อัน "สรรเสริญ" ไม่มีตัวตนหรอก
มีแต่ลม ๆ แล้ง ๆ หาแก่นสารไม่ได้
แต่เรากลับไปหลงว่า "เป็นตัวเป็นตนจริง"
ไปหลงหอบเอาลม ๆ แล้ง ๆ มาใส่ตนเข้า
ก็เลย "พองตัวอิ่ม" ไปตามความยึดถือนั้น
ไปถือ "เอาเงาเป็นตัว" เป็นจริงเป็นจัง
แต่ "เงาเป็นของไม่มีตัว เมื่อเงาหายไป"
ก็เดือดร้อนเป็นทุกข์ โทมนัสน้อยใจไป
ตามอาการต่างๆ ตามวิสัยของโลก
สิ้นโลก เหลือธรรม
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
