"ศาสนาตั้งอยู่ที่ใด ตั้งอยู่ที่ใจ"
ถ้าหาก "ไม่มีกิเลส" ก็ "ไม่มีพระพุทธเจ้า" หรอก
เมื่อมีกิเลสจึงค่อยมีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นมา
จึงควรเพิกถอนกิเลสนั้นออกจากใจ พระพุทธเจ้าเกิดที่นั่น
"พุทธะ" ความเป็นจริง ไม่ใช่ "พุทธะ" เจ้าชายสิทธัตถะราชกุมาร
เมื่อเกิดความรู้ขึ้นมาทีแรกเขาถึงเรียกว่า "พุทธะ"
ชาวโลกเขาเรียกว่า "พุทธะ"
มันมีหลายเรื่องหลายชื่อ "พระชินสีห์ พระศากยมุนี พระโคดมบรมครูฯ"
อะไรต่าง ๆ หลายเรื่อง เรื่องพระเจ้าสิทธัตถะเดิมก็เลยหายไป
เพราะความ "ตรัสรู้" อันนั้นนั่นเอง เบิกบานขึ้นมาจาก
ใจแล้วก็ให้นามสมัญญาไปต่าง ๆ นานา
แต่พระพุทธะเจ้าท่านทรงเรียกว่า "เราคถาคต" ไม่ได้
เรียกอื่นไกลตามสมมติบัญญัติที่โลกเขาเรียกพระองค์
แท้ที่จริง "พุทธะ ก็เกิดที่ใจ เกิดจากใจ"
เพราะการปฏิบัติบำบัดเรื่องต่าง ๆ ออกจากใจ
ทำให้ผ่องใส สะอาด ชำระให้หมดจดจากใจ
เหตุนั้น "ใจ" จึงเป็นของสำคัญที่สุด ถ้าปฏิบัติ "เข้าถึงใจ" เมื่อไร
จึงจะ "เห็นใจ" เมื่อนั้น เป็น "พุทธะ" เมื่อนั้น
ถ้า "ไม่ถึงใจ" แล้วยัง "ไม่ถึงพุทธะ" หรอก เอาละ ..
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
