั้นจะอยู่ติดกันเป็นแถวครับ
วัน รุ่งขึ้นเวลาประมาณ 19.22 น. ผมอยู่ที่หน้าบ้าน และวันนั้นเป็นวันเสาร์ (คนโบราณถือว่าวันเสาร์เป็นวันปล่อยผี) ?พี่ริว? ซึ่งเป็นพี่ใหญ่สุดในกลุ่มนี้ และเป็นพี่ไม่แท้ของผมด้วย ได้เสนอขึ้นว่า
?เรามาเล่นซ่อนหากันดีกว่า?
และ เราก็เล่นซ่อนหากันที่เราเล่นเพราะเราไม่มีอะไรจะเล่นแล้ว แล้วก็ยังรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ว่าซ่อนหาเขาห้ามเล่นหลัง 18.00 น.ขึ้นไป แถมวันนั้นยังเป็นวันเสาร์อีกด้วย
เวลาเราเล่น เราจะนับ 1-50 ตอนนั้นทุกคนวิ่งไปหาที่ซ่อนกันได้หมดแล้ว เหลือแต่พี่ริว
?35, 36? พอนับจวนจะถึง 50 อยู่แล้ว พี่ริวก็ได้วิ่งไปซ่อนที่หลังโลงศพ
?40, 41? พี่ริวกังวลว่าคนที่กำลังปิดตาอยู่เนี่ยจะหาเจอ เลยเข้าไปแอบในโลงศพ
?48, 49, 50?
ตอนนี้ถึง 50 แล้ว คนที่เป็นก็ตามหาคนที่ซ่อนอยู่ ผ่านไปประมาณ 2 นาที คนที่ปิดตาหาทุกคนเจอหมดแล้วยกเว้นแต่พี่ริว
?พี่ริว…พี่ริว? ผมตะโกน
พี่ ริวก็ไม่ออกมา และพวกเราก็ออกเดินตามหา พอดีผมนึกขึ้นได้ว่า พี่ริววิ่งไปแอบที่หลังโลงศพ ผมจึงได้ไปบอกเพื่อนๆ และพวกเราก็พากันเดินไปหาพี่ริว พอพวกเราเดินไปใกล้จะถึงโลงศพ ก็กล้าๆ กลัวๆ อยู่เหมือนกัน
ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก
เราได้ยินเสียงเหมือนใครเคาะโลง พวกเราทุกคนสะดุ้งกันหมด ตอนแรกพวกเราก็นึกว่าพี่ริวคงแกล้งมั้ง
?ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!?
คราวนี้คงไม่ใช่การกลั่นแกล้งอย่างแน่นอน เราทุกคนจึงใช้มือจับที่ฝาโลงทุกคน
?ช่วยด้วย! พี่อยู่ในนี้?
ตอนแรกพวกเราก็นึกว่าพี่ริวแกล้ง…แต่ไม่ใช่…พวกเราก็เลยเอามือไปจับฝาโลงและนับ 1, 2, 3 แล้วพวกเราก็เปิดฝาโลง
ภาพ แรกที่พวกเราเห็นก็คือ เหมือนกับว่าพี่ริวนอนทับร่างหญิงชราคนหนึ่ง ซึ่งนิ้วมือและนิ้วเท้าหงิกงอ มีน้ำเหลืองไหลออกมาเยอะมากและมีหนอนไต่ตามตัวยั้วเยื้ยไปหมด
แล้ว พวกเราทั้งหมดก็วิ่งร้องไห้กันออกมา ส่วนพี่ริวก็ลุกขึ้นมา และมองไปที่โลงศพพี่ริวก็เห็นสภาพเดียวกับที่เราเห็น พี่ริวก็วิ่งและร้องไห้ออกมาเช่นเดียวกัน เมื่อถึงบ้านยายของพี่ริวจึงถามขึ้นว่า
?ริว…ริว…เป็นอะไรลูก? พี่ริวพูด แต่พูดแบบไม่เป็นภาษาและเส้นผมบนหัวของพี่ริวก็ร่วงด้วย
วันรุ่งขึ้นเส้นผมของพี่ริวก็ยังร่วงไม่หาย ยายของพี่ริวจึงได้พาไปหาหมอ และหมอก็ได้ให้ยามากิน แต่ก็ไม่หาย
ยายก็พาไปหาหมออีกทีแต่หมอบอกว่า ถ้ากินยาแล้วรักษาไม่หาย คือโรคนี้ไม่สามารถรักษาหายได้ และในที่สุดพี่ริวก็เสียชีวิต
เมื่อไปถึงสงขลาก็ไปบ้านญาติเลยไม่รีรอใคร บ้านญาติของผมอยู่ตรงกับวัดแห่งหนึ่งในจังหวัดสงขลา บ้านแถวนั้นจะอยู่ติดกันเป็นแถวครับ
วัน รุ่งขึ้นเวลาประมาณ 19.22 น. ผมอยู่ที่หน้าบ้าน และวันนั้นเป็นวันเสาร์ (คนโบราณถือว่าวันเสาร์เป็นวันปล่อยผี) ?พี่ริว? ซึ่งเป็นพี่ใหญ่สุดในกลุ่มนี้ และเป็นพี่ไม่แท้ของผมด้วย ได้เสนอขึ้นว่า
?เรามาเล่นซ่อนหากันดีกว่า?
และ เราก็เล่นซ่อนหากันที่เราเล่นเพราะเราไม่มีอะไรจะเล่นแล้ว แล้วก็ยังรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ว่าซ่อนหาเขาห้ามเล่นหลัง 18.00 น.ขึ้นไป แถมวันนั้นยังเป็นวันเสาร์อีกด้วย
เวลาเราเล่น เราจะนับ 1-50 ตอนนั้นทุกคนวิ่งไปหาที่ซ่อนกันได้หมดแล้ว เหลือแต่พี่ริว
?35, 36? พอนับจวนจะถึง 50 อยู่แล้ว พี่ริวก็ได้วิ่งไปซ่อนที่หลังโลงศพ
?40, 41? พี่ริวกังวลว่าคนที่กำลังปิดตาอยู่เนี่ยจะหาเจอ เลยเข้าไปแอบในโลงศพ
?48, 49, 50?
ตอนนี้ถึง 50 แล้ว คนที่เป็นก็ตามหาคนที่ซ่อนอยู่ ผ่านไปประมาณ 2 นาที คนที่ปิดตาหาทุกคนเจอหมดแล้วยกเว้นแต่พี่ริว
?พี่ริว…พี่ริว? ผมตะโกน
พี่ ริวก็ไม่ออกมา และพวกเราก็ออกเดินตามหา พอดีผมนึกขึ้นได้ว่า พี่ริววิ่งไปแอบที่หลังโลงศพ ผมจึงได้ไปบอกเพื่อนๆ และพวกเราก็พากันเดินไปหาพี่ริว พอพวกเราเดินไปใกล้จะถึงโลงศพ ก็กล้าๆ กลัวๆ อยู่เหมือนกัน
ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก
เราได้ยินเสียงเหมือนใครเคาะโลง พวกเราทุกคนสะดุ้งกันหมด ตอนแรกพวกเราก็นึกว่าพี่ริวคงแกล้งมั้ง
?ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!?
คราวนี้คงไม่ใช่การกลั่นแกล้งอย่างแน่นอน เราทุกคนจึงใช้มือจับที่ฝาโลงทุกคน
?ช่วยด้วย! พี่อยู่ในนี้?
ตอนแรกพวกเราก็นึกว่าพี่ริวแกล้ง…แต่ไม่ใช่…พวกเราก็เลยเอามือไปจับฝาโลงและนับ 1, 2, 3 แล้วพวกเราก็เปิดฝาโลง
ภาพ แรกที่พวกเราเห็นก็คือ เหมือนกับว่าพี่ริวนอนทับร่างหญิงชราคนหนึ่ง ซึ่งนิ้วมือและนิ้วเท้าหงิกงอ มีน้ำเหลืองไหลออกมาเยอะมากและมีหนอนไต่ตามตัวยั้วเยื้ยไปหมด
แล้ว พวกเราทั้งหมดก็วิ่งร้องไห้กันออกมา ส่วนพี่ริวก็ลุกขึ้นมา และมองไปที่โลงศพพี่ริวก็เห็นสภาพเดียวกับที่เราเห็น พี่ริวก็วิ่งและร้องไห้ออกมาเช่นเดียวกัน เมื่อถึงบ้านยายของพี่ริวจึงถามขึ้นว่า
?ริว…ริว…เป็นอะไรลูก? พี่ริวพูด แต่พูดแบบไม่เป็นภาษาและเส้นผมบนหัวของพี่ริวก็ร่วงด้วย
วันรุ่งขึ้นเส้นผมของพี่ริวก็ยังร่วงไม่หาย ยายของพี่ริวจึงได้พาไปหาหมอ และหมอก็ได้ให้ยามากิน แต่ก็ไม่หาย
ยายก็พาไปหาหมออีกทีแต่หมอบอกว่า ถ้ากินยาแล้วรักษาไม่หาย คือโรคนี้ไม่สามารถรักษาหายได้ และในที่สุดพี่ริวก็เสียชีวิต