พระธรรมเทศนาหลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต ต.บ้านหม้อ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
เมื่อวันที่ ๑๒ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๓๔
เราจะพึ่งคนอื่นไม่ได้ ตายเราก็ตายคนเดียว ไม่มีใครมาช่วยตายด้วยเลย
คิดถึงความตายอย่างนี้ เมื่อเวลาความตายมาถึง..ใครก็ช่วยไม่ได้
ญาติพี่น้องนั่งห้อมล้อมอยู่เต็มก็ช่วยไม่ได้เลย
มีแต่ตัวเองเท่านั้นแหล่ะที่ช่วยประคองจิตใจตัวเองให้ตั้งมั่นอยู่
ไม่ฟุ้งซ่านเลื่อนลอยไปเกาะไปข้องอยู่ที่ต่างๆในโลกนี้
ไ่ม่เศร้าโศก ไม่เสียใจ ปล่อยวางความอาลัย ความเกี่ยวข้องทั้งหมดลงไป
นี่เรียกว่า จะต้องฝึกตายเสียตั้งแต่ก่อนตาย
ก็เรานั่งภาวนา ก็หัดตายนั่นแหล่ะ
ตายที่เราไม่เอาอะไร จิตใจหยุดคิดเลย
หยุดปรุงแต่ง เราอยากได้อันนั้น อยากได้อันนี้ ก็ไม่ให้มันมีเลย
สมมติว่าเราตายจากโลกอันนี้แล้ว
จิตมันหยุดคิดแล้วมันก็เหมือนกับว่าตายจากโลกนี้นั่นเอง
ให้ทำในใจอย่างนี้ มันจึงจะไม่สะดุ้งหวาดกลัวเมื่อเวลาความตายมาถึงเข้า
ต้องเจริญความตายนี่บ่อยๆ
บางคนเขาก็ว่า การนึกถึงความตายนี่อายุมันจะสั้นเข้า จะตายเร็ว
ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก...
ไอ้ผู้ที่มันไม่นึกถึงความตายแล้วตายก่อนวัยที่ควรจะตายก็มีเยอะแยะ
พวกไม่ภาวนาน่ะ ไม่ทันถึงวัียแก่ก็มาตายก็มีอยู่เยอะแยะ
คนผู้ใดเห็นอย่างนั้นแสดงว่าไม่เชื่อกรรม
ไม่เชื่อผลของกรรม
ที่มา : ถอดคำจากเทปเสียงพระธรรมเทศนา
